Vísir Sunnudagsblað - 10.09.1944, Blaðsíða 5

VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
5
mörkum, sem til eru í landinu.
Markið á skotskifunni, sem þeir
reyna sig á, er um það bil helm-
ingi minna en markið á venju-
legum skotskífum, sem herinn
notar.
Alhr leynilögreglumennirnir,
sem gæta forsetans, eru þaul-
æfðir í öllu, sem snertir eitur-
gas, og ágætir geðsjúkdómasér-
fræðingar kenna þeim að með-
höndla geðbilaða menn. Hvað
snertir líkamlegt ásigkomulag
þeirra, má geta þess, að þeir
hafa flestir verið ágætir íþrótta-
menn á skólaárum sínum og
þeir halda sér í þjálfun með því
að æfa iþróttir nokkrum sinn-
um á viku í íþróttahúsi nálægt
Hvíta húsinu.
Ef leynilögreglumaður fær
kvef, er hann sendur heim, svo
að honum geti batnað til fulls,
því að ef einn maður í þessu
samvinnustarfi í Hvíta húsinu
gæti ekki gegnt starfi sínu svo
að vel væri, gæti árangur af
starfi alls liðsins minnkað.
Eftir boði þjálfara sinna iðka
hann er einungis yfir sig áfjáð-
ur í að sjá forsetann.
Þegar forsetinn ferðast úti á
þjóðvegunimi, setur leynilög-
reglan alltaf vörð leynilög-
reglumanna kringum bifreið
hans eða járnbrautarvagn, hve-
nær, sem hann stöðvast.
Þegar hann er á ferð um her-
gagnasmiðjur, þá er ekki nóg
með það, að leynilögreglan ferð-
ist með honum, heldur sendir
xnenn á undan honum. Hver
lcrókur og kimi, sem harui fer
um, er skoðaður. Forstjórum
verksmiðjaxma er skipað að
segja ekkert fyrirfram um það,
að von sé á forsetanum. Vegna
þessa komast leynilögreglu-
mennirnir oft í vandræði, sem
verður að leysa fljótlega og án
þess að nokkrum mislíki.
Roosevelt forseti ekur irm um
aðalhlið fallbyssuverksmiðju.
Verkamaður lítur upp frá vinnu
sinni, sér hann og hrópar:
„Þarna er þá gamli Frank sjálf-
jur!“ Maðurinn, sem er himin-
jlifandi hleypur fram fyrir bif-
reiðina og réttir út höndina.
.En áður en hann er tekinn að
leynilögreglumennirnir oft
handknattleik. Þeir segja, ac|jL
það styrki lungun til mestjj^nálgast bifreið forsetans allt of
þreytandi starfsins, sem þeir imikið, hleypur lögreglmnaður
hafa með höndum, en það er að j fram fyrir hann, tekur í hönd
hlaupa meðfram bifreið forset-J:^honum, snýr honum við og ýt-
ans, þegar hann ekur hægt
gegn um mannþyrpingu. Þeir
verða að lulla svona mílu eftir
milu við slík tækifæri og hafa
auga með grunsamlegum
mönnum, sem kunna að leynast
í gluggum á efri hæð, eða
mönnum, sem ryðjast út úr
mannþyrpingunni í áttina til
forsetans.
Þegar Roosevelt ók gegnum
borgina Monterrey í Mexikó ný-
lega, ásamt Avila Camacho,
forseta Mexikó, þá þokaðist
skrúðgangan áfram gegnum
mannþröngina með minna en
10 mílna hraða á klukkustund.
En leynilögreglumennirnir urðu
að hlaupa bókstaflega hvert fót-
mál leiðarinnar. Ef allri vega-
lengdinni, sem forsetarnir óku,
væri skipt niður á hvern ein-
stakan lögreglumann, þá myndi
hver þeirra hafa lullað 5 mílur
í steikjandi hita aprilsólai'innar
í Mexikó. Og alltaf annað kastið
urðu þeir að grípa æpandi Indí-
ánakrakka, svo að þeir yrðu
ekki undir bílhjólunum, henda
niður skrítnum blómvöndum,
sem var kastað í áttina til for-
setanna og halda myndatöku-
mönnum í hæfilegri fjarlægð.
Leynilögreglumennirnir virð-
ast njóta sín bezt, þegar þeir
fylgja forsetanum gegnum
mildar mannþyrpingar. Þeir
geta undireins sagt um það,
hvort maður er hættulegur eða
^ir honum kurteislega að renni-
bekk hans. Maðurinn heldur
að hairn hafi þarna tekið í hönd
einhvers háttstandandi opinbers
embættismanns, þar til einhver
verður til að segja honum, að
svo sé ekki. Meðan forsetinri var
í hinum 2 meiriháttar ferða-
lögum til vopnaverksmiðjanna
seinnihluta ársins 1942 og vor-
ið 1943, hjálpuðu þúsundir her-
manna leynilögreglumönnunum
til að gera varúðarráðstafanir.
Gættu þeir leiðarinnar, sem for-
setinn fór um. Hver þumlungur
leiðarinnar frá Washington til
Californiu og til baka, var at-
hugaður. Hafðar voru nánar
gætur á öllum járnbrautar-
skiptistöðvum, til þess að fyrir-
byggja að árekstur gæti átt sér
stað. Næstum 1500 hermenn
voru á verði í hverri ferð.
Sumir liðsforingjarnir, sem
gæta áttu forsetans við þetta
tækifæri, tóku skyldustarf sitt
eins og þeim hefði verið trúað
fyrir því af guði sjálfum, og
þess vegna gættu þeir þess vel,
að fara eftir fyrirskipunum,
sem þeim höfðu verið gefnar.
Nótt eina í apríl, þegar lestin
stöðvaðist á brautarstöð sinni
í Missouri og dvaldi þar í
nokkrar klukkustundir, ætluðu
noldtrir menn úr föruneyti for-
setans að fá sér frískt loft og
gengu burt frá vögnum sínum.
Þeir voru brátt stöðvaðir, með
því að hermenn vörnuðu þeim
vegarins með brugðnum byssu-
stingjum.
Þegar eg Iiljóp út úr vagni
mínum, kom ungur liðþjálfi
hlaupandi út úr myrkrinu, brá
byssusting sírium fyrir brjóst
mér og hrópaði: „Farðu aftur
inn í vagninn þinn, kjáninn
þinn!“ „Hver fjandinn gengur
á hér?“ sagði eg og hrökklaðist
aftur á bak. „Eg hefi skipanir
um að leyfa engum að fara út
úr vögnunum og engum inn,“
sagði hann og otaði stöðugt að
mér byssustingnum, „og þeim
skipunum verður framfylgt,
þar til sveitarforinginn breytir
þeim.“
Eg þurfti ekld að spyrja hvar
sveitarforinginn væri, því að eg
sá hann á gangi nálægt inn-
ganginum á vagni forsetans. Eg
snéri aftur, fór gegnum vagn-
inn og komst að því, að leyni-
lögreglunni - var ekki leyft að
setja menn sína á vörð í kring-
um vagninn eins og venjulega.
Og það var ekki heldur leyft,
að starfsmenn járnbrautarinn-
ar skytu upp svifblysum, eins
og gert er venjulega í öryggis-
- skyni.
Frank D. Wilson, yfirmaður
allrar leynilögreglunnar, gat
loks sannfært sveitarforingjann
um það, að hann hefði á röngu
að standa og hann leyfði taut-
andi leynilögreglumönnunum
að fara á sina stöðu í varðgæzl-
unni. Siðar heyrði sveitarfor-
ingninn það frá hermálaráðu-
neytinu, að hlutverk hersins
væri aðeins að gæta þess, að
engir óviðkomandi nálguðust
lestina, sem forsetinn var í.
Maðurinn, sem stjórnar flokki
leynilögreglumannanna í Hvíta
húsinu, er Mike F. Reilly, lítt
kunnur maður meðal almenn-
ings, en frægur um allt Hvíta
húsið fyrir hárnákvæmni sína
og hæfileika til að vaka lengi.
Þegar Roosevelt fer í langt
ferðalag, þá hefir Reilly sjálfur
athugað hvern stað, sem fyrir-
hugað er að forsetinn staðnæm-
ist sjálfur á. Þegar Reilly, sem
er harðsnúinn Iri á fertugs
aldri, er minntur á það, að
hann hafi verið talinn lagleg-
asti stúdentinn í George Wash-
ington háskólanum, þá ýtir
hann þeim, sem þessa athuga-
semd gerir, vingjarnlega og
f jörlega frá sér. En bak við enni
hans eru sérstakir lögreglu-
mannshæfileikar. Það er þess-
vegna, sem enginn, sem hefir
á sér hin minnstu grunsamleg
einkemri, getur nálgast Hvíta
húsið eða forsetann, ef leyni-
lögreglan veit um það, og vissu-
lega gerir hún það.
Reilly hefir ef til vill meiri
áhyggjur vegna starfs síns en
Roosevelt hefir sjálfur vegna
starfs síns sem forseti. Nokkr-
mn minútum eftir að árásin var
gerð á Pearl Harbour, þaut
Mike að heiman til Hvíta húss-
ins. Vandvirknislega gerðum
ráðstöfunum hans, sem fyrst
voru aðeins á pappírnum, var
teldð að framfylgja um leið og
hann rauk út úr vagni sínum
við Hvíta húsið.
Það var Reilly, sem rannsak-
aði leiðina til Casablanca og
hafði yfirumsjón með hervernd
þeirri, sem upp var sett í kring-
um húsið, sem Roosevelt og
Churchill ræddust við í. Á næst-
um hverjum einasta stað, sem
forsetinn dvaldi á í þessari ferð
sinni, voru menn, sem höfðu á
sér grunsamleg einkenni, eða
voru kunnir að því, að hafa
samúð með Möndulveldunum,
„teknir úr umferð“ og eldd
sleppt fyrri en forsetinn var
kominn heilu og höldnu til
Washington. Áður en Roosevelt
fór í hina 8000 mílna löngu ferð
sína til hergagnaverksmiðjanna,
kannaði Reilly leiðina þrisvar
sinnum í flugvél.
Af leynilögreglumönnum hef-
ir Roosevelt nánast samband
við einkalífvörð sinn, en það
er Charles Frederics, bláeygur,
gráhærður maður af gamla
skólanum. Charlie er á næstu
grösum við forsetann frá því
hann vaknar á morgnana, þar
til hann fer að hátta á kvöld-
in. —
Annar mikilsmegandi maður
í leyniþjónustunni er James
Sloan, sextíu og sjö ára gamall
og hefir verið í þjónustu Hvíta
hússins siðar Theodor gamli
Roosevelt var þar.
Jimmy Sloan hafði mikið að
gera nóttina milli 7. og 8. des-
ember 1941, þegar mikill mann-
fjöldi safnaðist saman fyrir
framan Hvíta húsið og kallaði
til stjórnarmeðlimanna, sem
hlupu út og inn, fyrstu klukku-
stundirnar eftir árásina á Pearl
Harbour. Þarna voru menn, sem
kröfðust skjótra og róttækra
j agnráðstafana, og menn, sem
vildu semja frið þegar i stað. —
Skrifstofa Jimmys var eins og
lækningastofa geðveikralæknis.
En það var aðeins einn maður,
sem olli örðugleikum, það var
strákur, nakinn ofan að mitti
á kaldri desembernóttunni og
bar hamar i hendinni. Hann
vildi ólmur ná tali af Roosevelt
og fá hann til að taka sig í at-
vinnubótavinnuna í New Jersey.
Jimmy hrekkur ennþá við,
þegar liann minnist drunga-
legs dags fyrir nokkrum árum,