Vísir Sunnudagsblað - 26.02.1939, Side 1

1939
Sunnudaginn 26. febrúap
9. blað
STÚLKAN, SEM ........
STÖBVAÐI BIFREIBINA MÍNA.
Þessi grein var bönnuð af
ritskoðun Valenciastjórnar.
Eg ók frá frönsku landamær-
uniun til Barcelona. Vagninn
minn var fullur af vistum og
vindlingum. Eg Iiafði borgað
toll af ])essu öllu saman og þar
sem eg sat undir stýrinu var eg
að Iiugsa um hversu vinsæll eg
myndi verða í Barcelona.
í gegnum rigninguna :á rúð-
unni sá eg einhverja manneskju
ganga út á veginn, veifa til min
eins og lögregluþjónn.
Það er venja okkar útlendinga
á Spáni, að nema eingöngu
staðar fyrir þeim, sem liafa
byssu í hendihni. Þeir eru nógu
margir, sem þannig geta stöðv-
að okkur — og gera það. En að
þessu sinni nam eg staðar, enda
þótt hvergi væri riffill sjáahleg-
ur.
Þetla var stúlka. Hún lauk
upp hílhurðinni og slöngvaði
inn í bílinn, umyrðalaust,
körfu, sem var þakin sjali og
tveim þungum ferðatöskum.
Sjálf settist hún við lilið mér.
— Þú ert á leið til Barcelona?
spurði hún.
Eg kinkaði kolli. — Eg lika,
sagði hún og brosti. Það voru
160 km. til Barcelona.
Eg leit á liana útundan inér
jafnframt því sem eg hafði
gætur á.sleipum veginum fram-
undan.
Hún var grannvaxin og klædd
í dökkblá borgarföt. Hún var
kápulaus, því að fyr um daginn
hafði verið besta veður, þótt
nú væri Iiann farinn að rigna.
Hún var sokkalaus og á bæla-
háum skóm. Andlitið var ósköp
venjulegt. Aldurinn um 27 ára,
dökk á hörund, íarðaðar varir,
stór, djúp augu, mjúkt hár,
skift í miðju.
Það fór að tísta í körfunni.
— Kjúklingar, sagði hún
(stúlkan) og hló. Hún var hróð-
ug yfir að hafa kjúklinga í
körfunni.
— Steiktir kjúklingar, svaraði
eg og benti henni á brúna pink-
ilinn frá Perpignan, sem lá fyr-
ir aftan okkur.
Pokar
undir matvæli.
Rigningin jókst. — Ættum
við ekki að setja upp þakið?
spurði hún.
Við fórum framhjá tveim
konum, sem þrömmuðu áfram
utan við veginn. Þær höfðu
poka yfir höfðum sér.
— Þær ætluðu að nota pok-
ana til að láta matvæli í þá,
sagði stúlkan. — En nú eru þeir
gott skjól fyrir rigningunni.
Það gengu konur meðfram
veginum með h. u. h. 1500 metra
millibili, að því er mér virtist og
báru allar þunga pinlda. Við
liver vegamót biðu konur el'tir
bílum, er þær gæti fengið lar
með.
— Já, tók stúlkan til máls,—-
þær liafa verið að kaupa vistir
hjá bændunum eins og eg'. Við
borgum þeim sex til sjö sinnum
liærra verð, en stjórnin í Barce-
lona ákveður að sé hámarks-
verð. Hér kostar t. d. tylft eggja
10 peseta, en í Barcelona átta
pes.. Þeir ákveða verðlagið í
Barcelona, en þar er engin mat-
væli að fá. í s. 1. viku fengum
við ekki nema eitt kíló af salti
og urðum þó að bíða lengi í
halarófu eftir því. Hérna uppi í
sveit er verðið liátt, en nægar
birgðir, ef maður veit hvert
halda skal.
Sérðu ferðatöskurnar þarna?
Þær eru fullar af matvælum,
1500 pesela virði af eggjum,
baunum, kjöti, kartöflum,
fleski og grænmeti.
— Eitt þúsund og fimm
hundruð pesetar, endurtók eg.
— Það er engin smáupphæð.
Mér reiknaðist að það væri 15
stpd. skv. hinu skráða gengi.
— Við þurfum ekkert að
hugsa um peningana. Við liöf-
um nóg af þeim. Öll fjölskylda
min vinnur að hergagnafram-
leiðslu. Finun af fjölskyldunni
fá um 2000 peseta á mánuði og
stundum meira, þegar verk-
smiðjan fær sérlega liagkvæm-
an samning. — Eg vinn ekki að
hergagnaframleiðslu. Eg kaupi
matinn. Það er mitt starf fyrir
fjölskylduna. Það tekur mig
hátt upp í eina viku að köniast
til bændanna og til baka aftur.
— Ilvaða ráð hafa þeir, sem
ekki geta farið upp í sveit, eða
hafa ekki efni á því að greiða
það verð, sem bændurnir setja
upp?
— Þú hefir sjálfur dvalið í
Barcelona?
— Já.
— Og liefir þú aldrei séð fóllc
falla í öngvit í biðröðunum, í
sporvögnunum eða í neðan-
j arðarlestunum ?
Mér varð liugsað til sporvagn-
anna, sem óku fyrir neðan
gluggana mína i Barcelona og
fólkið hékk utan á þeim, eins og
flugur á liúsvegg.
Verst fyrir
aldraða fólkið.
Við fórum fram hjá hóp
FJÓRAR KVIKMYNDADROTTNINGAR.
Þegar gildaskála- og leikhúseigadinn lrægi Earl Carroll opnaði
nýjan næturgildaskála í Los Angeljes éigi alls fýrir löngu voru
helstu kvikmyndastjörnurnar þar. Hér eru fjórar þeirra og þeir,
sem buðu þeim, höfðu greitt 1000 dollara fyrir sætið. Frá vinstri:
Marlene Dietrich, Dolores del Rio, Sally Eilers og Lily Damita. —