Vísir Sunnudagsblað - 10.09.1944, Blaðsíða 6

6
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
Pallesen kennari, er einnig
var meðhjálpari og söngvari í
Hilstrupkirkju, var á lieimleið
af stjórnarfundi um trygging-
armál. Er liann kom í námunda
við kirkjuna fór að rigna. Það
var enn töluverður spölur heim
til hans. Pallesen mundi allt í
einu eftir því, að hann átti
geymda regnlilíf í kirkjunni.
Hann tók upp vasaskriðljósið,
og gekk í gegnum sáluhliðið.
Þetta var í nóvembermánuði,
kl. 11 að kveldi. Kirkjugarð-
urinn var óyndislegur, og Palle-
sen fór ósjálfrátt að hugsa um
en þá var manni, sem krafðist
þess að fá að tala við forset-
ann sjálfan, ýtt inn í skrifstofu
Jimmys. „Hvað er þér á hönd-
um, vinur sæll?“ sagði Jimmy
og horfði á manninn gegnum
gleraugun. „Eg verð að tala við
forsetann“, sagði maðurinn, og
var þessi byrjun í samræmi við
það, sem hann hafði lieyrt mörg
hundruð sinnum áður, á hverju
einasta ári. Þá tók maðurinn
að segja samhengislausa sögu
um fjandsamlega njósnara, sem
væru á vakki kringum forset-
ann og hann yrði að vara þenn-
an æðsta handhafa fram-
kvæmdavaldsins við.
Jimmy spurði hann rólega,
hvaða kúla væri á vösum hans.
„I starfi mínu getur þú búizt
við hverju sem er af mér“,
sagði maðurinn og lagði marg-
hleypu á borðið fyrir framan
sig. Jimmy tók byssuna og lét
hana ofan í skúffu hjá sér.
Þá glotti máðurinn og snörl-
aði: „Heldur þú að eg sé eins
vitlaus og þú heldur“, sagði
hann, fór ofan í frakkavasa
sinn og tók upp aðra marg-
hleypu. Jimmy henti einnig
þessari byssu ofan í skrifborðs-
skúffu sína og sagði. „Þú ert
sniðugur.“ „Já, er það ekki,“
sagði hinn, „heldur þú kannske
að eg hafi ekki séð við þessum
útlendu njósnurum." Og enn
náði hann í byssu ofan í vasa
sinn. Er Jimmy hafði hent þess-
ari byssu ofan í skúffu sina,
hristi liann höfuðið undrandi
og sagði: „Ættum við annars
ekki að fara i smá reiðtúr og
spjalla saman um þetta mál;
forsetinn er nefnilega önnum
kafinn þessa stundina.“
Það var ekki fyrr en búið
var að setja þriggja byssu
manninn undir geðveikraeftir-
lit, að hann tók að efast um
skilning Jimmys og hollustu við
þetta mál.
(Lausl. þýtt úr Liberty).
^másagfa
eftir
Hartin Jensen.
drauga og draugasögur. En
liann vissi að það var í mótsögn
við guðsorð, að trúa draugasög-
um. „Öttalaus þú ætíð sért,“
raulaði Pallesen, og flýtti sér.
Hann opnaði kirkjuna. Það
ískraði í hjörunum og kennar-
inn fann til hræðslu. Hann
gekk inn í kirkjuna og lýsti yfir
hekkjaraðirnar til heggja liliða.
Regnhlífina hafði hann lagt í
sæti sitt, er var á innsta bekk.
Pallesen var kominn stutt á-
leiðis er hann missti vasaljósið
niður á gólfið. Hann greip
ljóskerið og lýsli inn 1 kórinn.
Hann deplaði augunum og gat
ekki trúað því, er hann sá.
Framan við altarið, í bæli því,
er búið var til úr púðum þeim
er altarisgestir krupu á, lágu
tvær manneskjur. Það var
karl og kona, bæði ung. Þau
voru sofandi. Kápu stúlkunnar
höfðu þau breitt yfir sig. Það
sem sást, voru höfuð þeirra,
og handleggir og fætur stúlk-
unnar. Maðurinn var dökk-
hærður. Höfuð hennar hvíldi
á öxl piltsins. Þau voru ljóm-
andi falleg. En Pallesen var of
æstur til þess að gefa því gaum.
Hann skalf af æsingi og mátti
vart mæla. Þau vöknuðu, að
líkindum vegna þess að ljósið
skein á þau. Pilturinn reis upp
við olnboga og deplaði augun-
um, þreif í stúlkuna og talaði
til hennar. Hún vaknaði, reis
upp til hálfs, roðnaði og varð
utan við sig er hún sá ljósið.
Það varð stutt þögn. Þá mælti
Pallesen:
„Inga — og Hans Jörgen!“
Ungi maðurinn opnaði munn-
■ inn, en sagði ekkert. Hann reis
hægt á fætur og stúlkan einnig.
„Nú skulum við fara,“ mælti
Jörgen við Inger, í hálfum
hljóðum, á meðan hann hjálp-
aði henni í kápuna. Hún laut
niður og ætlaði að grípa púð-
ann og láta á sinn stað.
Pallesen mælti: „Láttu þá
vei'a.“ Þau hrukku við, rödd
lians var svo harðneskjuleg.
Svo gengu þau, hægt og álút,
út úr kirkjunni.
Pallesen kennari stóð margar
mínútur framan víið a.lta'rið,
og horfði á „hreiðrið". En sú
vanhelgun á guðs heilaga húsi
— og rétt við altarið!
„Spörinn hefir fundið liús,
svalan sitt hi’eiður — þín ölt-
ingarorð komu fram í liuga
Pallesens. En lianh rejuxdi að
hrinda þeim frá sér. Það væri
guðlast að hugsa þannig. Palle-
sen vai’ð djúpt snortinn.-Hann
hafði kennt þeim háðum. Jörg-
en var einn hezti nemandi
hans. Og Inger sem söng svo
vel. Hve gömul ætli þau sé orð-
in? Rétt um tvítugt. Jafnaldr-
ar. Hans Jörgen var einbii’ni,
sonur efnaðs óðalsbónda. Fað-
ir Inger var kirkjugarðsvörður
og liringjai’i við þessa kirkju.
En hún var vinnukona á hæ í
sveitinni. Hún hlaut að hafa
náð í kirkjulyklana hjá föður
sínum. Hve lengi skyldu þau
liafa liaft kirkjuna til stefnu-
móta? Pallesen andvarpaði
þungan. Strax á morgun ætl-
aði liann að fara til prestsins,
og tala við hann.. Púðana
hreyfði hann ekki. Prestur
skyldi sjá þá með eigin aug-
um. „Corpus delicti,“ tautaði
Pallesen. Hann var gjarn á að
nota útlend orð.
Pallesen gleymdi að taka
regnhlífina er liann yfirgaf
kirkjuna. Kom hann því hold-
votur heim.
Kona lians settist upp i rúm-
inu og ætlaði að ávita hann
vegna þess hve seint hann
kæmi. En hún lét það niður
falla, er hún sá hve hátíðlegur
maður hennar var. Það var
sami hátíðleikinn og er hann
las bænir í kirkjunni.
Pallesen hafði ákúeðið að
segja ekki konu sinni frá því
er hann sá í kirkjunni. En hann
gat ekki þagað. Frú Pallesen
blóðroðnaði á meðan hann
sagði henni frá þessu hneyksli.
Þetta þótti ljótasta saga, er
lengi hafði heyrst í Hilstrup-
sókn. Og næsta dag áður en
klukkan var orðin tíu, var
fréttin kojnin í „Neytenda-
verzlunina“. Allan daginn var
fjöldi manns í húðinni og ræddi
hneykslismál þetta frá öllum
hliðum
E'r prestui’inn sást fara á
hjóli lieinx til Hans Jörgen,
komst spenningurinn á hæsla
stig. Að klukkustund liðinni
hélt prestur heimleiðis.
Já, þetta var frétt sem sagði
sex.
Einhver sagði: Maren Vaiig
er ef til vill ekki eins horubrött
í dag og venjulega.
Undir þessa athugasemd var
tekið með hrifningu. Það var
kunnugt að móðir Hans Jörgen
ætlaðist til að hann kvæntist
ingfrú Petru í Hilstrupbæ.
Flana vildi Maren fá fyrir
tengdadóttur.
Þennan dag var Maren Vang
ekki upp með sér.. Hún sat við
borðsendann í dagstofunni, og
liorfði á son sinn. Andlit henn-
ar var steinrunnið. Hans Jörg-
en leit ekki á hana. Hann fylgdi
prestinum eftir með augunum
þar sem hann, virðulegur og í
hægðum sínum, lijólaði niður
veginn. Jörgen liafði liðið
hræðilega illa á þessum
klukkustundar langa fundi
með prestinum og foreldrun-
um. Ojrð prestsins hljómuðu
enn í eyruni hans.
„Hans Jörgen! Hefurðu
gleymt hverju þú lofaðir, er þú
réttir mér liöndina á ferming-
ardegi þínum?“
„Hvernig gastu fengið af þér
að gera þetta?“ spurði móðir
hans í þriðja sinn.
Hans Jörgen sneri sér við og
horfði á liana. Andlit lians var
þvermóðskulegt, en fölt og
mæðulegt. Það var enga iðrun
né ótta á svip lians að sjá, að-
eins heiskja og þreyta. Hvað
átti þessi gauragangur að
jiýða? Snerti þetta alla hér-
aðsbúa? — I kirkjunni liafði
hann lifað sínar indælustu
stundir. Á hinum hljóðu kvöld-
um hafði liann þarna verið
frjáls með Inger. Fyrr þekkti
hann ekki neitt frjálsræði.
Jörgen vissi að það var þýð-
ingarlaust að útskýra þetta
fyrir móður sinni. Hann sagði
því aðeins eina setningu: „Þú
hefðir átt að leyfa okkur að
trúlofast.“ Hún svaraði: „Eg
vildi liugsa sem bezt fyrir
framtið þinni.“ 1 dag gat Maren
ekki rifist. Þetta var svo voða-
legt. Áform hennar höfðu eyði-
lagst. Hún liafði lengi glaðst
af því með sjálfri sér hve mik-
il brúðkaupsveizla skyldi liald-
in verða er Jörgen gengi að eiga
Pelru frá Hilstrupbæ. Hún
liafði séð þau í anda gefin sam-
an í kirkjunni að viðstöddu
miklu fjölmenni. En nú? Nú
mundi ekkert kirkj,ubrúðkaup
haldið. Það liafði presturinn
sagt ákveðið. Ekki eftir að
þetta hafði skeð.
Og svo skyldi hann velja Ing-
er. Hún var dóttir Mikkels
hringjara og grafar- eða kirkju-
garðsvörðs. — Hún ætlaði eklci
að láta son sinn tengjast þess-
konar fólki. Þvílíkt ólán að
Inger skyldi vera ráðin á Iieim-
ilið. Hún liafði farið í taug-
arnar á Maren strax fyrsta dag-
inn. Hún var of fjörug og ung-
gæðisleg. Hún var of frek. Hún
liefði átt að hafa það hugfast
hverra manna hún var.
Hans Jörgen stóð og liorfði