Tíminn Sunnudagsblað - 02.09.1962, Page 15

fundizt fyrr eftir allar þær rann-
sóknir, sem höfðu farið fram til þess
tíma. — Þá gætijeynzt sem lítið er.
Eg hef stundum haft á tilfinning-
unni, að mér væri leiðbeint, því að
ég hef oft tekið óþarfa króka á þess-
um ferðum mínum, og þá oft fundið
sjaldgæfar plöntur.
En ég varð að hætta lengri rann-
sóknarferðum í bili, því að ég veikt-
ist í maga, og var oft mikið lasinn.
í þess stað fór ég styttri ferðir og
ætlaði mér að fá flóru fyrir vissa
staði. Eg rannsakaði Hörgárdal,
Fnjóskadal, Öxnadal og Svarfaðar-
dal meðan ég bjó á Akureyri og hélt
áfram þessum svæðisrannsóknum,
þegar ég flutti til Dalvíkur. Þar bjó
ég í gamla læknissetrinu og hafði
svolítinn búskap, en mér féll ekki
við hann og leiddist að þurfa að
slátra skepnunum, en það fylgir allt-
af búskapnum. Á meðan ég bjó í
Dalvík, rannsakaði ég gróðurinn í
Hornafirði, Axarfirði, Ólafsfirði og
Núpasveit og hugsaði mér að gefa
út sér flóru fyrir þessa staði. Eg
skrifaði gróðurlýsingarnar á dönsku,
og sumt af þeim kom í „Botanisk
Tidskrift“, en annað liggur en í
handriti.
— Eru vísindamenn nokkur nátt-
úrubörn — verður þetta ekki bara
fræðimennska?
— Það fer eftir eðli manna. Hjá
sumum er þetta aðeins þurr fræði-
mennska, mér hefur það verið miklu
meira, maður hefur hvergi notið lífs-
ins betur en í návist gróðrarins.
Náttúran kenndi mér, að slíkar dá-
semdir og fegurð, sem hún býr yfir,
hefði enginn getað skapað nema
vera, sem hefur mikið vit. Eg var
áður guðlaus, en í samskiptum við
náttúrtma fékk ég innsýn í sköpunar-
verkið. Og þegar ég kom til Akur-
eyrar, kynntist ég guðspekinni, og
þá fann ég það, sem var í samræmi
við mitt innra líf og hef ekki sleppt
því síðan. Við áttum gott bókasafn
í guðspekifélaginu á Akureyri, og ég
las mikið þar og þýddi auk þess fyr-
ir félagið. Þannig fékk ég innsýn í
tilveruna frá tveim sjónarhornum,
annars vegar plöntunum og hins veg-
ar guðspekinni.
— Sumir segja, að plöntur hafi
tilfinningar, heldurðu, að það sé
rétt?
— Eg geri ráð fyrír, að þær hafi
einhvers konar tilfinningar. Við vit-
um náttúrlega ekkert um, hvort
plöntur þjást, en þegar þær brotna
„blæðir“ úr sárinu. Það kom til okk-
ar á Akureyri indverskur guðspek-
ingur, og maður sá sársaukann í and-
liti hans, þegar einhver sleit upp
plöntu. Honum fannst það vera að
deyða líf.
— Þú hefur þá mörg líf á sam-
vizkunni.
— Já, en það er annað að drepa í
tilgangsleysi eða af nauðsyn. Eg tek
þær upp, þurrka þær, og þær verða
nokkurs konar múmíur.
Annars er ýmislegt einkennilegt
við jurtir. Þú getur komið í tvær
stofur, sem báðar virðast hafa jafn-
góð skilyrði fyrir blóm. En í ann-
arri þeirra líður blómunum illa, þau
rétt tóra, jafnvel þótt þau séu með-
höndluð eins og bækur segja til um
og konan segir, að hún skilji ekkert
í þessu: Eg gef þeim áburð og vatn,
segir hún. — En hún minnist ekk-
ert á, hvort henni þyki vænt um
blómin og leggi sál sína í uppeldi
þeirra. Plöntur þurfa nefnilega meira
en mat og drykk. — Við eigum erf-
itt með að setja okkur í spor hvers
annars, hvað þá heldur í spor plantn-
anna, og þess vegna getum við ekki
skilið, að það sé samband milli manna
og plantna. Samt er það þannig, að
plöntu líður ekki vel í návist manns
nema manni þyki vænt um hana.
Framhald á 646. siðu..

k
Hér sitja þeir grasafræðingarnir, Ingimar Óskarsson og Johannes Gröntved. Þeir
eru þarna i hliðum Súlnanna í Eyjafirði. Myndin er tekln árið 1936, en Gröntvad
fór fjórar rannsóknarferðir til íslands, og hann hefjpr skrifað bók um æðri plöntur
á íslandi.
IÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
639