Tíminn Sunnudagsblað - 02.09.1962, Page 10

'j-m og mér finnst, að fólk, sem ég
rakst ekki á. ætti aS vera mér þakk-
látt.
Þag var ekki tími til þess aS virða
landslagið fyrir sér og velja hentug-
a« stað til lendingar, og það var
ekki mín sök, að fjórði hluti þorps-
búa kom æðandi yfir engig hans
Cheesemans.
Bngið var eini staðurinn, þar sem
hægt var að lenda án þess að möl-
brjóta flugvélina, og það varð ég að
notfæra mér. Það getur verið ag ég
hafi velt nokkrum hræðum um koll,
egar ég sveif skáhalt niður engið.
n leikni öðlast menn ekki heldur
án einhverra byrjunarmistaka.
Og ég neyddist til þess að fórna
svinunum hans Cheesemans. Ég gat
valið á milli þess ag lenda í svina-
hjörðinni og draga þar úr ferðinni
eða renna á fullri ferð á svfnahúsið
þar á bak við. Það var meg báru-
járnsþaki, svo að ég hefði hæglega
getað skorizt í ræmur á því. Og svín
eru óneitanlega fædd til þess að
láta lífið.
Ég klöngraðist niður úr vélinni
og leit til baka. Ég var ekki lengi
að uppgötva, að .þorpsbúar tóku við-
leitni minni til þess að sýna þeim
listflug með megnu vanþakklæti.
Loftið titraði af hrópum áhorfend-
anna og veini tveggja svína, sem
klemmd voru undir flugvélinni.
Nokkrum metrum fyrir aftan mig
sá ég Lupton koma hlaupandi með
hevkvíslina mundaða eins og hann
ætlaði að reka hana í mig. Eg hef ætíff
verið snarráður og einbeittur við
slíkar kringumstæður. Ég yfirgaf
„Svöluna" í flýti, skauzt gegn um
svínahúsið og hljóp yfir ávaxtagarð-
inn handan við það, stökk yfir múr-
vegginn hjá Hinks og var kominn
inn um bakdyrnar á lögreglustöðinni,
áður en nokkur hafði áttað sig.
— Nú, sagði Nenton yfirlögreglu-
þjónn, — hefur þú nú brotið lögin?
— Nei, svaraði ég — en það er
eins og eitthvað sé að fólkinu í dag.
Eg vildi helzt, að þér lokuðuð mig
niðri í kjallaranum um stund.
í fjórtán daga var mér bannað að
koma nálægt minni eigin flugvél. Ég
fór heim úr lögreglustöffinni strax
og mesta óróann lægði og gekk eftir
Ástarbrautinni til þess að vekja ekki
fjandsamlegar tilfinnjngar hjá nein-
um.
Móðir mín var sárgröm yfir því,
hvernig komið hafði verið fram við
mig. Ég varð ag hafast við í nokk-
urs konar umsátri í herberginu mínu
og „Svölunnar“ var gætt af þorps-
búum, þar sem hún stóð á enginu
hans Cheesemans. Hann var búinn
að hóta því að gera hana upptæka.
En eina nóttina hvessti svo, að „Sval-
an“ fauk og lenti öðru sinni á gróð-
urhúsunum han-s Luptons.
Lupton skrifaði mér ósvífig bréf,
þar sem hann hótaði að láta selja
„Svöiuna", ef ég léti ekki flytja
hana burt, og hann lét flytja langa
runu um skaðabætur, lögfræðinga og
sitthvað fleira. Svo sendi móður mín
eftir flutningsvagni til þess að fjar-
lægja hana.
Þegar hér var komið, hafði ofsann
í þorpsbúum lægt svo mikið, að ég
gat sjálfur verið viðstaddur flutn-
ingrnn. Þarna lá hún eins og risavax-
ið fiðrildi í rústum gróðurhúsanna
hans Luptons, nærri óskemmd fyrir
utan smágöt héi og þar og nokkrar
bognar stoðir í vinstri væng. En hún
var útötug í svínablóði og hræðilega
óhrein. Ósjálfrátt fór ég ag fitla
við mótorinn og hafði komiff honum
í gott lag, áður en flutningsvagninn
kom.
Skrúðgangan heim til mín færði
mér aftur þó nokkuð af fyrri vin-
sældum mínum. Meg hjálp nokkurra
áhorfenda gátum viff komiff „Svöl-
unni“ upp á flutningavagninn og ég
tók mér sæti í vélinni, svo að hún
héldi frekar jafnvæginu. Síðan hófst
heimferffm. Sjö hestum var beitt fyr-
ir vagninn. Klukkan var að verða
eitt og öll skólabörnin í fylkingu á
eftir okkur og hrópuðu húrra.
Vig gátum ekki farið eftir Garða-
strætinu, því að það var ekki nógu
breitt fyrir flugvélina og þess vegna
fórum við út á engið hans Cheese-
mans og ætluðum síðan áfram eftir
almenningnum.
Þaff var að sjálfsögffu heimsku-
legt af mér að gera það, sem ég
gerffi — það sé ég nú — en ég komst
í svo einkennilega gott skap af því
að sitja á þessum sigurvagni með
hóp glaðra unglinga á eftir mér.
Ætlu'nin var aðeins sú að láta skrúf-
una snúast nokkra hringi til þess að
gefa ferðinni hátíðlegri sH'ip. En
vélin tók af mér völdin. Þag var eins
og hvirfilbylur, og síðan var ég kom
inn á loft í annað sinn og stefndi
þvert yfir almenninginn.
— Nú ligg ég þó i því, sagði ég
við sjálfan mig.
Þar sem ég var nú kominn á loft,
ætlaði ég ag freista þess að lenda
heima á enginu okkar. En þessar
fyrstu flugvélar voru vægast sagt ó-
útreiknanlegar.
Sé grannt að gáff, þá var ég á
réttri leið, þótt ég lenti í skrúðgarð
inum á prestssetrinu og það gerði
ég einmitt. Og ég skil ekki, að nokk-
ur geti áfellzt mig, þótt presturinn
sæti með alla fjölskylduna og hóp
af kunningjum að hádegisverði úti
á grasflötinni. Það hefur sjálfsagt
verið hafður sá háttur á til þess að
fólkig gæti fylgzt með heimflutn-
ingi „Svöhmnar". Það ætlaði að
gleðjast yfir hrakförum mínum. Það
gat maður séð á því, hvar borðið var
haft.
Ég gat ekki heldur að því gert,
þótt örlagadísinlrir vildu ekki, þrátt
fyrir allt, auðmýkja mig meira en
orðið var, heldur dembdu mér nið-
ur mitt á meðal þeirra.
Það var rétt að byrja á súpunni,
en ég býst við, að þau hafi frekar
vonazt eftir mér við ábætinn.
Enn þann dag í dag er mér það
hulin ráðgáta, ag ég skyldi ekki háls
brjóta prestinn. Brúnin á vinstri
vængnum kom undir hökuna á hon-
um og kippti honum með sér um það
bil tíu metra. Hann hlýtur að hafa
haft hálslið úr stáli. Kannski hefur
hann náð taki á einhverju neðan
á vængnum og haldig sér þar. En
ekki gat ég gizkað á, hvað þag hefur
verið.
Aftur móti hefur viðurinn liklega
verið grautfúinn undir grænni máln-
ingunni, því að svalirnar hrundu í
eina hrúgu ásamt þakspóninum og
fleiri sprekum eins og væru það leik-
tjöld, en ég, mótorinn og framhluti
flugvélarinnar fórum með braki og
brestum inn um franskar dyr og höfn
uðum á dagstofugólfinu. Þaff var mik-
il heppni fyrir mig, að dyrnar stóðu
opnar, því að varla er hægt að meiða
sig óþægilegar viff annað en að þeyt-
ast í gegnum þunnt gluggagler.
Á eftir þessu öllu komu auðvitaff
endalausar ásakanir og umvandanir.
En til allrar hamingju var prostur-
inn óvígur. Alvarleg og áherzlurík
orff hans hefði maður ekki staðizt —
og þó. Kannski hefðu þau haft sef-
andi áhrif á þessar hræddu sálir.
Þannig urðu þá endalok „Svölunn-
ar“ fyrstu flugvélarinnar minnar. Ég
gerði mér ekki þá fyrirhöfn að flytja
hana þaðan sem hún lá, nennti því
ekki.
Svo skall óveffrið á.
Það var bersýnilega skoðun þcrps-
búa, að við móðir mín ættum að borga
allt og bæta, er aflaga hafffi farið í
Mintonchester síðan á morgni flug-
aldarinnar. Við áttum aff standa skil
á andvirði hvers kvikindis, sem menn
rak minni til, að fallið hefði skyndi-
lega í valinn. Og ekki vantaði, að'
hátt væri metið. Kýr voru virtar á
tuttugu og fimm og þrjátíu sterlings-
pund og þar yfir, grísir á eitt pund.
Og það var ekki úr vegi að fjörutíu og
fimm pund kæmu fyrir svalirnar, Há-
degisveizlur voru sagffar firnadýrar
og hið sama gilti um þakhellur og
byggingarvörur yfirleitt. Það duldist
ekki, að sumt fólk í þorpinu hélt aff
upp væri runnið nýtt tímabil mikillar
velmegunar. Sú velmegun takmark-
aðist bara af gjaldþoli okkar móður
minnar.
FriSrik Eiríksson þýddi.
634
TÍM1NN
SHNNUDAGSBLAÐ