Tíminn Sunnudagsblað - 07.06.1970, Síða 14

og þá vorum við komnir það inn
arlega, að við vorum beint undan
Árnhúsatanganum, og nú sáum við
að Pétur heitinn bóndi á Árnhús-
um var kominn niður á tanga með
Kdstján son sinn — hann vinnur
■ nú hjá Reykjavikurapóteki — ,en
I hann var þá á unglingsárunum, og
j dætur sínar tvær og konu. En
hann gat auðvitað ekkert gert, því
að hann var orðinn gamalmenni.
Hann var þarna með bát og ætl
aði sér náttúrlega að taka hann
og brjótast út, en með þennan
| mannskap gat hann hvorki hreyft
bátinn né farið út. En hann var
: nú kominn þarna samt.
Við stóðum þarna sitt hvoru
■ megin við þetta íshröngl við Jósúa,
en Jósep heitinn fór upp í íshröngl
ið, og þarna stóðum við allir og
, byrjuðum að syngja: ,,Allt eins og
blómstrið eina“, ásamt fleiri lög-
um. En þegar við vorum búnir að
syngja ein þrjú eða fjögur lög,
standandi þarna í mittisdjúpu
vatni, þá datt hrönglið undan
Jósepi og hann fór í sjóinn, og
ekkert nema hausinn upp úr. Ég
man það ekki hvor okkar Jósúa
það var, sem tók í hausinn á hon
unt; til þess að hann færi ekki
alveg í kaf. Hann stóð undir eins
upp.
Þegar hér var komið, vildum
við Jósep snúa við, þótt ekki væri
víst, að það væri neitt vit, enda
var aðfall og féll á ísinn, og það
gat alveg eins verið, að fallið hefði
á ísinn alla leið út, svoleiðis að
við hefðum hvergi komdt að landi.
Pétur sá til okkar aUan tímann og
var logandi hræddur um, að við
myndum þá og þegar fara í kaf.
Þá sagði Jósúa: „Þið ráðið hvað
þið gerið. Þótt það verði í höku,
þá fer ég í land“. „Jæja, far þú“,
sagði ég.
Svo lögðum við af stað og var
Jósúa á undan. Hann var einíia
seigastur okkar að brjóta niður ís-
inn, enda var ha-nn okkar stærst
ur, og átti þess vegna hægara með
að fara með hnéð upp og brjóta
ísinn niður. Því kom það mest á
hann að brjóta þarna. Ég var næst
ur honum, og ég sá það, að hann
var farinn að verða anzi linur að
brjóta niður, og alltaf dýpkaði
heldur. Við komumst náttúrlega
nær landi, þó gekk sama og ekk-
ert. Svo ég sagði við Jósúa:
„Heyrðu Jósúa minn, ég skal nú
brjóta svolitla stund“. „Ja, þú
verður nú að ná mér fyrst“, sagði
446
Jósúa. — Það var ekki metri á milli
oklcar, og ég hélt, að það væri
nú hægast. Hann væri ekki það
langt undan. Svo sleppti harm mér
fram fyrir og ég lyfti hnénu. Sko,
ég hélt undir töskuna, sem ég
hafði fyrir, til þess að bún flækt
ist ekki fyrir mér. Svo lyfti ég
hnénu svona nokkrum sinnum, en
ég fann það, að ég myndi aldrei
hafa afl til þess að komast í land
— Hvað voruð þið langt undan
landi þá?
— Ja, við vorum svona líklega
á annað hundrað metra eða tæpa
tvo hundruð. Nema hvað, þá datt
mér bara í hug það þjóðráð ,sem
bjargaði okkur úr þessu, og það
var, að ég tók stafinn minn, fræg-
an, og hélt efst um hann svona
(og nú reiðir Óskar stafinn til
höggs) og sló honum flötum ofan á
ísinn og þá kom náttúrlega skarð.
Sló honum bara á víxl: Þá gátum
við haldið hiklaust áfram, enda
eins gott, því að stórstraumsaðfall
var.
Pétur var búinn að standa á
annan tíma niðri á klöpp til þess
að bíða eftir okkur og sjá hvernig
okkur reiddi af. Þegar við kom
umst í iand, tók Pétur heldur en
ekki vel á móti okkur og sagði um
leið: „Heppnir voruð þið að fara
ekki svona tuttugu eða þrjátíu
föðmum innar, því að þar er auð
vök. Hún myndaðist þar í rigning-
unni í gær. Hefðuð þið lent í
henni, hefðuð þið ekki þurft að
telja árin eftir það“.
Svo fórum við heim I Árnhús og
vorum háttaðir þar ofan í rúm og
undið af okkur og þurrkað eins og
hægt var, og þama hvfldum við
okkur í þrjár klukkustundir. Þá
héldum við áfram inn að Gunnars
staðaá.
— Og alltaf sama veðrið?
— Nei, ekki aldeilis. Þegar við
komum að Gunnarsstaðaá var kom
in norðanstórhríð og við náttúr-
lega allir stokkfreðnir. Við fórum
þó í ána, óðum hana: Þá var eng
in brú á henni. Jósúa vildl fara
heim, því að hann var einn af þess
um mönnum, sem — sko, hann fór
heim, þegar hann var lagður af
stað, hvar sem hann var. Hélt
áfram bæði dag og nótt. Svo
þrömmuðum við þetta áfram inn
að Skraumu. Þegar þangað kom,
tók ég af skarið, enda var Hörðu-
dalsá eftir, og hún þetta helvítis
kvikindi, að ég vildi ekki leggja í
hana, bæði í byi og myrkri, því að
komið var langt fram á kveld. Svo
ég sagði við Jósúa: „Ja, nú fer ég
ekki lengra, nú fer ég heim að
Álfatröðum og gisti þar. Þú ræð-
ur, hvað þú gerir“. „Heim að Álfta
tröðum!“, sagði hann, „nei ég
fer nú ekki heim að Álfatröðum“.
„Jæja, góði, far þú bá heim en
ég fer ekki inn yfir Hörðudalsá í
kveld“ sagði ég. „Ja, sagði hann,
getum við ekki farið fram að
Gautastöðum til hans Ingimundar“
„Jú, það getum við ef þú treystir
þér til þess að rata“. ,.Ja, ég veit
nú ekki hvað ég geri með það
en ég vildi nú gjarnan fara til
Ingimundar". ,Jæja, mér er nú
sama, því að ég er kunnugur þarna
fram eftir“, sagði ég, „og ég skal
ganga á undan ykkur —með því
móti samt, að þið segið ekki eitt
einasta orð við mig, fyrr en ég
nem staðar“.
Já já — þeir héldu nú ekki, að
það væri svo gaman að tala við
mig. Svo lögðum við af stað fram
að Gautastöðum, og það gekk
alveg ágætlega. Við vorum í hóln
um fyrir neðan bæinn, þegar ég sá
glitta í ljósið i stafnglugganum á
baðstofunni.
En það var ekki nóg með þetta.
Þegar við komum til Ingimundair,
vorum við svo stokkfreðnir, að það
náðisl engin spjör af okkur. Ingl
mundur, og raunar við allir, vor-
um mestu spilafífl: „Og setjist þið
bara niður, og svo byrjum við að
spila“, sagði Ingimundur. Svo kom
hann með einn snaps af brennivínl
og skellti í okkur. Og svo byrjuð
um við að spila og spiluðum kött
til morguns!
Um morguninn var komið gott
veður aftur. Þó var skafrenningur,
of þrátt fyrir svefnleysi héldum
við að Gilsbakka og fengurn Hörðu
dalsá svona brúklega. Nú, ég var
dag um kyrrt, áður en ég fór aust-
ur að Staðarhóli.
En svo líður hálfur mánuður. Þá
er mér sagt það mannslát, sem
fengið hefur hvað mest á mig um
ævina. Jósep dvaldist 1 rúma viku
hjá föður sínum og stjúpmóður,
en á leiðinni út í Hólm aftur fór
hann ofan um ísinn og drukknaði.
Það var merkiiegt, að við þessir
þrír, 'sem vorum búnir að berjast
þarna fyrir lífi okkar, eiginlega
meira en góðu hófi gegndi, skyld
um sleppa óskaddaðir, en þegar
hann sneri einn til baka, þá fór
hann niður um ísinn.
Már.
í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ