Vísir Sunnudagsblað - 10.09.1944, Blaðsíða 4

4 ylSIH SUNNUDAGSBLAÐ
...■■"" .... ........ ' ".... ......................■"■■■.V .....
Vegna stríðsins er Roosevelts
betur gætt en nokkurs annars
í sögu leynilögreglunnar amer-
ísku. Og þegar á allt er litið, þá
er Roosevelts forseta bezt gætt
af öllum einstaklingum i hinum
frjáls.a heimi. Bandarikjaþing
fól leynilögreglunni að annast
öryggi Bandarikjaforseta stuttu
eftir að McKinley forseti var
myrtur (1901).
Fyrsti flokkur leynilögreglu-
manna tók að gegna störfum í
Hvíta húsinu í forsetatíð Theo-
dores Roosevelts. Síðan þá hef-
ir engin tilraun, sem likleg var
til að bera árqngur, verið gerð
til að ráða forsetann af dögum,
og er þetta að miklu leyti að
þakka reglu leynilögreglunnar
„að gefa ekkert tækifæri“.
Þegar forsetinn er utan dyra
Hvíta hússins, er bókstaflega
hvert þverfet rannsakað, þar
sem leið hans liggur. Ökunnir
menn, sem langar til að standa
nálægt forsetanum, eru athug-
aðir, einn eftir annan. Þetta er
gtílt, hvort sem um er að ræða
söfnuð í kirkju eða gesti, er
snæða miðdegisverð í Hvíta
húsinu.
1 þau fáu skipti, sem forset-
inn borðar kvöldverð annars
staðar en i Hvíta húsinu,, er
hver einasti þjónn, sem vinnur
í eða nálægt hyggingunni, sem
borða á í, athugaður og aftur
athugaður af leynilögreglunni
löngu áður en setzt er að snæð-
ingi. 1 hvert skipti, sem mað-
ur finnst í slíkum tilfellum, sem
hefir á sér glæpaeinkenni, er
veitingamanninum eða gestgjaf-
anum, sem í hlut á tilkynnt, að
hann verði að fjarlægja mann-
inn, sem um er að ræða, eða
forsetinn sitji kyrr í Hvíta hús-
inu að öðrum kosti.
Á hóteli einu í Washington,
þar sem forsetinn átti að borða
fyrir nokkrum árum, fundu
leynilögreglumennirnir meðal
starfsmannanna næstum fimm-
tíu félaga og sumir þeirra höfðu
á sér glæpaeinkenni.
Ef skemmtun á að vera i
Hvíta húsinu að kvöldi dags,
verður að gefá upp nöfn þeirra,
sem eiga að annast skemmtiat-
riðin. Þessir menn eru athug-
aðir, alveg án tillits til frægð-
ar þeirra.
Roosevelt hefir á seinni tím-
um ekki haft tíma til að taka
á móti nema örfáum gestum.
Hann fer þó ennþá í kirkju
nokkrum sinnum á ári og án til-
lits til þess, hve oft forsetinn
hefir hlýtt messu í einkakirkju,
þá athugar leynilögreglan hvern
ferþumlung i kirkjunni áður en
forsetinn kemur og fær hjá
prestinum skár yfir þá meðlimi
safnaðarins, sem koma til guðs-
þjónustunnar.
Á nýársdag 1942, þegar for-
setinn og Winston Churchill
fóru í Kristkirkjuna i Alexand-
ria í Virginia, til að hlýða messu
í stúkunni, sem George Wash-
ington hafði einu sinni setið
í, var meðlimum safnaðarins,
sem leyft var að vera viðstadd-
ir, ekki tilkynnt þetta fyrr en
stuttu áður en þessir 2 frægu
menn gengu inn í litlu tigvd-
steinakirkjuna.Presturinn hafði
lagt fram skrá yfir þá meðlimi
safnaðarins, sem hann ætlaði að
láta koma til guðsþjónustunn-
ar. Leynilögreglan framkvæmdi
hina venjulegu rannsókn sina
og fann ekkert athugavert. Það
var samt ekki tilkynnt um
komu þessara stórmenna til
kirkjunnar, en skömmu fyrir
dögun á nýársdag kom sendi-
maður frá kirkjunni ríðandi til
þeirra safnaðarmeðlima, sem
koma áttu til guðsþjónustunn-
ar. Hverjum þeirra var afhent
aðgangskort að messunni. Á
kortinu var ekkert minnzt á
komu þeirra Roosevelts og
Churchills, en sendimaðurinn
sagði: „Þér munuð sjá eftir því,
ef þér komið ekki núna.“ Flestir
þeirra, sem boðin fengu, voru
komnir í sæti sín kl. 10, þegar
guðsþjónustan átti að hefjast,
og þar sátu þeir gapandi áf
undrun, þegar Roosevelt og
Churchill gengu inn kirkjugólf-
ið. —
Fyrir utan, allt i kringum
kirkjuna, hafði hermönnum,
sem vopnaðir voru rifflum og
vélbyssum, verið komið fyrir
á húsþökum. Álíka vel vopnaðir
menn voru i trjágöngunum alls-
staðar i nágrenninu og yfirleitt
allsstaðar, þar sem hægt var að
nálgast kirkjuna. Þessir menn
vörnuðu öllum, sem ekki höfðu
skilríki, að koma nálægt þess-
um stað.
Mennirnir, sem gæta forset-
ans eru flestir ungir menn og
röskir. Þeir eru ágætar skyttur,
skjóta bæði vel af handvélbyss-
um og skammbyssum, sem þeir
bera alltaf á sér, þegar þeir eru
að gegna störfum sínum. Mán-
aðarlega æfa þeir sig í nokkrar
klukkustundir í skotfimi. Hver
þeirra verður að geta skotið
markvisst, með livorri hönd-
inni sem er, því að enginn getur
sagt um, hvorum megin hann
kann að verða við vagn forset-
ans, þegar hættu ber að hönd-
um. Markvísi byssa þeirra er
reynd á einhverjum erfiðustu

Washington, höfuðborg Bandáríkjanna. Myndin er tekin, er hersýning fer fram i hjarta borgarinnar.