Tíminn - 07.01.1970, Qupperneq 5

MlÐVIKUDAtíUlt 7. janúar 1970.
TÍMINN
5
— Hef ég ekki rakað yður
áðnr?
— Nei, það var költur, sem
Jdóraði mig.
Já, liemlarnir eru a'ð vísu
ekki allt of gó'ðir, en það
fylgir stór sjúkrakassi.
mínútur liðu, tuttugu mínútur
og loksins kom frúin aftur. —
Hvað skulda ég yður, bílstjóri?
spurði hún. — Æt’.ið þér ekki
að aka neitt? spurði bílstjór-
inn. — Nei, ég mátti til að gera
þetta, ég þurfti að tala í land
símann og krakkarnir létu svo
illa, að það var eíkki nokkur
leið önnur, m að koma þeim
einhvers staðar fyrir á meðan.
Ég veit vel, að liundar geta
ekki spilað póker, en mér er
nú samt ekkert unt það, að
yðar hundur sé að gæjast á
spilin mín.
Mc Pherson fór til rakarans
til að láta klippa sig. Rakarinn
var kurteis mjög og gerði sitt
bezta til að koma af stað létt-
um samræðum við viðskipta-
vininn. En Mc Pherson stein-
þagði. Að lokum spurði rakar
inn, hvort hann væri mállaus,
eða hvort hann væri bara svona
þögull að eðlisfari.
Mc Pherson svaraði ekki,
heldur benti rakaranum á skilti
á veggnum. Þar stóð: — ÖIl
viðtöl óskast staðgreidd.
Það var í Osló. Húsmóðir
nokkur kom hlaupandi út á
götu, náði þar í leigubíl, bað
hann að keyra upp að húsdyr
unum hjá sér. Síðan fór hún
inn, sótti fjögur ‘börn, lét þau
setjast inn í' bílinn og fór svo
inn aftur og sagði bílstjóran
um, að hún kæmi eftir augna
blik. Bilstjórinn beið, fimmtán
DÆMALAUSI
— Koma dagar, koma ráð.
Mundu það maður minn.
— Já, en nú er ég orðinn
41 árs og hef ennþá aldre} haf'
ráð á neinu.
Þú gleymdir myndavélinni!
Tveir sportveiðimenn veðj-
uðu um hvor myndi fá stærri
lax. Annar þeirra var svo ákaf-
ur. að hann datt óvart út 1 ána.
-— Nei, sagði hinn, það er ekk
ert að marka, ef þú kafar eft-
ir honum.
Nýjasta nýtt í danslistinni er
dans, er neínist „Hueklebuck“,
og er sagt, að fyrst hafi borið
á honum á jólaböllum fyrir
nokkrum dögum. Höfuiðtilgang-
urinn með dansi þessum virð-
ist af myndum að dæma vera,
áð gefa dömunni tækifæri til
að sýna fótleggina en herran-
um vöðvana sina. Mælt er með
svolítilli æfingu heima á stofu-.
gólfi eða framan við spegil,
áður en farið er að stunda
dansinti opinberlega á dans-
húsum. Dönsku dansararnir
Britt og Bo Benitzen vita vel
hyernig á aið dansa „Huckle-
buck‘í. ■ eg hafá : éinnig'i bæði'
fætur og vöðva til að sýna. Þau
Bi'itt og. Bo segja þetla engan
vanda ver'a, og reglumar séa
mjög lausar í reipunum. Aðal-
atriðið er, segja þau, ritfem-
inn, fjórir ta'ktar — hsegrs,
vinstri, hægri, vinistri —. Þetta
hljómar ljómandi vel, en reikna
má með því, að erfitt verðö. að
dansa þetta á hinum þröngu
dainsgólfum sem tíðfeast í
Reykjavík.
★
★
★
Furðulegt morðmál var upp-
lýst nýlega á merkilegan hátt
í Englandi.
Þannig var, að frú ein í
Sheffield, Minnie Mason. fékk
endursent bréf, sem hún hafði
sent vinkonu sinni, sem bjó í
smáþorpi, um 100 km frá
Sheffield.
Á bréfið, sem hún sendi,
var aðeins stimplað „Viðtak-
andi finnst ekki“, en þar sem
þær höMu þá um langa hrið
skrifazt á, fanmst Minnie þetta
furðulegt, og hringdi í eigin-
4 matnn vinkonunnar, Francis
nokkurn Harrisson, Minnie vissi
iað hjónaband þeirra Myrtle
(vinkonunnar) og Harrison var
ekki gott, og að hún sjálf var
hennar einia vinkona. Þegar
Minnie hringdi Harrison uppi,
sagði hann henni, að kona sín
hefði hlaupizt á brott frá sér í
bræðikasti, en hún kæmi fljót-
lega aftur, þegar henni rynni
reiðin. Nóttina eftir símtalið
fékk Minnie martröð. Hana
dreymdi, að hún sæi líkið af
I Myrtle múrað inn í vegg við
arin þeirra hjóna. Martröð
þessi endurtók sig síðan nokkr-
ar nætur í röð, og í hvert sinn
vaknaði hún æpandi og renn-
andi sveitt. Loks vanð Minnie
ólveg fríðlaus og fór til lög-
reglunnar og sagði henni draum
sinn. Svo undarlega brá við,
að löggan tók hana alvarlega,
einkum þó efur að í ijós kom,
að Harrison hafði alLs ekki lýst
eftir týndri konu sinni. Lög-
reglan fór á sraðinn, braut upp
vegginn við arininn —
og fann ekkert lík. Andar-
taki seinna opnaði ungur lög-
regluþjónn klæðaskápinn og út
úr honum valt líkið af Myrtie,
ásamt stærðar exi . . . fáum
tímum seinna viðurkenndi
Harrison morðið.
Japani nokkur hefir fundið
upp nýja aðferð við að hagnýta
sag. Fram til þessa hefir sag-
ið ekki verið notað til annars
en að troða út með því brúð-ur,
dreifa því á hesthúsgólf og
þess háttar.
Nú hefu.r baðhúseigandi einn
í Tokyo hins vegar skýrt frá
því, að sé saghaugur hitaður að
ákvetðnu marki, hafi hann lækn
andi áhrif á þann, er grefur
sig í hauginn, sbr. leii'böð.
Hafi einhver t. d. verki um
kroppinn Víða, eða þá í höfði,
læknist hann fullikomlega, ef
hann liggur urn hríð í heitum
sag-potti.
Sjúklingar baðhúseigaoidans
í Tokyo, sem hingað til hafa
aðallega verið konur, grafa sig
í heitt sagið, þannig að aðeins
höf.u'ðið er upp úr, eins og sjá
má á meðfylgjandi mynd, og
síðan sér umsjónarkona um, að
iíkami sjúkiingsins sé ætíð
þakinn nýju sagi, hituðu að
réttu hitastigi og að rakastigið
sé einnig rétt.
L,