Sunnudagsblaðið - 25.11.1962, Side 6

Síðasti hluti frásagna af örlögum í Steingrímsfirði
Á 19 öldinni gengu oft miklir harðinda-
kaflar, sem á síðari hluta aldarinnar ráku
fólk i stórum hópum til Vesturheims. Síð-
asti harðindakaflinn mun hafa byrjað
með frostavetrinum 1881. Allan þann ára-
tug fram yfir 1890 var mjög hörð veðr-
álta víða um land, einkum nyrzt. Stund-
um voru sumrin svo köld, að vart gátu
sumur heitið og því líkast, sem fimbul-
vetur væri í nánd.
Sumarið 1886 ferðaðist Þorvaldur Thor-
oddsen um Strandir. Hann lýsir veðráttu-
farinu þannig: „Loftslagið þetta sumar
var einstaklega kalt og hráslagalegt. Hita-
mælirinn sté sjaldan yfir 4 gráður á
Celsíus um hád. Vanalega var hitinn um
miðjan dag 2—3 gráður, en kvölds og
morgna 0—1 gráða.
Oftast lá kolsvört þoka yfir landinu, en
samt var húðarigning í byggð og krapa-
slettingur, þegar dálítið dró upp í fjöllin".
Síðustu dagana í ágúst, þegar þeir Þor-
valdur voru komnir norður að Horni, var
kominn svo mikill snjór á fjallvegi, að þeir
urðu að snúa þar við og halda sama veg
til baka. Þá hafði enn ekki verið hirt
tugga af heyi, á neinum bæ á Norður-
ströndum. Sumarið áður mun tíðarfar
iiafa verið þessu líkt, þó að við höfum
ekki iafn gildar heimildir fyrir því nú,
eins og frásögn Thoroddsens, er um sum-
arveðráttuna 1886.
Aðdragandinn að láti Maríu Eyjólfs-
dóttur bendir, meðal annars, til þess.
En hann var þannig. í byrjun júlímánað-
ar árið 1885 gerði norðan áhlaup á
Ströndum, með veðurofsa og’ snjókomu á
fjöllum. en slyddu og síðan slagviðri í
byggð. Þó að komið væri fram um 12.
sumarhelgi voru fráfærur nýlega af staðn-
ar, en ær og lömb enn hýst. 1 byggð brast
veðrið á síðari hluta nætur eða snemma
morguns, og fór vaxandi fram yfir hádegi,
en er leið að miðdegi, fór að draga úr því.
A flestum bæjum í Bjarnarfirði átti að
láta kvíærnar út, þennan morgun eins og
venjulega, þegar mjöltum var lokið, en
það fór víða svo, að þær fengust ekki
burt frá húsunum, eða fuku um koll í
veðurhamnum og lágu þar bjargarlausar,
þar til þeim varð aftur komið í húsaskjól.
Ár og lækir uxu gífurlega fljótt, er ögn
hlýnaði í veðri með morgninum. Bjarnar-
fjarðará flæddi yfir meginhlutann af lág-
xendi dalsins, en lækir í fjallshlíðum belj-
uðu fram straumþungir með fossaföllum
og hlóðu upp háum aurgörðum til hlið-
anna, sem enn sjást sums staðar merki
um. Þar sem veður þetta stóð þvert á
hlíðar, losnaði víða jarðvegur, sem olli
aurburði og skriðuföllum á slægjulönd
ýmissa jarða um fjörðinn. Svo er lands-
lagi háttað á þessum slóðum, að inn frá
aðaldalnum, sem nefnist Bjarnarfjörður,
ganga tveir þverdalir norður í Trékyllis-
heiði. Heitir Sunnudalur hinn vestri og
liggur til norðvesturs, en Goðdalur hinn
eystri með stefnu í norður. Milli dala þess
ara er fjallstunga mikil, sem nefnist
Tungukotsfjall eftir býli því, er þar stóð
fvrrum, skammt frá ármótum og Tungu-
lcot hét. Þó að dalir þessir liggi langt til
fjalla, einkum Goðdalur, hafa þó báðir
Ixyggðir verið frá ómunatíð, unz Goðdalur
lagðist í eyði eftir hið hörmulega slys, er
bar varð í desembermánuði 1948, og enn
er öllum í fersku minni.
Skammt fyrir framan bæinn Skarð
beygir aðaldalurinn til norðurs og grein-
ist þá í tvo áður nefnda þverdali. Eftir
þeim falia ár samnefndar döiunum, er
koma saman neðan við dalsmynnið, og
lcallast eftir það Bjarnarfjarðará. í Sunnu-
dal er einn bær samnefndur dalnum, sem
er fremur grunnur með lágum brúnum,
en hækkar nokkuð jafnt inn og upp til
heiðarinnar. Goðdalur er mun dýpri og
þrengri en Sunnudalur, og hlíðar hans
brattari. Niður austurhlíð dalsins falla
vatnsmikil gil, af Trékyllisheiði. Bærinn
er alllangt frammi í dalnum, um 3—4
km framar en Sunnudalsbær, sem annars
er næstur byggðra bóla. Neðarlega í
dalnum austanmegin, er hátt fjallshorn,
sem nefnist Goðdalshyrna og byrgir út-
sýni niður til fjarðardalsins. Niður með
túninu rennur Goðdalsá í þröngu gljúfri.
Yoru stórviðir lagðir þar yfir og notaðir
sem göngubrú, þótt eigi væri það góð leið
Jofthræddum, því að oftast var brúin á
fyrri árum aðeins tvö tré, og stundum
án handriðs. Tók hana iðulega af í vatna-
vöxtum vor og haust, og því venjulega
litlu til hennar kostað. Hin vatnsmiklu
gil, sem í ána falla úr heiðinni eru öll fyr-
ir framan bæ og heitir Svartagil innsta.
Þarna höfðu þau Kári og María nú búið
í átta ár, og börn þeirra orðin sjö á lífi,
hinn eftirminnilega vordag, sem fyrr er
nefndur árið 1885.
Þau Goðdalshjón áttu þröngt í búi og
voru oft bjargarlítil á vorin. En ekki var
þó setið auðum höndum, því að Kári bóndi
var við sjóróðra þetta vor, norður á
Gjögri og ekki enn kominn heim úr veri,
en tveir elztu bræðurnir, Helgi og Magnús
voru í vinnu yfir í Sunnudal. María var
því ein heima með fimm börn sín nokkuð
stálpuð, þar sem hið yngsta var sex ára,
en hið elzta átján ára. Þegar veður fór
hríðversnandi þennan þriðjudagsmorgun,
svo að ekki var hundi út sigandi og því
ófært vinnuveður, þá vildu Goðdalsbræður
um fram allt komast heim til móður
sinnar og systkina, þar sem ekki var fyr-
ir að vita nema þau þyrftu hjálpar við,
sem og raun varð á. En þar voru ámar
iJiir pröskuldar í vegi, sem báðar voru
langtum ófærar og óreiðar. Þeim bræðr-
um var því nauðugur einn kostur, að
ganga fram í heiði, og henda þar snjó-
brýr yfir árnar. Að vísu munu hafa verið
göngutré yfir Goðdalsá, eins og fyrr er
greint en í þeim veðurofsa, sem á var,
mun enginn hafa treyst sér að ganga þau.
GiJin bæjarmegin í dalnum voru og óvæð
með öllu, og varð því að leita uppi snjó-
loft, ti’. að komast yfir þau. Helga, sem
þá var tæpra sextán ára að aldri, var
þetta allt ljóst og einnig hvað leiðin var
iöng og krókótt. Hann lét því Magnús
bróður sinn, sem var rúmu ári yngri,
verða eftir í Sunnudal, en hélt einn af
stað heimleiðis, fyrri hluta dags. Þá var
enn rokveður og gífurleg úrkoma í byggð,
en bleytuhríð inn til fjalla. Helgi hefur
vafalaust verið í skinnklæðum að ein-
liverju leyti, því að þau voru almennt not-
uð á landi eigi síður en á sjó, þegar þörf
krafði. Þegar Helgi náði heim til sin að
GoðdaJ, nokkru eftir miðjan dag, mun
hann hafa verið allþreyttur orðinn af
langri göngu í illviðri, þó að veður væri
þá tekið nokkuð að lægja. Heima voru þá
aðeins fjögur systkini hans, sem sögðu
honum þau tiðindi, að móðir þeirra hefði
farið með kvíánum snemma morguns,
ásamt bróður þeirra tíu ára gömlum, er
Sigurður hét, og var hvorugt komið aftur.
Að fengnum þessum r'réttum hélt Helgi
aftur af stað niður dalinn, að leita móður
sinnar. Hann bjóst við að liana væri helzt
að finna, þar sem skjóls var að vænta, en
það var niður hjá Goðdalshyrnu. Þó að
dalsbrúnin niður frá bænum og niður að
svoneindu Hymuleiti sé allhá er þar
ekki um skjólsæla fjallsbrún að ræða,
’neldur er þar veðurnæmt og venjulega
sterkviðri af ílestum áttum, ef stormur
er í lofti. Að sönnu var veðrið nú tekið að
ganga niður, en Goðdalsá flæddi yfir all-
ar eyrar, upp að hlíðarfæti, þar sem ó-
teljandi lækir og vatnsrásir streymdu
fram og báru með sér mold og aur.
Helgi var ýmsu vanur og lét ekki þá
örðugleika á sig fá, sem vatnsaginn skap-
aði, heldur hraðaði för sinni niður með
hlíðarlögginni, sem mest hann mátti. Nið
Heigi fékk þó komió móður sinni þannig fyrir, aÓ hann gat foorió hana,
en leiddi bróöur sinn.
g SUNNUDAGSBLAÐ — ALÞÝÐUBLAÐIÐ
ur í hyrnunni fann hann kvíféð, móður
sío^ bróður, svo sem hann hafði vænzt.
Má^hans var þá nær dauða en lífi af
kulmg vosbúð, þar sem hún hafði tínt
utajf sér fötin eitt af öðru drengnum til
skí4 enda var hann allhress. Hvorki
mnHöt þeirra mæðgina lrafa verið vatns
helíé nógu skjólgóð, til að mæta því-
líJdkðri.
S'var þá af Maríu dregið. að ekki
mwún ganga og lítið mæla. Helgi fékk
þó Pnið móður sinni þannig fyrir, að
JiaiHat borið hana, en leiddi bróður sinn.
pó I ieið þessi sé ekki mjög Jöng, mun
hertrin hafa verið erfið og sótzt seint.
jlclivar óharðnaður unglingur, tæpra
se**; ára, og þreyttur áður eftir margra
stuT göngu í óveðri, en nú móti vatns-
eigtstormi að sækja, þó að lægri væri
en í. Þegar þau komu í túnfótinn var
Hel svo að þrotum kominn, að hann
set^óður sína niður í hlé við húsvegg,
en ítar hún örend.
er mönnum kunnugt, hvað olli
þv’U María tók það til bragðs að fylgja
þennan morgun í slíku veðri,
o£ Ö með barn með sér. En trúlegt þyk-
jr alienni hafi verið sárt um, að ærnar
stf* inni svona rétt eftir fráfærurnar,
se,nauðvitað þýddi minni mjólk fyrir
svanga munna. í annan stað mun
hó^Jci hafa búizt við jafn vondu veðri
o% V varð á, því að sennilega hefur
eH®1 klukka verið til á bænum, þær
vOrH>á enn ekki algengar meðal almúga-
fó^bess vegna mjólkað snemma og áð-
Ur 1 óveðrið komst í algleyming. Eftir
að \ð skall á, sem gerðist mjög snögg-
ic&kti hún þess engan kost að snúa
lcoma ánum, sjálfri sér og drengn
uá* 'Jti stórviðri og slyddubyl.
Mlát Maríu með þessum sviplega
Spurðust brátt víða um sveitir og
oJh'iklu umtali,' manna á meðal. Komu
pó b$ar sögur á kreik, — mis-sannar
eia58 gengur, sem ekki verða sagðar hér.
þó almælt, sem vcl má hafa haft
vi® tthvað að styðjast, þó að sjálfsagt
i'^i'ið meira úr því gert en efni stóðu
tíl- 'o hafði borið til einhverju sinni að
Jif^gi, að þau Goðdalshjón misstu fé
í 3<l þegar Kári bóndi var f jarverandi.
J'lívar að hann hefði þá deilt við konu
s'I% talið vangæzlu hennar valda fjár-
sK5\m, en hún svarað, að betur mundi
J)l'Mgæta öðru sinni.
M
hélt áfram búskap í Goðdal eftir
Jó' "u sinnar, og tók þá Karólína dótt-
ir “ha við húsmóðurstörfum, en hún
vA þeirra systkina sinna,, þeirra, sem
lik Pá tæpra átján ára. í byrjun febr-
iíp'" öðrum vetri eftir dauðsfall móður
Jie*l, > veiktist hún hastarlega ásamt
tV | f bræðrum sínum, Eyjólfi og Sig-
iif^Srn báðir voru innan við fermingar-
S.P Onduðust þau siðan öll þrjú, úr
þe sótt. Sigurður fyrst, en Karólína
þi^^dögum síðar, og að lokum Eyjólfur
jní^ Vihu þar á eftir.
j valdið liefur svo tíðum dauðs-
W þeirra systkina veit enginn með
VK. VJSSU ekki heldur þá, því
W.' Var ekki sóttur. Læknir var þá
e&Jj^r en ; jjæ { Króksfirði. Þar sat
Ör -Jasknir Sigvaldason, sem á yngri
úf bafði verið lautenant í her Dana,
ef kominn á sextugsaldur og því af
skeiði til langra vetrarferða. Enda
KO^Pð varla fyrir á þessum tímum, að
fá^ alþýðumenn sæktu lærðan lækni
u«an veg, e. t. v. svo mörgum dag-
lÆ^kipti, þó að hann væri til í þeirra
jay'ifðungi, það var yfirleitt ókleift
vÆ ''Ostnaðar. En hitt var algengt, að
fá. ^inargóðan röskleikamann að fara
Jir sjúkdómslýsingu, munnlega eða
skriflega, og sækja meðul. Vera má að
svo hafi verið gert að þessu sinni, þó að
nú sé ekki vitað. En lang algengast var
að vitja smáskammtalækna, sem voru víða
um sveitir, og fengu síðar, oft óverðskuld-
að, niðrunarheitið skottulæknar. er lærð-
um læknum f jölgaði. Jón á Hellu," sem
nafnkunnur var fyrir lækningar á sinni
tíð, var þá látinn fyrir fimm árum. Fleiri
ólærðir menn munu liafa farið með lælin-
mgar innan héraðs, bæði um og eftir daga
Jóns, en ekki er kunnugt að til neins
þeirra hafi verið leitað í sjúkleika þeirra
Goðdalssystkina. Það var álit margra, að
um barnaveiki hafi verið að ræða, scm
stakk sér niður öðru hvoru og var venju-
Jega mannskæð, enda varnir gegn henni
iitlar lengi vel. Er í því efni mörgum
Steingrímsfirðingum enn minnisstætt, er
fjögur börn Sandnesshjónanna létust úr
barnaveiki, á nokkurra daga fresti, vor-
ið 1909.
Vegna skyndilegs dauða Goðdalssyst-
kinanna, skutu ýmsar sögur upp kollinum.
ekki síður en við fráfall móður þeirra,
sem lit.la eða enga stoð munu hafa átt í
veruleikanum. Ein þeirra, sem gæti hafa
átt við rök að styðjast, var á þá lund, að
haustið áður, hafði þar í Goðdal farizt
sumarstaðið hross, úr einhverri ókunnri
pest. En allt um það sá ekki óhollustu á
kjötinu, og var því haft til manneldis,
oins og þá var farið að tíðkast meðal
efnalítilla bænda, þrátt fyrir almenna
ömun á þeim, sem lögðu sér hrossakjöt
til munns. Talið er að lítið hafi verið um
salt á heimilinu, og verkun kjötsins því
orðið ábótavant, auk þess sem vera megi
að óþekkt sóttnæmi hafi leynzt í því. Var
það sumra manna mál, að neyzla þessa
ltjöts hafi valdið sjúlidómi og síðan dauða
þeirra systkina, sem fyrr segir. En móti
því mælir það, að ekki er vitað að aðrir
heimilimenn hafi veikzt, og einnig er
ósennilcgt að dregið liafi verið fram á
þorra að neyta kjötsins.
í októbermánuði, haustið eftir lát barna
sinna, veiktist Kári bóndi og deyr. liðlega
fimmtugur að aldri, eins og fyrr er að
vikið. Af þessari fjölskyldu, sem tveimur
árum fyrr var níu manns, voru þá aðeins
eftir fiögur börn á lífi. Helgi, sem þá var
þeirra elztur, rúmlega átján ára, giftist
nokkru síðar og eignaðist tvö börn, sem
bæði eru enn á lífi og eiga marga af-
komendur. Magnús, sem var næstur að
aldri, fJuttist vestur að ísafjarðardjúpi og
ól þar aldur sinn. Hann mun ekki hafa
eignast börn. Guðbjartur, sem var um
formingaraldur, þegar faðir lians andaðist
og hefur e. t. v. ekki að öllu alizt upp lijá
foreldrum sínum, fór um þrítugsaldur til
Vesturlieims. Þar giftist liann íslenzkri
konu og átti með henni tvo syni. Guðrún,
sem var yngst systkina sinna og aðeins
átta ára við andlát föður síns, mun hafa
farið í dvöl að Svanshóli, til Jóns bónda
Arngrímssonar og konu hans Guðríðar.
Hún giftist Sumarliða Jónssyni frá Hrófá.
Bjuggu þau um skeið á Gilsstöðum, þar
sem Eyjólfur afi Guðrúnar bjó fyrrum.
Þau hjón eignuðust sex börn. Af þeim eru
fimm á lífi, flest gift og eiga uppkomin
börn.
Á uppvaxtarárum mínum, á slóðum
þeirra atburða, sem hér hefur verið frá
sagt, heyrði ég sagnir um Eyjólf ísaksson
og hinn sviplega dauðdaga Maríu dóttur
hans. Síðar barst mér svo í hendur hrafl
af kvæðum Eyjólfs í afriti, og ég kynntist
fólki, er gerr kunni frá atburðum að segja
en fyrr. Þessi brot hef ég reynt að fella
liér saman, en sumt cr tínt upp úr rituð-
um heimildum.
Og Jýkur hér að segja frá Eyjólfi ísaks-
syni og afkomendum hans.
Halldór Pálsson:
Stormurinn
11.-12. desember 1905
Því gleymi ég aldrei!
Það var auð jörð fyrir neðan miðjar
hlíðar í Fáskrúðsfirði, og ég held alls
staðar á Austurlandi, þegar atburður sá
skeði, er hér verður frá sagt, en jörð var
frosin og sléttlendið inn af Fáskrúðsfirð-
inum mjög svellað. — Veðurútlitið var
rosalegt, enda norðvestan stormur og fór
vaxandi er á daginn leið. •—
Tíð hafði verið góð, það sem liðið var
af vetri og fé ekki hýst, en nú var ákveð
ið að hýsa Tungufé, og strax og skyggja
í.ók voru 100 ær hýstar í fjárhúsum, er
Stekkhús heita, og eru í hvammi við Suð-
urdalsána, inn og suður — þ. e. suðvestur
af Tungubænum. — Þangað að heiman
er 830 m. vegalengd.
Enginn veit, hve lengi þarna hafa verið
fjárhús höfð. — Um það bil 20 hestburða
töðuvöllur var í kringum fjárhúsin, en
er nú sem næst 35 hestburða töðufall. •—
Alldjúpt gil sker túnblettinn í tvennt, og
er gilið 6—8 metrum utar — þ. e. austar
en húsin. — Húsin voru tvö, samstæð, en
þetta haust voru þau endurbyggð, stækk-
uð nokkuð og þannig breytt, að nú voru
þau höfð undir einu þaki, með þiJstafni
móti suðri, og á honum þrjár dyr. Tvær
þeirra voru inn í hliðarkrærnar, en þær
þriðju inn í báðar miðkrærnar. Garðar
voru tveir, og við stafninn andspænis
þeim, sem dyrnar voru á, er hlaða, er
gengið er inn í úr báðum görðum. Hliðar-
veggir hússins voru hlaðnir úr torfi og
grjóti, á þeim lágu undirlögin, er sperr-
urnar hvíldu á, en þær voru reyrðar með
virböndum niður í hæla, er reknir voru
í veggina. — Þakið var úr bárujárni.
Það af fénu, sem ekki var hýst á Stelckn-
um, var liýst í þrem húsum, er þá voru
heima á túninu.
Á meðan að yfir stóð að hýsa féð, harðn
aði veðrið allverulega, og enn harðnaði
máttur stormsins, er á kvöldið leið. Eftir
kvöldverð, fóru þeir faðir minn og Björn
Daníelsson, sem þá var ungur að árum,
en fullþroska, röskleika maður út til að
athuga hvort stormurinn væri ekki farinn
að losa um eitthvað, sem nú þyrfti að lag-
færa, ef hægt væri. Mér var ekki treyst,
var ég þó orðinn næstum 18 ára að aldri.
— Þeir athuguðu dyraumbúnað og þök á
gripahúsum, bæði á Stekknum og heima á
tími. Þetta var allt í lagi, þótt stormurinn
væri ægilega mikill, ,—
Stormurinn var farinn að koma meira
úr vestri og jafnvel úr suðvestri, og svo
hlýtt var nú orðið að svell urðu rök og
melar þiðnuðu ögn ofan. Síðast komu
beir að húsi, er Halahús hét, það var 100
metrum neðar — sunnar — á túninu en
íbúðarhúsið. Túnið nær stvitt út fyrir —
austur fyrir — þetta hús. Þá tekur við
brött brekka, er liggur frá norðri til suð-
urs, er því jafnan logn undir brekkunni
í vestlægri átt. Á þessari brekkubrún er
ibúðarhúsið, þar sem brekkan er hæst, og
stendur því mikið hærra en fjárhúsið síð-
astnefnda. — Frá fjárhúsinu heim, þótti
þeim íöður mínum og Birni tryggara að
íara utan í brekkunni og upp hana utan
við íbúðarliúsið, lieldur en að ganga upp
brekkubrúnina, sem var þó vanalega leið-
in. Þar vissu þeir kraftvindinn mestan,
og varla öruggt að þeir veittu þar viðnám,
Klukkan var langt gengin 12, eða farin
að ganga eitt.
Gestir tveir úr Breiðdal, Júlíus í Tóar-
seli og mig minnir Björgvin á Hlíðarenda
voru háttaðir á suðurkvistherberginu;
ljós logaði á lampa á borðinu við glugg-
p.nn milli rúma þeirra gestanna. Það var
iika eitthvað af bókum á því borði. Allir
aðrir voru á fótum, meira að segja börn-
in, allt að vöggubarninu. — Það var vegna
veðurgnýs og ótta um öryggisleysi. Húsið
kraumaði og titraði undan átökum veður
ofsans.
Nú kom hvassasta vindliviðan. Grjót
dundi á húsinu með þeim smellum og
skellum að ekki Jieyrðist mannsins mál,
hvað hátt, sem hljóðað var, meðan á
hviðunni stóð. Öll ljós dóu og stormur
lék um mann. Það brotnuöu flestar rúð-
urnar á suðurhlið og vesturstafni hússins,
og ein rúða á norðurhliðinni.
Það fyrsta, sem gert var, var að þrífa
til sængurklæða og halda við gluggana,
meðan náð var í hamar, nagla og fjalir,
til að negla fyrir þessi nýju vindaugu.
í því að stærstu stormhrinuna gerði
komu þeir inn pabbi og Björn. — Þeir
sluppu í bæinn, aðeins áður en grjóthríð-
in buldi á húsinu, og komu nú mátulega
til að negla fyrir gluggana. Hvað hefði
orðið um þá, hefðu þeir verið viti á víða-
vangi, er þessi hrina fór yfir? Þeir Jiefðu
ekki haft bolmagn móti þessum ofsa. Hvað
liefði. grjóthríðin gert þeim? Lesendur
leysi þessa spurningu, hver fyrir sig. —
Lampinn í kvistlierberginu, sem gestirnir
voru háttaðir í, svo og bækurnar á borð-
inu við gluggan fuku út að vegnnum
gegnt glugganum og sum rúðuglerbrotin
stóðu föst í þilinu því. — Annað en þessi
borðlampi man ég ekki til að brotnaði
innanhúss. — í einu herbergi undir norð-
urhlið, minnir mig að ekki slokknaði ljós.
Hversu lengi verið var að byrgja glugga
þá, sem rúður brotnuðu úr, man ég ekki,
en strax eftir hvössustu hrinuna dúraði
nokkra stund. Það var lánið. Annars er
hætt við að verr hefði farið.
Eftir fyrstu og stærstu hrinuna, kom
önnur og þriðja Iirinan, og þá brotnuðu
þær rúður úr suðurhlið og vesturstafni,
er ekki brotnuðu í fyrstu hrinunni, utan
þrjár rúður í giugga á stafnherbergi í ris-
hæðinni. Alls brotnuðu 21 rúða úr hús-
inu og 12 smærri rúður úr skúr áföstum
við húsið að vestanverðu.
Upp úr klukkan tvö fór að draga úr
storminum, og um morguninn eftir var
hæg vestan gola. Hiti var þá milli frosts
og þíðu.
Aður en búið var að negla fyrir alla
glugga, heyrðist glamur í járnplötum, er
fuku fram hjá húsinu. Hvaðan voru þær?
Strax og búið var að negla fyrir glugg-
Framhald á 11. síðu.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ