Tíminn Sunnudagsblað - 02.09.1962, Side 9

tölu'ðu um flugvélina mína. Þeir þögn-
uðu sem snöggvast, þegar ég gekk
inn, en síðan rigndi spurningunum
yfir mig.
Ég svaraði þeim af stökustu þolin-
mæði og varaðist að sýna nokkra
mikiimennsku, og á eftir gengum við
ungfrú Flyteman inn í bakherbergið,
og þar sýndi hún mér blöð með
myndum af flugvélum, sem vig svo
bárurn saman við flugvélina mína.
Allir hvöttu mig til þess að fara á
loft með „Svöluna". Ég tek þetta sér-
staklega fram, vegna þess hvé fljótt
ég fékk að reyna, að lýðhyllin er fall-
völt. Hún er eitt hið óútreiknanleg-
as'a fyrirbæri í þessari veröld. Ég
man nefnilega eftir því, að Chessman
gamli, slátrarinn, sem átti svínin, sem
ég drap, sagði hvað eftir annað i
mjög vingjarnlegum tón:
,,Já, það verða engin vandræði
fyrir yður að komast á loft. — 0,
'nei, nei, það verður auðvelt.“ —
Svo kinkaði hann kolli til við-
staddra.
Ég áíti heldur ekki í neinum erfið-
leikum með að komast á ioft, „Sval-
an“ var létt á sér. Mótorinn var
varla farinn að öskra og hamast, þeg-
ar hún var á lofti og sveif í léttum
dýfum í átti.na að limgerði prestset-
ursins. Ég sá móður minni bregða
fyrir, sem snöggvast, þar sem hún
stóð á svölunum með stofustúlkuna,
eldastúlkuna og Snape gamla við hlið
sér, þrútin af stolti, en barðist þó
við grátinn. Svo varð ég að beina
allri athvgli minni að stýrinu til
þess að forða því. að ég rækist á
perutré prestsins.
Mér hafði fundizt eins og eitthvað
kippti ofurlítið í, þegar ég fór af
stað o.g svo virtist eitthvað slást utan
í spjaldið, sem ég hafði letrað á við-
vörunina: „Aðgangur bannaður, brot
varða sektum“. Ég sá einnig fólkið
á stígnum tvístrast í allar áttir, þegar
ég kom æðandi En það var ekki fyrr
en flugferðin var öll, að upp rann
fvrir mér. hvað gamla ófétið. hann
Snorticombe hafði gert. Það kom í
ljós, að hann hafði haldið að tjóðra
þyrfti óvættina, ég ætla að láta vera
að gizka á, hvað eiginlega er í höfð-
inu á slíkri mannveru. Hann hafði
sem sagt brugðið reipi um væng-
broddana og fest því við tvær járn-
stengur, sem stóðu þar hjá og voru
notaðar sem markstengur.
Þeim kippti „Svalan“ upp. og svo
héngu þær og drógust neð'an í
henni og rákust í allt, sem fyrir varð.
Ég hef komizt að því, að aumingja
Templeton gamli var sá af áhorf-
endunum á stígnum, sem verst varð
úti. Hann fékk vel útilátið högg á
skallann. Strax á eftir kurluðum við
agúrkuvermireit prestsins, drápum
og tættum sundur páfagaukinn
hans, en sluppum rétt aðeins við að
slasa vinnukonuna, er hún rak höf-
úðið út um svefnherbergisgluggann
til þess að gá að, hvað um væri að
vera. Þetta hafði ég þó ekki minnstu
hugmynd um á þeirri stundu, sem
það gerðist.
Ég sveigði með naumindum fyrir
húsið prestsins og gerði ítrekaða til-
raun til þess' að forðast perutrén í
enda garðsins. En járnstengurnar
neð'an í vélinni þyrluðu greinunum
og blöðum í allar áttir
Og því næst var ég fyrir alvöru
kominn á loft.
Mér fannst það ólíkt meira æsandi
en mig hafði grunað. í fyrsta l'agi
var djöfullegur hávaði í vélinni og
stjórnvölurinn hamaðist í höndun-
um á mér eins og hann væri lifaridi
Mér tókst þó að beina flugvélinni í
áttina að markaðstorginu. Við þrum
uðum yfir verzlanir Stunts gamla. og-
járnstengurnar plægðu þökin og
ruddu hluta af reykháfnum yfir
mannfjöldann á götunni. Svo tókum
við dýfur. Ég held að önnur járn
stöngin hafi læst sig eins og akkeri í
þakskeggið hans Stunts gamla, og
þar af leiðandi átti ég fullt í fangi
með a-ð komast yfir fjósið bak við
krána. Það tókst heldur heldur ekki
alveg slysalaust. Hjólin snertu rétt
sem snöggvast mæninn, og vinstri
vængurinn hristist geigvænlega, þeg
ar hann rakst í strompinn
Mér hefur verið sagt, að báðar
járnstengurnar hafi sveiflazt yfir
mannfjöldann á djöfullegasta hátt,
þegar flugvélin tók næstu dýfu, en
ég vil nú hallast að þeirri skoðun.
að það sé eitthvað orðum aukið. Það
kostaði engan lífið, og það hlýtur að
hafa liðið hér um bil hálf mínúta
frá því ég kom í ljós hjá Stunt, þar
til ég renndi mér niður á þakið á
fjósinu, og hélt áfram fyrir gróður-
húsin hans Luptons. Ef fólkið hefði
haft vit á að forða sér, í staðinn
fyrir að góna á mig eins og naut
á nývirki, hefði það ekkert sakað.
Ég hafði nóg að gera og gat ekki
komið því við að vara fólkið við því,
að hætta stafaði af járnstöngunum,
sem höfðu slegizt í för með mér, án
minnar vitundar. Ef nokkur átti að
vara það við þeim, þá var það ófétið
hann Snorticombe. Allir geta skilið,
að ég hafði u.m nóg að hugsa með
vinstri vænginn lamaðan og mótor-
inn öskrandi af því að einn strokk-
urinn í honum tók sér hvíldir.
Menn geta kannske sagt, að ég
eigi á einn eða annan hátt sök á því,
að Dudney gamli valt út úr strætis-
vagninum. En ég get ekki skilið að
það sé mér að kenna, að vagninn
hélt áfram ferðinni inn um búðar-
gluggann hjá Chessman slátrara, eft
ir að hafa velt um nokkrum markaðs
borðum. Ekki get ég heldur séð, að
þa væri mín sök, þótt trylltur og
illa siðaður mannskari bryti leir-
muni og glervaming, sem klaufalega
var gengið frá og træði undir fótum
smjör og ost í einni búð. Návist mín
var einfaldlega notuð til þess að
afsaka hneykslaniega hegðun.
Það var ekki rétt að segja, að ég
hafi hrapað niður á gróðurhúsin hans
Luptons gamla, en ekki flaug ég
heldur yfir þau. Ég fleytti kerling
ar á þeim væri réttasta lýsingin á
því, hvernig ég komst í tæri við þess
ar viðkvæmu byggingar.
Það er kynleg tilfinning að vera
borinn áfram í þessu svífandi farar-
tæki, sem um stund hafði tekið af
mér völdin, frá einu gróðurhússþak-
inu lil annars, þrátt fyrir harðvítug-
ar Hlraunir mínar til þess að taka
stjórnina í mínar hendur. Og hinn
óumræð’ilegi léttir var það. þegar,.
við lækkuðum flugið á ný, eftir vi.ð-
komu á fimmta eða sjötta þakinu.
Ég gleymdi samstundis öllu and-.„
streymi. Ef einhver vafi hafði leikið
á flughæfni „Svölunnar“, þá hvarf
hann nú á svipstundu
Vifj þrumuðum yfir múrinn hjá
Lupton með járnstengurnar dingl-
andi neðan í og ef því er sleppt að
þær rákust á kú, sem drapst daginn
eftir, gerði ég ekki hin minnstu
spjöll alla leiðina fyrir engið hjá
Cheeseman slátrara.
Nú var ég kominn í meiri hæð,
svo að mér fannst ég vera öruggur.
Ég sveigði því fagurlega yfir svína-
húsið hans til þess að gefa þorps-
búum enn eitt tækifæri að sjá,
hversu slyngur flugmaður ég var. ~
Það var ætlun mín að fara upp
í sneiðingu, þar til ég væri Iaus við-
öll tré og þess háttar og fljúga síðan
kringum kirkjuturninn.
Fram að þessu hafði ég verið svo
vant við látinn vegna óvæntra viðr
bragða flugvélarinnar, að ég hafði
lítið fylgzt með því sem fram fór
fyrir neðan mig. En nú sá ég hóp
manna, með Lupton í broddi fylk-
ingar, vopnaðan heykvísl, hlaupa á
ská yfir engið. Ég velti því nokkra
stund fyrir mér, hvað þeir væru að
elta. Ég hækkaði flugið jafnt og þétt
og sá nú geysilega ringulreið niðri
á markaðstorginu. Á því augnabliki
skynjaði ég ekkert samband milli
þessa óskapnaðar og athafna minna.
Það var í rauninni höggið, þegar
ég rakst á vindhanann, sem olli því
að mótorinn stanzaði. En ég hef
aldrei getað ski.lið, hver var hin
eiginlega orsök árekstursins við
þennan afleita vindhana ,þó getur
verið, að skellurinn, sem vinstri
vængurinn fékk á þakinu hjá Stunt,
hafi skemmt stýrisútbúnaðinn. En
hvernig sem nú þetta var, rakst ég
á þetta montna vindhanakríU og
beygði það, og í nokkrar sekúndur
var ég þess fullviss, að ég myndi
hrapa niður á markaðstorgið. En
með miklum erfiðismunum gat ég
flogið áleiðis að Withycombehæðun
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
633