Vísir Sunnudagsblað - 26.02.1939, Blaðsíða 2

2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
FROSTHÖRIÍUR OG ISALÖG I BANDARÍKJUNUM.
I frosthörkum leggur vötnin miklu milli Bandaríkjanna og Kanada og verður þá oft að
nola ísbrjóta til þess að ryðja farþega- og fiskiskipum braut gegn um ísinn, meðan vötnin
er að leggja. Hér er mynd af hafnarbát í Chicago, sem farið liafði fiskibát til aðstoðar, og er
að draga hann til hafnar.
gamalla kvenna, sem gengu
meðfram veginum.
— Það er verst fyrir þær
gömlu og ljótu, tók stúlkan aft-
ur til máls. — Við hinar vngri
og laglegri getum venjulega
fengið bílstjórana til að leyfa
okkur að fljóta með. Eru stúlk-
urnar fallegar í þínu landi? Þú
er „extranjero“ — útlendingur
— er það ekki? bætti hún við,
eins og eg talaði svo vel
spænsku, að það væri vafasamt
hvort eg væri erlendur.
— Eg er frá London.
—- Ne-ei, London! Það er
langt í burtu. Það er aldrei
matvælaskortur i London, það
er eg viss um.
Eg sagði henni þá frá ástand-
inu í London á stríðsárunum.
Eg sagði lienni líka frá því,
hvernig Þjóðverjarnir í stór-
borgunum fóru út í sveitirnar1)
þegar að svarf í stríðinu — og
keyplu þar matvæli af bændun-
um fyrir liærra verð. Og svo
þegar þeir komu aftur stóðu
lögregluþjónar með brodd-
lijálma á járnbrautarstöðvun-
um og leituðu á öllum og ef
þeir fundu eitthvað af vistum,
þá tóku þeir það af fólkinu, því
að það var óheimilt að kaupa
beint frá bændum fyrir hærra
en ákveðið verð.
— Já, sagði hún, — Það
sama er hér uppi á teningnum.
Eg sagði þér víst ekki frá því,
að varðmenn munu bíða fyrir
utan Barcelona og leita í bíln-
um. Ef þeir finna birgðirnar
munu þeir leggja löghald á þær.
-— Þeir segja að þeir gefi sjúkra-
húsunum alt saman . . . . ! En
þeir munu ekki leita lijá okkur,
því að þú ert útlendingur, svo
að eg mun sleppa enn einu
sinni. Þeir liafa „gripið“ mig
einu sinni, en eg hefi farið
þessa ferð óteljandi sinnum.
Við sleppum.
— Vertu ekki of viss um að
það nægi að eg er útlendingur.
Ef þeir leita á annað borð, þá
leita þeir vandlega.
Hún andvarpaði. Svo spurði
liún spurningarinnar sem allir
á Spáni spyrja menn fyr eða
síðar: —- Heldur þú að stríðið
standi lengi enn þá?
—- Já, svaraði eg. — Eg hugsa
að það muni standa all-lengi
enn þá.
— Það lield eg ekki, svaraði
hún. — Það getur ekki staðið
1) Faðir Delmers var kenn-
ari í Þýskalandi. S. D. fæddist
þar og ólst upp. Hann var í
Berlín öll stríðsárin.
öllu lengur, úr því að við verð-
um næstum að svelta. Og eng-
inn eldiviður til þess að liita
upp húsin í vetrarkuldunum.
Enda eru herforingjarnir á
sömu skoðun og eg.
— Hvaða lierforingjar?
— I vikunni sem leið fór eg
til Lerida til þess að fá garð-
ávexti og baunir. Eins og þú
veist eru ágætir garðávextir þar,
rétt bak við viglínurnar.
— Já, eg veit það. Skotgraf-
irnar liggja bókstaflega um kál-
garðana.
—- Nú, nú, nokkurir herfor-
ingjar leyfðu mér að sitja í
bílnum sinum og eg spurði þá,
hvenær stríðið yrði búið. Þeir
sögðu að það yrði mjög bráð-
lega búið.
Eftir því sem við nálguðumst
Barcelona, ókum við fram á
fleiri, sem verið höfðu að afla
vista. Heilar sveitir þeirra voru
þarna á gangi eða á reiðhjólum
með poka á bakinu eða ferða-
tösku í liendinni.
Þegar við komum til varð-
mannanna voru þeir svo önn-
um kafnir við að rannsaka
balcpoka öldungs eins, að 'þeir
gáfu sig ekkert að okkur.
I myrkri.
Barcelona var í svartamyrkri.
Sporvagnarnir stóðu kyrrir á
götunum, rafmagnsstraumur-
inn hafði verið rofinn. Þeir sem
liöfðu sæti, sátu í þeim. Þeir
sem höfðu staðið, sátu á gang-
stéttunum og biðu þess að
vagninn færi aftur á stað.
Ljósin Iiöfðu verið slökt
vegna loftárásarliættu. Það
tekur altaf einn til tvo tíma að
gefa merkið um að alt sé í lagi,
eftir að flugvélarnar eru farn-
ar og þann tíma stöðvast alt líf,
ef svo má að orði kveða. Þetta
ótrúlega seinvirlca skipulag
hefir sína kosti fyrir uppreist-
armenn, þeir geta sparað
sprengjurnar.
Eftir fyrirsögn stúlkunnar ólc
eg niður að höfninni og þótt
myrkt væri, gat eg séð að við
vorum við langhætlulegasta
hluta hennar. Þar fór hún út úr
bílnum.
— Eg bý hér i grendinni,
sagði hún, er eg rétti lienni
körfuna og töskurnar.
— Salud, camarad, og er hún
hafði sagt þetta, hvarf hún út
í myrkrið.
Þegar eg kom til gistihússins,
komst eg að því, að eg hafði
asnast til þess að gleyma að
kaupa sápu. Eg gat því ekki
fengið neinn fataþvott, þvi að
hann verður að greiðast í sápu.
Ritskoðun.
Mér fanst svo mikið um sam-
lalið við stúlkuna, að eg tók
upp ritvélina mína og ritaði það
niður, í því augnamiði að senda
það til Lundúna.
En ritskoðunarmönnum leist
ekki á það.
Þeir vildu ekki hleypa einni
einustu línu áleiðis — strikuðu
með rauðu yfir hverja síðu.
Það var þó einkennilegt. Því
að þeir höfðu hleypt framhjá
samskonar skrifi leikritahöf-
undar eins — og lýsti hann þó
enn átakanlegar, live matvæla-
skorturinn væri mikill á Spáni.
Og þá voru þær ekki dóna-
legar „propaganda-linurnar“,
þegar eg segi að stríðið muni
standa lengi enn þá. Þvi að eins
og allir vita, þá er dr. Negrin
altaf að stagast á því, að stjórn-
in geti ekki unnið stríð nema
það dragist á langinn.
Eg ætla enn að segja örfá
orð um matvælamálið á Spáni.
Það er í rauninni ekki eins mik-
ill vistaskortur, eins og skortur
á tækjum til dreifingar. Það er
nóg til að borða á Spáni, þótt
auðvitað væri hægt að torga
meiru, sérstaklega af mjólk
lianda börnunum. En það, sem
mestur skortur er á, er tæki til
dreifingar á því sem fyrir er.
Þegar fólk biður mig um að
gefa fé til þess að senda bíl
með matvæli handa Spánverj-
um, þá vona eg altaf að mínir
skildingar fari til þess að greiða
fyrir hluta vörubílslns.
Þeir eru nefnilega það sem
hin hungruðu börn Spánar
þarfnast mest!
Vörubílar og bensín.
Næsta grein: Til Sudeta-
landsins.
Landkönnuður (við svert-
ingjadrotningu): Má eg bjóða
yður arminn?
Surtla: Þakka yður ástsam-
lega! En nú stendur svo á —
þvi miður — að eg er alveg ný-
búin að borða.