Sunnudagsblaðið - 25.11.1962, Síða 11

✓
GÖMUL kona sagði mér um dag-
inn að það væri alltof lítið til af
snjöllum rithöfundum á íslandi í
dag. Ég ákvað strax að gera eitt-
hvað í málinu.
Langar þig ekki lesandi góður
til að verða snjall rithöfundur? —
Auðvitað, segir þú. Jæja, þá ætla
ég í fáum orðum að segja þér
hvernig þú átt að fara að því að
verða snjallastur allra. — Vit-
leysa, segir þú kannski en áhug-
inn er strax vaknaður og þú sérð
sennilega þegar Nóbelsverðlaun-
in í hyllingum. Og — ef þú ferð
eftir fyrirmælunum þá er það
engin sérstök bjartsýni.
Og þá hefst kennslan. Það eru
aðeins 10 atriði sem þú þarft að
muna.
1. Veldu þér höfundarnafn, sem
tekið er eftir, t. d. Halldór Kilj-
an Laxness, Guðrún frá Lundi,
N. N.
2. Vertu raunsær og hikaðu ekki
við að birta lieiminum sannleik-
ann í allri sinni nekt. Segðu
ekki: Hún var aðeins klædd í
nauðsynlegustu flíkur ... Þess-
ar flíkur eru hreint ekki nauð-
synlegar. Segðu: Hún var að-
eins klædd í chanel 5. (Sann-
aðu tíl, bókin selst líka betur).
3. Slepptu öllum útúrdúrum. —
Segðu ekki: Þau sátu lengi
þungt hugsi áður en þau fóru í
rúmið. Segðu: þau fóru beint
í rúmið. (Það vita allir inn
hvað þau voru að hugsa).
i. Vertu glaðvær. Segðu ekki:
Svo beit helv. liundurinn höf-
uðið af skömminni og... Segðu:
Svo beit helv. skömmin höfuð-
ið af hundinum og...
5. Vertu ekki feiminn. Segðu
ekki: Hann langaði til að
slökkva ljósið og, segðu: hann
slökkti ljósið og ... Og ennþá
betra: Hann ...
6. Varastu hlutdrægni í frásögn-
inni. Segðu ekki: Eg var flutt-
ur á sjúkraliús. Segðu: Eg var
sendur á Klepp.
7. Vertu sterkur í harmleiknum.
Segðu ekki: Henni sárnaði þeg-
ar hann dó í Naustinu ...
Segðu:: Hún trylltist, þegar
hann dó á rúmstokknum.
8. A hverju ári eru gefnar út 100
þúsund bækur í heiminum.
Aðeins tvær þessara bóka telj-
ast til sígildra bókmennta.
Skrifaðu aðra þeirra.
9. Ef þér skyldi nú þrátt fyrir
allt mistakast að verða snjall
rithöfundur, þá er alltaf ein
leið opin til frægðar. Hún er
sú að skrifa gagnrýni um rit-
verk annarra.
10. Þessi grein er fyrir verðandl
gagnrýnendur. Þú skalt skrifa
... Nei annars ég held að þú
getir bara byrjað strax að gagn-
rýna.
P. S.: Ég og gamla konan bíðum í
ofvæni...
STORM
INN
Framhald úr opnu.
ana, fóru ,þeir aftur út pabbi og Björn,
til að athuga hvað fokið hefði af útihús-
unum. og byrjuðu þá atliugun á þeim hús
um, er næst voru bænum. Bjuggust við
eða jafnvel vonuðu, að járnið, sem heyrð-
ist fjúka væri af einhverju húsi eða
lilöðu heima á túni. Trúðu varla að inn-
an af Stekk væri komið fjúkandi báru-
jnrn. — Þeir fengu ekki fullvissu um þetta
fyrr en þeir komu inn að Neðra-Hólshúsi.
Það hús var þó í góðu lagi. — Torfþak
var þá á jþtVí utan á járninu, en á vestur
hlið þess lá nú járnplata stungin föst í
þekjuna. Þeir skildu strax hvaðan hún
var. Af Stekkshúsunum hlaut hún að vera.
Nú fóru þeir inn að Stekk, að vita frekar
hvað þar hefði skeð.
Þar liafði fokið þakið af nýbyggðum
húsunum og þar með sperrur, stoðir, garða
bönd, garðafjalir og timburþilið í suður-
stafni hússins. .— Hústóttin var bókstaf-
lega tóm, að öðru en þvi að sperran innst
í norðaustúrhörninu hékk við vírbandið
á veggjarhælnum, sem ekki hafði brotn-
að, og nokkrar járnplötur með iangbands-
bútum fylgdu með niður í tóttinni. Undir
þessu flaki voru 6 ær, ein var með all-
vondan sktrrð á neðri vör. — Ekki höfðu
þeir orðið varir við nokkra skepnu af
þessum 100 ám, sem þarna voru hýstar
um kvöldið, nerna þessar 6 ær, er nú var
frá sagt, en í gilinu við húsið var mikið
af niðurbrotnú timbri og belgdu bárujárni.
Lítið af timbrinu rauk lengra en í gilið,
cn töluvert af járninu fauk út á milli
Stekkshúss og bæjar, og nokkrar plötur
út og norður — norðaustur — á slétt-
lendið utan við Tungubæinn, allt út í
Búðakrók, ,þ. e. út að norðausturhorni
íjarðarbotnsins. Þær munu hafa fokið allt
að 5 km. vegalengd.
Engin ær var í gilinu utan við húsið.
Þar mátti þó helzt búast við þeim. Hvað
hafði orðið af ánum? Ekki var hægt að
athuga það nánar, fyrr en birta tók af
degi, en óttast var, að þær hefðu orðið
að leikfangi stormsins og lægju nú bein-
brotnar og jafnvel rotaðar út um Hvamma,
Stóramel og upp um Stekkjarsund. Af
því jörðin var mjög svelluð var ástæða til
að óttast um æmar. Það lá beinast fyrir,
að þær færu út yfir gilið, en utan við það
voru svellalög, sem búast mátti við, að
ærnar hefðu rekið á í stormofsanum og
þá hefði mjög illa getað farið fyrir þeim.
— En þetta reyndist betur en á horfðist.
Ærnar fundust allar uppi í Hálsi. Aðeins
annað hornið hafði brotnað af einni þeirra.
Ærnar hafa sjálfsagt farið út í gilið, strax
eftir að húsið fauk og haldið svo upp
það og upp yfir melana, sem mynda
S1 ekkjarhvamminn og upp í Háls. Sú leið
var á hlið við vindinn, en lítið hefur ver-
ið farið að lygna er þær fóru þetta, því
farnar voru þær úr gilinu, er þeir pabbi
og Björn komu þangað.
Það þótti undravert að hlaðan við norð-
urstafn fjárhússins skyldi ekki fjúka líka.
En það hefur sennilega bjargað henni að
hún var full af heyi, svo vindur hefur
ekki fengið bolmagn til að beita sér vlð
hana.
En hvaðan korg. grjótið, sem buldi á
íbúðarhúsinu og braut rúðurnar?
Sunnan við túnið og mýrarsund sunnan
við það, er stór og -flatur melur, er grjót-
ið hlýtur að hafa-borizt úr. — Ekki þó
þaðan. sem stytzt er frá húsinu í melinn,
það var ekki í vindstöðu, en frá bænum
séð, nær melurinn, er Stórimelur lieitir
svo langt til vesturs, að vesturendi hans
er í vindstöðu á íbúðarhúsið. Hefur þá
grjótið borizt með vindinum nálægt 300
til 350 metra leið, áður en húsið varð á
leið þess. Það bar hreint ekki lítið á
grjótröstinni við húsvegginn fyrst á eftir.
Stærstu steinarnir allt að því eins og
kríuegg á stærð, minnir mig.
íbúðarhúsið í Tungu er úr timbri, báru-
járnsklætt. I Tungu er veðurnæmt mjög,
allra helzt í vestanátt, því var það til
öryggis gert við byggingu þessa íbúðarhúss
að setja steinsteypu milli þilja og veggja,
ofan á aurstokkana upp að gluggum á
stofuhæð. — 1 þessum frágangi hefur
vissulega verið stuðningur mikill fyrir
húsið, í því ofsaveðri, er hér var frá'sagt.
Þessu gleymi ég aldrei.
Ritað í júní 1962.
Halldór Pálsson.
Laun dyggöarinnar...
Framhald af 2, síðu.
„Ég ætla að verða nektardans-
mær, maður fær helling af pen-
ingum fyrir það, svo getur mað-
ur líka ferðast um allan hnöttinn,
blöðin birta mynd af manni og
maður verður frægur.“
„Ertu orðin brjáluð?” spurði fað
ir hennar alveg íokvondur.
„Nei“, sagði dóttir hans, „en ég
er sæmilega velsköpuð. Það segja
allir, — líka þessi umboðsmaður
listamanna, sem ég fór til í gær.
Hann var mjög ánægður með
mig . . . .“
Svo bjó hún um bikini-baðfötin
sín og hélt af stað út í veröldina
til þess að hleypa skjálfta í karl-
mennina.
Pabbi hennar og mamma sátu
eftir.
„Getur þú skilið þetta?“ sagði
pabbi hennar.
„Nei”, sagði konan hans. „Hún
hefur átt gott heimili, og við liöf-
um alltaf reynt að vekja áhuga
hennar fyrir heilsusamlegu lifi og
heilbrigðum viðhorfum".
Þau sátu og andvörpuðu hvort
í kapp við annað.
Svo sagði faðirinn: „Eina skýr-
ingin, sem ég get fundið á þessu,
er sú, að hún hafi orðið fyrir
slæmum áhrifum — en Guð nv'
vita hvaðan þau áhrif hafa komið,
— og þó er hún skynsemdar-
stúlka, sem les bæði bækur og
dagblöð".
ÖLL okkar menningarviðleitni gengur út á það ( raun og veru að gera
menn að sem fullkomnustum vélmennum. Okkar margbrotna „menningar" þjóð-
félagskerfi byggir afkomu sína og framtíðarheill á því, að unnt reynist að sam-
hæfa þegnana síauknum hraða og tæknifullkomnun — og það verður ekki gert.
nema mennirnir gerist meiri og meiri vélamenni, — í hugsun, starfi og öllu lífi.
Þetta er staðreynd, fram hjá því verður ekki gengið.
En skyldi ekki ýmsum þykja óvænlegar framtíðarhorfur, þær er sýndar
eru hér á myndinni og felast í orðum drengsins, sem kemur til föður síns og
segir:
1oM
SMiTS
Pabbi, má ég fá lánaSan lykilinn í kvöld.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLAÐ