Tíminn Sunnudagsblað - 02.09.1962, Side 2

r
»
AFGREIÐSLUSTULKA SKRIFAR:
DAGUR / LÍFI
NORÐLFNi
BÚDARSTÚLKU
Tvær árrisular konur biða
iíið búðardyrnar, þegar ég
opna.
— Góðan daginn og gerið
pið svo vel, segi ég og reyni
að brosa eins alúðlega og ég
get til þess að leyna því, hve
syfjuð ég er.
— Gott er nú að koma inn
1 blessaðan ylinn, segir önn-
ur.
— Hann er svo anzá kaldur
núna.
— Já, mér var orðið dauð-
kalt, segir hin. — Ég mátti
bara til með að ná í blaðið,
áður en ég fékk mér morgun-
kaffið. Mér finnst bara ekk-
ert varið í kaffið, nema ég
geti lesið söguna með því,
svona er nú vaninn ríkur
Eg hef snarazt úr kápunni
og farið í sloppinn og blanda
mér nú í umræðurnar.
— Ja, ekki gæti ég hugsað
mér að fara út án kaffisop-
ans. Mér finnst ég ekki vera
almennilega vöknuð, fyrr en
ég hef drukkið tvo eða þrjá
bolla af kalli. En hvor ykkar
var á undan?
— Við vorum víst alveg
jafnar. En fyrst hún er ekki
búin að drekka morgunkaff-
ið, er bezt, að hún sé á undan.
— Þrír af mjólk? segi ég og
tek flöskurnar. Og svo auð-
vitað blaðið. Það er Tíminn,
er það ekki?
— Jú, auðvitað, manneskja,
í honum eru alltaf beztu sög
urnar.
Meðan ég afgreiði þær,
röbbum við saman um daginn
og veginn, því að þetta eru
dagiegir viðskiptavinn. og ég
er farin að þekkja þær. Þeg-
ar þær eru farnar, set ég
ávexti í skál og læt hana á
áberandi stað á búðarborðið.
Og þá er komið að blessuðu
skyrinu. Á stólnum, sem ég
sit á, þegar ekkert er að gera,
stendur nú trékútur, fullur
af skyri, sem ég á að vega,
og það er nú leiðinlegasta
verk dagsins. Eg andvarpa
svolítið, en tek svo rögg á
mig og byrja. Þetta er rólegur
morgunn, svo að ég er fljót-
lega búin að vega skyrið.
Svo tek ég dallinn niður af
stólnum.
Nú er klukkan langt gengin
tíu og húsmæðurnar farnar
að kaupa í matinn. Þær
koma við hjá mér á leið til
fisksalans, og nú er búðin
alltaf full. Húsbóndinn er
kominn og afgreiðir með mér.
— Eg er næst, segir fas-
mikil frú við búöarborðið og
lítur heiftaraugum á mann,
sem rétt í þessu er að tína
flöskur á borðið-
Hann hreyfir engum mót-
mælum, svo að ég sný mér að
henni.
— Fimm potta af mjólk og
einn súrmjólk, segir hún. —
Svo vantar mig ost, alveg ný-
skorinn.
— Eg skar þetta sundur í
morgun, segi ég auðmjúk.
Hún þreifar á ostinum tor-
tryggin á svip og segir með
þjósti:
— Þetta er gamalt, svo vil
ég fá stærri bita.
Eg sæki ostinn og sker bita,
en haim er of stór. En sá
næsti verður hæfilegur. Hann
er jafnstór fyrsta bitanum.
Hún kaupir ýmislegt fleira og
ég snýst við hana eins og
snælda Loks er hún búin að
kaupa nóg.
Eg iegg þetta saman. \?ið
höfum enga reikningsvél, svo
að ég verð að leggja saman
upp á gamla mátann. Eg segi
henni upphæðina, 135.50.
— Nei, þetta getur nú bara
ekki verið, segir hún hvasst.
Eg fer yfir þetta aftur, en
fæ sömu töluna. Hún heimt-
ar, að ég reikni þetta allt upp
aftur. Eg geri það, en þolin-
mæði minni er nú alveg að
verða lokið.
-- Jú, það eru 135.50 styn
ég loks upp.
En hún er nú ekki á þvi að
gefast upp. i
— Það getur bara ekki ver-
ið. Þetta er ekkert, sem ég hef
keypt, segir hún og er hin
reiðasta.
En nú missi ég þolinmæð-
ina þótt mér hafi verið
kennt, að viðskiptavinurinn
hafi alltaf rétt fyrir sér Eg
kalla í húsbóndann og bið
hann að reikna þetta. Þegar
hann fær sömu útkomuna,
lætur hún loks undan og borg
ar þetta. Hún tautar eitthvað
um leiðinlegt búðarfólk og
snarast svo út, auðsýnilega
stórmóðguð yfir því, að ég
skyldi dirfast að hafa á réttu
að standa. Mig langar til þess
að gefa henni langt nef. en
auðvitað læt ég það ekki eft-
ir mér.
Þarna kemur inn snaggara
legur maður. Hann fer strax
að afgreiða sig sjálfur og er
búinn að raða vörunum á
borðið, þegar ég kem til þess
að sinna honum. Eg reyni að
hafa snör handtök, því að
manninum hlýtur að liggja
mikið á. En það virðist ekki
vera, því að nú er hann kom-
inn í ákafar samræður við
annan mann, sem þarna er.
Kannske hefur blessaður
maðurinn bara verið að létta
mér sporin!
Upp úr ellefu fer að iækka
í búðinni hjá okkur. Nú eru
það mest krakkar, sem koma
til að kaupa skyr og mjólk,
og klukkan tólf fer ég í mat.
Það er lítið að gera fyrst
eftir matinn. Eg stelst til þess
626
TIMINN — SUNNUDAGSBLAÐ