Tíminn Sunnudagsblað - 18.08.1968, Blaðsíða 10

mátta. Og er þeir komu á tún-
vallinn, bá kenndu þeir, að þar
var Inigjaldur.
Þá mælti Sturla: ;,Svo lízt mér
á Ingjald, mág minn, sem hann
muni nú í dag selja mér geld-
ingana“.
Ingjaldur kom í Hvamm og
sagði þeim Sturlu ránið.
Sturla ovarar engu og gekk
heim þegjandi og inn 1 skála til
rúrns síns og tók ofan skjöld
sinn og öxi. Guðný húsfreyja var
oig vöknuð og sþurði, hvað tíð-
inda væri.
Hann svarar: „Ekki enn annað
en þeir Einar Þorgilsson hafa
ræntan Ingjald öllu gangandi fé“
— og hljóp þegsr fram á gólfið
og þvi næ.st út.
Guðný stóð upp skjótt og gekk
utar á gólfið og mælti: „Standi
menn upu skjótt, Sturla er brott
genginn með vopn sín, en Ingjald-
ur ræntur.“
Menn brugðust við skjótt og
iklæddu sLg og bjuggust þó mjög
af hraði. Árni Bjarnason tók
skjöld af þili, en eigi fleiri menn.
Þeir höfðu tvö ein spjót. Og fór
þá hver sem búinn var út úr garði
með hlíðinni, og fóku tveir hross-
saman. Og ei þeu komu til Kross-'
hóla, voru þeir nítján saman.
Sáu þeir, að þei- Finar fóru upp
uim Ránarvöllu
Þá mæitj Sturla- „Það vil ég,
að menn beri svo öxarsköft sín,
að ekki leggi jöku1 á“, en bað þá
duga sem bezt — sagði þess von,
að nú myndi annað hvort fást,
mikil sæmd eða bani góðum
drenigjum.
Þeir Einar sáu eftirreiðina. Þá
mælti Hallur Gilsson og fleiri
studdu hans mál: — „Það sýnist
mér ráð, frændi, að láta eftir ung-
féð, en reka undan það, sem skjót-
færara er, því að mér segir svo
hugur um sem vdð liðsmun muni
að eiga, ef við finnumst hér fyrir
sunnan heiðina.“
Þá mælti Árni Bassason og þeir,
er ákafastir voru: „Eigi sjáum vér
þá fleiri en vér erum, heldur
nokfcru færri. Og vist eigi vi'ljum
vér renna fyrir jafnmörgum.“
Þá segir Ólafur Klökkuson:
„Ég er maður skyggn, og sýnist
imér sem flestir haíi tvimennt,
þeir er eftir ríða.“
Einar mælti: ,-Hafa skal hvert
lamb meðan ganga má.“
Þeim varð nú seinfarið upp yf-
1 lr ána, því að féð var heimfúst.
j 610
Þá er þeir Einar kornu upp yfir
Snorravað, þá fóru þeir Sturla
um Ránarvölliu. Þeim Einari varð
seint um brekkurnar, því að þar
var snjór í driftum.
Þá mæiti Einar til Arngeirs Auð
unarsonar: „Þú skalt fara vestur
um heiði og safna liði.“
Og svo gerði hann.
Þeir Einar fóru allt upp á heið-
arbrúnina og fara reiðgötu. Og er
þeir voru komnir á upp, þá hlupu
þeir af hestum sínum og tóku sér
stöðu á framanverðri brúninni.
Og þá voru þeir Sturla komn-
ir upp að hinni efstu brúninni
og hlupu af hestum sínum, og
hljóp Sveinn Sturluson og Þor-
steinn Gunnarsson — og ' varð
Sveinn fyrstur — og sneru til
þeirrar slóðar, er þeir Einar höfðu
farið um nóttina vestan, og engir
voru menn fyrir.
Árni Bassason skaut af boga
nokkrum örvum og kom það á
engan mann. En er þeir Einar
sáu, hvert þeir scefndu. þá runnu
þeir á móti þeim yfir gilsbotn-
inn. En Sturla sneri þar upp, er
þeir Einar höfðu áður upp farið.
Og er þeir komu upp á brúnina,
þá snúa þeir Einar aftur á móti
þeim.
Þá mælti Sturla- „Viljið þér
laust láta féð?“
Einar svarar: „Aldrei meðan
vér megum halda.“
Og síðan hlupust þeir á. Þá
fékk Einar lag af Jóti á sáðu,
og rann honum mj' » blóð. . . .
Þá mælti Einar við Svein Sturlu-
son: „Það vildum vér, að þú gæf-
ir oss grið, því að þú átt þann
hlut jafnan í með oss, er þá er
betur en áður. Sveinn mælti: „Fað
ir minn ræður gríðum.
Þá settist Einar niður og mæddi
hann blóðrás.
Þá mælti Hallur Gilsson til
Sturlu: „Grið þættumst vér nú
þurfa.“
Sturla svarar: „Leggið þá vopn-
in niður.“ Þeir vildu það eigi.
Þá mæiti Sturla: „Grið skuiu
þeir hafa.“ Þá voru þeim grið
gefin. Og mælti enginn í móti
því, að féð færi aftur. .. .
Þá er Sturla fór beim af fund-
inum hafði hann með sér lík Ingj-
alds og fé allt það er rænt hafði
verið. Þeir Einar fluttust og heim
og korou menn á móti þeim í
Hvammisdal.
Eftir fund þennan sátu hvárir
tveggju í búium sínum um vetur-
inn. Og var það mál flestra manna,
að á þeim fundi skipti um mann-
virðing með þeim Sturlu og Ein-
ari.
Um vorið eftir voru mál búin
til alþingis, og riðu hvorir tveggju
til alþingis og héldu fram mál-
unum.
Og var enn sem fyrr, að vinir
þeirra gengu í milli, og var mál-
um snúið til sátta, og skyldi Jón
Loftsson gera um og Gissur Halls-
son.
Og var þeim gerðum svo farið
sem líklegast þótti að helzt myndu
sættirnar verða haldnar, en ekki
með þvHíkum stafnburði sem fyrr
váru gervar. Og skildust menn
sáttir á pví þingi á öll mál þau,
er milli höfðu verið, og fóru við
það heim og voru nú sáttir.“
Það var síðar, að Einar Þorgils-
son gerði fjárkröfu á hendur Birn
ingi á Heinabergi. en hann vildi
ekki laust láta. „Og um haustið
sendi Einar húskarla sína út á
heiðar að safna saman geldfé Birn
ings. Þeir fóru og ráku heim á
Staðarhól sjö tigu geldinga, og lét
Einar alla skera.
Síðan fór Birningur i Hvamm
og hitti Sturlu og sótti hann með
ráðum, og kvaðst vilja handsala
honum fé sitt allt. Og varð það
afráðið, að Birningur fór í Hvamm
og var þar, meðan hann lifði. En
Guðbjörg (kona hans) varðveitti
búið á Heinabergi. Og lauk svo
þessum málum, að Sturla sótti
eigi Einar um ránið, enda sagði
Einar eigi ósátt sína á handsali
Sturlu og Birnings. Og sátu nú
hvorir um það, er fengið höfðu.“
„Tveim vetrum eftir lát Sturlu
reið Einar Þorgilsson til Heina-
bergs við sjöunda mann og kall-
aði til fjár við Guðbjörgu. En hún
synjaði þess þverlega
Eftir það riðu þeir Einar til
fjárins og ætluðu brott að reka.
Þá hlupu konur beiman og sveinn-
inn Þorleikur. Hann var eigi alls
tvítugur oj Mtill vexti. Annar hét
Snorri fóstri þeirra, og var ,hann
yngri. Hlupu konur til fjárins og
vilja elta úr höndum þeim. En
Guðbjörg og sveinarnir snúa að
Einari. Tók Guðbjörg tveim hönd-
um í kópuna' og hélt honurn á
baki, en sveinarnir hjuggu til hans
báðir í senn. Kom annað höggið
í höfuðið fyrir ofan eyrað, en ann-
að á kinnina, og var það meira
ásýndum. Eftir bað hlupu menn
Framhald á 622. síðu.
TtHINN - SUNNUDAGSBLAÐ