Tíminn Sunnudagsblað - 02.09.1962, Page 18

að gera svo vel að sýna gefandan-
um með áþreifanlegum hætti, hvað
hann mæti gjöfina mikils. Það dugðu
engin undanbrögð, hann bauð gef-
andanum til síðdegisverðar, og með
hjálp viskýglass tókst honum að
koma nokkrum termítum niður.
Þótt dvergarnir búi á svæði, þar
sem mörg fljót og stór falla um, hafa
þeir aldrei komizt upp á la,g með að
smíða sér fley og eiga því enga slíka
farKósti. Það er mjög ^jaldgæf sjón,
að sjá þá úti á vatni, og þurfi þeir
að komast yfir fljót, verða þeir að
leita á náðir negranna. Oft geta liðið
margir dagar, þangað til negrunum
þóknast að sinna þeim, því að þeim
er ekkert í mun að gera að skapi
dverganna, sem eru þeim undirgefn-
ir og þeir fyrirlíta. Höfundur bókar-
innar segist aldrei — í þau tuttugu
ár, sem hann dvaldist í Afríku —
hafa séð dverg fá sér bað, og hann
segir, að langflestir þeirra séu ósynd-
ir. þótt negrarnir í nánasta umhverfi
þeirra séu yfirleitt syndir.
Það, sem kemur manni mest á óvart
í frásögn Juliens af þessum frum-
stæðu þjóðflokkum, er, að þeir eru
eingyðistrúar, trúa á einn guð, sem
er skapari alls, sem fyrirfinnst, og
hefur upphafið eðli. Það er mjög
erfitt að komast að raun um hverj-
ar hinar raunverulegu trúar- og lífs-
skoðanir þessa fólks eru. Það tók höf-
undinn' oft marga klukkutíma að fá
svör við nokkrum spurningum, og
hann varð að fara ótal krókaleiðir
stundum til þess að verða einhvers
vísari. Dvergarnir eru ákaflega inni
Fiautuhljómleikar. Dvergarnir s-miða sér flautur úr tré og spila á þær, ungir sem
gamlir, en tónstiginn er lítill og ,,lögin" tilbreytingarlaus.
i-okaðir og tortryggnir gagnvart
spurningum, sem lúta að trúarlífi
þeirra og lífsskoðun, og auk þes?
eiga þeir erfitt með að gera sér grein
fyrir andlegum viðhorfum sjálfs
iín, enda óvanir því að lást við sjáifs
rannsóknir Spurrungar, setn ntiðs að
því að fá fram slíka vitneskju, verða
. ó vera ákafle°a e;nfa,dar, og þær
verða að miðast við hið frumstæða
stig, sem dvergarnir eru á. Þar að
auki segir höfundurinn, að oft og
tíðum sé nauðsynlegt að endurtaka
sömu spurningarnar með ýmsu móti,
bví að dvergarnir eru seinir í hugs-
un.
Það clrynur j trumbunni, og dimm slög hennar tala til dvergsins með þeim hætti,
sem hann einn skynjar.
Við skulum nú fylgjast með höf-
undinum, þar sem hann hefur safnað
dvergunum umhverfis sig:
„Lítili hópur „bakaha“ (heiti á
þjóðflokknum) situr á hækjum sín-
um umhverfis mig, en Kandéle
etékssangngukuma (undirhöf ðingi),
situr andspænis mér á einum tjald-
stólnum mínum. Kandéle er lítill,
hljóðlátur og dálítið þunglyndisleg-
ur maður, sém ég hef mikla samúð
með, því að ég veit, að innan skamms
mun hann verða fyrir mikilli sorg.
Um morguninn hafði hann komið,
eins og oft áður, að kofanum mín-
um til þess að biðja mig að hjálpa
konunni sinni, sem hefur verið veik
undanfarið. Ég fylgdist með honum
að kofa hans, sem var eiginlega gam-
all negrakofi. í rökkrinu inni í kof-
anum lá Amalo, lítil samanskroppin
kona, hreyfingarlaus .yið bálið. Af og
til varpaði hún öndinni þunglega. Ég
vissi, að hún mundi aldrei verða heil-
brigð aftur, þótt talsverður tími gæti
liðið, áður en hún yfirgæfi kæfandi
rökkur frumskógarins fyrir fullt og
allt. Ég gaf henni kvalastillandi
meðal, það var það eina, sem ég
gat gert, og þegar ég fór út úr göml-
um og sótugum kofanum, mætti
642
T í M I N N —
SUNNUDAGSBLAÐ