Tíminn - 15.12.1968, Blaðsíða 3

SUNNXJDAGUR 15. desember 1968,
TIMINN
s
I SPEGLITIMANS
Tékkneska kvikmyndaleikkon
an Jana Novakova var ekki
nema tvítug að aldri, þegar eig
inmaður hennar, Eugen Grubei
kaupmaður í Munchen, Vestur-
Þýzkalandi, batt enda á líf henn
ar með skammbyssuskoti. Hjón
in höfðu verið gift í átján mán
uði, þegar morðið var framið,
en Gruber var fjörutíu árum
eldri en leikkonan. Jana vai
talin mjög fögur stúlka, og þvi
vakti það furðu þegar hún gift
ist hinum sextuga kaupmanni
Á meðan á upptöku kvikmynd-
ar, sem Jana lék í stóð, komst
hún í kynni við tuttugu og
þriggja ára gamlan stúdent,
sem starfa^t sem barþjónn í
sumarleyfi sínu, þau munu
hafa hrifizt hvort af öðru þeg
ar í stað, hittust mjög oft,
skrifuðust á, og fóru í engu
dult með tilfinningar sfnai
hvort í annars garð. Svo kom
að lokum, að Jana gerði manni
sfnum ljóst, að hún æskti skiln
aðar, en hann virtist hins vegai
ekki liggja á lausu. Eftir að
kaupmaðurinn hafði sent Jönu
yfir móðuna miklu, batt hann
einnig enda á líf sitt með kúlu
úr sömu byssu.
*
Faðir Boulogne, Frakkinn
sem lengst hefur lifað af þeim
sem skipt hefur verið um
hjarta í, fyrir utan Philip Blai-
berg, hefur bafið baráttu fyrir
því, að allir þeir sem vilji gefa
heilbrigð líffæri sín, eftir að
þeir eru allir, beri á sér merki
sem segi, að viðkomandi per-
sóna æski þess að líffæri sín
verði látin koma læknavísindun
um að gagni, lendi þeir í slysi
og látist skyndilega. Boulogne
hóf þessa baráttu nýlega, eða
um það léyti sem Iæknirinn
frægi dr. Christian Bárnard
heimsótti París. Sex hjartaþeg
ar hafa látizt í Frakklandi á
undanförnum vikum, sagði fað-
ir Boulogne í sjónvarpsviðtali,
af skorti á líffærum. Á meðan
að þessir sjúklingar voru að
gefa upp öndina var nóg til af
starfhæfum hjörtum í sömu
sjúkrahúsum og hið deyjandi
fólk var í, hjörtum í fólki sem
annars var dauðans matur eftir
slysfarir, en það fólk neitaði
að gefa sitt hjarta.
„Spurningin er“, sagði Bou-
logne, „ekki hvort það sé ósið-
legt að taka hjarta einhvers,
sem er dauður þegar, heldur
hvort það sé ósiðlegt að 'grafa
hjarta, sem gæti sem bezt hald-
ið áfram að slá í einhverjum
ofanjarðar."
★
Danski leikarinn og leikstjór-
inn, Gabriel Axel, hefur ekki
verið með öllu iðjulaus eftir
að hann var hér á landi við töku
myndarinnar „Rauða skikkjan"
með þeim Gittu Hænning og
Oleg Vidov í aðalhlutverkum.
Meðal annars hefur hann leikið
í danskri mynd sem fjallaði
um markgreifann de Sade. Nú
mun Axel vera að hefja gerð
kvikmycdar fyrir TVA Film í
Stokkhólmi, en síðan liggur
fyrir verkefni, sem hann hefur
lengi haft í undirbúningi, en
það er gerð kvikmyndar, sem
mun nefnast „Það er í dág á
morgun".
Gabriel Axel hefur sjálfur
skrifað handritið að þessari
kvikmynd, og nú hefur hann
sent það kvikmyndasjóðnum til
þess að reyna að fá styrk. Síð
an verður garpurinn að arka
alla leið til Afríku, en þar
verður eitthvað af myndinni
tekið, þ.e. í Marokkó, annað
verður tekíð í Danmörku. Kvik
myndin mun eiga að fjalla um
nútímafólk sem þjáist af streitu
í sínu annars þróaða þjóðfélagi
en þetta fólk hyggst Axel síð-
an bera saman við frumstætt
fólk í vanþróuðu þjóðfélagi.
Söguþráðurinn mun annars vera
eitthvað á þá leið, að par nokk-
urt, danskt að þjóðerni, kemur
til einhvers frumstæðs ætt-
flokks í Afríku, parið skilur
eðlilega lítið í erfðavenjum
frumbyggja, misskilur negrana
þegar þeir ætla að vera vin-
gjarnlegir við þau. Þetta endar
allt saman með því, að parið
danska heldur heim á leið aft-
ur án þess að hafa botnað nokk-
um hlut í þessum frumstæða
þjóðflokki, og enda gætt þess
að læra ekkert af Afríkubúum,
því þau sjálf voru „þróuð“.
★
Paulin Fournier var óhepp-
inn um daginn. Þessi Parísar-
búi hafði um langa hríð getað
svindlað á yfirvöldunum, en nú
komst upp um hann.
Fournier hafði keypt sér tvo
bíla — einn handa sjálfum sér
og annan handa frúnni —. í
sjálfu sér var ekkert athuga-
vert við það, en Fournier var
svo séður, að hann gætti þess
að hafa bílana alveg nákvæm-
lega eins, hann setti sama skrán
ingarnúmer á þá báða, málaði
númerin sjálfur. Þannig komst
hann hjá því að greiða iðgjöld
af öðrum bílnum — á pappím
unum átti herra Fournier því
aðeins einn bíl. Fournier gætti
þess vendilega að aldrei væri
nema annar bilinn í akstri I
einu, hinn beið alltaf heima I
bllskúr. f fyrstu veittist það
frúnni fremur erfitt að mega
aldrei hreyfa nema annan bíl-
inn, og aldrei nota þann sem
heima beið á meðan maður
hennar var í vinnunni, en hún
vandist þessu og allt gekk eins
og í sögu.
Svo bar það eitt sinn við, að
herra Fournier þurfti að skjót
ast í bæinn, og tók bíl nr. eitt.
Skömmu síðar fannst frúnni að
hún ætti brýnt erindi í bæinn,
gleymdi boðorði manns síns, og
tók bfl. nr. tvö Hún ók inn í
miðborgina og lagði bflnum á
stæði við stöðumæli. Einmitt á
sama tlma stóð bfll húsbóndans
nokkrum bíllengdum neðar í
sömu götu. Bæði hjónin voru
of lengi I burtu, og fengu stöðu
mælasekt. Það kom lögreglunni
fremur spánskt fyrir sjónir að
sami bfllinn hafði staðið á
tveim stöðum í sömu götu, ná-
kvæmlega á sömu mínútunni,
og hið sanna I málinu komst
upp.
Aumingja Fournier situr nú
með sárt enniö, og háar sektir
frá ríkinu.
(Ú
JL
Borgarstjórinn í Mantes-La-
Jolie í Frakklandi, hefur fyrir-
skipað, að settir skuli nýir lás-
ar I allar opinberar byggingar
borgarinnar. Hann fékk þá hug
mynd einhvert sinn, er hann
ætlaði að sýna geslum skóla
nokkurn, en þá hittist svo leið-
inlega á, að húsvörðurinn var
ekki við, og borgarstjórinn varð
að hverfa frá við svo búið, án
þess að geta sýnt gestunum
bygginguna.
Nýju lásarnir verða þannig
gerðir, að hægt verður að opna
hvern einasta þeirra með ein-
um og sama lyldinum, og þann
lykil ætlar borgarstjórinn alltaf
að hafa I vasanum, reyndar fær
slökkviliðsstjórinn annan, en
heldur engir aðrir. Hver ein-
asti skóli, sjúkrahús, og reynd-
ar hver einasta bygging, og hver
einasta hurð í hverri byggingu
verður með sams konar lás.
Húsvörðurinn I einum skóla fær
lykil sem gengur að öllum lás-
um I sínum skóla, en heldur
ekki öðrum skólum, hver skóla
kennari fær lykil sem gengur
að hans kennslustofu, en ekki
öðrum kennslustofum. Þetta
virðist greinilega vera lausniu
á þessu vandamáli lásasmiða,
að verða að smíða I slfellu nýja
gerð af lásum, frábrugðnum
þeim eldri.
Nú er bara eitt sem borgar-
stjórinn óttast I sambandi við
þetta lásamál, en það er hvað
ske muni, ef hann einhvern
tíma týndi sínum dýrmæta
lykli, eða hvernig hann á að
geyma hann, sennilega væri bezt
fyrir hann að læsa hann ein- -
hvers staðar inni.
★
Þau eru misjöfn kjörin, sem
hundar búa við í heiminum.
Sums staðar fá hundar ekki
annað hlutskipti en að eltast
við kvikfénað út um víðan völl
en annars staðar er þeim gefinn
kostur á að búa við öll hugsan
leg lífsþægindi, eða lifa þvi
lífi sem kallað er mannsæm-
andi, og það sem er talið mann
sæmandi er að sjálfsögðu ekki
síður hundsæmandi llfemi.
Þrátt fyrir það að hundahald
sé bannað með lögum hér £
Reykjavík, má oft sjá tjóður-
hundum bregða fyrir hér á göt
unum, en til undantekninga
telst, ef þeir eru sæmilega upp-
áfærðir eins og þessi á með-
fylgjandi myndum, enda senni
lega ekki á færi allra kjöltu-
rakka að komast yfir þvílíkar
flíkur. Það hlýtur að vera
nokkuð kostnaðarsamt að skóa
upp hund á hverju ári, sbr.
eindálkamyndina, því fjögur
pör þarf I hvert sinn, en eig-
andi þessa hvolps er hagsýn
húsmóðir, og auk þess lagin I
höndunum, hana munar því
ekki um að sauma þetta upp
úr afgöngum sem annars hrúg-
ast upp hjá hennL Tíkin á
tveggjadálka myndinni er alin
upp hjá milljónerum, og því
þykir það ekkert tiltökumál
fyrir húsmóðurina að kaupa
tvo náttkjóla, þegar hún á ann
að borð skreppur íbúðir.