Morgunblaðið - 11.04.2005, Síða 3

ÍÞRÓTTIR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 11. APRÍL 2005 B 3
á landsliðsferlinum. „B-keppnin
1989 líður mér örugglega seint úr
minni, ekki aðeins var árangurinn
frábær heldur var hópurinn alveg
einstakur, liðsheildin var frábær.
Ég fer ekkert ofan af því að þetta
lið var eitt það besta sem Ísland
hefur átt,“ segir Bjarki sem telur
B-keppnina í Austurríki þremur ár-
um síðar einnig vera afar minnis-
stæða. „Þá lentum við í þriðja sæti
sem var betri árangur en flestir
áttu von á þar sem á undan hafði
landsliðið átt á brattann að sækja.“
Heimsmeistarakeppnin í Svíþjóð
1993 er Bjarka afar eftirminnileg.
Landsliðið stóð sig allvel að hans
mati en eftir stendur í minningunni
að Bjarki var í mótslok valinn í úr-
valslið keppninnar, heimsliðið. „Það
var gríðarlegur heiður að komast í
heimsliðið. Að launum fékk ég
kristalskúlu sem ég geymi að sjálf-
sögðu enn,“ segir Bjarki sem einnig
telur heimsmeistaramótið í Japan
1997 vera einn af hápunktunum.
„Landsliðinu gekk frábærlega en
ég kom ekki mikið við sögu vegna
meiðsla í nára, fór meira með upp á
von og óvon.
Fyrir keppnina í Japan hafði ég
skrifað undir samning við norska
liðið Drammen og strax að mótinu
loknu fór ég til Noregs þar sem ég
fékk bót meina minna. Sjúkraþjálf-
ari Drammen fann strax út hvað
hrjáði mig og hafði reyndar gert
lengi vetrar. Í ljós kom að taug í
bakinu var klemmd og eftir stutta
meðhöndlun var ég orðinn fínn. Hér
heima hafði ég áður gengið á milli
manna sem áttuðu sig ekki hvað
amaði að.“
Oft fengið fyrirspurnir
og tilboð
Bjarki lék á sínum ferli aðeins
eina leiktíð utan lands, var með
Drammen í Noregi frá 1997 til vors
1998. Eftir að hafa verið ein litrík-
asti handknattleiksmaður landsins í
nærri tvo áratugi og máttarstólpi í
landsliðinu þá kemur það e.t.v.
óvart að hann skuli ekki hafa leikið
t.d. á með liðum í Þýskalandi.
Bjarki segist nokkrum sinum hafa
fengið tilboð og fyrirspurnir frá er-
lendum félögum en þau hafi oftast
komið á röngum tíma, þegar hann
var á samningi annars staðar. „Ég
hef alltaf viljað virða mína samn-
inga, ekki hlaupa frá þeim í miðjum
klíðum eins og möguleiki hefði
sjálfsagt verið á. Í mínum huga hef-
ur alltaf verið mikilvægt að standa
við gerða samninga. Fyrir vikið
missti ég af öðrum möguleikum,“
segir Bjarki.
„Í gegnum tíðina hef ég oft feng-
ið tilboð frá erlendum félögum og á
stundum velt þeim mikið fyrir mér.
Á fyrstu árum mínum var það ekki
eins sjálfgefið og í dag að fá tæki-
færi til að komast að hjá liðum, til
dæmis í Þýskalandi. Fram undir
1995 voru Íslendingar flokkaðir
sem útlendingar í þýska handknatt-
leiknum og víða í Evrópu. Þá máttu
félög aðeins hafa tvo erlenda leik-
menn á sínum snærum. Oft á tíðum
var þá ekki leitað til Íslendinga.“
Fyrst segist Bjarki hafa heyrt af
áhuga liða eftir B-keppnina í
Frakklandi árið 1989. Þá hafi tvö
frönsk lið haft samband en ekkert
hafi orðið úr neinu. „Þá átti ég
sennilega að grípa gæsina,“ segir
Bjarki. „En um það þýðir ekki tala
héðan af.“
Síðan hafi vaknað áhugi hjá GOG
í Danmörku. „Seinna hafði Kiel í
Þýskalandi samband við mig, einnig
Lemgo, Wuppertal og Essen. Þetta
er það helsta sem ég man eftir.
Einu sinni óskaði ég eftir við for-
ráðamenn Aftureldingar að þeir
skoðuðu hvort kostur væri að losa
mig undan samningi til þess að ég
kæmist til Þýskalands eftir að mér
barst fyrirspurn. Lengra fór það
mál ekki.
Í dag er hugarfar manna í sum-
um tilfellum annað. Nú stökkva
menn oft á þau tilboð sem gefast,
sama hvernig mál standa hjá því fé-
lagi sem þeir eru með, það er verk-
efni annarra að leysa það.
Ég sé ekkert eftir því að hafa
staðið við mína samninga þótt ég
hefði gjarnan viljað fá tækifæri til
að leika í Þýskalandi og bera mig
saman við þá sem þar léku.
Ég var síðan laus undan samn-
ingi vorið 1997 og þá stökk ég á
fyrsta tilboð sem bauðst, hafði þá
ekkert heyrt frá Þýskalandi það ár-
ið, en fengið fyrirspurn árið áður. Á
meðan ég var í Noregi fékk ég fyr-
irspurnir frá Þýskalandi, bæði frá
Lemgo og Wuppertal, sem ekkert
varð úr þar sem ég var á samningi.“
Vantaði meiri þolinmæði
í Noregi
Bjarki og fjölskylda kunni að
sumu leyti ekki vel við sig í
Drammen þótt honum gengi vel á
leikvellinum, varð næstmarkahæsti
leikmaður deildarinnar og liðið var
á meðal þeirra bestu. Sum ákvæði
samningsins gekk illa að uppfylla,
einkum það sem sneri að börnum
Bjarka og því ákvað hann að nýta
sér ákvæði í þriggja ára samningi
sínum og segja honum upp að loknu
fyrsta ári. „Auk þess var þetta líf
ekki alveg eins og ég hafði vonast
eftir. Þá dróst mjög að efna loforð
sem mér var gefið um vinnu og
fleira í þeim dúr,“ segir Bjarki.
„Síðan þegar ég var farinn að búa
mig undir að fara heim ruku menn
hjá félaginu upp til handa og fóta og
vildu koma til móts við okkur, en þá
hafði ég bitið í mig að fara heima og
við það sat. Eftir á að hyggja hef ég
velt því fyrir mér ásamt konunni
hvort ég hafi ekki verið of fljótur á
mér, hefði kannski átt að sýna meiri
þolinmæði.“
Bjarki gekk á ný til liðs við Aft-
ureldingu við heimkomuna og árið
eftir var hann ein helsta driffjöður
þess frábæra liðs sem Afturelding
hafði þá á að skipa undir stjórn
Skúla Gunnsteinssonar. Aftureld-
ing vann þrefalt, varð deildarmeist-
ari, Íslands- og bikarmeistari.
Bjarki segist hafa öðlast mikið
sjálfstraust sem leikmaður í Noregi
og það hafi fylgt honum til Íslands
þar sem hann hafi smollið inn í frá-
bært lið þar sem allir leikmenn
stefndu að sama marki.
Bjarki kom upphaflega til liðs við
Aftureldingu 1995 og yfirgaf þá sitt
uppeldisfélag, Víking. Hjá Aftur-
eldingu lék Bjarki sín bestu ár í
handknattleiknum að undanskild-
um vetrinum í Drammen. Mörgum
þótti hann hins vegar svíkja félag
sitt þegar hann skipti upp í Mos-
fellsbæ 1995. En fannst honum
sjálfum það ekkert erfitt? „Vissu-
lega var erfitt að kveðja Víking, en
ég þurfti á breytingu að halda og
forráðamenn Aftureldingar leituðu
eftir kröftum mínum og ég lét til-
leiðast og sé ekki eftir því. Ég átti
frábær ár hjá Aftureldingu. Í dag
eru Afturelding og Víkingur mín fé-
lög. Börnin mín æfa hjá Aftureld-
ingu og ég reikna með að fylgjast
með starfinu þar næstu árin.
Fyrir tveimur árum ákvað ég að
skipta á ný yfir í Víking, aðstoða
menn við að koma liðinu á strik aft-
ur. Mér fannst líka liggja beinast
við að ljúka ferlinum í því félagi
sem ég ólst upp í. Þetta voru tvö
skemmtileg tímabil hjá Víkingi og
ég vonast til að mér hafi tekist að
miðla eitthvað af reynslu minni til
yngri leikmanna. Ég tel að Víking-
ur eigi góða framtíð fyrir sér í
handboltanum.
Fer ekki vel saman
að þjálfa og spila
Áður en að því kom að Bjarki fór
á ný til Víkings þjálfaði hann Aftur-
eldingu um þriggja ára skeið, frá
2000 til 2003. Hann þreytti frum-
raun sína við þjálfun og lék jafn-
framt með. Eftir á að hyggja segir
Bjarki það ekki fara saman að
þjálfa og leika með liði á sama tíma.
„Ég rak mig oft á veggi, bæði sem
leikmaður og þjálfari. Taki leik-
maður sem jafnframt er þjálfari
ranga ákvörðun í leik telja aðrir
leikmenn sig einnig geta gert mis-
tök einnig. Þessi tvö hlutverk fara
ekki vel saman að mínu mati.“
Bjarki segir fyrsta árið hjá Aft-
ureldingu hafa gengið allvel. Liðið
hafi fallið úr keppni í undanúrslit-
um Íslandsmótsins fyrir KA á afar
umdeildu marki og síðan hafi orðið
sögulok í bikarkeppninni þegar
komið var í undanúrslit. „Eftir
fyrsta árið fór að halla undan fæti
hjá félaginu af ýmsum ástæðum og
því var á brattann að sækja,“ segir
Bjarki.
„Ég hafði alltaf sett stefnuna á að
þjálfa og hjá Aftureldingu fékk ég
að þreyta frumraun mína og á þeim
árum lærði ég margt. Í framtíðinni
stefni ég á að halda áfram að þjálfa
vilji einhver nýta krafta mína. Það
er þó ljóst að ég fer ekki að þjálfa á
næstunni því nú hef ég sett stefn-
una á nám í viðskipta- og markaðs-
fræði í Háskóla Íslands næsta hálfa
annað árið, frá og með næsta
hausti.“
Bjarki segir að það komi ekki í
ljós fyrr en í haust, þegar handbolt-
inn fer af stað, hvernig honum líki
að vera hættur. „Nú verður maður
að hugsa um framtíðina og fjöl-
skylduna. Ég á stóra fjölskyldu og
nú er kominn tími til greiða henni
eitthvað til baka af því sem hún hef-
ur greitt mér í gegnum tíðina. Ég
ætla að standa þéttar á bak við
börnin mín í því sem þau eru að fást
við,“ segir Bjarki sem einnig hefur
aðeins fengið nasaþefinn af stjórn-
málum. Síðustu þrjú ár hefur hann
verið varabæjarfulltrúi Sjálfstæðis-
flokksins í Mosfellsbæ og formaður
íþrótta- og tómstundanefndar.
„Framtíðin verður að leiða í ljós
hvort maður fetar sig áfram á þeirri
braut, það fer allt eftir því hvernig
fólk tekur manni,“ segir Bjarki sem
segir sveitarstjórnarmálin vera
spennandi vettvang.
Frá því Bjarki kom heim frá Nor-
egi sumarið 1998 hefur hann unnið
sem sölufulltrúi á sölu- og markaðs-
sviði hjá Jónum Transport, auk
handknattleiks, vinnu á vegum
sveitarstjórnarmála auk þess að
eiga stóra fjölskyldu. Bjarki er
kvæntur Elísu Henný Arnardóttur
hjúkrunarfræðingi og eiga þau
fjögur börn, þrjá drengi og eina
stúlku.
Eplið fellur sjaldan
langt frá eikinni
„Það er dugnaður í manni, að
eiga fjögur með handboltanum og
fullri vinnu,“ segir Bjarki glettinn á
svip þegar talið berst að fjölskyld-
unni en þar er ljóst að eplið hefur
ekki fallið langt frá eikinni. Örn
Ingi er elstur fæddur 1990, næstur
er Kristinn Hrannar fimm árum
yngri, þá Bjarki Steinn sem kom í
heiminn árið 2000 og loks er það
heimasætan, Anna Katrín á öðru
ári. Tveir elstu drengirnir eru
komnir á fulla ferð í íþróttum. Örn
er í 16 ára landsliðinu í handknatt-
leik og í úrtakshópi sama aldurs
fyrir landsliðið í knattspyrnu.
Kristinn æfir jafnt handknattleik
sem knattspyrnu og Bjarki yngri
virðist efnilegur. Lífið snýst því
áfram íþróttir á heimili Bjarka og
Elísu í Mosfellsbænum. „Ég er afar
stoltur yfir því að börnin mín hafa
ríka íþróttahæfileika. Það er virki-
lega gaman að fylgjast með þeim.
Lífið snýst um knattspyrnu á sumr-
in og handknattleik á veturna. Á
veturna hefur vinnan í kringum
íþróttir drengjanna meira verið á
herðum eiginkonunnar þar sem ég
hef æft og keppt mikið sjálfur. Nú
fer ég að öðlast meiri tíma til að
fylgjast með og hvetja á veturna.
Þetta er óhemjugaman ég vona svo
sannarlega að börnin fái jafnmikið
út úr íþróttaiðkun sinni og ég hef
gert,“ segir Bjarki.
Bindur vonir við breytingar
á mótahaldi
Að lokum berst spjall okkar að
framtíð handknattleiks á Íslandi
sem Bjarki segist hafa ákveðnar
áhyggjur af. „Það hefur verið tals-
verð lægð í handknattleik hér á
landi frá árinu 2001. Þá fór veru-
lega að halla undan fæti og fólk
hætti að mæta á leiki í eins ríkum
mæli og áður. Meginástæðan er
aukið framboð á íþróttaefni í sjón-
varpi og að leikir hér heima rekast
um leið spennandi leiki sem sýndir
eru í sjónvarpi. Þá hefur fyrirkomu-
lag Íslandsmótsins síðustu ár ekki
verið skemmtilegt auk þess það er
ef til vill of dýrt að sækja leiki. Þess
vegna fagna ég ákveðið hefur verið
að breyta mótafyrirkomulaginu,
það var eitthvað sem ekki var hægt
að komast hjá og mátti ekki seinna
vera. Ég held að miðið við það fyr-
irkomulag sem nú er leikið eftir þá
hafi ekki verið langt að bíða þar til
handknattleikur dæi út á landinu.
Með þeim breytingum sem fyrir-
hugað er að gera á Íslandsmótinu
þá vona ég að hleypa megi lífi í
handknattleikinn á nýjan leik.
Einnig tel ég að til þess að efla
handknattleikinn enn frekar verði
HSÍ að koma af miklum krafti í
samstarfi við félögin varðandi
markaðsstarf íþróttarinnar. HSÍ er
félögin og HSÍ getur því ekki vísað
öllu markaðstarfi til félaganna sem
eiga oft fullt í fangi með að sinna
barna- og unglingastarfi. Eins og
staðan í dag er það mikið starf því
það er alls ekki auðvelt að fá börn
til þess að æfa í því mikla framboði
á tómstundastarfi sem þeim stend-
ur til boða. Félögin og HSÍ verða að
taka höndum saman, virkja kraft-
ana og gera meiri viðburð úr hverj-
um leik um leið hlúð er að grasrót-
inni í ríkara mæli,“ segir Bjarki
Sigurðsson og þar með þótti rétt að
segja amen á eftir efninu að þessu
sinni.
iben@mbl.is
Morgunblaðið/Golli
Bjarki og Elísa ásamt börnum sínum fjórum. F.v. Kristinn Hrannar, Bjarki eldri, Bjarki Steinn, Anna Katrín situr í fangi Elísu móður
sinnar og að baki þeim stendur Örn Ingi, sem þegar er kominn í unglingalandsliðin í handknattleik og knattspyrnu.