Mánudagsblaðið - 14.03.1949, Side 6

, MÁNUEXA.GSBLAÐIÐ
Mánudagur .14, tnarz 1949.
FRÁSKILIN ,
eftir Anonymmis
Framlialdssaga
21.
ist eitt augnablik og var
dauður. Hún byrgði dyrnar
meðan ég lá og æpti.
Þú mátt aldrei gráta aftur,
aldrei /hljóða, Stephan. sonúr
minn,“ sagði hún. „Úlfurinn
•
er ekki annað en matur frá
skóginum.“ flún náði í kníf
og skar dauðan úlfinn á
barkann og sagði: „Drekktu,
sonur sæll. Blóðið úr honum
gerir þig sterkan.“
Hann hnykkti höfðinu aft-
ur á bak og hló kokhlátur.
uEg man hvað iheitt og gott
blóðið var á bragðið.........
Finnst yður sagan skemmti-
leg, — litla stúlka, sem
heldur, að hún „sé harðsoð-
in“?“ Hann fór stórri hend-
inni um hárið á mér.
Eg hugsaði: „Hann er vit-
skertur, og ég er að verða
vitskert.... græn augun í
honum eru eins og í úlfi“, og
ég gafst upp. Eg sagði: „Má
ég ekki fara heim núna.......
gerðu það fyrii’ mig að lofa
mér að fara heim í þetta
sinn, og ég skal koma aftur,
eí þú villt.,... bara lofaðu
mér að fara-núna.“
Hann hló aftur: „Sko hve
kurteis óháða, litla stúlkan
er orðin....en þú getur ekki
farið heim ennþá......... Eg
ætla að segja þér fleiri sög-
ur.“
Eg brá höndum fyrir and-
. lit mér til þess að sjá ekki
þessi glampandi augu. Það
urraði í honum og hann
svipti höndunum frá andlit-
inu á mér.
Hann svaf, másandi eins og
úlfur. Með hægum skrefum,
fótmál fyrir fótmál, læddist
• ég frá honum; klæddi mig
og fann að ég átti bágt með
að standa í fæturnar. Það
var kalt. Eg vafði floskáp-
unni um mig, settist á stól
• við borðið; mundi, að hann
hafði skilið koníakið eftir á
borðinu, og þreifaði eftir
því. Það var hljótt í her-
berginu og ekkert heyrðist
nema lágt másið. Vínið ró-
aði mig og ég klæddi mig og
hugsaði: ,^Ef ég hefði hníf. ..
til þess að rista á hálsinn á
honum, meðan hann seíur
svo vært —“
Þegar ég var klædd, lædd-
ist ég fram að dyrunum í
myrkrinu, lokaði þeim eins
hljóðlega og ég gat, og
hringdi eftir lyftudrengnum,
sem kom syfjaður og glotti
ósvífnislega.
Það var aðeins stundar-
gangur heim. Mig langaði til
að ganga; svalt loftið vitkaði
mig. Á fyrra götuhorninu
var geispandi lögregluþjónn.
„Er þetta ekki nokkuð
seint fyrir unga konu eins og
yður að vera á róli“, sagði
hann.
,.Eg var í héimsókn hjá
vinkonu minni, sém er veik,
lögregluþjónn, og ég bý hér
skammt frá.“
„Eg skal þá fylgja yður að
hafði dáið ung; hafði kvænzt
aftur, móður minni, sem var
honum eins og yndisleg, ung
dóttir. Hann varð kunnur
í starfi sínu sem læknir. Nú
var hann orðinn gamall og
þreyttur — of þreyttur til
þess að vera starfandi lækn-
ir, nema meðal bónbjarga
sjúklinga, sem mundu hafa
átt erfitt með að fá nokkurn
í hans stað. Það var ósann-
gjarnt að ætlast til þess að
hann heíði áhuga og skiln-
ing á dóttur, sem hafði alizt
upp með kynslóð, sem
•fleygði burt hugsjóninni um,
menn Viktoríutímabilsins
eftir Lytton Strachey og um
það, hvernig ævisögur eru
nú á dögum ritaðar með
sama líflega frásagnarhrað- ,
anum og er í fyrsta flokks ! ”Wónustu ,við mannkynið“
skáldsögum. Svo sagði hann j 'aðhylltist
mér að Néllie, ráðskonan, heimspekina.
hefði sagzt ætla að vaka eft- s^emmta
ir mér, og ég kleif hinn tími er tU’ T>ví að endirinn
dyrunum, ef þér kærið ýðúr! bogna stiga. Stiginn var með ; ^etui 0lðið okkur vonoiigði.
sagði hann, og talaði handriði, sem hafði verið Hann var kurteis við mig,
að renna sér niður Þótti leitt að hjónáband mitt
hafði farið svo illa, þóttij
í þess stað
„við skulum
okkur, meðan
um", sagöi Uann, og talaði
glaðlega um kuldann og kon-j gaman
una sína, sem kunni ekki við, eftir, áður en ég náði fimmt-
þennan nýja vinnutíma hans.j án ára aldri og varð virðuleg ; Þetta leitt með Þvl hlutleysi, j
Og ég var þakklát fyrir j í framkomu, þegar ég heyrði 1 Pem
maður er lifað hefur!
hljóminn af þægilegri, írskri; einhvérn segja, að ég mundi :staifsií.-^a sjötíu áia ævi, sem,
! hefur bó ekki látið honum
rödd hans.
I verða lagleg.
! éftir néitt merkilegt, nema
það sem er að færast nær —
það, sém kemur eftir,
dauðann.
Morguninn eftir, meðan ég, Eg skildr við pabba, les-
var að dytta að andlitinu á andi Alice-for-short eftir,
mér, hugsaði ég: „Það var William de Morgan, en sú.
martröð. Það gæti ekki hafaj saga olli honum miklum!
j gerzt. Mig hlýtur að hafa heilabrotum af því að hún; t æsku minni sagði yngri
drejrmt það“. En það var Var eftir mann, sem var nær! og hraustari maður en hann
blátt mar á hálsinum á mér.j sjötugu — og hann hafði! oft við móður mína, þessa
þar sem Stephan hafði tekið alítaf ætlað að skrifa skáld-j yndislega klæddu og kátu
j á honum og ég var ennþá sögú, þegar honum gæfizt, konu, sem dó áður en ég var
skjálfhent. . tóm til frá læknisstarfinu. tólf ára. „Farðu með barnið
Lúsía kom inn, mjög Pabbi var yfir sjötugt núna. í kirkju — trúin er konum
hressileg. „Pat, elskan mín, j Eg minntist þess, meðan égj mikil huggun, og þær þurfa
ef ég tek mér auka frídag á var að þvo mér og laga mig, hennar í þessum heimi.“
morgun til þess að fara til til, áður en ég færi að heilsa; Þessa setningu mundi ég ó-
Portland og heilsa upp á j upp á ráðskonuna, að égi ljóst, með hljómnum af van-
fjölskylduna um helgina, ! hafði heyrt, að það hefðu þóknunarhlátri móður minn-
vildir þú fara til Boston með verið mestu vonbrigði föður
mér? Þú hefur ekki séð I míns í lífinu, að ég skyldi
er það?“ verða stelpa. Og ég hugsaðij fagurlega inn um málaðar
föður þinn í háa herrans tíð, jum það, hlutlaust, að hanni rúðurnar, að þáð vóg upp á
;,Við skulum taka fimm- vissi ekki af mér sem mann- móti hinni þunglamalegu
legri veru á sama hátt, sem rödd prédikarans.
hann vissi af báðum konun- Nú hvatti pabbi mig kur-
um, sem ihann hafði verið teislega til að koma heim og
kvæntur, konum, sem hann
um, sem þrátt fyrir þunga hengdi mjmdir af í borðstof-
nýfallins snjós og tómleika unni. Eg.gat ekki verið hon-j truflandi, því að þar var allt
berra greinanna, vörpuðu um eins raunveruleg og ihvorj eins hægfara eins og gang-
daufri angan allra blóma- þessara kvenna sem var. ! ur hans. Eg vissi, að honum
tíma sinna frá vorum æsku Hann óx upp, lauk lækn-j duldist. þetta ekki, en fannst
ar, ilminum af Kölnarvatni,
og ljósinu, sem skein svo
lestina í kvöld,“ sagði ég.
10. kapítuli
Milli raða af ilmviðs runn-
búa þar, en ég vissi að ná-
vist mín í húsinu mundi vera
tíglastígurinn
að
minnar, lá
dyrunum.
Eg var óraunverulegri
sjálfri mér en minningin um
lítið barn, sem hafði hlaup-
isfræðiprófi sama árið, sem það vera skylda sín að hvetja
mig til að koma heim. En ég
gat ekki lengur búið heima,
því áð. ég var jafnvel ekki
maðurinn, sem hélt setning-
arræðuna yfir hinum ungu
læknum (um „nauðsyn þess
að gæta hófs í hvívetna“) i ennþá nógu þreytt, eða nógu
ið eftir þessum stíg; óraun- skýrði það með hinu ægilega; gömul til að lifa á endur-
verulegri en minningin um dæmi vissra lækna, sem voruj minningunum.
þá að verða vitlausir“ út afj Eg barði að dyrum hjá. bú-
kvikindum,; f ^em kallaðarj stýrpnni. „ <••„ ;
að leyna hjartslættinum voru „bakteríur“. j Hún hét Nellie. Hún réðst
stelpuhnokka,- sem hafði
gengið svo ákaflega settlega
til
við hliðina á Roger. Tveimur eða þremur árumj til okkar, sem matráðskona
Faðir minn kom sjálfurj síðar, gekkst pabbi og nokkr-j fyrir þrjátíu árum. það árið^
til dyra — já, auðvitað,! ir aðrir lítt fjáðir, tmgir: sém: pabbi kvongaðist móður í
klukkan var orðin ellefu og: læknar fyrir því að einn af minni: Iiún kom úr óruddumj
jráðskonan og vinnustúlkanj þessum „brjálæðingum11, sem .skóglendum Kanada, enj
jværu háttaðar. Eg kysstij trúðu á þessar bakteríur,! hafði á leiðinni dvalizt hjáj
j hann, og hélt niðri í mér var fluttur til Filadelfíu, og, þýzkri fjölskyldu 1 þrjú árj
j andanum á meðan til þess að létu hann halda fyrirléstrai og önnur fjögur ár hjá,
leyna lyktinni af síðustu þar. frönskum hjónum, og þarj
sígarettunni í bílnum. Ein mannsævi rúmar svo hafði hún lært há list að búaj
„Þú lítur vel út. góða mín.“, og svo mikið og ekki meira.j til mjog vandgerðar sósur og;
„Þú líka, pabbi. Hvernig. Faðir miinn hafði lifað þau; að vera óþolinmóð við erlendj
líður þér?“ Hann var sorg-j ár, þegar Darvin og Huxley, sjónarmið.
jlega veiklulegur og þreyttur1 voru átrúnaðargoð ungu: Sagt var, að hún hefði ver-
yfir 180 pund, frá því ég
mundi eftir henni. Fjórum
eða fimm árum eftir komu
hennar, réðst til okkar inni-
stúlka, sem líka hét Nellie.
Gengu þær svo undir nöfn-
unum stóra Nellie og litla
Nellie. Þeim kom alltaf illa
saman. Mamma sagði, að þær
mundu venjast hvor annarri,
en það gerðu þær ekki —
ekki í þessi þrjátíu og fjögur
ár. Litla Nellie ákvað að
fara burtu (eins og pabbi
hafði skrifað mér, nokkrum
mánuðum áður), og búa hjá
frænku sinni í Braintree'.
Fjórum dögum eftir að hún
fór, tók hún að reka inn höf-
uðið til þess að fá sér te hjá
stóru Nellie, þótt aldrei hefði
verið einnar stundar kurteisi
til að dreifa með þeim. Hún
gat þess í trúnaði, að Brain-
tree, sem er Htill sveitabær
nálægt Boston væri leiðinleg
og kirkjupresturinn ólíkur
„föður okkai’ ;heima“. Eftir
viku talaði stóra Nellie við
föður minn.
„Læknir“, sagði hún, „ég
held, að þér ættuð að biðja
veslinginn hana Nellie að
koma aftur: Hún lítur ósköp
illa út og ég er viss um, að
hún fær ekki nóg að borða“.
Og hann bað hana að koma
aftur. Hún kom strax og sex
stundum síðar var hún farin
að rífast við stóru Nellis um
það, hvort hún þurrkaði
diskana nógu veL
Orðasafn stóru Nelliear,
það sém hún notaði við föður
minn og gesti hans, var hið
fágaðasta. En það, sem hún
hafði til einka nötkunar og
j stundum Við mig, var mynd-
:auðugara.
Eg barði að dyrum hjá
henni. Hún var sem augna-
blik átakanlega' fegin að sjá
mig, en sagði mér svo í fám
jorðum frá afturkomu litlu
j Nelliear.
j ,;Þú veizt“, sagði ihún, að
I stelpuf jandinn, sem ætlaði
að kvelja úr mér lífið, fór í
burtu, en er nú komm aftur.
Hún lá í feiknarstórum
messings rúmi, sem hún
hafði beðið móður mína utn
fyrir þrjátíu árum, þogar
messingsrúm voru horf in
úr tízku. Hún háfði búið
kvöldverð, „éitthvað létt og
bragðgott“ og látið litlu
Néllie koma með hann. í
Hinu stóra skauti hennar
'hvildi hálfur kjúklingur á
bakka og merkurkanna full
af e'plasósu, og héilmikið af
östrum. Á bakkanum var þar
að auki fjórði hluti af
ibrandý, tvær flöskur af öli,
að sjá. Við töluðum stundar-
korn, kurteislega, um Merka
kynslóðarinnar, hafði elskaðj ið falleg, rjóðleit, grannvax-
ákaft og kvænzt konu, sémj in stúlka, en hún hafði vegið
Riistjári og ábyrgðarmaðnr:
Agnar Bogason.
Bkiðið kémur út, á mánu-
— Vérð 1 króna,
.Aígreiðsla, Kirkjuhvoli 3
hæð, sími 8375.
Prentsmiðja Þjóðviljans h.f.