Tíminn Sunnudagsblað - 02.09.1962, Síða 14

.'
,,,• • v ■ r r iii iMaMI
Hér or öriítiS sýnishoin af skeldýrasafninu, sem ingimar er að koma á fót fyrir
fiskideiid háskóians, en þar starfar hann alla daga. í safninu gefur aS líta ýmiss
konar skeldýr, alit frá stórum kuSungum og skeljum tll smáskeldýra, sem rétt
sjást með berum augum. Ingimar er elni maSurinn, sem nú fæst vlS skeldýra-
rannsóknir hér á landi.
ast í skóla, — og það reið bagga-
muninn.
— Fórstu með plönturnar með
þér?
— Já, ég átti orðið mikið plöntu-
safn þá og bjöllusafn. Stefán Stefáns-
«n, grasafræðingur, var þá náttúru-
fræðikennari við skólann. Þegar hann
spurði nemendurna, hvað hin eða
þessi plantan hét, bað hann mig að
þegja, því að hann vissi, að ég þekkti
nöfnin á þeim. Eg þe'kkti flestar
jurtir, sem voru á þessum slóðum.
Stefán sendi fyrir mig bjöllusafnið
út, til ákvörðunar á einstökum bjöll-
um, en það kom aldrei til baka. Eft-
ir það safnaði ég eiginlega engu af
þess háttar.
Eg var þrjá vetur í skólanum, en
gat ekki farið í framhaldsnám, og
þau vonbrigði fylgdu mér hálfa æv-
ina. Eg ætlaði að fá mér vinnu um
sumarið og halda áfram næsta vet-
ur, en þetta voru slæmir tímar, styrj-
öldin brauzt út, og litla vinnu var að
hafa. Eg fékk augnveiki og varð ófær
til að lesa um sumarið. Eg ætlaði þá
að freista að komast veturinn eftir
og las þýzku og stærðfræði heima
af kappi. En það var sama sagan,
ég fékk ekkert að gera, og þá fór ég
að kenna börnum og unglingum í
sveitinni heima. Þar með var mínu
skólanámi lokið. — Eg horfði á efíir.
mínum skólabræðrum í Menntaskó!-
ann.
—• En þú hefur ekki lagt árar í
bát?
— Eg hélt áfram að athuga gróð
urinn jafnframt kennslunni, og þeg-
ar ég varð kennari á Árskógsströnd
veturnar ’21—’23, byrjaði ég að safna
skeldýrum, og krakkarnir • hjálpuðu
mér. Skólinn stóð fast við sjóinn,
svo að það var hægt um vik. Þau
gengu með mér um fjöruna og voru
allt í kringum mig, þegar ég krufði
ýsuna, sem bátarnir komu rheð að
Jandi. Börnin fengu mikinn áhuga á
jþessu og sendu mér meira að segja
skeldýr eftir að ég var fluttur til
Akureyrar. Guðmundur Bárðarson,
faðir Finns fuglafræðings, hjálpaði
mér til þess að ákvarða skeldýrin,
og það hefur líklega verið mest fyrir
hans tilstilli, að ég varð framkvæmda
stjóri gróðrarstöðvarinr.ar á Akur-
eyri um. eins árs skeið. En svo vann
ég við skrifstofuvinnu frá 1927—3ö.
Maður varð að taka því, sem hendi
var næst, hvort _sem maður hafði
áhuga á því eða ekki, því að nú sá
ég fyrir fjölskyldu. Við kynntumst í
gróðrarstöðinni, oknan mín og ég, og
höfum staðið saman síðan. Eg sá um
lystigarðinn á Akureyri í þrjú sumur.
Þá fór ég upp klukkan fimm á morgn-
ana og vann í garðinum til átta, þá
tók skrifstofan við til klukkan sex,
og síðan garðui’inn aftur fram að mið-
nætti.
— Hvenær fórstu þina fyrstu gróðr-
ar-rannsóknarferð?
— 1925. Þá rannsakaði ég skagann
milli ísafjarðar og M.ióafjarðar. Ári
seinna fékk ég góðan styrk úr danska
sáttmálasjóðnum, og það var mér
mikil viðurkenning. Það ár rannsak-
aði ég útkjálkasveitir austan Eyja-
fjarðar.
— Hvernig voru þessar ferðir?
— Þær voru dálítið þreytandi.
Maður var alltaf einn með allt haf-
urtaskíð á bakinu. Eg hafði vissa
áfangastaði, var þar í ákveðjnn tíma
og safnaði í kring, flutti mig þannig
stað úr stað. En ég hafði ánægju að
þessu, sérstaklega þegar ég fann
plöntur, sem ekki höfðu fundizt hér
á lanái áður.
— Manstu eftir einhverjum fundi,
sem gladdi þig meira en aðrir?
— Það.var eiginlega dálítið sér-
stætt við hvern fund En ég man eft-
ir, að mér fannst skemmtilegt að
finna plöntu, sem hafði fundizt um
miðja 19. öld, en síðan ekki. Þetta
var skógarfjóla. Hún var ekki tekin
í fyrstu útgáfu íslandsflórunnar, af
því að hún hafði ekki endurfundizt.
Hins vegar var hún tekin upp í aðra
útgáfu 1924, þótt hún hefði þá ekki
endurfundizt, því að Daninn, sem
fann hana á 19. öld, var talinn svo
áreiðanlegur. Eg fann hana 1926 í
Þorgeirsfirði og aftur ári seinna í
Reyðarfirði, en þetta voru aðrir fund-
arstaðir en þeir, sem Daninn hafði
fundið hana á. En svo fann ég hana
i þriðja sinn fyrir fáum árum á öðr-
um þeirra fundarstaða.semhannhafði
tilgreint, — í Krísuvík. Og mér þótti
vænt um, að það hafði sannazt, að
hann hafði greint rétt frá.
Mér þótti lika vænt um, þegar ég
fann „langnykru*' 1925 — en það
heiti gaf ég henni. — Það er stærsta
jurtkennda planta, senj fundizt hef-
ur á íslandi. Þetta eí vatnaplanta,
og lengsta eintakið, sem ég hef fund-
ið, var 2,80 m. Mér jþótti furðulegt,
að svona stór planta skyldi eltki hafa
>:i)i, i >: ttjiikiáij/ ■•
623
T f M 1 N N
SHNNUDAGSBLAÐ