Tíminn - 30.09.1967, Blaðsíða 8

LAUGARDAGUR 30. september 1967
8
H i>að þykir yfirleitt ekki í frásögur færandi að fólk íátisf af elli,
0 en þó hefur ellidauði Ricky Gallants orðið mönnum um allan
H heim að umtalsefni og undrun. Málið er nefnilega þannig vaxið,
0 að Ricky var aðeins 11 ára gamall þegar hann lézt.
Rioky Gallant bjó i bænum
Adamsville í New Brunswick í
Kanada. Hann þjiáðist af mjög
sjaldgæfum og ólæknandi sjúk-
dómi, sem heitir progeria cg
verkar þannig, að líkami sjukl-
ingsins hrörnar miklu fyrr en
eðililegt er. Læknar drengsins
fuliyrtu, að hann hefði verið á
svipuðu stigi og hundrað ára
gamaill ölldungur, þegar hann
lézt. En þetta er að sjáifsögðu
liítil huggun fyrir foreldrana,
sem reyndu allt, er í þeirra valdi
stóð tíl að leita barninu lækn-
ingar. Raunir þeirra eru þó ekki
allar, þar sem dóttir þeirra, 8
ára gömul, þjiáist af sama sjúk-
dóm, og að dómi lækna á hún
ekki eftir nema 1-2 ár ólifuð.
Læknar vita ekki eitt einasta
dæmi þess, að tveir meðlimir
einnar og sömu fjölskyldu hafi
þjáðst af þessum sjúkdóm, sem
til allrar hamingju er ákaflega
sjaldgæfur. Þetta mun því vera
einsdœmi í læknavísindunum, en
trauðla er það foreldrunum mik-
ið huggunarefni.
Þegar Ricky lézt var hann
næstum blindur, hann hafði mists
heyrn á öðru eyra, og var allt
að því nauðasköllóttur. Hann
var skorpinn og kinnfiskasoginn
og augun voru innfallin. Hann
var boginn ag hrumur, skalf eins
og lauf í vindi og gat ekki stigið
í fæturnar. Hann vó aðeins rúm
10 kíló.
Hann lifði af, að halda,, þátíð-
legan 11 ára afmælisdag sinn,
en svo mjög var af honum dreg-
ið, að hann hafði 'enga lyist á
a’fmælistertunni og enga ánægju
af gjöfunum. Hann fórnaði hönd-
um og sagði: — Ég á víst ekki
nema fáeina daga eftir ólifaða,
og þar hafði hann rétt fyrir sér,
0
Ricky gerdi sér fulla grein fyrir því,
aS hann átti ekki langt eftir ólifað.
Myndin hér fyrir neSan er tekin á 11
Hann fékk Iungnabólgu skömmu
síðar og var sendur á sjúkrahús.
Hann náði sér þó fljótt og var
sendur heim, en fáeinum dögum
síðar sló honum niður. Faðir
hans bar hann út í bíl Sinn og
ók honum með ofsahraða til spí-
talans, en Ricky litii var látinn
þegar þangað kom.
Læknarnir kváðu dánarorsök-
ina hafa verið elli, og yfirlækn-
irinn á spítalanum kvað dreng-
inn hafa borið svipuð ellimörk
og 100 ára garnlir menn.
Daginn eftir andlát Rickys var
átta ára gömul sysiir hans,
Niorma að nafni lögð á sjúkra-
hús með inflúensu. Henni batn-
aði, en dagar hennar eru þó
taldir. Hún mun innan skamms
deyja af elli.
Allir færustu læknar Kanada
hafa rannsakað börnin tvö, en
ekki getað veitt þeim neina úr-
lauisn. Líkamlegt ástand Normu
er betra en Rickys, þegar hann
var á sama aldri, enda þótt hún
haíi aldrei getað gengið. Að
dómi lækna er hún á svipuðu
stigi og 78 ára gömul kona
Foreldrarnir hafa gert allt,
sem í þeirra valdi hefur staðið,
til að veita gleði og birtu inn
í líf þessara tveggja vesalinga,
og hafa verið óþreytandi við að
veita þeim hina beztu umönnun.
Þau hafa að sjálfsögðu þurft ið
þorga heil reiðinnar ósköp fyrir
læknishjálp og hjúkrun fyrir
,þþrnintsín, og hafa tvívegis selt
'hu^sitt, til að geta rispS indir
hinum mikíu byrðum. Ekki
hefur það bætt úr skák, að heim-
ilisfaðirinn er öryrki eftir námu-
slys, sem hann lenti í fyrir fáum
árum.
Þaiu hjónin eiga enn einn son,
Tony, sem er 14 ára að aldri.
Hann er að öllu leyti heilbrigður
og eðlilegiur.
Ricky var einnig eðiilegt barn
þegar hann fæddist. Hann vóg 7
pund og virtist heilbrigður í alla
staði. Hann byrjaði að ganga rúm
ára afmælisdag Rickys. Foreldrarnir
lega árs gamalil, en þegar hann
var tæplega tveggja ára, komu
fyrstu sjúkdómseinkennin í ljós,
og lýstu sér m.a. í því, að hann
hætti að halda jafnvægi.
Poreldrarnir leituðu þegar
stað læknis, en .skjóta úrlausn
fengu þaiu ekki. Þau ráðguðust
um við fjölmarga sérfræð>nga,
en það liðu mánuðir, þar til
niðuristaðan var fengin. Það
var dr. A. B. Robinson, sem kvað
upp dóminn yfir barninu, að hér
væri um að ræða sérkennilegon
ólæknandi sjúkdóm, progeriu.
Eftir þetta lá Ricky lengst' af
á sjúkrahúisum, hann var fluttur
frá einu sjúkrahúsinu til ann-
ars, en allt kom fyrir ekki, eng-
inn gat stöðvað þessa ógnar-
hröðu hrörnun líkamans.
Hiann komst aldrei í skóla. Þeg
ar hann var heima, kenndu for
eldrar hans honum að stafa, og
honum fannst alltaf gaman að
lesa uipphátt, en um aðra mennt
un var ekki að ræða honum til
handa, enda þótt íullyrt væri. að
hann hefði fulla greind.
Að sjálfsögðu var það gífur-
legt reiðarsiag fyrir foreldrana,
þegar það sýndi sig, að einka-
dóttirin, Norma, sem var þrem-
ur árum yngri, þjáðist af sama
sjúkdómi. Sjúkdómseinkennin
komu svo snemma í ljós hjá henni,
að hún gat aldrei stigið í fæturna.
Hvert óhappið á fætur öðru
dundi yfir. Húis fjölskyldunnar
brann til kaldra kola, þau keyptu
annað fyrir tryggingarféð, en urðu
fyrir fjárhagslegu tjóni á þessu.
Það hús urðu þau bráðlega að
selja til að geta staðið undir kostn
aðinum við sjúkrahúsvist barn-
anna og aðra læknishjálp þeim til
handa. Síðan varð fjölskyidufað-
irinn fyrir slysi, og útlitið var
mjög ískyggiiegt. Þau reyndu
að sjálfsögðu að klóra í bakkann,
og með óhemju dugnaði kom Gail
ant sér upp benzínsölu, og gat
Framhald a bls
kveikja á kertum afmælistertunnar
r
/