Tíminn - 04.07.1971, Blaðsíða 1

BLAÐ II
— Sunnudagur 4. júli 1971
I Austurlöndum er það al-
mennt álit, a‘ð fólk hafi oft
lifað áður og eigi eftir að lifa
oftar, í öðrum líkömum. Óneit-
anlega er þetta athyglisverð
tilhugsun, en hér á Vestur-
löndum erum við svo raunsæ,
að við eigum bágt með að
trúa þessu. Hins vegar hefur
okkur ekki heldur tekizt að
leysa lífsgátuna, þrátt fyrir
alla okkar tækni . . .
Andries Bekker frá Trans-
vaal í Suður-Afríku velti þess-
um málum aldrei fyrir sér,
fyrr en sumardag cinn árið
1965. Sjálfsagt hefðu margir
eins og hann, kennt sólarhit-
anum um það, sem þá gcrð-
ist, en það var rannsakað af
vísindamönnum og sólstingur
útilokaður m.a.
Þennan sumai’dag var Bckk-
er úti í reiðtúr með tíu ára
gömlum syni sínum, Corne-
líusi. Allt í einu sagði dreng-
urinn:
— Heyrðu, pabbi. Hvað varð
eiginlega um hestinn, sem
sparkaði í afa, svo hann dó?
Eg sá það. Japie frændi sagð-
ist ætla að skjóta hann eftir
jarðarförina.
Bekker stöðvaði hestinn og
starði á son sinn.
— Er nokkuð að þér, Corne
líus? spurði hann órólegur —
kannski var ekki ráðlegt að
riða svona langt í sólarhitan-
um. Hann varpaði hugsuninni
frá sér og sagði:
— Elskan mín, hvernig get-
ur þú hafa séð hestinn, sparka
í afa? Þú fæddist ekki fyrr en
tíu.árum eftir að afi þinn dó.
Drengurinn leit alvarlegur á
föður sinn.
— Ég veit það ekki. Ég bara
sá það. Ég sá líka, þegar afi
var jarðaður. Ég sat við hlið-
ina á ömmu í vagni með fjór-
um hvítum hestum fyrir, og
hún grét allan tímann . ..
— Ég held, að við ættum að
snúa við heim, drengur minp,
var það eina, sem Andries Bekk
er gat sagt. Þeir feðgar sögðu
ekki margt á heimleiðinni, báð
ir höfðu um margt að hugsa.
Bekker sagði síðar, að honum
hefði fyrst dottið í hug, að sól-
in hefði skinið of mikið á höf-
uð drengsins og ruglað hann.
Eftir því sem Bekker vissi
bezt, hafði aldrei neinn sagt
drengnum frá hinum sviplega
dauða afa hans, en það var þó
hugsanlegt.
Raunsönn saga
Andries Bekker var ný-
kvæntur árið 1945, þegar hest-
ur sparkaði í höfuð föður hans.
Cornelíus var yngstur af fjór-
um börnum hans, og fæddist
1955, réttum 10 árum eftir
dauða afa síns. Móðir Bekkers
lézt 1948 og elzta barnabarn
hennar var þá aðeins hálfs
þriðja árs. Á heimilinu höfðu
örlög gamla mannsins aldrci
verið rædd og Bekker hafði
sjálfur aðeins einu sinni farið
til bernskuheimilis síns til að
Hann hafði verið við jarðarför afa síns og gat lýst atburðunum í smá-
atriðum. Það er kannske ekki svo merkilegt út af fyrir sig. Hitt er
merkilegra, að hann fæddist ekki fyrr en tíu árum eftir jarðarförina.
Enginn hafði nokkru sinni sagt honum, hvað þar gerðist. — Kanadísk
stúlka, sem aldrei hefur lært frönsku, talar málið lýtalaust í dásvefni
og segir frá dauða sínum fyrir meira en einni öld. Þetta eru aðeins tvö
dæmi úr parasálfræðilegum rannsóknum, sem vísindamenn geta enga
skýringu fundið á.
vitja um leiði foreldra sinna.
Ekkert barna hans hafði nokk-
urn tíma komið þangað — jörð
in hafði fyrir löngu verið
seld námafélagi, eftir að þar
fannst gullæð.
Jóhanna, kona Bekkers, sór,
að hún hefði aldrei sagt syni
sínum neitt um dauða afa hans
eða jarðarförina. Hvað við kom
Japie ,,frænda‘‘, þá lézt hann í
bílslysi árið 1950. Cornelíus
hafði aldrei hitt hann og senni-
lega aldrei heyrt hann nefnd-
an. Japie var fjarskyldur ætt--
ingi og var bara af tilviljun
staddur á heimilinu, þegar slys-
ið varð.
Þegar fjölskyldan sat heima í
friði og ró um kvöldið og far-
ið var að svalna í veðri, bað
Bekker drenginn að segja frá
öllu, sem hann „mundi“ um
dauða afa síns og jarðarför-
ina.
— Það var kalt um morgun-
inn, sagði Cornelíus. — Jörð-
in var hrímuð og afi átti í
vandræðum með verkamenn-
ina. Hann fór út í hesthús til
að athuga með hestana. Þeim
hafði ekki verið gefið og afi
var að gefa þeim, þegar hestur,
sem hann hafði nýlega keypt
á uppboði, sló afturundan sér
og hitti afa í andlitið, en hann
hafði beygt sig til að taka upp
hrífu. Gamall negri, sem allir
kölluðu Kerneels, sá þetta, dró
afa frá hestinum og hljóp svo
og sótti ömmu og Japie
frænda. Amma og einhver,
sem ég man ekki, báru hann
inn, Miemie frænka sótti lækn-
inn, en afi var dáinn, þegar
hann kom. Hann sagði, að afi
hefði látizt á staðnum.
Nákvæm smáatriði
Bekker var einkennilega inn
anbrjósts. Nú íór hann að hafa
áhyggjur af syni sínum —
Cornelíus sagði í minnstu smá-
atriðum frá því, sem gerzt
hafði þennan örlagaríka dag.
Gamli negrinn, sem hann
nefndi, lézt aðeins tveim árum
eftir atburðinn. Miemie
frænka var ömmusystir Corne-
liusar «2 lézt árið 1951.
— Geturðu sagt mér, hvern-
ig Miemie frænka leit út? —
Bekker beið svarsins með ótta-
blöndnum spenningi. — Mie-
mie frænka hafði verið dauð-
hrædd við myndavélar, það
hafði aldrei verið tekin
af henni mynd, svo drengur-
inn gat ekki haft neina vitn-
eskju eftir þeirri leið.
— Já, hún var mjög há,
svaraði Cornelíus brosandi —
hærri en þú, pabbi, og mögur
eins og beinagrind. Hún gekk
alltaf í svörtum öklasíðum
kjól, sem var hnepptur upp að
höku og niður úr. Hún var
: með knipplinga framan á erm-
unum. Hún var rangeygð og
< varð mjög reið, ef einhver
minntist á það. Einu sinni kast
aði hún steini í mann með
myndavél, lögreglan kom, en
gerði ekkert — sagði bara,
að maðurinn mætti ekki taka
mynd af henni gegn vilja henn
ar.
Bekker varð að taka á öllu
sem hann átti til, til að skelf-
ingin, sem greip hann, kæmi
ekki í ljós. Honum fannst
liann vera að gægjast inn um
dyr inn í annan heim. Þetta
sem sonur hans sagði, voru
hlutir, sem hann sjálfur hafði
löngu gleymt og aldrei nefnt
við neinn. Kona hans vjssi
ekki einu sinni um þetta með
Ijósmyndarann og steininn.
Cornelíus vissi ýmislcgt, sem
enginn gat hafa sagt honum,
nema faðir hans, sem aldrei
h'afði gert það.
En jarðarförin, hvað gat
drengurinn sagt um hana?
Cornelius Bekker gat lýst smia*riSum viS dauSa afa síns, sem áttl sér
•sta8 10 árum á8ur en hann s)a1fur faeddlst.
— Ég sat hjá ömmn. Bún
var svartklædd og var með
barðastóran hatt og þykkt
slör. Svarti kjóllinn var síður,
en svo var hún í hnepptum
stígvélum upp fyrir ökla. í
höndunum hélt hún á litltim
vendi af villtum blómum. AH-
ir hestarnir voru hvítir, en sá,
sem var aftan til hægra meg-
in, var með svartan blett á
flipanum. Vagnarnir óku upp
langa brekku. Vegurinn var
vondur og það var girðing með
fram honum. Uppi á hæðinm
stóð sedrusviðartré og nokkr-
ar mímósur. Gröfin var rétt uið
girðinguna, undir mímósutré.
Japie frændi bar kistnna
vinstra megin, en ég þekkti
ekki hina þrjá, sem báru líka.
Gamli presturinn **sem talaði
yfir kistunni var með snjóhvítt
hár. Svo sungu allir sálmiim
Lýs milda ljós.
Af eigin reynslu
Drengurinn gat lýst kistunni
nákvæmlega o? sagði líka frá
því, þegar amma gekk fram og
kastaði blómvendinum í gröf-
ina.
—Þegar við svo lögðum af
stap heim, komu þrumur og
eldingar, en himininn var heið-
skír. Amma sagði við mig: —
Þetta var skrýtið, ég hef aidrei
séð þetta fyrr.
Bekker spurði ekki meira.
Hann vissi ekkert, hvað hatm
átti að hugsa og var hræddur
við son sinn. Þetta var svo
óskiljanlegt, að hann treysti
sér ekki til að bera það eimi
Hann hafði heyrt um prófessor
Arthur Bleksley, sem var fræg-
ur parasálfræðingur og stjóm-
aði rannsóknarstöð í þeim
fræðum í Suður-Afrflm og
hafði samband við hann.
Bleksley stakk upp á að þeir
skyldu gera tilraun á drengn-
um, án þess að segja nokkuð
um það fyrir fram. Þeir óku
með Comelíus að gamla heim-
ilinu og spurðu, hvort hann
gæti sýnt þeim leiðina, sem 1&-
fylgdin fór. Bleksley, sem var
ókunnur á staðnum, ók og
Comelíus sat við hlið hans, en
Bekker í aftursætinu. Comelí-
us vísaði veginn hiklaust, og
uppi á hæðinni var einstakt
leiði undir mímósuranna. En
þegar þeir stóðu þar þögulir,
spurði Corlelíus:
—Kom einhver hingað
seinna og lagaði til á leiði
brezka hermannsins Watkins,
eins og Miemie frænka var
vön að gera? Hún var ást-
fangin af honum, og hann var
tekinn af lífi, af því að b*wn
strauk úr hemum. Corneiíus
gekk að gröf um 200 metram
fjær. Illgresi var ráðandi þar,
en á legsteininum stóð nafnið
Thomas Edward Watkins,
dáinn 1.10. 1901.
Þetta var saga síðan fyrir
daga Bekkers, en hann mundi
að hann hafði heyrt foreldra
sína tala um ástarævintýri
frænkunnar með berzkum her-