Mánudagsblaðið - 28.10.1963, Blaðsíða 5

Mánudagur 28. október 1963
Mánudagsblaðið
5
Glen Bradshaw var hinn
skemtmilegasti. Það leið ekki á
löngu áður en öll feimni og ó-
kunnugleiki var horfin, og
Buddy var farin að hlæja og
tala eins og þau hefðu þekkzt
frá blautu barnsbeini.
Billinn, sem hann hafði kom
ið að sækja hana í, var mjög ó-
líkur bílnum hans Philips, en
samt fannst Buddy hún kunna
betur við sig í honum en hún
hafði nokkurn tíma kunnað við
sig í tvö þúsund punda bílnum
hans Philips.
„Það er vegna þess að hann
er líkari því, sem ég er vön,“
hugsaði hún angurvær. „Lík-
lega er það fáránlegt af mér að
reyna að lifa í stíl við Philip“.
Svo tók hún sig á og ákvað
að vísa Fhilip á bug úr huga
sér, því að hún ætlaði að
skemmta sér þetta kvöld. Og
eflaust var Philip sæll og á-
nægður án hennar.
Glen hóf að segja Buddy af
sjálfum sér, eins og hann væri
handviss um, að á því hefði hún
hinn mesta áhuga.
Þau voru mörg systkinin,
sagði hann, en hann var eini
sonurinn. Hitt voru allt stelpur
— ágætar stelpur svo sem, en
mér fannst þetta of mikið
kvennaríki, svo ég flutti að
heiman og settist að í London.
Gamli maðurinn ætlaði ekki að
sleppa mér — ég er EBenjamín
f jölskyldunnar — skilurðu mig ?
— og hann vildi, að ég gengi
inn í fyrirtækið hans — sitj-
andi á stól og leggjandi saman
töiur allan daginn.“ Hann gretti
sig. „Nei, takk, það var ekki
fyrir mig. Eg ætlaði nefnilega
að verða listamaður.“
„Listamaður!” át Buddy eftir
honum dolfallin. Ólistamanns-
legri mann en þann sem sat hjá
henni, gat hún ekki hugsað sér
1 gömlum tweedfrakka utan
yfir smókingnum, akandi
gömlum bílgarmi á ofsahraða.
„Já.“ Hann brosti glaðhlakka
Iega. „Eg lít ekki út eins og
einn af þeim, er það? Enda er
það aðallega, skopteikningar í
svörtu og hvítu. Það er ákaf-
lega skemmtilegt. Eg skal ein-
hvem tíma sýna yður þær ....
Það er ekkert upp úr því að
hafa enn sem komið er, en ég
lifi í voninni og á heima í þak-
herbergi."
„Nei, er það virkilega? 1 þak
herbergi?“
Þetta fannst Buddy fróðlegt
að heyra. Hún hafði lesið bæk-
ur ípn bóhema, listafólk, sem
átti heima í þakherbergjum,
sem voru í senn vinnustofur og
svefnherbergi, steyktu beikon
í olíuofnum, en hún hafði
aldrei kynnzt neinum þeirra áð-
ar.
„Já, það er á efstu hæð,“
svaraði hann. „Eg skal bjóða
yður heim einhvern daginn, ef
þér kærið yður um. Þar er allt
i óreiðu og lítið um þægindi, en
mér líkar það ágætlega.“
„Mér þætti mjög gaman að
sjá það.“
„Þætti yður það?“ spurði
hann efablandinn. „Það er
n i. frekar niður á við mið-
íð við þá staði, sem þér
eruð vanar, ef þér skiljið,
hvað ég á við.“
„Eg er ekki vön neinu stór-
kostlegu. Heima h já mér er allt
ósköp fábrotið."
„Jú, en ég átti við þá staði,
sem þér farið á með Ashton.
Tökum til dæmis ibúðina henn-
ar systur hans.“
„Hún er falleg, finnst yður
ekki ?“
„Hún er það, en ekki vildi
ég búa þar. Allt of mikið af
púðum og þægilegum stólum.
En aftur á móti heima hjá mér
hef ég málað fjalagólf og
tvær smámottur, einföld tré-
húsgögn og rúm, sem ég nota
sem legubekk á daginn.“
„Þetta hljómar fallega,"
sagði Buddy.
eins og annað fók gerir, borða
á vissum tímum dagsins og
haga mér meira og minna eins
og siðað fólk. En þar sem ég
geri ekki ráð fyrir að giftast,
þá er sama hvað ég geri. Mér
fannst ég þurfa að segja yður
þetta,“ bætti hann við í léttum
tón, „til þess að þér hélduð
ekki, að ég ætlaðist til þess af
yður, að þér ættuð heima í þak
herbergi og lifðuð eins og villi-
maður.“
„Eg hélt ekkert í þá átt,“
sagði Buddy. „En ég get ekki
að mér gert að undrast, hvers
vegna þér skylduð koma á bas-
arinn.“
teikna myndir af áhorfendum
á handstúkur sínar Um leið og
tjaldið féll að leikslokum,
stökk hann á fætur og sagði:
„Mér hefur dottið sniðugt í
hug. Við skulum koma í Ding-
Dong klúbbinn. Hafið þér nokk-
um tíma komið þangað?“
„Eg hef aldrei heyrt hann
nefndan áður.“
„Eg gerði ekki heldur ráð
fyrir því. Það er ekki staður af
því tagi, sem Ashton mundi
fara með yður á. En hann er
skemmtilegur. Eg er einn af
hinum upphaflegu meðlimum.“
„Hvað gerir fólk þar?“ spurði
Buddy. Hún hafði grun um, að
FRAMHALDSSAGA FRAMHALDSSAGA FRAMB'RA: THALDSSAGA FRAMHALDSSAGA FRA»
R. M. AYRES:
in
x/x
BUDDY
©
FRAMHALDSSAGA FRAMHALDSSAGA FRASFRAMHALDSSAGA FRAMHALDSSAGA FRAJV
ar og héit á henni, en fékk sína
kápu í hendur manni, sem var
klæddur eins og franskur stúd-
ent, í krumpuðum buxum og
blárri sikyrtu.
Allir virtust þekkja Glen, og
hann heilsaði til beggja handa,
er hann gekk á undan Buddy
gegnum mannþröngina að eina
auða borðinu, sem stóð út í
horni, rétt hjá palli, þar sem
þunglyndislegur maður með
sítt, ljóst hár og skrautlegan
hálsklút sat og lét af mikilli
list á píanóið.
Hann kinkaði kolli til Glens
og varð starsýnt á Buddy.
„Þetta er eins og atriði á
leiksviði," hvíslaði Buddy. „Eg
hef aldrei komið á svona stað
áður.“
Þau pöntuðu beikon og egg
og flösku af víni, „— nema þú
viljir heldur kaffi?" sagði hann
við IBuddy.
En Buddy hafði þegar tekið
eftir, að allir drukku vín, og
hún var áikveðin í að vera ekki
öðru vísi en aðrir.
„Nei, ég vil heldur vín,“
sagði hún.
Hún settist hjá Glen við borð
ið. Það var ekki þægilegt, því
hér voru engir stólar, bara harð
ir trébekkir.
„Komið þér oft hér?“ spurði
hún.
Glen hló að þessu.
„Þar er alls ekki fallegt um-
horfs, það get ég fullvissað yð-
ur um. Þér munduð fá óbeit á
því.“
„En hver sér um yður? Eg
meina: þvær upp og býr um yð-
ur.“
„Eg.ge.rj það, venjulega sjálf-
ur. Svo kemur kona einu sinni
í viku og rótar öllu til og kallar
ar það að taka til. Eftir þennan
bölvaðan umsnúning hennar get
ég venjulega ekki fundið nokk
urn skapaðan hlut.“
„En hvemig komust þér í
kynni við systur Philips?"
„Það var hún, sem komst í
kynni við mig. Hún var áður
vitlaus eftir fólki, sem hún hélt,
að væri efni í eitthvað. Það var
áður en maðurinn hennar slas-
aðist. Vesalings maðurinn. Nú er
þetta auðvitað breytt, en hún
býður mér ennþá heim til sín.
Eg held hún hafi ennþá veika
von um að ég eigi eftir að
verða annar Cruikshank". Hann
hló lágt. „Fólk er skrítið, finnst
yður ekki?“
„Eg hugsa, að henni geðjist
að yður.“
„O, ég veit ekki. Eg sé ekki,
hvers vegna henni ætti að gera
það. En hún veit, að ég er allt-
af til, þegar hana vantar ein-
hvern til að hlaupa í skarðið.
Og maður fær líka gott að
borða hjá henni.“
„En þér erað ekki fátækur?"
spurði Buddy, því hún áttaði
sig ekki fullkomlega á þessu.
„Það fer eftir þvi, hvaða
skilning þér leggið í fátækt. Eg
er ekki milljónari eins og Asht-
on, en ég hef allt, sem ég þarfn
ast. Eg fék-k töluverðan arf eft-
ir hana móður mína.“ Hann varð
að stöðva bílinn vegna umferð-
arinnar, og hann leit á Buddy
og sagði: „Auðvitað geri ég
ráð fyrir að ef ég gifti mig
nokkurntíma, þá yrði ég að lifa
„Eg sagði yður, hvað bar til
þess. Presturinn er frændi
minn, en satt að segja fór ég
efcki eingöngu til að þóknast
honum. Eg fór til að teikna.
myndir af þessu skrítna fólki,
sem ég vissi, að mundi vera
þar. Þar á meðal náði ég einni
ágætri af yður.“
„Finnst yður þá ég vera skrít
in persóna."
„Nei, hamingjan hjálpi mér.
Eg teiknaði yður sem mótsetn-
ingu við allt hitt fólkið. Eg skal
sýna yður teikninguna einhvem
daginn.* 4
„Þér ætlið að sýna mér heil-
mikið „einhvem daginn“,“ sagði
Buddy í stríðni.
„Jæja, í kvöld ef þér viljið.
Við getum farið heim til mín
eftir sýninguna og lagað okkur
kaffi. Hvað segið þér um það?
Það væri gaman. Það hefur
komið þangað til min alls konar
fólk í smápartí. Við getum líka
steikt okfcur egg, ef þér viljið,,.
Buddy hló. Hún hafði aldrei
kynnzt svona manni áður.
„Eg held ég ætti að fara
beint heim. Það yrði annars
svo framorðið, ef ég færi heim
með yður.“
„Hvað kallið þér framorðið?
Eg fer aldrei að sofa fyrr en
fjögur eða fimm á morgnana.
En hér erum við komin. Þetta
er leikhúsið.
Sýndur var söng- og gaman-
leikur.
„Það getur ekki verið mjög
gott,“ sagði Glen á sinn hrein-
skilnislega hátt. „Annars hefðu
mér ekki verið gefnir miðarnir.
Og ef okfcur leiðist, þá getum
við farið eitthvað annað.“
„Mér mun ekki leiðast,“ full-
vissaði Buddy hann „Eg hef
ekki oft komið í leikhús, en ég
hef alltaf skemmt mér.“
Og hún skemmti sér prýði-
lega, en Glen geispaði af leið-
indum og dundaði við að
þetta væri æsispennandi, og að
þarna væri líf, sem hún hefði.
aldrei komizt í tæri við.‘
„Það étur, drekkur og dans-
ar,“ sagði Glen. „Þetta er lítill
staður. En þeir hafa dásamleg-
an píanista, og það hefur ekki
lítið að segja. Eg þykist vita,
að gerð verði rassia þar eins
og á öllum hinum stöðunum, en
til þessa höfum við sloppið."
„Rassia!" sagði Buddy for-
viða. „Því í ósköpunum?“
En í troðningnum í gangin-
um fór spurning hennar fram-
hjá honum.
„Eg held ég ætti að fara
beint heim aftur,“ sagði Buddy,
er þau óku af stað á ný.
„Ef við gerðum það eitt, sem
við ættum að gera, væri lífið
ekki þess virði að lifa því,“
sagði Glen. „Staðurinn er héma
rétt hjá — aðeins fyrir hornið.
Við þurfum efcki að ílengjast
þar, ef yður lízt ekki á hann.“
En Buddy fannst þetta mjög
spennandi, og spenningurinn
var alltað því orðinn að ótta,
þegar Glen leiddi hana að mjög
óveglegum dyram, sem hefðu
alveg eins getað verið að fjósi
eða hesthúsi, og niður tröppur,
sem lágu að öðrum dyram. Þar
var loku skotið frá, þegar hann
barði að dyrum, og andartaki
síðar var þeim hleypt inn.
Þegar inn var komið, þóttist
Buddy aldrei hafa komið á
stað, sem værí svo þéttskipaður,
heitur og hávaðasamur. Fólkið
dansaði, át og matbjó í einu og
sama herberginu, sem þó ekki
var mjög stórt. Luktirnar, sem
héngu á bitum í loftinu, voru
eins og götuljósker frá miðöld-
um.
„Þetta er gamall vinkjallari,“
sagði Glen til skýringar. „Eg
held það sé bezt að þú látir
mig fá kápuna þína, fatageymsl
an er sjálfsagt yfirfull."
Hann tók við kápunni henn-
„Já, mjög oft. Eg kann ágæt-
lega við mig, hér er allt svo
frjálst og óþvingað, og allir
geta hagað sér eins og þeim
sýnist.“
Buddy tók eftir því, að fátt
af fólkinu var uppdubbað.
„Hvaða fólk er þetta?“ hvisl
aði hún. ,
Glen var sfcemmt.
„Þetta er bara venjulegt fólk.
Frægt sumt af því. Sérðu ná-
ungann þarna með rauða hárið
— nei, þennan sem er að reykja
vindil. Það er Mouehin, celló-
leikarinn, og stúlkan, sem er
með honum, er Fay Dysart,
danemærin.“
Buddy tókst öll á loft. Henni
fannst hún allt í einu komin í
nýjan heim. Sem snöggvast var
Philip og allt sem hann var full
trúi fyrir í hennar lífi, gleymt.
Hún borðaði með ánægju eggin
og fleskið, en eftir fyrsta sop-
ann af vininu snerti hún það
ekki meir. Henni fannst það
sterkt og lákast ediki. Mjög ó-
likt kampavíninu, sem hún
hafði fengið hjá Isabel Stev-
ens kvöldið áður.
„Munduð þér vilja dansa?’’
spurði Glen, og Buddy kvaðst
það gjaman vilja.
„Og stendur þetta yfir fram
á morgun ?“ spurði Buddy.
Skammarleg framkoma
Framhald af 1. síðu.
þessa manns „yfirhöluð“ fyrir
tæp 23 þús. kr., eem eigandi
greiddi auðvitað sjálfur, en síð
an hafa komið smávægilegar
rispur á bílinn, óverulegar hver
um sig, en leiðinlegar á ný-
legri bifreið. Gefa fæstir bíl-
stjórar skýrslur til tryggingafé-
laganna þegar bifreið rispast
lítilsháttar, enda ekki talið að
taki þvi. Auk þeas sagði skoð-
unarmaður Sjóvá, að ekki lægi
á slíkum skýrslum, sérstaklega
bráðlega.
FULLTRtri
UMHVERFIST
Þegar bifreiðastjórinn kom nú
með bifreið sína til að sýna fé-
laginu, trúnaðarmanni þess, risp
ur þessar og krafðist, að það
greiddi lagfæringar á þessu,
brást fulltrúi félagsins hinn
versti við, kvað félagið ekkert
borga því vera mætti að þessar
rispur hefðu komið áður en nýj
asta kaskó-tryggingin var tek-
in. Var liann hinn versti og
nálega rak viðskiptavininn
burtu, eftir viðskipti frá árinu
1942. Þetta var afgreiðslan fyr-
ir mann, sem greitt hefur ár-
lega a. m. k. tru þúsund krón-
ur, nú sextán þúsund til félags-
ins. Svona framkoma er svo ein
stærð og svívirðileg, að raun-
verulega er hún refsiverð.
ÓÞOLANDI AFSTAÐA
— ENDURBÆTUR
NAUÐSYNLEGAR
Maður þessi mun að vísu ekki
hafa fleiri viðskipti við þetta
félag. Framkoma þess er í alla
staði með þeim rennusteina-
brag, sem er alls ósæmandi. Við
getum nefnt nöfn allra þeirra,
sem við sögu koma, og Ieitt
sannanir að öllu sem hér er
sagt. Menn tryggja farartæki
sín eða vinnutæki í góðri trú
fyrir tugi þúsunda, en þegar
smávægilegar bætur erii annars
vegár, þá leika félögin svona
leik í skjóli þess, að viðsldpta-
vinurinn muni láta það gott
heita. Annars verður að gæta
þess, að félögin vanda hvergi
nærri nógu vel til eftirlits né
eftirlitsmanna, heldur rekast og
þvælast fyrir þegar kröfurnar
koma unz enginn veit hvar
hann stendur. Þetta er ekki eina
dæmið, en það er nærtækast,
ekki það versta né heldur það
bezta, af mörgum hildarleikn-
um, sem bifreiðastjórar hafa
átt við tryggingarfélögin.
SAMKEPPNI —
VINSÆLDIR
Það er sögð samkeppni milli
þessara félaga og vissulega er
hún sízt minnst í sambandi við
bifreiðatryggingar. Svona dæmi
eru ekki til þess að auka vin-
sældir né viðskipti hjá fyrir-
tækjunum, því að vitað er að til
eru tryggingarfélög liér í höf-
uðstaðnum, sem ekki hafa leik
ið svona leik, og hafa betra
eftiriit og mannskap en önnur.
GREIÐI
Forstjóra Sjóvá er í lófa lag-
ið að fá allar upplýsingar um
þessi mál, sem hann auðvitað
getur ekki vasazt í sjálfur, enda
ekki til ætlazt þar sem hann
hefur mannskap til þess arna.
En vissulega er honum greiði
gerr með því að láta liann vita,
að kurr er í ýmsum viðskipta
vinum þess, og svona þverhaUs
háttnr af hálfu starfsmanna í
garð viðskiptavina er fyrirtæki,
sem hefur gott orð, til óleiks
eins en ekki annars.