Lesbók Morgunblaðsins - 07.09.1975, Blaðsíða 2

— Já eða nei?
— Nei.
— Bibi.
— Nei.
Grannvaxni maðurinn hreiðraði um sig [ lága sófanum.
— Sýndu mér einkunnabókina þína.
— Hvers vegna?
— Hefurðu þá ekki skilið mig?
Stúlkan renndi sér hægt niður af hringstólnum við
flygilinn og stóð kyrr á gólfinu.
— Jæja, ætlarðu að gera það?
Já. Hún hreyfði sig hvergi.
— Hvað meinarðu með því að segja já? Ég vil fá að sjá
einkunnabókina þína.
Stúlkan sneri sér frá flyglinum, dálílið utan við sig.
Hún hvarflaði augunum að nótnabókinni og hann sá að
hálsæðarnar þrútnuðu eilítið.
Maðurinn sparkaði af sér inniskónum og lét fara betur
um sig. Hann spennti greipar og hallaði hiifði upp að
veggnum, beint undir keramikveggdisknum. Hann stakk
fingrum ofan í slgarettupakkann og smeygði sígarettu
milli varanna.
— Leystu frá skjóðunni! Hann blés frá sér reyknum.
1 stað þess að svara, teygði stúlkan aðra höndina aftur
fyrir bak og klóradi sér undir herðablaðinu. Gleraugun
mín runnu fram á nefbroddinn.
Hvers vegna hefurðu ekki sýnt mér bókina? Maðurinn
sló öskuna af sígarettunni. — Bibi!
Stúlkan gekk hægt að flyglinum.
— Hvers vegna? Hún ýtfi ofurlaust með olnboganum
ofan á nokkrar nótur.
Hvað mætti ekki kcnnslukonan þín hugsa, þegar hún
sendir manni miða — og fær svo ekkert svar?
Stúlkan var hreyfingarlaus.
Maðurinn einblfndi á hana. — Þú hefur auðvitað ekki
hugsað út í það? Ilann brosti. — Sannlcikurinn kemur
alltaf upp á yfirborðið. Rétt eins og vatn. Eins og olfa á
vatni. Meðan maðurinn taiaði breytti bann um stellingu,
stakk hendinni niður í rassvasann og dró upp aflangt,
gult umslag.
Stúlkan hélt niðrf sér andanum.
Svo dró hann með tveimur fingrum þunna pappfrsörk
upp úr umslaginu. „Ég hvet enn einu sinni að minnsta
kosti annað foreldri barnsins til að koma til f'indar. Með
félagskveðju. Kotelna." Maðurinn braut örkina saman og
selti hana aftur í umslagið. — Ilvað segirðu við þessu?
Stúlkan horfði fram fyrir sig.
— Hver er þessi Kotelna?
— Þaö er söngkennarinn.
— Þú ætlar þó ekki að segja aö þú getir ekki sungið?
— Ég veit það ekki, — jú, ég get það kannski...
— Hv.-'ð vill maðurinn mér þá?
Stúlkan steinþagði.
— Sýndu mér bókina.
Nei, pabbi.
— Vertu feginn ég skuli ekki hafa misst þolinmæðina
með þér. Maðurinn rak hnakkann nokkrum sinnum í
vegginn.
— Það er ekki víst hvað það stendur lengi.
Stúlkan hagræddi gleraugunum aftur, fýluleg á svip og
leit til mannsins. — Já, en fyrst ég nú...
— Ég vil engan fyrirslátt. Komdu með einkunnabókina
þfna, og þá geturðu sagt hvað sem þú vilt. Ég hef gefið
þér tækifærið.
Rödd mannsins varð hranalegri. — Jæja, þá.
Stúlkan gekk út úr stofunni og spegilfægðar vængja-
dyrnar lokuðust hljóðlega á eftir henni.
Maðurinn sat f sömu stellingum, umkringdur púðum.
Hann reykti, hafði öskubakkann á hnjánum, hann blés
reyknum seinlega frá sér. Og var í djúpum þönkum. Svo
lyfti hann hendinni og færði til hekluð gluggatjöldin. (Jti
var tekið að húma. Hann horfði út yfir þökin og hlustaði
á niðinn frá ánni, sem lét hljóðar í eyrum þegar glugg-
arnir voru lokaðir. — Á ég að koma inn og sækja þig?
Dyrnar opnuðust í hálfa gátt. Stúlkan læddist hljóð-
lega inn. I hendinni hélt hún á skólatösku, sem hékk f
rauðri reim. Hún lagði töskuna á hægindastólinn með
græna áklæðinu og hún var lengi að puða við spennuna.
— A ég að hjálpa þér?
Stúlkan kom hikandi nær.
Maðurinn tók cinkunnabókina, leit rannsakandi á
barnið og bjó síðan um sig aftur f sófanum. Hann blaðaði
steinþegjandi í bókinni. Svo hrökk hann við. — Komdu
hingað. Hann starði á blálitaða undirskrift f einum
dálkinum. — Hvað er þetta?... og drap í skyndi í
sfgarettustúfnum. %vo greip liann með báðum höndum
um bókina og einblíndi á blöðin. — Kveiktu ljósið rétt
sem snöggvast.
Hægum skrefum gekk stúlkan yfir vínrautt gólfteppið
og kveikti ljósið. Maðurinn hélt blaðinu alveg upp að
nefinu á sér. — Á þetta að vera mín undirskrift? Hann
rétti úr hendinni og virti skriftina betur fyrir sér í ögn
meiri fjarlægð.
Stúlkan stóð við ofninn og fitlaði við beltið á sfðbuxun-
um.
— Þetta á sem sagt að vera nn'n undirskrift, ha?
Maðurinn pírði augun. — Svaraðu.
—Ég veit það ekki, heyrðist ofurlágt.
—Þú veist það ekki. Ilún veit það ekki blessuð fraukan.
Hún veit það ekki — veit það ekki. Maðurinn kreppti
hnefann. Varaðu þig nú! Ég veit ekki, ég veit ekki. Og
mætti ég spyrja hver ætti þá að vita það? Hver? Hann
barði einkunnablaðið með krepptum hnefanum. — Þetta
vissi ég ekki — að ég ætti slfka dóttur! Að ég ætti dóttur
sem væri svikahrappur! Lygari og svikari! Dóttir sem
falsar undirskriftir — falsari...
Stúlkan hnipraði sig saman.
— Og svo kem ég tii þín sem vinur og félagi. Ég segi við
sjálfan mig, að það sé sennilega ekki eins slæmt og ég
hef haldið — að þú sért bara ögn meira utan við þig og
órólegri en aðrir unglingar, en þcssu megi kippa f lag
með nokkrum skynsamlegum kinnhestum! Einmitt það
sagði ég við sjálfan mig! Og það væri kannski ekki
nauðsynlegt að fara í skólann, hcldur myndi kannski
duga að hringja til þeirra. Hvernig gat mér dottið annað
eins í hug! Að þú falsaöir undirskrift mína. Svikahrapp
urinn þinn! Maðurinn lagði aftur bókina. — Niður með
brækurnar.
Stúlkan skalf. — Nei, pabbi...
— Haltu þér saman! Ég þarf ekki fleiri vffillengjur.
Maðufinn smeygði sér f skóna. Og stóð upp. — Hvers
vegna hefurðu gert þetta?
Stúlkan hljóp út að glugganum. — Nei, nei, pabbi —
þú mátt ekki.
— Seztu þarna. Heyrirðu það. Strax! Seztu!
Stúlkan stökk snarlega upp á stólinn. Maðurinn settist
á móti henni. — Og svo ertu meira að segja svo ósvffin, að
þú narrar mig með í sundhöllana á sunnudag og færð mig
til að kaupa handa þér tvo rjómafsa. Hann hækkaði
röddina. — Ósvífnari en andskotinn, það má nú segja.
Ifvað skykli verða um þig í framtíðinni, fyrst þú er svona
ung tekin til við jafn óþokkalega iðju og að falsa undir-
skriftir. Og svona Ifka vel heppnaðar! Ekki liægt að
greina þær frá ósviknum! Þú hefur svei mér hæfileikana
í lagi það verður ekki af þér skafið. Hún móðir þín hefði
átt að vita þetta! Þaö er kominn tími til að hún sjáist hér
aftur! Ja, hérna og þú ekki nema átta ára gömul!
Hann kipraði augun. — Það veitir ekki af öðrum mér
til hjálpar við að ala þig upp, það er augljóst mál.
Stúlkan sat sem nelgd niður og horfði niður fyrir sig.
— Falsar undirskriftina mfna. Svo það er ástæðan fyrir
þvf að ég á að koma f skólann. Til þess eins að hlusta á
braðókunnuga manneskju, sem ég hef aldrei augum Iitið.
Hlusta á hana segja mér að dóttir mín sé svikari. Einhver
græningi, sem liefur veriö á bleyjubuxnaaldrinu, þegar
ég var í hernum. Ila? Af slíkri manneskju á ég sem sé að
BYLGJANBLÍÐ
Smásaga eftir Alena Vostrá
©