Vísir Sunnudagsblað - 10.09.1944, Page 1

GENGIÐ A VAÐALFJOLL.
BFriB CÍOÐJÓ^ JÓWOM,
Þáð var í þanii tíð, ef hér-
aðsmót og mannfagháður váf
fátiðari en nú er órðið, að för
þéssi var farin, sem liéf Véfð-
uf sagt fró. Ef fólk tii sveita
viidi skeninita séf uhi héigár,
að suiháfiági, var hið hélzta,
sem til greina kom, áð hregða
sér í befjatúr, eða til næstá
bæjar, til að spjáila við khnn-
ihgjana, eða fá sér reiðtúr, og
þótti það ætíð góð skehinltun.
Enga bíla, og því síðuf flugvél-
af, vaf þá uhi að ræða, og á
sjó var-það árabáturinn, sem
inaður varð að ijá skriðið með
höndum sínum og árinni, ef eigi
var kæla, svo að skauta mætti
fleyinu með hinum fannhvíta
faldi.
Þegar tilrætt var um það, i
gamla daga, livað væri mest
eftirlæti i heimi þessum, þá
svaraði einn hagyrðingurinn
því þannig:
Að sigla fleyi og sofa
i meyjar faðmi,
ýtar segja yndið mest,
og að teyja vakran hest.
Þetta var nú ekki svo fjarri
hjá honum, — eða hvað finnst
ykkur Íiinuhi? Eii sVo komst
annar frá því á þessa lundi
Fara á skiðlihi stýttír stuhd;
síúikii ffíða Isþehha niuhd-,
sigla uhi víði húha-Íiuhd
hesti ríða uhi síéttá gruiid.
Þetta vai1 nu það helzta, sem
þeiin datt í íiug til skenhritun-
ar. Og það ef ekki liægt að
neita þvi, að þáð var eiriÍiVér
hressilégastá skehittituhih, áð
bfegða sér á bák fjöfugum gæð-
irigi, í fögru Suiriafveðfi, Og líka
um mánabjört Vetrai'kvöld, er:
Skellur skeifa við svell,
hristast hamrar og fell,
dvergar hrökka við, steina
sem byggjá.
Heyfast brestir og brak,
svignar særæfra-þak,
kominn dómsdaginn silungar
hyggja.
En nú skulum við snúa okk-
ur að ferðlaginu.
Það var eitt af þessum ynd-
islegu júlíkvöldum við Breiða-
fjörð. Blíðviðri hafði verið und-
anfarna daga, en þurklaust að
mestu. Tún voru þegar alsleg-
in og hirt að mestu, því þurr-
viðri höfðu verið af og til. Fólk-
ið var léttklætt á véiliriuiri.
Heyihu váf ýtt sairiah. Piítárh-
ir settu gaita úr kösinni, ög
stúikufnaf fökuðu dreifirini,
sVo verkið gékk vei ffairi, og
létt vaf yfif fólkihu. Þetta var
Íaugardagskvöld, og á mofgun
var hvíldardágui'.
Ungmennafélagið hafði lioð-
áð tii skéirimtiférðaf' vestuf í
Reykhólasveit, og uiri leið
sk}ddi gengið á Vaðáifjöíi, ef
Veður yrði hagstætt. Þangað
hafði ekkert okkar fæti stigið.
Og nú var mest um vert, hversu
veðri yrði háttað á morgun.
Þó ekki væri annað en þoku-
band um fjöllin, var ekkert
gaman að koma þar. Um þetta
ræddum við og gerðuin áætl-
un um, hversu veður mundi
ráðast.
Degi var tekið að halla og
sólin huldist á bak við lifrauð-
ar skýjaslæður í vestrinu, kögr-
aðar gullnum töfraljóma, og
purpurarauðri slikju sló á há-
loftin. Kvöldroðinn bætir, sagði
fólkið, og við verðum heppin
með veðrið á morgun, sagði
það. Og síðustu tuggurnar létu
piitarhif hþþ á sætiii; Síðán Váf
gehgið til bæjaf og tækiri lögð
á vegginn. Nú máttu þau Íiviiá
sig tií íriánúdags, vönándíi
Hrossin voru kohiih iriri í
girðinguna sina, og skyldu nú
verða til taks á morgun, ef veð-
ur yrði gott. Spóinn vall á hjail-
anuiri, liáfættuf Og fénniíeguf,
íóan sveif í loftiriu irieð giéðí-
brag, eða hún tylíti sér á baí-
ann, ög Íoftið ómaði af söng
hennaf, dýrðin, dýfðin. Steíri-
depillinn skríkti í hlíðinni og
stelkurinn gelti í flóanum. Það
var sumarlegt í sveitinni, og nú
vaf hitt friðsæla ró sumar- ^
kvöldsins að færast yfir lög og
láð. Engin andhlær, en dinun-
blá slæða breiddi sig um dal-
inn og hjúpaði liæðir og drög
höfgum armi sínum, máttug og
mild í senn.
Við námum staðar á bæjar-
hólnum, áður en við gengurn
í bæinn, og virtum fvrir ok"k-
ur lög og láð, gengum síðan
í bæinn og þvoðum okkur og
neyttum kvöldverðar, og röbb-
uðum um daginn og veginn.
Siðan var gengið til náða, og