Tíminn - 30.07.1969, Síða 2

TIMíNN FERÐA5LAD
MIÐVIKUDAGUR 30. júlí 1969.
Arinbjörn — ætlar í Húsa
fellsskóg.
Við Reylkivíkingar erutm orð-
in hálMeið á tíðinni, eios og
sízt ber að undra. Við á Tím-
amuim hjötfðuim nýileiga spumir
af manni, seim kioim fraim með
þá fnuimieigiu getgáitiu, að rign-
imigin væri orðin landlföst eims
og haifís á hlörðuim vetrum,
— hiver veit? En vitaskuld er-
um við bjartsýniafóQlk, og í
Ómar Árnason.
trausti þess að getgátan væri
tællonilega ómiöguieg, og í voo
um, að brátt stytti upp oig lanid
ið -iikartaði siniu fegursta, br.uigð
um við oklkur í bílferð um borg
ina tii að taka fóttk tali og
inna það eftir ferðaáifonmium
um vcrzlunaitheligina, sem fram
undan er.
Já, satt var það, Reylkrjavik
var háilfgrámyigluleg á þessum
sum.armorgni, og sama var að
segja uim veigfarendur. Þeir
steálimuðu áifram með lunta-
sivip, eins oig þeir hefðu al.ar
byrðar heims á herðuim sér,
eims og þeir væru búnir að
gefa uipp aila von um sólar-
gttiætu á þessu sumri. Við þorð-
uim hreiniegia elldki að leggja í
það, og tóteuim því það ráð að
remin.a vestur á Nes og kanma,
hivort efkiki væri bjartara yf.iir
fóttki utan llögisaigna'rumdæmds
Reyikaaivilkiur. En þar var flátt
fótt'k á ferli, og það var einniig
Gunnsteinn og Markús við sfcurðgröfuna.
— Já, sivo til, maður er
vega bindindismaður á swona
mótum.
— Hefurðu verið áður
í
spýtur, nema það ymgsta, 14
ára. Það er allitof ungt til að
fiara í sivona hettigairtferðir.
Guðjón lijósmymdari gerir
siig líteleigan til að mynda frúna,
(Tímamyndir — GE).
maður að vimna fyrir sjálfan
si'g. Og ef satt skal seigja, þá
man éig ekki ef.tir því að hafa
noikkurn tímia farið nolkkiuð
en h)Un sniaranyr ser undan,
svo aö hann verðiuir af miynid-
1yr,'i iíiáÉi. siMÉýfeæi imni, og aihbt gflymur í hlátra-
í' - ámm S siköHium. Við fáum efldki einu simni að vita, hvað laon.an heit-
ir, en get nú samt veitt upp ;; li||
|| i / Sjár d|j|||p úr Arimbirni, að hún heitir
Famney Gumnilaugsdláttir, og li ||
' - í&skjÉ|Ílr þegar við erum toomin út, segir % o
; t .', W .. - Guðján mér, að hamm hafi þeg-
íy'/y.ýj; '^ÉjjnP'- • ' ar verið búinn að festa hana
á fiimu.
'ill /' ' / S, ^llllllllili Áfram stoafl haflldið, og þar Bb w 2/íjpPKv': • v JHIm
sem við ötoum niðiur Nesveg-
Wlú' .. . inm, gegnt verzluninni Straum-
nes, sjáum við tvo vaska menm með vinnulúnar hendur, pjafldka ofam í jörðioa með als kyns ™ >-'w v' 11'
verfldfœrum við hliðina á mynd
a.rfl'egri slkurðgröiflu. mnm ->#iéé^®íípsp
Þeir heita Gunnsteinm Sig-
uur —™i urðsson og Markús Möflller, og
Fanney sneri sér við, en þá var Gu'ðjón búinn að smella af.
segjast ekkert vera vissir um,
Ólafía hjá S.f.S.
að við ákrváðium að leggja leið
ókkar inn í frystilhúsið Islbjöm
inn, í þeiiri von að vimmiandi
tflódlk væri áreninttl'egra.
Það var elkki marigt um
mamminm hjá fsbirnimium, og í
önm daigsims var varla eftir
oikkiur tettdð. Við hentum þó
upp hugann og slkálmuðum í
áttina til tveggja myndarpilta,
sem viirtust vera á þeim aldri,
að þeir hefðu gaman af þvd að
bregða á leik, án tiiiits til
veðra og vinda.
— Hvað ætttið þið að gera
um verálunarmiaminalhelgima?
— Ja, óg veit það eikki,
kanniski elkteert, það er aHa
vega eddkii álkveðið, — segir
annar þeiirra, sem Ómar Árma-
som heiltir.
— En þú? spyrjum við himn.
Hann heitir Arinlbjörm Ást-
björmsson.
— Ja, óg er nú að hugsa um
að fara upp í Húsaflelttlsstoág.
—Bindinidismaðiur?
Hvert er förinni heitið um
— Tvisvar áður, mér lítoaði
það vel — sépstalktteiga í fyirra.
— Hlvað er um að vera, —
segiir Mlliorðin kona, er kemur
aflllt í einiu á vettvamig.
— Við erurn bara að spyrja
strákana, hvert þeir ætli um
heigina. Æítlar þú toammstoi eitt-
hvað líka?
—Ég, nei altts efldki, hreint
efldki neiitt.
— Þú lætur banmsfld bara
bönnim um að fara?
— Bömim mín eru orðin
svo stór, og fana upp á eiigin
HOTEL BIFROST
Tveggja — þriggja daga dvöl að Bifröst gerir sumarið
minnisstætt.
Hátíðafundi félaga eða starfshópa, afmælisfagnaði, niðjamót
o. fl. áþekkt er gott að halda í Bifröst.
Pöntunum veitt móttaka og upplýsingar gefnar
hjá hótelstjóra.
HÓTEL BIFRÖST
hivað þeir geri um hefligima.
—Ja, af maður má vera að,
fer maðiur toanmski austur að
'Laiuigarvatni með fjöllisikylduma,
segir Gummsiteinm. — Amnars
heflur maður alltaf nóg . að
gera.
— Nú hefði maður hafldið,
að mönnum, sam vimina alflan
daginn við að grafa niður í
jörðina, veitti efldkert af að
iótta sér uipp við tælkiffæri.
— Jú, það er alveg rétt, —
heldiur Gummsteinn álfiram.
— En ef maður er etoki að
vinna fyrir aðra, nú þá þarf
Marlkiús toveðlst hins vegar
hafa notað verzliumarmanma-
heligina til ferðal'aga, en hamrn
er áiveig ófá.ainflegur að segja
okikur, hivert förimni sé heitið
í ár. Kannsfci fimmst hionum
það elktoert erinidi eiga í blöðin.
Við ötoum því niæst upp
Lynigfliagan.n, þar sem við hitt-
um uniga meyj.u með bláa póst-
burðartöstou, Kristin heitir
hún Hiara'Msd'óttir.
— Æ, ég veit efldkert, hvað
óg geni, segir húm. — Ætli
maður fari bara noikflcuð, þa'ð
er svo leiðimlegt veðuir.
Jónas og Björn — „Maður hættir sér kannski eitthvað“