Heimilistíminn - 25.11.1976, Side 6
óðsagan
haldizt sem kaupstaða- eða
héraðsmerki, var einn af
þeim, sem teiknuðu alþingis-
hátíðarpeningana, og hann
teiknaði búningana fyrir
„sögulegu sýninguna", er sýna
skyldi lögsögumannskjör á al-
þingi hinu forna. Upp úr því
spratt annað vinsælt verk
Tryggva, en það eru „forn-
mannaspilin" svokölluðu, sem
Magnús Kjaran stórkaupmað-
ur bað hann að gera, og gaf út.
Siöasta áratuginn, sem
Tryggvi lifði, hafði honum
förlazt þrek og liggur lítið eftir
hann frá þeim tíma. Engu að
síður eru afköst hans mikil að
vöxtum. Um skopteikningar
Tryggva segir Björn Th.
Björnsson m.a. í bók sinni:
„Erfitt er að fella nokkurn
heildardóm um skopteikningar
Tryggva, svo mjög sem gæði
þeirra áttu undir tíma hans,
skapi og efninu, sem hann
fékkst við. Jafnbeztar eru þó
teikningar hans undir og vel
fram yfir 1930, og hinu hnytti-
legasta sem eftir hann liggur
hefur enn ekki verið skákað."
Eftirprentun af málverki Tryggva
Magnússonar eftir þjóðsögunni
Tungustapa hefur verið gerð í
prentsmiðjunni Grafik h.f. Hún er
45x50 sm að stærð. Eftirprentunin
fæst hjá Bókaútgáfunni Þjóösögu.
HfólÐ
— Þvi miður „topplausa” sýningarstúlk-
an, sem var hér á bflasýningunni, er ckki
innifalin i verðinu.
i gamla daga, fyrir mörgum
hundruð árum, bjó mjög ríkur
bóndi í Sælingsdalstungu:
hann átti nokk-ur börn og eru til
nefndir tveir synir. Ekki vita
menn hvað þeir hétu og köllum
vér þá því Arnór og Svein: Þeir
voru báðir efnilegir menn, en
þó ólíkir. Arnór var hreysti-
maður og mikill fyrir sér.
Sveinn var hægur og spakur og
enginn hreystimaður. Eftir því
voru þeir mjög ólíkir í lund:
Arnór var gleðimaður og gaf
sig að leikum meðsveinum þar
úr dalnum og mæltu þeir oft
mót með sér við stapa þann er
stendur niður við ána andspænis
bænum í Tungu og sem kallað-
ur er Tungustapi. Var það
skemmtun þeirra á vetrum að'
renna sér eftir harðfenni niður
af stapanum því hann er hár
mjög og niður á eyrarnar í
kring: gekk oft mikið á með
kall og háreysti kringum
Tungustapa í rökkrunum og
var Arnór þar oftast fremstur
í flokki. Sjaldan var Sveinn
þar með. Gekk hann þá oftast í
kirkju er aðrir piltar fóru til
leika: oft fór hann líka ein-
förum og dvaldi þá tíðum
niður við Tungustapa. Var það
mál að hann hefði mök við
álfafólk sem bjó í stapanum,
og nokkuð var það að hverja
nýjársnótt hvarf hann svo
enginn vissi hvað af honum
varð. Oft kom Sveinn að máli
við bróður sinn að hann eigi
skyldi gjöra svo mikla háreysti
þar á stapanum, en Arnór
gjörði gabb að og kvaðst eigi
mundu vorkenna álfunum þó
hátt væri haft. Hélt hann upp-
teknum hætti: en Sveinn
varaði hann við því oftar og
sagði að hann skyldi ábyrgjast
hvað af slíku hlytist.
Það bar til eitt nýjárskveld
að Sveinn hvarf að vanda.
Lengdist mönnum venju
fremur eftir honum. Kvaðst
Arnór mundu leita hans og
sagði hann mundi dvelja hjá
álfum niður í stapa. Gengur
Arnór á stað allt til þess hann
kemur að stapanum Veður var
dimmt mjög. Veit hann ekki
fyrri til en hann sér stapann
opnast á þá hlið sem að bænum
snýr og Ijóma þar ótal Ijósa-
raðir: heyrir hann kveða við
indælan söng og skilur hann af
þessu að á messu muni standa
hjá álfum í stapanum. Kemur
hann nú nær og sér hvað fram
fer. Sér hann þá fyrir framan
sig eins og opnar kirkjudyr og
fjölda manns inni. Er prestur
fagurlega skrýddur fyrir
altari og eru margsettar Ijósa-
raðir til beggja hliða. Gengur
hann þá inn i dyrnar og sér
hvar Sveinn bróðir hans
krýpur fyrir gráðunni og er
klerkur að leggja höndur í
höfuð honum með einhverjum
ummælum. Það hyggur Arnór
að verið sé að vígja hann ein-
hverri vígslu því margir
skrýddir menn stóðu um-
hverfis. Kallar hann þá og
segir: „Sveinn, kom þú, líf þitt
liggurvið". Hrekkur Sveinn þá
við, stendur upp og litur utar
eftir: vill hann þá hlaupa móti
bróður sínum. En í því kallar
sá er við altarið var og segir:
„Læsið kirkjudyrum og hegnið
hinum mennska manni er
raskar friði vorum. En þú
Sveinn hlýtur við oss að skilja
og er bróðir þinn sök í því. En
fyrir það að þú stóðst upp í því
skyni (að) ganga til bróður
þins og mattir hans ósvífna
kall meir en heilaga vígslu
skalt þú niður hníga og það
örendur næsta sinn er þú sér
mig hér í þessum skrúða." Sá
Arnór þá að hinir skrýddu
menn hófu Svein á loft og
hvarf hann upp um steinhvelf-
ing þá er yfir var kirkjunni.
6