Tíminn Sunnudagsblað - 07.08.1966, Síða 19

í Nauthaga. Skriðjökullinn hægra megin kemur úr Hofsjökli og er kenndur við Nauthagann.
— Tófan ræður, segir Geiri og rek-
ur tóbakspontuna upp í nefið á sér.
Steini er enn að skoða á sér tærnar
og andlitið í lindinni.
— Ætlarðu að verða með?
— Bless, segi Steini.
Samt drattast hann á fætur óþekkj-
anlegur í andliti og á fótum og við
sígum af stað suður á bóginn. Rebbi
litli er með okkur ásamt tólf skott-
urn meðbræðra hans. Það þarf
kannski að nota hann við þau
tvö greni, sem við eigum enn eftir
að athuga í bakaleiðinni. Þau eru
í Oddkelsveri og Lönguhlíð. En það
kemur í ljós, að á hvorugum staðn-
um hefur verið lagt í sumar og þrír
steinar falla úr hjörtum okkar í reið
götuna.
Langt er síðan tilhlökkunin vegt-
þessarar ferðar missti svip ævintýr- ’
isins og varð að veruleika. Og vern
leikinn sjálfur verður smám saman
að minningu eftir því sem við nálg-
umst byggðirnar meir. En ævintýrið
er ekki glatað, því að það er ekki
aðeins mest í tilhlökkuninni. Það er
líka mest í minningunni. — Hið
mikla leiksvið manns og refs liggur ;
að baki okkar. Aðeins þrír leikenda
snúa til síns heima. Skottin í tösku
Geira eru orðin þrettán.
Birgir Sigurðsson.
— Á ekki aS laga svoiitið til?
— Er ekki allt eins og það á að vera, svarar Geiri og liggur sem fastast. { Hönd
hans, peysa og buxur sjást fremst á myndinnl — „eldhúsið" í baksýn).
Geiri. Og svo höldum við til baka
sömu leið og höfum verið sex tíma
í ferðinni.
Og nú erum við allir þrír í Naut-
haganum, ánægðir með tilveruna og
farnir að hlakka til að komast heim.
Geiri og ég höfum stungið löppun-
um ofan í volga lind. Steini vappar
um á bakkanum i vaðstígvélum og
horfir á okkur, þar sem við sitjum
og dæsum af vellíðan.
— Ég trúi því ekki, að þetta sé
svona gott, segir hann. Svo tekur
hann á sig rögg og stingur stígvéluð-
um fótunum ofan í lindina.
— Það verður betra, ef þú ferð
úr stigvélunum, segir Geiri.
Steini stynur og fer úr stígvélum
og sokkum. Þegar við Geiri stöndum
upp, er hann byrjaður að þvo sér
í framan úr fótavatninu.
— Það er bara að hún sé ekki
í Oddkelsverinu. Þar er höfuðból af-
réttarins, segir Geiri.
— Mig er farið að langa heim, segi
ég.
mmfTITIiffirinnWIIIIIiimirw
Menn hverfa af sjónar-
sviðinu, — fróðieikur fýn-
ist. Það eina, sem getur
varðveitt hann, er hið rit-
aða orð.
— Lesendur blaðsins
eru beðnir að hafa þetta í
huga, þegar þeir komast
yfir fróðleik eða þekkingu,
sem ekki má glatast.
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
667