Morgunblaðið - 11.04.2005, Side 2

ÍÞRÓTTIR
2 B MÁNUDAGUR 11. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
Íþróttir Morgunblaðsins Kringlunni 1 , 103 Reykjavík, sími 5691100, netfang sport@mbl. is
Útgefandi Árvakur hf. Umsjón Sigmundur Ó. Steinarsson, fréttastjóri , sos@mbl. is Auglýsingar
sími 5691111 netfang augl@mbl. is Bréfsími 5691110 Prentun Prentsmiðja Morgunblaðsins
Þ
egar flautað var til leiks-
loka í viðureign Víkings og
FH í Víkinni á föstudaginn
fyrir rúmri viku var um
leið flautað til loka á löngum og
góðum ferli Bjarka Sigurðssonar.
Eftir 20 ár í meistaraflokki þótti
honum vera nóg komið og í raun
stóð tæpt að hann gæti tekið þátt í
fyrrgreindum leik því rúmum hálf-
um mánuði áður lá Bjarki inni á
sjúkrahúsi vegna sýkingar í báðum
hnjám. Hnémeiðsli hafa löngum
sett strik í reikninginn hjá honum
en Bjarki hefur aldrei gefist upp
heldur haldið áfram og lagt sig full-
komlega fram hverju sinni hjá Vík-
ingi, Drammen í Noregi, hjá Aftur-
eldingu eða með íslenska lands-
liðinu.
Það kemur e.t.v. á óvart en
Bjarki fór ekki að stunda æfingar
hjá Víkingi fyrr en hann var á
þrettánda ári og þá knattspyrnu.
„Það má segja að ég hafi æft frem-
ur slitrótt á þeim tíma. Áhuginn var
ekki mikill. Þá var handboltinn ekk-
ert kominn til sögunnar hjá mér en
skólafélagar mínir æfðu flestir bæði
handbolta og fótbolta. Þegar ég var
á sextánda ári dró einn þeirra mig
með sér á handboltaæfingu. Eftir
það varð ekki aftur snúið. Síðan
hefur handknattleikur átt hug minn
allan. Markmið mín voru snemma
mjög skýr; mig langaði til að verða
bestur og ég hét sjálfum mér því að
ég skyldi aldrei tapa. Mikið kapp
hljóp í mig á þessu tíma og segja
má að sigurviljinn hafi fleytt mér
áfram á mínum ferli ásamt þeim
gleðistundum sem fylgt hafa með.
Handknattleikurinn hefur gefið
mér margt, ekki síst mjög stóran
hóp góðra vina, og þeim er ég ekki
tilbúinn að skipta á og einhverju
öðru,“ segir Bjarki og leggur
áherslu á orð sín.
Bjarki hóf æfingar hjá Víkingi
þegar félagið var afar sigursælt á
fyrri hluta níunda áratugs síðustu
aldar. Hann minnist kappa á borð
við Pál Björgvinsson, Árna Ind-
riðason, Steinar Birgisson, Guð-
mund Guðmundsson, Kristján Sig-
mundsson og Karl Þráinsson, sem
reyndar er aðeins tveimur árum
eldri en Bjarki en kom snemma inn
í meistaraflokk. „Viggó Sigurðsson
og Þorbergur Aðalsteinsson voru
farnir til erlendra félaga þegar ég
fékk smjörþefinn af meistaraflokki.
Vitaskuld hafði það mikil áhrif á
mig að koma inn í þennan metn-
aðarfulla hóp frábærra leikmanna.
Félagsskapurinn hvatti mann enn
frekar til dáða,“ segir Bjarki sem
snemma komst í meistaraflokk Vík-
ings, en þó ekki „nógu“ snemma til
þess að æfa undir stjórn Pólverjars
Bogdans Kowalzcyk, sem eftir afar
sigursæl ár hætti þjálfun Víkings
vorið 1983 og tók við íslenska lands-
liðinu. Bjarki segist hafa kynnst
Bogdan síðar og það hafi verið al-
veg nóg.
Leist ekki á blikuna
hjá Bogdan
„Ég man að Bogdan reyndi að fá
mig á æfingar þegar ég var 16 eða
17 ára en mér leist ekki á blikuna,
fannst æfingarnar erfiðar og snéri
við. Síðar kynntist ég honum hjá
landsliðinu og gekk þá í gegnum
mestu þrekraunir sem ég hef nokk-
urn tímann kynnst. Þá fékk ég að
æfa meira en nóg, til dæmis sum-
arið 1988 fyrir Ólympíuleikana í
Seoul. Á þeim tíma gengu landsliðs-
menn í gegnum slíka þrekraun að
ég efa að nokkur maður léti bjóða
sér það í dag. Æft var ellefu sinnum
í viku og hver æfing tók tvo tíma,
megnið af tímanum komum við ekki
nærri bolta. Það segir sennilega
meira en mörg orð hvernig æfingar
voru,“ segir Bjarki sem var síðan
svo heppinn að vera í íslenska
landsliðinu sem keppti í Seoul, en
sumir þeirra sem lögðu á sig erfiðið
þetta sumar voru ekki eins heppnir,
voru skildir eftir heima þegar
Bogdan valdi 15 manna hópinn sem
hann tefldi fram á leikunum.
Ein mestu vonbrigði ferilsins
Fjórum árum síðar var Bjarki
ekki eins heppinn. Þremur vikum
fyrir Ólympíuleikana varð hann fyr-
ir alvarlegustu meiðslunum á ferli
sínum. „Þá meiddist ég illa í æf-
ingaleik gegn Spánverjum í Atlet-
ico Madrid-íþróttahöllinni, sleit allt
sem hægt var að slíta í hægra
hnénu. Mér var sagt að ég myndi
aldrei hlaupa framar, en Brynjólfur
Jónsson læknir var ekki á saman
máli og hann gerði kraftaverk á
hnénu. Þá hjálpaði eflaust einnig til
að ég neitaði að gefast upp, hlustaði
ekki á úrtöluraddirnar sem afskrif-
uðu mig. Mér fannst ég alltof ungur
til þess að leggja skóna á hilluna, þá
á tuttugasta og fimmta aldursári,“
segir Bjarki og viðurkennir að það
hafi verið afar erfitt að missa af
Ólympíuleikunum í Barcelona 1992.
„Það eru ein mestu vonbrigðin á
ferlinum, á því leikur enginn vafi.“
Íslenska landsliðinu gekk vel á
Ólympíuleikunum. Það lék um
bronsverðlaun við Frakka en tap-
aði. Bjarki komst á ról á ný og lék
handknattleik með Víkingi og ís-
lenska landsliðinu veturinn eftir að
lokinni langri og strangri endur-
hæfingu, meðal annars með þeim
árangr að hann var valinn í heims-
liðið að loknum heimsmeistara-
mótinu 1993.
Hraðinn hefur aukist mikið
Handknattleikurinn hefur breyst
talsvert á þeim 20 árum sem Bjarki
hefur verið í eldlínunni. Mesta
breytingin að mati Bjarka er hvað
hraðinn hefur aukist mikið. „Áður
skoraði hvort lið vart yfir 20 mörk í
leik, hver sókn tók langan tíma, lítið
var um leiktafir og menn gengu
jafnvel fram að miðju til að hefja
sókn eftir að hafa fengið á sig mark.
Nú er hraðinn orðinn gríðarlegur.
Að sama skapi hefur alvarlegum
meiðslum leikmanna fjölgað mikið.
Þróun leiksins hefur orðið miklu
hraðari en líkamleg geta býður upp
á. Af þeim sökum eru meiðslin orð-
in alvarlegri en áður var. Vissulega
eru lyftingar og ýmsar styrktaræf-
ingar farnar að skipa stærri sess í
æfingum, sem er af hinu góða, það
hefur hins vegar ekki dugað. Skó-
fatnaður leikmanna hefur þróast til
hins betra, gólfefni íþróttahúsa
einnig. Styrkur handknattleiks-
manna er á hinn bóginn svipaður,
en það hafa ekki komið beinar
sannanir fyrir því af hverju alvar-
legum meiðslum er alltaf að fjölga.
Vissulega væri gaman að komast að
því hver væri rétt þjálfun hand-
knattleiksmanns þannig að hægt
væri að minnka verulega og jafnvel
koma að mestu í veg fyrir alvarleg
meiðsli sem ég og fleiri höfum feng-
ið að kynnast.“
Fyrsti landsleikurinn
á Húsavík
Bjarki vann sér sæti í meistara-
flokksliði Víkings haustið 1985, þá
18 ára gamall. „Ég lék með Víkingi
í tíu ár og varð tvisvar sinnum Ís-
landsmeistari og einu sinni bikar-
meistari. Tveimur árum eftir að ég
lék fyrst með meistaraflokki spilaði
ég minn fyrsta landsleik. Hann var
gegn Dönum og var leikið á Húsa-
vík, leiknum töpuðum við. Leikur-
inn er mér minnisstæður og eftir að
honum lauk kom Þorgils Óttar
Mathiesen, þáverandi fyrirliði, til
mín og gaf mér fána sem Danir
höfðu afhent honum fyrir leikinn.
Þá hófst ævintýrið með landsliðinu
sem stóð meira og minna yfir, með
hléum vegna meiðsla, í fjórtán ár
eða þar til ég lék minn síðasta
landsleik gegn Hvít-Rússum í
Laugardalshöll í undankeppni EM í
júní 2001,“ segir Bjarki sem lék
undir stjórn fjögurra landsliðsþjálf-
ara tæplega 230 landsleiki. Þegar
Bjarki gekk af leikvelli að loknum
leiknum við Hvít-Rússa fyrir fjór-
um árum var hann ekkert endilega
að kveðja landsliðið. Örlögin hög-
uðu því hins vegar á þann veg að
svo reyndist vera. Bjarki var valinn
í landsliðið um haustið til þriggja
vináttulandsleikja við Norðmenn
hér heima. Eftir að hafa æft með
landsliðinu í nokkra daga var hon-
um settur stóllinn fyrir dyrnar af
Aftureldingu, hvar hann var þjálf-
ari meistaraflokks og leikmaður.
Forráðamenn deildarinnar töldu
það ekki koma til greina að hann
léki með landsliðinu, krafta sína
skyldi Bjarki nýta í þágu félagsins.
Því varð Bjarki að gefa landsliðið
upp á bátinn en rúmum tveimur
mánuðum síðar hafnaði landsliðið í
fjórða sæti á Evrópumeistara-
mótinu í Svíþjóð. Víst er að mörg-
um þótti eftir á að hyggja að það
hefði verið meira í takt við glæsi-
legan feril Bjarka að hann hefði
fengið að kveðja landsliðið á EM.
„Ég þurfti að sinna störfum mín-
um hjá Aftureldingu og þeir sem
þar héldu um stjórntauma voru
ekki tilbúnir í að ég færi í þetta
verkefni. Ég sætti mig við það þótt
ég hefði gjarnan viljað leika áfram
með landsliðinu, var ekki tilbúinn á
þeim tíma að kveðja. Það er engin
launung á að ég hefði gjarnan viljað
kveðja landsliðið á annan hátt en
raun varð á. Ég tel mig hafa átt
möguleika á að vera með á EM
2002, en maður velur ekki sína
framtíð, hún bara kemur upp í
hendurnar á manni.
Mér sárnaði að fá ekki tækifæri
til að takast á við þetta verkefni
með landsliðinu, en lét menn svo
sem ekkert vitað af því. Málalokin
voru þessi og við þeim er ekkert að
gera héðan af. Það er hins vegar
engin sjálfkjörinn í landsliðið og
ekkert víst að þáverandi landsliðs-
þjálfari hefði haft þörf fyrir mína
krafta þegar á hólminn var komið.“
B-keppnin í Frakklandi
er toppurinn
Bjarki segir að sigur Íslands í B-
heimsmeistarakeppninni í Frakk-
landi 1989 sé það eftirminnilegasta



  

 

  







!












!
!
!







!




 

  



     !



!
!


!


!
!
!
!!




















    !"##
$!
$
$

"

$
$
"

$!
$"
$
!
%


 
" #$ % &'$( $ (( ) 
 


* +) ( $  , 
#$ % 
 


#$ % -() .
/0
($0) 
, 12

 3
'$ 
452 4 
6($ 4 7 $
8 /(( %(7$$



.0$ 12
1$ &($ 
&#!
&#

"#
'!$
''
'"

$

## ()

8$ 70  0$(
  $  , 
#$ #$ 1 , &0 $
1$
'$ 
452 4 
, 12
-() .
8 /(( %(7$$
49


 3
'$ 
6($ 4 7 $
:  8'
1 , 83 1 ,



/0
($0) 



 
!
"
!
!
'
'
'
$
'
'



## ()

8$ 70 $ 0$(
 ,$ 0; < ,
        !      
"



!

$
"

#

# 

Hefði viljað reyna mig
við þá bestu í Þýskalandi
„Markmið mín voru
snemma mjög skýr; mig
langaði til að verða best-
ur og ég hét sjálfum
mér því að ég skyldi
aldrei tapa,“ segir einn
fremsti handknattleiks-
maður þjóðarinnar,
Bjarki Sigurðsson, sem
ákvað að leggja skóna á
hilluna fyrir skömmu
eftir litríkan feril. Ívar
Benediktsson spjallaði
við sveitunga sinn á
dögunum þar sem
Bjarki leit um öxl eftir
20 ár í eldlínunni.