Tíminn Sunnudagsblað - 07.02.1971, Qupperneq 10

Henni þótti leitt að þurfa að segja,
að ungfrú Parker gæti ekki ’komið
þá um morguninn. Strætisvagninn,
sem hún var í, hefði lent í árekstri
við vörubíl, og hún lá í rúminu.
„Nei, engin beinbrot, guði sé lof.
Aðeins taugaáfair1.
Önnunum lauk ekki fyrr en um
hádegisverðarleytið. Bella tók að
sér starf hjúkr^unarkonunnar. Auk
venjulegra laugardagssjúklingá
kom fjöldinn allur úr sumartjald-
búðunum, skornir af sardínudós-
um, með slæmt mýflugnabit og
ljóta skurði á hnjám.
„Hvar er franska blaðið, Bella?“
„Ég stakk því inn á milli viku-
ritanna.“
„Gerðirðu það virkilega? Jæja,
þá liggjum við laglega í því.“
„Drottinn minn, þú ert þó
ekki að segja, að háttvirt prests-
frúin...?“
„Það er einmitt það, sem ég
segi. Það vildi svo til, að ég sá
hana út um gluggann, tiplandi
niður garðstíginn með allan blaða
bunkann undir handleggnum.
Varstu búin að gleyma því, að
frú Jelkes var sagt að afhenda
henni þau síðasta laugardag hvers
mánaðar?“
Bella hló móðursýkislega, en
fór því næst að gráta.
„Elskan mín, við höfum glat-
að mannorði okkar og allt mér að
kenna. Prestsfrúin lítur áreiðan-
lega yfir blöðin, og þegar hún
rekst á Parísardrósirnar hans
Nikulásar.... Ó, guð, hvilíkt vatn á
myllu kjaftæðisins hér í þessu
hræðilega þorpi. Frú Jelkes er
miklu vandaðri að virðingu sinni
en prestsfrúin. Hún hefði ekkert
sagt nema Nikulás hefði komið
hingað aftur. En prestsfrúin!11
„Þú verður að þjóta yfir um
og ná því aftur. Segðu, að áríðandi
skjal hafi lent með blöðunum.“
„Hún myndi heimta að finna
það fyrir mig. Nei, eina von okkar
er sú, að hún sendi alla hrúguna
á sjúkrahúsið ólesna. Ef þau kom-
ast á spítalann, er okkur borgið.
Lafði Almoner mun finna það og
fara með það heim sem ljúfa minn-
ingu um fortíð sína. Eftir því, sem
Mac Gillicuddy læknir segir, var
hún einu sinni fyrirsæta og sýndi
ekki aðeins andlit og ökkla.“
„Sú gamla norn? Það hlýtur
hafa verið fyrir mjög löngu og
ekki myndi ég treysta henni.“
„Harry, það er þetta með
franska blaðið þitt.“
104
„Ekki kalla það mitt. Hefurðu
frétt nokkuð nýtt?“
„Ekkert. Ég hef nokkrum
sinnum hitt prestsfrúna síðan á
laugardag, og viðmót hennar er
alveg óbreytt.“
„Það er annars undarlegt. En
sjáðu til. Ég veit, að Mac Gillicuddy
er hleypidómalaus maður. Ég
hringdi í hann á sjúkrahúsið, trúði
honum fyrir þessu og bað hann að
sjá um, að blöðin yrðu send óskoð-
uð til skrifstofu hans um leið og
þau bærust, og ekki til lafði Al-
moner. En hann sver, að það hafi
ekki verið með“.
„Kannski presturinn....!“
„Presturinn var ekki heima
um síðustu helgi.“
„Kannski aðstoðarmaður hans,
þessi rauðbirkni unglingur með
nefklemmurnar?“
„Kannski. Hann flutti vissulega
predikun á sunnudaginn um Jesa-
bel og hundana.“
„Kannski Mac Gullicuddy
læknir sjálfur."
„Kannski, hann er piparsveinn.
Hvað sem öðru líður, skulum við
gleyma þessu leiðindamáli “
„Bella, hvað við kemur þessu
franska blaði, þá dettur mér allt í
einu í hug, að kannski. . ..“
„Og mér líka. Þú átt við þetta,
sem prestsfrúin var að segja okkur
um þessa blessunarlegu aukningu
á þátttökunni í sunnudagaskól-
anum?“
„Einmitt. Ekki stúlkur, aðeins
drengir. Alls fjórir að meðtöldum
Harold Jelkes og síðast en ekki
sízt Robin litla Lostwithiel. Hún
segir, að blessaðir drengirnir séu
svo ákafir að komast í sunnudaga-
skólann, að þeir komi hálftíma of
snemma og leiki við Evangelínu
litlu, dóttur hennar, sem er svo
einmana".
„Maður skyldi aldrei vanmeta
mátt konunnar, jafnvel þótt hún sé
aðeins sex ára“.
„Þetta var nú það versta. Ef
þetta er eins og við höldum, finn-
ur áreiðanlega einhver þessa and-
styggð hjá Evangelínu litlu áður
langt um líður og rekur svo slóð-
ina til okkar. Hún mun opna sak-
lausu bláu augun sin og segja: Ó,
ég hélt, að ekkert ljótt væri í því
mamma. Frú Nightingale sendi
okkur þetta með Picture Post og
hinum blöðunum. Við verðum
að ná því aftur með góðu eða
illu. Það er áreiðanlega falið ein-
hvers staðar innan um leikföngin“.
„Harry, hvernig 1 ósköpun-
um heldurðu, að ég geti brotizt
inn í leikherbergi Evangelínu?“
„Það veit ég ekki. En það varst
þú, sem komst okkur í þessa klípu,
svo að bezt er fyrir þig að koma
okkur úr henni sem fyrst, ann-
ars. . ..“
Barbie Lostwithiel, áberandi
klædd og ilmandi eins og venju-
lega, kom allt í einu og óvænt inn
og kyssti Nightingalehjónin á báð-
ar kinnar að meginlandssið. Night-
ingale lækni geðjaðist fremur vel
að þessari óvæntu kveðju, einfcum
þar sem Bella gat svo vel unnt
honum hennar.
„Kæru grannar," sagði Barbie
iáigri, hásri röddu. „Mér er sár-
lega þörf á ráðleggingum ykkar.
Þið vitið, hvernig ég er gagnvart
Robin, síðan ég fékk ein yfirráð
yfir honum. Engar lygar, engin
leyndarmál, enginn hálfur sann-
leikur, allt á hreinu milli okkar
tveggja. Ég veit, að þið fallizt efcki
algerlega á þetta, en svona er það
nú. En á sunnudaginn var hljóp
ofurlítil snuðra á þráðinn eftir há-
degið, þegar Robin hætti við að
tefla dammið, en vildi flýta sér
sem fyrst yfir á prestsetrið. Auð-
vitað fannst mér það dálítið skrýt-
ið viku áður, þegar hann sagði,
að sig langaði til að fára í sunnu-
dagaskólann. En ég vildi ekki
banna honum það, þætti honum
það skemmtilegt. Og nú spurði ég:
Bobbie? Ertu virkilega skotinn í
Evangelínu? — Nei, Barbie, auð
vitað ekki, sagði hann og roðnaði
svo fallega, en hún er með svo
skemmtilegar myndir af konum í
blaði frá París. Konur í París eru
allsberar, skilurðu, og mér láður
dálítið vel, þegar ég horfi á þær
og sé, hvernig þær eru innan und-
ir fötunum. En ég má engum segja
þetta, engum einasta manni, ef
Evangelína skyldi lenda í klípu hjá
prestinum, náttúrulega ert þú ekki
talin með, elsku Barbie. Hún stal
blaðinu úr spítalablöðunum.
Nightingalehjónin sögðu ekk-
ert, en neru hendur sínar í örvænt-
ingu.
Barbie Lostwithiel hélt áfram:
„Ég hef við að velta því
fyrir mér alla vikuna, hvað ég á
að gera í þessu. Mér er alveg
sama, þó að Bobbie dáist að nöktu
kvenfólki, ef það er ekki í þessum
afkáralegu stellingum, sem ég býst
ekki við, að verið hafi í þessu til-
felli ef til vill svolítil, saklaus
í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
‘XW'