Tíminn Sunnudagsblað - 02.09.1962, Side 20

644
SUNNUDAGSBLAÐ
polinmæði i rödd dvergsins, þegar
hann svarar:
— Ég veit það í hjarta mínu, ég
hef engan prest heyrt segja það. Feð-
ur okkar þekktu Komba, og þeirra
feður þekktu Komba.
Allir dvergarnir, sem sitja um-
hverfis bálið, umla: — Forfeður okk-
ar þekktu Komba.
Lengra aftur í fortíðina nær vitn-
eskja þeirra ekki. Til þess að full-
vissa sig um, að þessar trúarhug-
myndir væru raunverulega runnar
undan rifjum dverganna án áhrifa
kristinna manna (en ekki er vitað
til þess, að þeir hafi haft samskipti
við þennan þjóðflokk dverga) fór höf-
undur bókarinnar til annars þjóð-
flokks og lagði fyrir hann svipaðar
spurningar og árangurinn varð hinn
sami: Það var aðeins einn guð til,
sem hét Komba, hann bjó í himnin-
um og var ósýnilegur; — menn höfðu
ekki einu sinni séð fótspor hans,
segja dvergarnir.
Og sköpunarsaga dverganna er
furðu lík sköpunarsögu Biblíunnar:
Fyrst bjó Komba til vatnið og síðan
jörðina, svo bjó hann til mann og
konu, en bæði eru þau verk Komba.
Þegar maður deyr. stígur hann upp
til Komba. „ivteh’en“ yfirgefur líkam-
ann og tekur augu hins dauð'a með
sér.
Dvergarnir grafa hina dauðu, og
þegar þvi er lokið, yfirgefa þeir þorp
ið, því að hinn dauði getur komið til
baka. Þeir fara svo langt, að hann
getur ekki fundið þá! Þegar hann
kemur til þorpsins, sér hann. að fót-
sporin liggja í allar áttir út úr þorp-
Veiðidans. Sá, sem er á undan, leikur
ar spjót sitt aS „dýrinu". Dvergarnir
‘iœtt er viS að hvítum nútímakonum fyndist cþægilegt að hafa börn sín á
brjósti meðan þse'' sýsluðu við starfa sinn, en dvergkonan er því vönust.
einkum rík meðal þeirra negraþjóð-
flokka, sem ekki hafa mikil afskipti
af dvergunum. Þar sem dvergár og
negrar eru í sambýli, fer. lítið fyrir
henni. Dvergarnir gera líka sitt til
þess að viðhalda þessum ótta negr-
anna, því að það er þeim styrkur
í smæð þeirra. Það eru bæði til illir
og góðir galdramenn og heita þeir
ýmsum nöfnum. Meðal „babendze-
arna“, sem eru taldir sérstaklega
göldróttir, eru þannig til tvenns kon-
ar galdramenn; „Nganga“ heitir ann
ar. Hann getur líka verið töfralækn-
ir, þegar svo ber undir, og til hans
leita menn, þegar þeir lenda í vand-
ræð'um. Hann er í hávegum hafður
meðal ættflokks síns, og oft erfa syn-
ir hans „embætti“ hans. Menn óttast
„nganga" yfirleitt ekki, og negr-
arnir segja, að hann geri engum
mein. Þegar „nganga“ deyr, óttast
menn hann ekki meira en venjulegan
dauðan mann. Öðru máli gegnir um
„yikundu". Það er illur maður —
reyndar oft kona — sem færir öðr-
um mönnum ógæfu með galdri sín-
um. Þeir eiginleikar, sem „yikundú“
hefur eru svipaðir þeim og galdra-
nornum voru lagðar til fyrr á öldum.
Yikundu-nornirnar geta bæði verið
ungar og gamlar, og það ber meira
að segja stundum við, að barn, sem
ekki hefur náð unglingsárum, er tal-
ið vera „yikundu11. Deyi einhver
manneskja skyndilega, eða verði hún
sjúk af ókunnu tilefni, eru það verk
„yikundu“, sem stundum er þá talin
vera eiginkona fórnariambsins eða
jafnvel móðir þess.
Verði það uppvíst, að einhver —
maður eða kona — sé „yikundu'1, eru
veiðidýrið, hinn er veiðimaðurinn og mund-
eru flestum öðrum snjallari í látbragðsleik.
inu, og þá heldui hann, að þorpið sé
yíiigefið fyrir íullt og allt og kemur
ekki • aftur.
Því hefur verið haldið fram, að
dvergarnir séu göldróttir og stundi
rnjög svartagaldur. Negraþjóðflokk-
ar, serr. lifa í námunda við heimkynni
dverganna, álíta þá göldrótta og óttast
þá af þeim sökum, jafnframt því sem
þeir líta niður á þá. Þessi trú negr-
anna á svartagaldri dverganna er