Vísir Sunnudagsblað - 27.08.1939, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Túskildingurinn
S m á. s a g a
ZOG OG GERALDINE.
Þessi mynd af Zog, fyrrve'randi konungi í Albaníu og Geraldine
drottningu var tekin 1938, er þau voru gefin saman með „pomp
og pragt" í Tirana, höfuðborg Albaníu, en þar ráða nú ítalir öllu,
eftir að Zog var ne'yddur til þess að flýja land. — Móðir Gerald-
ine er fædd í New York.
Þetla er smásaga um tvíeyr-
ing — nýsleginn og gljáandi.
Hvernig hann var til kominn
vissi hann ekki. Hann mundi
fyrst eftir sér i vasa gæða-
manns nokkurs, sem Þórður
hét. Og þegar Þórður gelck hratt
eða hljóp hentist tvíeyringurinn
til og frá í vasanum. Stundum
stakk Þórður hendinni í vasann
og tók utan um tvieyringinn, en
slepti honum svo aftur. En einu
sinni tók Þórður hann upp úr
vasanum.
„Hæ, hæ!“ sagði tvieyringur-
inn. „Þetta er þó tilbreyting.
Hvert fer eg nú?“
En gæðamaðurinn liann
Þórður hafði mætt dálitlum
hnoklca, sem hann þelcti.
„Hérna, Tommi, kauptu þér
gotti-gott, en eyddu nú ekki öll-
um peningunum í sömu búð-
inni“.
Hann hafði svo gaman af að
gera að gamni sínu hann Þórð-
ur. —
„En hvað Tomrna er heitt á
hendinni“, sagði tvíeyringurinn.
En Tommi krepti lika hnefann
utan um hann, til þess að vera
viss um að missa hann ekki.
Tommi fór að hlaupa, fram
hjá húsum, trjám og símastaur-
um, þangað til hann kom að
búðardyrum — grænmáluðum.
Tvíeyringurinn sá það, þvi að
Tommi nam staðar fyrir utan
búðina og horfði á tvíeyringinn.
Það var sem hann hikaði andar-
tak, en svo fór hann rakleiðis
inn.
Tommi lagði tvieyringinn á
glerkassa og tvieyringurinn
liorfði gegnum glerið og sá
brjóstsykurskúlur og súkku-
laði, innvafið i rauðan og blá-
an og gullinn pappír. En tvíeyr-
ingurinn gerði sér ljóst, að nú
mundu leiðir lians og Tomma
skilja. Og svo fór sem hann
hugði. Tommi keypti sér hrjóst-
sykurskúlu, en tvíeyringnum
var hent i kassa, þar sem voru
margir aðrir tvíeyringar, tíeyr-
ingar og tuttugu og fimm eyr-
ingar. Það voru mörg hólf i
kassanum og i hólfinu, sem tví-
eyringurinn var i, voru aðeins
tvíeyringar. Þeir höfðu viða
farið sumir, enda farnir að láta
á sjá, en tvíeyringurinn nýslegni
hafði gaman af að kynnast
þeim. En kynnin voru ekki
löng. Þeir voru að koma og
fara, koma og fara. Og nú var
hann tekinn líka, en þá tókst
svo slysale'ga til, að búðarmað-
urinn misti hann á gólfið, og
tvíeyringurinn valt út i liorn.
„Hana nú“, hvað skyldi eg nú
verða að dúsa lengi hérna?"
sagði hann við sjálfan sig.
Jæja, liann lá þarna nokk-
ura daga, og honum dauðleidd-
ist. En svo var það morgun
nokkurn, er búðargólfið var
sópað, að hann lenti í ruslinu
og var lient út í snjóskafl.
Það var nú mjúk og hrein
livíla, se'm hann liafði fengið
þar. En ekki stóð sú dýrðin
lengi. Það fór að rigna og skafl-
inn varð minni og minni og
hvarf seinast alveg, og litli tví-
eyringurinn lá i -aurnum á göt-
unni og var alveg búinn að
missa gljáann.
„Æ, ef nú eitthvað gæti orðið
til að gleðja mig“, sagði tvíeyr-
ingurinn, og í því heyrði hann
létt fótatak, og svo sá liann blá,
skær augu og rósrauðar kinnar.
Það var lítil telpa, sem hafði
komið auga á hann. Hún hét
Dísa og hún var brosandi út
undir eyru. Hún tók tvíeyring-
inn upp og geymdi hann i lófa
sínum og hljóp við fót he'im,
trallandi og syngjandi, þvi að
þetta var lítil stúlka, sem altaf
lá vel á.
„Hvað skyldi hún nú gera við
mig?“ sagði tvíeyringurinn.
En litla stúllcan átti heima í
litlu, hvitmáluðu húsi með blá-
málaðri útidyraliurð, og hún
fór rakleiðis inn, og upp á loft,
og gekk þar að kommóðu, e'n á
henni var dálitill gris, og það
var sá minsti grís, sem tvíeyr-
ingurinn hafði séð um sina
daga, enda var hann, ef svo
mætti segja, enn á bernsku-
skeiði.
„Hérna ætla eg að setja þig,
tvíeyringur litli,“ sagði Dísa.
„Sjáðu, það er rifa i bakinu á
grísnum og niður um hana áttu
að fara“.
Og ekki hafði hún fyrr slept
orðinu en hún lét tvíeyringinn
detta niður í grísinn. En þar
voru þá margir tvíe’yringar fyr-
ir, og líka tíeyringar, og margir
aðrir frændur, og meðal þeirra
einn krónupeningur, sem fann
mjög til sin, en liann varð nú
að sætta sig við að vera þarna
innan um hina, því að þarna
voru engin liólf. Hinir tvíeyr-
ingarnir buðu nýslegna tvieyr-
inginn velkominn og báðu liann
að segja sér hvað á daga hans
liefði drifið, en það þarf ekki
að endurtaka, því að það vitum
við. Og allir hinir tvíe'yringarnir
sögðu litla tvieyringnum ævi-
sögu sína, og það þótti lionum
gaman, en best þótti honum að
hafa eignast svona marga vini,
og eiga það vist, að verða ekki
að skilja við þá strax aftur.
A. Th.
endursamdi úr e'nsku.
Löglega afsökuð.
Geðstirður piparsveinn kem-
ur heim til sín og þykist sjá
þess glögg merki, að lælckað
hafi í brennivínsflösku, sem
stendur á borðinu. Verður undir
eins ösku-vondur og hrópar á
ráðskonuna.
Ráðskonan (kemur hlaup-
andi, strýkur framan úr sér
með svuntuhorninu): Hver ó-
sköpin ganga á! Eg varð svo
skelfilega hrædd — hélt að eitt-
hvað voðalegt liefði komið fyr-
ir!
Piparsveinninn (æfur): Það
liefir það líka — sjái þér bara
(veifar flöskunni). I morgun
var hún upp i axlir — og nú er
hún svona! Ilver andskotinn
liefir komist í flöskuna og
þambað svona miskunnarlaust?
Ráðskonan (hrædd): Ekki eg
— ekki eg — það rnegi þér ekki
írnynda yður -— —
Piparsveinninn: Það skjddi
þó ekki lukka til! Kannske eg
þefi út úr yður rétt sem snöggv-
ast!
Ráðskonan: Já það megi þér
gera. Eg liefi eklci drukkið einn
pennadropa úr þessari óláns-
flösku. — Eg náði ekki úr henni
tappanum, hvernig sem eg
reyndi!
Hraðar hendur.
Fjölskylda nokkur i Kansas
tók sér fyrir hendur i fyrra að
setja met í því, að breyta hveiti-
korni í kex. — Farið var með
kvörn og bökunartæki út á alc-
urinn, svo að ekki skyldi þurfa
að te’fja sig á því, að fara með
kornið heim og „matreiða“ það
þar. Byrjað var á því, að losa
kornið úr þreskivélinni. Þar
næst var það malað, þá var deg-
ið hnoðað, skift í smá-kökur
(kex) og loks bakað. — Og alt
verkið tók einungis 12% mín-
útu! Þetta stendur í amerísku
blaði, svo að það hlýtur að vera
satt!