Tíminn Sunnudagsblað - 14.11.1971, Side 4

Þetta var ágætt starf — bezta
starfiS, sem ég hafði fengið. Ég
komst í það síðasta árið í gagn-
fræðaskólanvm, og eiginlega á ég
því að þakka, að ég komst í gegn-
um menntaskólann. Verst var, að
ég skyldi missa það. Ég bar óneit-
anlega talsvert úr býtum. Ég fékk
meira að segja svo mikla peninga,
að ég gat farið úr borgarskólanum
í Kólumbíuskólann veturinn áður
en ég lauk prófi. Ég á Llyod að
þakka, að ég naut góðrar mennt-
unar. Honum var ekkert í nöp við
negra, sagði hann, og ég held, að
hann hafi ekki logið því. Hann var
alltaf þægilegur við mig frá því
fyrst við kynntumst, þar til það,
sem ég ætla nú að segja frá, svipti
hann vitinu.
Það var þrennt sérlegt við herr-
ann, húsbónda minn: Hann átti
ókjörin öll af peningum, hann var
sólginn í áfengi, og hann var gráð-
ugur í kvenfólk. Þá er allt talið.
Þetta var skratti góður karl — þar
til hann klófesti þessa slöngu úr
Harlem. Raunar var það hún, sem
klófesti hann. Og það getur verið
ógaman að lenda í klónum á þeim
sumum af kynþætti mínum. Þær
mega biðja fyrir sér hjá guði, ef
þeim auðnast nokkurn tíma að
komast í námunda við hann. Vesa-
lings negrarnir!
Líklega hef ég átt einhverja sök
á þessu. Ég hefði átt að vara herr-
ann við henni. En ég lagði það ekki
í vana minn að hlutast til um mál-
efni hans — ég hélt mig við minn
leista. Meðfram kann það að hafa
stafað af því, sem hann sagði við
mig, þegar ég byrjaði að vinna hjá
honum. „Strákur!“ sagði hann —•
„þú vinnur hjá mér og engum öðr-
um. Þú þegir yfir því, sem þú sérð,
og ég skal sjá þér farborða. Ertu
efcki að gutla við nám? Ég skal
láta þig fá peninga, þegar þú þarft
að kaupa bækur eða ætlar eitthvað
með stelpur. Verðir þú kyrr hjá
mér og gerir það, sem þér er sagt,
þarft þú engu að kvíða“.
Hann borgaði mér tuttugu og
tvo dali á viku, og svo fékk ég
fæði og húsnæði hjá honum. Þetta
var fjögurra herbergja íbúð — eins
viðkunnanleg og verið gat, sást út
á fljótið úr gluggunum. Á sumrin
var herrann í Berlín eða París, og
þá gat ég legið í leti. Ég át bara
og svaf og burstaði húsgögnin.
Loks varð ég svo leiður á iðjuleys-
inu, að ég fór á sumarnámskeið.
— Hvað ætlarðu að verða?
spurði hann.
— Tannlæknir, hef ég hugsað
mér.
— Gerðu það. Þeir græða fjand-
ans ósköp á því — ef kvenfólkinu
lýst vel á þá.
Hann talaði um kvenfólk alla
daga. Eða öllu heldur, hvernig ætti
að meðhöndla það. Hann kunni
fleiri kraumfengnar sögur en
nokkur annar maður, sem ég hef
kynnzt. Og honum þótti vænt um
kvenfólikið sitt, einkum þó ungt og
m
1 Í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ