Vísir - 14.01.1978, Blaðsíða 14

Laugardagur 14. janúar 1978 vism
— 9. apríl 1940 var ég sendur í sveitina. Ég haföi heyrt aö það væri svo gaman aö hoppa af loftinu fyrir ofan hlööuna og lenda í heyinu. Þaö var
þvi sjálfsagt að prufa. Ég fór upp ásamt vini mínum og við hoppuðum. En þaö var bara ekkert hey undir og báöir berum við merki þessarar
fyrstu flugferðar.
Einkaviðtal \ lel Igarb Jaðs Vísis við Rol If „Fleksnes" Wesenlund
Árið 1978 var fimm daga gamalt þegar ég
barði uppá hjá Rolf Wesenlund. Ekki þurfti ég að
bíða lengi. Dyrnar opnuðust og þarna stóð
Fleksnes í öllu sinu veldi... á náttfötunum og í
morgunsloppnum!
Það hafði reynst auðsótt mál að fá viðtal við
garpinn, enda þekktur fyrir liðlegheit við blaða-
menn. Þegar upp var staðið var hinsvegar vafa-
mál hver tók viðtal viö hvern! Wesenlund hafði
margs að spyrja um Island og íslendinga, en þó
sérstaklega um menningarmálaumræður á
Islandi nú:
— Finna íslendingar til skyldleika með öðrum
norrænum þjóðum?
— Reyniðþiðaðhalda i þaðsem er, þaðgamla,
eða leitið þið að einhverjum nýjum straumum?
— Hafið þið revíuleikhús?
— Þið haf ið eitthvert f ínt orð yf ir klósett, hvað
er það nú aftur?
Já þær voru margar spurningarnar sem
Wesenlund vildi fá svar við. Auðvelt var að leysa
úr þeirri síðustu. Salerni, var orðið sem hann
sóttist eftir.
Ekki var Wesenlund með öllu ókunnugur
íslenskum málefnum, enda góðvinur Ivars
Eskelands fyrrum forstjóra Norræna hússins.
— Ég fylgist með á islenskum frímerkjum —
Þið skrifið alltaf eitthvað á þau!
Ætlaði að verða blaða-
maður
Við höföum komið okkur
þægilega fyrir á skrifstofu Wes-
enlunds, sem liktist meira káetu
skipstjóra en skrifstofu. Á
veggjum héngu kort og myndir
af gömlum skipum.
í upphafi bað ég Wesenlund að
rekja feril sinn fram til þessa.
— A hinum glöðu ungdómsár-
um lék ég jass og geröi jassþætti
fyrir útvarpið. Jafnhliöa lagði
ég stund á stjórnmálafræði með
blaðamennsku fyrir augum.
Reyndar var ég blaðamaður um
tima.
1 lok sjötta áratugsins
hóf sjónvarpiö tilraunasend-
ingar sínar hér i Noregi. Þessi
nýi fjölmiðill hafði mikil áhrif á
mina kynslóð og mina_-vini,
sem flestir voru annað hvort
blaöamenn eöa leikarar. Sjón-
varpiðfékk til sin mjög mikið af
hæfileikamiklu fólki á þessum
árum. Nú situr þetta fólk sem
fastast og ég öfunda ekki þann
unga mann sem ætlar sér t.d.
inn I skemmtideildina.
Hvaö um það. Ég var einn
þeirra sem hreifst af þessum
nýja fjölmiðli og hóf að starfa
þar sem handritahöfundur. 1
fyrstu hafði ég einnig aðra
vinnu, á auglýsingastofu, þar
sem ég samdi auglýsingatexta.
Siðar vann ég hjá plötufyrir-
tæki.
En það varð minna og minna
um plötur en meir og meir af
sjónvarpi. — Þá var bara að
taka ákvarðanir i samræmi við
það. Ég fastréð mig til
sjónvarpsins.
Þar með hófst samstarf okkar
Haralds Hersteins jr. Samstarf,
sem stóð alt til ársins 1970. Hann
var dagskrárgerðarmaður og
hafði ákveðiö að verða aldrei
leikari. Og ég ætlaði að verða
handritahöfundur — skilurðu.
En það endaði alltaf með þvi
að við lukum aldrei við handrit-
in svo við urðum sjálfir að fara
inn á senu og leika. Þar byrjaði
minn eiginlegi leikaraferill.
1965 gerðum við tilraun með
okkar eigið leikhús til að leika
reviu svona eins og við vildum
hafa hana. Þessi tilraun tókst
vel.
Að staðna ekki á einum
stað
A þessum árum reyndum viö
— og þá á ég við okkur Harald
— að skipta á milli hinna ýmsu
miðla. Við vildum ekki staðna i
útvarpi eða sjónvarpi. Samtim-
is lékum við reviu og gerðum
allt sem tilheyrir reviuleikhúsi,
feröuðumst og lékum gestaleiki.
Við skrifuðum sjálfir og lékum.
Nokkrar bækur uröu og til
út úr þessu, hljómplötur og milli
10 og 20 kvikmyndir. Fyrsta
kvikmyndin „Húrra fyrir herra
Andersen” var gerð 1967.
i leikhús
Þegar samstarfi okkar
Haralds lauk,1970,hóf ég að leika
við Norska leikhúsið, sem er ný-
norskt leikhús. Þar hóf ég að
leika Bör Börson sem er al-
norskur söngleikur. Þetta verk
var sýnt i þrjú ár, sem er mikið
fyrir litið land eins og Noreg.
Þegar ég hafði lokið við „Bör
Börson” hóf ég að leika i söng-
leik sem geröur var eftir sög-
unni um Jeppa á Fjalli. Þetta
var stórt hlutverk og erfitt. Ég
var stanslaust á senunni i tvo
tima og fjörutiu og fimm minút-
ur. Þaö voru.að þvi mig minnir,
tuttugu söngvar i „Jeppa á
Fjalli”.
Það gleymist oft;að leikrit er
likamlegt erfiði. Margir halda
að maður bara standi þarna og
segi sinar setningar. t „Jeppa”
svitnaði ég um 1 litra á hverri
sýningu.
Maður verður að muna
textann og hreyfingarnar en
umfram allt að gleyma þvi aö
maður man þetta! Annars getur
maður ekki leikið. Ég er nú
hættur aö leika „Jeppa”' mér
fannst það hreinlega of mikið.
Núna er ég ásamt tveim öðrum
að skrifa gamanþátt, sem
senda á til „Montreaux-hátið-
arinnar” i sumar. (Prúðuleik-
ararnir hlutu gullverölaunin á
þessari hátið i fyrra).
t sumar mun ég leika i
„Sumar i Týról” sem er vor-
óperettan i leikhúsinu i Álaborg
i Danmörku.
Um aö vera alvarlegur
Þegar gamanleikari reynir að
vera alvarlegur, fara þá ekki
áhorfendur að hlæja?
— Eg held að ég hafi enga á-
stæðu til þess að leika alvarleg
hlutverk. Við höfum það marga
góða leikara sem geta tekið að
sér þess konar hlutverk. En
þrátt fyrir allt þá get ég gert
alvarlega hluti án þess að áhorf-
endur fari að hlæja. Fólk hér i
Noregi er orðið það vant þvi að
ég geri hluti bæði i gamni og al-
vöru.
— Þú hélst fyrir nokkrum ár-
um þjóðhátiðarræðu i fæðingar-
bæ þinum Dröbak, og komst
mjög á óvart?
— í tilfelli sem þvi verður
maður að vega og meta aðstæð-
ur. Ég sem einstaklingur var
beðinn um að segja nokkur orð
um 17. maí. Slika hluti tek ég
Rolf Wesenlund lék aðalhlutverkið í Bör Börson í
þrjú ár samfleytt. Það var einnig gerð kvikmynd
eftir þessari vinsælu sögu, hún var sýnd i Há-
skólabíói fyrir nokkrum árum.