Vísir Sunnudagsblað - 12.07.1942, Blaðsíða 3

VlSIR SUNNUÐAGSBLAÐ
S
„Tuttugasta hvert ár —“
Þann 25. janúar 1926, ná-
kvæmlega kl. tíu minútur yfir
fimm e. li. tók Ralpli Sarowby,
aðalforstjóri fyrir Westways,
sér sæti í reykingaklefa í neðan-
jarðarbraut á Charing Cross
n eðan j ar ðar j á r nbr au tars töðinni
í London. Með þeirri járnbraut
var líann vanur að ferðast dag
eftir dag um margra ára skeið.
Úr hægri kápuvasa sinum tók
hann dýrmæta tóbakspipu, en úr
vinstri vasanum fagurskreyttan
tóbakspung. Fei-ðin til Leiclies-
ter Square var notuð til þess að
troða dýrmætis tóbaki i pípuna,
sem hann stakk síðan á milli
dýrindis tanna, kveikti svo
venjulega í á móts við Totten-
ham Court Road. Þaðan sökkti
hann sér venjulega niður i
blaðalestur. Allt þetta hafði far-
ið’fram með reglubundinni ná-
kvæmni, frá því að Sarowby
mundi fyrst eftir, og hann byrj-
aði að fara þarna á milli. Ralpli
Sarowby unni reglusemi, og
vildi að allt væri í föstum, kerf-
isbundnum skorðum.
„Eg er hvorki þröngsýnn né
mjög íhaldssamur maður,“ las
liann yfir systur sinni, við þau
fáu tækifæri sem hún liafði
inorgunverðinn ekki tilbúinn á
réttri mínútu. „í höfuðdiiáttum
er eg gefinn fyrir tilbreytingu.
t vissum tilfellum mynda eg
mér samt ákveðnar skoðanir,
og frá þeim vík eg ekki, hvað
sem tautar. Til þess að komast
áfram i þessum lieimi, verður
ckki hjá því komixt, að skipta
deginum niður í sérstaklega
skipulögð vinnutímabil.“ Hann
lét ekki sitja við orðin tóm.
Skipulagning og reglusemi voru
ófrávikjanleg lifsboðorð lians.
Einhverntíma þegar systur hans
var gramt í geði, sagði hann:
„Eg held næstum því, að ekkert
myndi þér falla eins vel í geð og
ef þú þyrftir ekkert annað að
gera en eta og sofa — cftir
skipulagðri niðurröðun.“
„Annað verra gæti verið til,“
viðurkenndi Ralph með mestu
ljúfmennsku.
En jjennan umrædda 25. jan-
úardag, sem auk þess — það
er kannske óþarfi að taka það
fram — bar upp á mánudag, átti
það fyrir hinum reglubundna
og fastskorðaða lífsferli Sarow-
by’s að liggja, að raskast veru*
lega. Rétt áður en hann kom til
Candem Town slokknaði í
pípunni hans. Það kom á hann
fát, eins og hann fengi ekki átt-
að sig á því að þvílíkt og annað
pins gpeti átt sér stgð, Til þessa
hafði þetta aldrei komið fyrir.
‘Forstjóri einnar beztu tóbaks-
verksmiðjunnar í London bland-
aði sjálfur uppáhaldstóbak
Sarowby’s og lét það í dollur,
algerlega loftþéttar, sem hann
seldi svo fyrir hálft sterlings-
pund hverja dollu. Það gat held-
ur ekki komið til mála að tó-
bakið hefði skemmst í tóbaks-
pung Sarowby’s. Hinsvegar var
það augljóst mál, að einlivers-
staðar hlaut gallinn að liggja,
þvi um það var ekki að villast,
að í pipunni hafði sloknað.
Sarowby muldraði eitthvað nið-
ur í barm sinn og fór niður i
vasann eftir eldspýtum. Ilann
opnaði stokkinn og sá að eld-
spýturnar voru allar búnar.
„Óheppnin riður sjaldan við
einteyming,“ andvarpaði hann
og lagði sig i lima til að finna
einhvern málshátt er gæti átt
við þessa slysni hans. Fyrir aðal-
forstjóra Westway’s Hardware
Company var það sjaldgæft
fyrirbrigði að fá eldspítur að
láni hjá samfylgdarmönnum
sínum. Mönnum, sem ef til vill
voru af allt öðru sauðaliúsi.
Hinsvegar var það gjörsamlega
óhugsandi að komast alla leið
frá Candem Town til Hamp-
stead með kalda pípupa. Hann
litaðist gætilega um eftir ein-
hverjum, sem hann gæti beðið
um eldspýtu án þess að mis-
bjóða virðingu sinnr.
Þá veitti hann þvi athygli að
klefinn var orðinn tómur.
Sarowby hrökk við. Hann
þóttist vera alveg fullviss um,
að hafa séð mjög svo prúðbúna
konu stíga inn i lestina hjá
Goodge Street, cr liafði sezt
skammt frá honum. Hann hafði
ekki orðið þess var að liún færi
út. Auk'þessa voru allar lestir á
þessum hluta leiðarinnar og um
þenna tíma dagsins nær alltaf
yfirfylltar. Þetta kom Sarowby
í einskonar hugaræsing. Ástæð-
an til þess að hann vildi heldur
í'ara með neðanjarðarjárnbraut
heldur en i einkabifreiðinni
sinni, var einvörðungu sú, að
honum leiddist að biða eftir
umferðarmerkjunum á gatna-
mótunum. Samt var hann alltaf
óánægður i brautarvögnunum
og hann kvartaði sáran undan
þrengslunum. Hann héll þeirri
skoðun eindregið fram, að á
mestu annatímum dagsins ættu
neðanjarðarjárnbrautjrnar alls
ekki flytja konur með börn
né feita menn með töskur.
Allt öðru máli var samt að gegna
nieð að hafa tóma járnbrautar-
j Eftir
j R. C. Hutchinson j
klefa. Það var of langt gengið.
Það var óvenjulegt og því bar
að forðast það. Það sem honum
geðjaðist að þessu sinni illa við
tóma klefann, var ekki svo mjög
skortur á samfylgdarmönnum,
heldur var það miklu fremur
skortur á eldspítum.
Hann var enn sárgramur i
skapi þegar lestin rann inn á
brautarstöð, rennidyrnar opn-
uðust og rödd heyrðist kalla:
„Allir skipti um lest!“ Sarowby
horfði nístandi augnaráði á aug-
lýsingaspjald nokkurt, á bros-
andi karlmann sem reykti
Virginiuvindil. Á næsta augna-
bliki stóð hann á brautarstétt-
inni.
Hurðirnar skullu i lás á eftir
hónum og með sínum venjulega
gauragangi og hjólaskrölti
brunaði lestin inn i myrk göng-
in og livarf. Sarowby veitti því
athygli að aðrir járnbraUtar-
klefar, sem runnu framhjá hon-
um voru einnig tómir. Honum
kom þetta einkennilega fyrir
sjónir og liann tók að svipast
um eftir nafninu á stöðinni.
H.Iýtur að vera Chalk Form,
hugsaði liann. Rauðu ljósmerk-
in láu meðfram allri brautinni
og sýndu brautarstöðina i allri
sinni lengd. En hvergi gaf nafn
stöðvarinnar að líta. Þar sáust
heldur ekki neinir leiðarvisar
eins og venja var til á öðrum
stöðvum. Það hlaut að fara
fram einhver viðgerð þarna.
Sarowby gckk fram og aftur, i
þeim tilgangi að leita upplýs-
inga hjá einhverjum járnbraut-
arþjóni. En þar var ckki einn
einasta járnbrautarþjón að sjá!
Sarowby bölvaði með sjálfum
sér og ætlaði yfir á hina brautar-
stéttina. En þegar hann sá þar
ekki neinn mann að lieldur, sett-
ist hann á einn stöðvarbekkj-
anna til að bíða þar átekta. í
sama vetfangi slokknuðu öll ljós
á stöðinni.
Kuldahrollur fór um Sarowby
einsámlán i myrkrinu. Hann
hafði aldrei þekkt lil hræðslu á
ævi sinni og myrkfælni var hon-
um algerlega óþekkt fyrirbrigði.
Samt sem áður hvildi einhver
lamandi þungi vfir þessari enda-
lausu einveru. Umfram allt
fann hann þó til vanlíðunar. Því
áð hann, sjálfur aðalforstjórinn
fyrir Westways Hardware
CiOpipanv fannsf hann eiga
heimtingu á annarri og betri
meðferð en þessari.
Það var hreinasta ósvífni, að
annar eins maður, sem svo mjög
lét til sín taka í lífi borgarinnar,
skyldi vera látinn sitja einsam-
all og yfirgefinn í kolniðamyrkri
á neðanjarðarjárnbralitarstöð.
Það var vitavert. I huga sér
samdi hann skammargrein, er
liann skyldi fá birta i „Times“:
„Eg undirritaður, sem hefi
verið meðlimur i miðstjórn neð-
anj arðarj árnbrautafélags Lund-
únaborgar, leyfi mér hér með
... .“ nei, það er betra að segja:
„Það er vissulega tími til
kominn, að almenningur geri
sér grein fyrir þvi svívirðilega
ranglæti sem liann er beittur af
hálfu Neðanjarðarjárnbrautar-
félagsins, og- geri kröfur til
meira velsæmis. Það er ekki
lengra síðan en i gær ----“
Fjarlægt skrölt í járnbraut er
var að koma, truflaði liugsana-
gang hans. Hann andvarpaði
léttara. Skröltið færðist óðum
nær og járnbrautin brunaði með
ógna liraða inn á stöðina. Allir
vagnarnir voru uppljómaðir, en
liver einasti þeirra tómur. Án
þess að hægja nokkuð á ferðinni
rann lestin framhjá stöðinni og
livarf. Naumast var skrölt henn-
ar. hælt að dynja i fjarska er
heyrðist i nýrri lest koma úr
gagnstæðri átt. Sarowby þreif-
aði fyrir sér yfir á hina brautar-
stéttina, og kom nákvæmlega
nógu snemma til að sjá, að einn-
ig sú lest þaut framhjá. Hún var
tóm eins og sú fyrri, og það sem
lionum kom undarlega fyrir
sjónir var það, að hann skyldi
hvorki sjá brautarstjórann né
neinn brautarvörð. Sarowby
beið; og lestirnar komu og fóru
mcð stuttu millibili. Allar voru
þær tómar og engin nam staðar.
Hann hrópaði til nokkurra, en
hróp lians voru ekki heyrð. Það
var heldur ekki neinn maður
sjáanlegur er gæti tekið liróp
lians til greina. Ralph Sarowby
sem búinn var að lifa i fjörutíu
og tvö ár, og sem i f jörutiu þess-
ara ára hafði heimtað og skipað
fyrir eftir eigin geðþótta, fór nú
ekki að verða um sel.
„Eg skil þetta ekki,“ kallaði
liann. Hærra: „Eg skil það
ekki!“ Hann hlustaði. Endalaus
þögn. Svo heyrðust drunur og
vagnaskrölt, fyrst úr öðru gang-
aropinu, siðan úr hinu. Hvernlg
á þessu skrölti stóð, vissi Sarow-
bv ekki — hann vissi aðeins að
hvorki skröltið né lestirnar
sjálfar höfðu neitt við mann-
heima að sælda, og hann var
hættur að talca nokkurt tillit til
þess, Hann ætlaði að ná sér í
pldfæri, en þá inundi hann alþ í