Mánudagsblaðið - 14.10.1957, Qupperneq 6

M Á N U D A G S B L A Ð I Ð
Mánudagur 14. október
1957

Framhaldssaga
CAROLINA
CÍtjr FAITH BALDWIN
24.
mæðin sjálf og hlýddi henni
í einu og öllu.
Carolína átti talsvert sam-
an við Derek Williams að
sælda. Það var auðséð, að
Bill hafði sagt það satt, að
hann væri ekki fastur við lög
fræðistörfin. Hann átti það
til að koma á spítalann á öll-
um tímum, reykjandi éða les-
andi í biðstof unni, þegar hann
fékk ekki að koma inn til
hénnar meðan hún var að ná
sér eftir uppskurðinn. Og
hann var ákaflega góður við
hana. Hann svaraði hinum ó-
teljandi spurningu hennar
um börnin og húsið af ýtr-
ustu þolinmæði. Hann færði
henni blóm og sælgæti og bæk
ur, fékk vini hennar til að
heimsækja hana, sá um að
börnin skrifuðu henni skrýtin
bréf og töluðu við hana í sím-
ann.
Síðustu vikuna tók hann
upp á því að koma á þeim
tíma, þegar f rú Williams fékk
sér eftirmiðdagsblundinn og
heimtaði að Carolína væri sér
til samlætis í biðstofunni.
Þau sátu þar oft í hálfa
klukkustund eða rúmlega það
og töluðu. Hún kynntist hon-
um betur þá af ýmsum orð-
um.oroum, sem hann lét falla
í ógáti, að því er virtist.
Hann var sex árum yngri
en konan hans. Hann hafði
kynnst henni, meðan hann
hann var á íhringferð kring-
um hnöttinn. Honum leiddist
lögfræðin. Hann hafði langað
til að verða rithöfundur. Hún
hugsaði: Eg verð fegin, þeg-
ar ég losna og get talað við
Sally um þetta.
Það er að segja talað um
Derek Williams. Hún kenndi
mjög í brjósti um hann, þenn
. an aðlaðandi, taugaóstyrka
mann — það var auðséð, að
ta.ugaóstyrkurinn stafaði
ekki eingöngu af núverandi á-
standi, það var henni fyrir
löngu ljóst — sem var bund-
inn hinni dauðveiku, óaðlað-
andi konu, sem hélt sér dauða
haldi í hann.
Að þrem vikum liðnum var
frú Williams látin fara heim
og Carolína fór heim með
henni. Derek Williams hafði
beðið hana um það. Þau
höfðu talazt við kvöld eitt
nokkru áður. Hún rákst á
hann, eins og oft köm fyrir,
þegar (hún var að fara heim
frá spítalanum, og hann
sagði: „Eg ætla ekki að fara
inn núna. Mig langaði til að
tala við yður. Eg kom sér-
staklega 1 þeim erindum. Vilj
ið þér lofað mér að aka yður
heim?“
Bílliún hans beið fyrir utan.
Carolína steig inn í bílinn og
þau óku heim til hennar, þótt
það væri aðeins spottakorn
frá. Þar nam hann staðar og
sagði: „Dr. Long segir mér,
að konan mín geti farið að
koma heím .... Það er að-
eins tímaspursmál. Auðvitað
veit hún ekkert. Hún heldur,
að sér batni.
Hún er með alls konar fyr-
irætlanir á prjónunum.
Kannske jafnvel ferðalag til
Evrópu, þegar hún er orðin
frískari. Auðvitað hef ég held
ur hvatt hana en latt. Ungfrú
Cutler, viljið þér koma heim
með henni? Hún verður alls
ekki skelkuð, þó að þér komið
með. Hún er orðin svo mjög
upp á yður komin, og hún
veit, að hún þarf á hjúkrun
að halda fyrst um sinn. Við
reynum að láta fara eins vel
um yður og okkur er unnt.“
Hann horfði biðjandi á hana.
„Krakkarnir hafa sína eigin
fóstru, sem er nú kannske
ekki alveg starfi sínu vaxin,
nema þegar tekið er eftir
henni. Með yður á heimilinu
væri allt eftirlit óþarft. Eg
vona, að þér komið. Við þurf-
um mjög, mjög mikið á yður
að halda.“
Carolína sagði, að auðvitað
skyldi hún koma, ef þau ósk-
uðu þess, og Derek Williams
andvarpaði eins og þungu
fargi væri af honum létt.
Hann spennti greipar, þang-
að til hnúarnir hvítnuðu:
hann sagði: „Þér hafið létt af
mér miklu fargi. Ó, það hefur
nú ekki verið svo mjög erfitt
á spítalanum — en heima, að
þurfa að láta eins og ekkert
væri, og ihafa engan til að
tala við ... . “ Hann leit á
hana aftur og það var bæn
og örvænting í augnaráðinu,
sem hrærði hana mjög. Hann
sagði: „Þér komið eins og
þér væruð send af himnum
ofan — bara að vita af yður
þar ■— og að ég get talað við
ýður og vita að þér takið þátt
i þessu með mér.
Þegar 'þáu skildu, tók hann
þönd toennar og hélt henni
um stimd. „Þakka yður
fyrir,“ sagði hann með þakk-
læti, sem virtist ekki vera í
neinu hlutfalli við það, sem
fyrir hann var gert.
Carolína gekk upp tröpp-
urnar heima hjá sér. Hún
heyrði Williams aka burt, á
leið aftur til spítalans. Hún
hugsaði, um leið og hún gekk
inn í toúsið og upp stigann:
Eg held hann hafi meint
þetta .... það er skrýtið, en
enginn hefur raunverulega
þurft á mér að halda fyrr ..
. . ekki síðan mamma ....
Hún fann að það var til-
nýtízkulegt. Túnið sem fylgdi
gangur í líflinu og fylltist
trausti á sjálfri sér og til-
verunni. Það var eitthvað ó-
segjanlega ljúft við að finna,
að einhver þurfti á manni að
halda.
10. KAFLI
Heimili Williamshjónanna
var á dálítilli hæð í River piannalega. „Haldið þér nú
Park hverfinu. Var það dálít- j að vel far iiun yður í næsta
ið gamaldags útlits, en innan- j herbergi?“ spurði hún.
stokks ákaflega þægilegt og
því vissi að ánni.
„Já, já, áreiðanlega," svar-
aði Carolína, en um leið þótt-
Carolínu var fengið mjög ist hún óbilandi sannfærð um,
rúmgott herbergi og með- að frú Williams hefði miklu
fylgjandi baðherbergi, við heldur kosið, að hún fengi
hliðina á herbergi sjúklings- herbergi hinum megin gangs
ins hennar. Hún gat sér til að j ins, og að það hefði ekki ver-
það mundi vera herbergi Der- ið sjúklingurinn sjálfur, sem
eks Williams. Hann leit inn réð þessu, heldur maður henn
til hennar, meðan hún var að ar.
taka upp pjönkur sínar, sem
voru fáar og spurði kvíðafull-
ur: „Eruð þér nú viss um, að
vel fari um yður?“
„Já, já,“ fullvissaði hún
Edna Williams bandaði með
hendinni eins og henni mis-
líkaði þetta fyrirkomulag.
Hún sagði: „Það var alveg
fráleitt. Eg hafði hugsað mér
hann, „þetta er anzi skemmti- bIáa ,herbergið handa yður,
legt herbergi.“
Williams gretti sig dálítið.
„Þá hefur þeim tekizt að (
afmá öll merki þess, að ég bjó
hér áður,“ sagði hann hlæj-
andi.
Hún mótmælti strax: „En
— hr. Williams —“
„Gerið það fyrir mig,“
sagði hann, „að segja ekki
neitt. Eg hef flutt hérna yfir
ganginn í eitt af gestaher-
bergjunum. Eins og þér sjáið
var þetta eina herbergið þar
sem innangengt var í her-
bergi Ednu.“
Hann þagnaði snöggvast
og sagði síðan dálítið ísmeygi
lega:
„Það er mjög gott að hafa
yður héma.“
Frú Williams var farin að
láta óttalega mikið á sjá,
þótt hún reyndi að bera sig
því fylgir dálítil sérstæð
setustofa ... . “
„Eg sá það,“ sagði Caro-
lína, „Það er ákaflega
skemmtilegt."
ÓSVÍFIN FRAMKOMA
Framhald af 1. síðu
verið að því að finna. Hitt, að
koma svona fram, er ósvífni
af versta tagi og í öllu langt
fyrir neðan velsæmi. Væntan
lega sjá forráðamenn Þjóð-
leikhússins sér fært, að bæta
áhöfninni upp þessa hneysu
— og varast að láta slíkt
koma fyrir aftur. Það er
hverfandi útgjaldaliður fyrir
stofnunina, að tilkynna að-
stæður og myndi enginn á-
fellast slík útgjöld.
(Blaðið hefur nöfn manna
þeirra er hér eiga hlut að
máh). Ritstj.
Hljómleikar KK-sextettsins
Tíu ára afmælishljómleikar
KK-sextettsins í Austurbaejar-
bíó s.l. fimmtudagskvöld vöktu
verffskuldaða hrifningu áheyr-
enda. Söngvurunum, Ragnari
Bjarnasyni og Sigrúnu Jónsdótt-
ur var forkunnatvel tekiff, sömu
teiffis einlfeikurum, og þá sérstak
lega trommuleikaranum, Guð-
mundi Steingrímssyni.
Nokkurs taugaóstyrks gætti í
fyrstu hjá hljómsveitinni, og
gegnir það furðu um jafn vel
æfða og snjalla hljóðfæraleikara,
en er á leiff sóttu þei rheldur bet-
ur í sig veffriff ,og viff leiftrandi
KK-kæti og fjör skemmtu áheyr-
endur sér meff ágætum.
Efnisskráin var fjölbreytt, sem
vænta mátti, og þótt hljómleik-
arnir hafi verið hinir ágætustu
í heild, ber sérstaklega að geta
Ragnar í Rokk-lagaseríunni, Sig-
rúnar í lögunum Just One of
These Things og Cry me a River,
trommusólóar Guðmundar, sem
var hreint út sagt „fenomenal"
og ágætrar bassasólóar Jóns Sig-
urðssonar.
Af flestu öðru bar þó flutn-
fngur lagsins Freight Train, sem
var í senn nýstárlegur, fjörugur
og afburða skemmtilegur.
Hljómleikarnir verða endur-
teknir í dag (sunnudag 13. sept.)
kl. 7 og vil ég ráðleggja fólki
að láta ekki þessa ágætu skemmt
un fara fram hjá sér.
Til hamingju með afmælið, KK,
■— og þökk fyrir góða skemmtun.
béhá.

KMRIUbRrt