Mánudagsblaðið - 17.02.1964, Qupperneq 5

Mánndagur 17. febráar 1964
Manudagsblaðið
5
18. KAPlTUU
Buddy hallaði sér aftur á bak
í bátntun og horfði ttpp í loft-
ið . Septembersólin varpaði
strjálu gkini milli pflviðar-
artrjáxma.
„Heldurðu, að þú vildir vera
fugl, Glen?“ spurði hún allt í
einu.
„Fugl?“ Glen, sem var önn-
um kafinn við að skræla epli,
leit til hennar skringilegur á
svipinn: (rHvaða tegund af fugli
hefurðu í huga?“
Buddy hló.
„Ó bara fugl. Eg held það
væri ákaflega gaman að vera
fugl. Engar áhyggjur eða eorg
ir, stutt líf en hamingjusamt.“
„Hefur líf þitt ekki verið
hamingjusamt?" spurði Glen.
„Hérna, griptu.“
Buddy settist upp og greip
eplið, sem hann hafði kastað
til hennar. Hún fékk sér vænan
bita, en svaraði ekki spuming
unmí, og Glen bætti við, angur-
yær: ,
„Stundum er ég að brjóta
heilaim um, hvort þú sért í
raun og veru hamingjusöm,
Buddy.“
,3jáni.“ Buddy japlaði á epl
inu og varaðist að horfa á
hann.
Þetta var yndislegur dagur í
byrjun september, ekki hljóð
að heyra nema vængjablakið
öðru hverju yfir höfðum þeirra
og gjálpið í vatninu við bát-
inn.
Stuttu áður hafði Glen sagt:
„Svona hef ég hugsað mér
hina fuHkomnu sælu.“
Og Buddy hafð sagt „já“,
við þótt sú hugsun hefði
snöggvast hvarflað að henni,
að svo mundi vera, ef það væri
Philip en ekki Glen, sem sæti
þama gegnt henni.
Buddy hafði verið trúlofuð
Glen í eina viku. Að minnsta
kosti hafði hún borið hringinn
hans í viku, þótt hexmi engan
R. M. AYRES:
BUDDY
©o
wr á
I
veginn fyndist hún í raun og
veru trúlofuð honum.
Hann var búinn að vera svo
þolinmóður. Allt sumarið hafði
hann beðið og verið henni trúr
tryggur vinur, þangað til um
síðir að þð breytti litlu fyrir
hana að setja upp hring. En
öðru máli var að gegna um
Glen.
Og svo hafði það hvarflað
allra snöggvast að henni rétt
áðan, að þetta hefði í raun og
veru getað verið fullkomin
sæla — með Philip.
Buddy hugsaði ekki oft um
Philip — hún reyndi sitt sár-
asta til að gleyma honum, því
var öllu lotíið.
Hún hafði ekki séð hann
nema tvisvar siðan hann kom
og bað hana fyrirgefxiingar. 1
annað skiptið var hún á efri
hæðinni í strætisvagni í Lon-
don. Þá sá hún hann ganga nið
ur Regent Street. 1 hitt skiptið
sá hún hann í leikhúsinu, hann
var þar með systur sinni.
Buddy hafði verið í almennu
sætunum, hún hafði ekki efni á
meini nú. Faðir hennar hafði
ekki látið eftir sig meira en
svo, að þær höfðu nóg til að
lifa á með því að fara sparlega
með hvern eyri.
Þmr voru fluttar burt úr
gamla húsinu og höfðu leigt
ATHUGID!
Auglýsingar sem birtast eiga
í Mánudagsblaðinu
þurfa að berast ritstjórn
eigi síðar en á tniðvikudögum
næstum á undan utkomudegi
blaðsins.
sér íbúð á ódýrum stað í Lon-
don. Þær höfðu selt bílinn, og
satt að segja fannst Buddy
þær hafa neitað sér um flest.
Hún hafði viljað fá sér at-
vinnu, en .móðir hennar mátti
ekki heyra það nefnt.
„Við höfum nóg ef við för-
um gætilega með. Og þar að
auki má ég ekki missa þig.“
Þetta var í fyrstu, áður en
þær voru faraar að venjast
hinu nýja lífi, en upp á síðkast
ið var frú Maimers farin að
taka æ meiri þátt í safnaðar-
starfi kirkjunnar, sem var þar
rétt hjá, og Buddy var orðin
eirðarlaus og einmana.
Það var eftir að hún hafði
sagt Glen, að hún þyrfti að
verða sér úti um atvinnu, að
Glen taldi hana á að taka við
hringnum.
Glen var farið að ganga vel.
Eitt af helztu dagblöðunum
hafði fengið áhuga á verkum
hans og gert við hann samn-
ing. Svo það leit út fyrir að
hann ætti glæsilega framtíð fyr
ir sér.
Buddy fannst hann vera mik
ill Mstamaður. Hún hafði heim-
sótt hann í vinnustofu hans og
séð teikningamar hans og hún
var þeirrar trúar, að hann ætti
eftir að verða frægur teiknari.
„Eg gæti trúað þvi, að þú
eigir eftir að teikna fyrir
Punch,“ sagði hún alvarleg.
„Myndir af forsætisráðherran-
um og slíku fólki.“
Glen hafði gert nokkrar
teikningar af Buddy Hann kall
aði þær „alvöru"-vinnu, og hún
var töluvert upp mér sér, þeg-
ar hún sá þær.
„Er ég í.raun og veru svona
falleg?“ spurði hún, og Glen
roðnaði og svaraði: „Miklu
fallegri."
Hann hafði aldrei spurt hana
um Philip, en Buddy þóttist
viss um, að Glen væri fullkunn-
ugt um, að það var heimsókn
þeirra í Ding-Dong, sem varð
upphaf að því, að svo fór sem
fór.
Hún vissi líka, að Glen heim
sótti aldrei Isabel núorðið.
Hann var svona gerður, alger-
lega heiðarlegur gagnvart
henni. Engin kona hafði ástæðu
til að vera afbrýðisöm, þegar
Glen var annars vegar. Samt
gat hún ekki elskað hann.
Henni lfkaði betur við hann
en nokkurn annan maxm, sem
hún þekkt — mundi hiklaust
fullyrða, að hann væri hennar
bezti vnur — en það var fjarri
því að vera sama sem hún
elskaði hann.
Buddy hugsaði oft með sjálfri
sér, hvort hún mundi nokkurn
tima elska annan maxm. Vissi
vel, að enniþá elskaði hún Dhil-
ip og mundi alltaf elska.
Þegar hún sá hann í Regent
Street og svo seinna í leikhús
inu, var hún gripin angist. 1
fyrra skiptið hafði hún þurft á
aUri sinni sjálfsstjóra að halda,
tfl að hlaupa ekki út úr vagn
inum og á eftir honum.
Hvað skyldi hann hafa sagt,
ef hún hefði gert það? Skamm
ast sín, ef til viU, fyrir fátæk-
lega kjólinn hexmar, þvi hún
hafði ekki eignazt ný föt síðan
faðir hennar dó. Aðeins einu
sinn hafði frú Manners minnzt
á trúlofunarslitin. Þær stóðu
fyrir framan búðarglugga og
skoðuðu nýja sumarkjóla.
„Og þú sem hefðir geta veitt
þér allt, sem þú vildir. Eg skil
þetta ekki, og ég mun aldrei
fyrirgefa Philip.“
„Hvers vegna ekki?“ spurði
Buddy og reyndi að hlæja.
„Þetta var ekki Philip að
kenna. Það var ég, sem sleit
trúlofuninni.“
Hún sagði þetta alltaf, þótt
hún vissi, að móðir hennar
trúði henxxi ekki.
Og svo þegar hún 'sá hann í
leikhúsinu. Philip hafði verið
með systur sinni, en samt hafði
Buddy kvalizt af afbrýðisemi.
Það var ótrúlegt, að hún skyldi
einu sinni hafa verið trúlofuð
Philip, hafði fengið allt, sem
hún óskaði, borðað á fínustu
stöðunum, átt einn dýrasta
demantshringinn, sem til var í
London og fallegasta bílinn.
Draumur — hugsaði hún —
draumur, sem aldrei hafði
rætzt. Og nú var hún trúlofuð
Glen Bradsihaw. Hún bar hring
hans, og hún gerði ráð fyrir,
að einhvera tíma mundi hún
giftast honum. Einhvem tíma
yrði hún ef til vill kona frægs
listamanns, Glen Bradshaw að
nafni. Henni þótti gaman að
gæla við þá hugsun.
„Einhvern tíma mála ég af
þér almennflega mynd, sem
verður hengd upp í Akademí-
unni,“ sagði hann stoltur.
„Heldurðu það ?“ svaraði
Buddy dreymandi, og hugsaði
með sér, hvort Philip mundi
sjá hana. Hún sá hann í anda
standa fyrir framan mynd,
sem í skránni bar heitið „Frú
Bradshaw.“
Kannski yrði hann gripinn
augnabliks eftirsjá. Já jafnvel
þótt Jean væri með honum,
myndi hann finna til svolítíls
sársauka, er hann minntist
draums, sem aldrei hafði rætzt.
Philip hafði ekki gifzt frú
Seyler. Allt sumarið hafði
Buddy kviðið fyrir að opna
blöðin, vegna þess að hún bjóst
við að sjá trúlofun þeirra opin-
beraða. Skyldi Jean hafa neit-
að honum? Enginn vafi var, að
svona fögur kona gat gifzt
hverjum sem hún vildi — eða
svo sagði Mary — Mary hélt
því statt og stöðugt fram, að
Jean væri að reyna að ná í
aðalsmann.
Mary minntisf aldrei á Phil-
ip. Hún hafði orðið stórhneyksl
uð, þegar Buddy sagði henni,
að þau hefðu slitið trúlofun-
inni, en svo hafði hún aldrei
minnzt á það meir. Enn var
hún hennar trúfasta vinkona.
Hún vildi allt fyrir Buddy
gera, sem peningar gátu áork-
að, en það reyndist erfitt.
„Fátæ'k, en stolt,“ sagði
sagði Buddy oft í garnni, um
leið og hún neitaði að taka á
móti gjöfum frá Mary.
Mary lá við gráti.
„Mér finnst þú vel geta tek-
ið á móti þessu," sagði hún.
„Eg á svo mikið, en þú átt
ekki neitt."
En Buddy sat við sinn keip.
Og þegar Mary að lokum sá,
að vinátta þeirra var i hættu,
gafst hún upp.
„Ef ég dey á undan þér, ætla
ég að arfleiða þig að öllum
mínum eignum."
Buddy hló að þessu.
Hún var að hugsa um þetta,
Islenzk orðabók handa skólum og almenningi
er nú aftur fáanleg í afgreiðslu vorri og hjá bóksölum.
Innan skamms verður bókin einnig til sölu í handunnu skinnbandi.
Bókaútgáfa Menningarsjoðs
nú er hún sat þama 1 bátnum
og gæddi sér á eplinu, sem
Glen hafði skrælt handa henni,
og hlustaði á vængjaþytinn yf-
ir höfði sér.
Mary var um þessar mundir
stödd í Suður-Frakklandi með
föður sinum, sem var veikur.
Hvað eftir annað hafði hún
skrifað Buddy og beðið hana
að koma og vera hjá þeim, en
Buddy vildi það ekki.
Fyrst og fremst átti hún eng
in föt, og svo vildi hún ekki
fara. 1 hvert skipti sem hún
var með Mary minnti það hana
á fortiðina, og það var einmitt
fortíðin, sem hún óskaði að
gleyma.
Hún hafði sagt skilið við for
tíðina, eða svo sagði hún sjálfri
sér. Og þó var það ekki satt.
Því í hjarta hennar var Philip
ávallt með henni, hún var
aldrei laus við ha..n, ekki eitt
augnablik.
Uugsaði hann nokkurn tíma
ti hennar? Sjáfsagt ekki, því
að hann hafði í raun og veru
aldrei elskað hana.
Fjórir mánuðir síðan trúlof-
un þeirra var slitið. Fjórir mán
uðir — sextán vikur — meira
en hundrað dagar og nætur.
Bátur fullur af hlæjandi ungu
fólki, rann fram hjá þeim.
„Þetta er kátt fóflc,“ sagði
Glen. „Þau koma frá húsinu
við stífluna.“
„Er það?“ sagði Buddy.
Þau Glen komu venjulega á
sunnudögum, þegar gott var
veður, niður að ánni, og þau
hðfðu oft séð fólk vera að
skemmta sér á grasflötinni fyr-
ir framan þetta umrædda hús.
Það var eins og þar væri gesta-
boð um hverja helgi,
„Hver skyldi eiga húsið “
spurði Buddy eins og í leiðslu.
„Kona að nafni Seyler," svar
aði Glen annars hugar. „Ekkja,
fullar hendur fjár, býst ég við.
Annars ætti hún ekki þetta
hús."
Buddy hrökk við. Seyler var
ekki algengt nafn, og þó —
Jean var ekki rík. Hún hafði
oft heyrt því fleygt, að maður-
inn hennar hefði ekki eftirlátið
henni neinar eignir.
Kannske var það Philip, sem
borgaði, eða einhver annar mað
ur. Hún fleygði hálfétnu epl-
inu í ána.
„Við skulum fara,“ sagði
hún.
Glen tók upp stjórann.
„Það er hægt að fá te neð-
ar við ána,“ sagði hann. „Við
skulum fara þangað. Það lítur
út fyrir rigningu, annars hefð-
um við getað synt.“
„Það er Hka of kalt,“ sagði
Buddy og fékk í sig hroll.
Hún tók upp peysu Glens og
lagði yfir herðair sér. Seylers-
nafnið hafði komið ónotalega
við hana. Það var eins og ó-
vinarhönd hefði reynt að hrinda
UPP dyrum, sem hún leitaðist
við að hafa vel lokaðar.
Þau héldu niður ána. Glen
blístraði ánægjulega.
Henni hefði líka átt að líða
vel, en það er ekki hægt að
skipa hamingjunni fyrir.
Þau komu að tehúsinu, og
Glen festi bátinn.
„Eg ætla að skreppa í land
: 'coða staðinn.“