Tíminn - 23.09.1973, Qupperneq 28

28
TÍMINN
Sunnudagur 23. september 1973
Behn-fjölskyldan sýndi vinum slnum gjarnan a6 Adnré var lokaður inni' i skúrnum. Aður en hann var
frelsaöur, tók kunningi þeirra þessa mynd af honum bak við rimlana.
OTI i horni i grasi grónum garði
viö húsið aö Dasewegen 6 i Bili-
stedt, úthverfi Hamborgar,stóð til
skamms tima litill skúr. Hann
var negldur saman úr bjálkum og
fyrir dyrunum var stór hengilás.
Ekki var gler I glugganum, held-
ur sverir járnrimlar og strigapoki
var breiddur fyrir.
Nú er skúrinn horfinn. Eigand-
inn, Wilfried Behn verkamaöur,
þurfti ekki að nota hann lengur og
brenndi hann. Ekki er langt siðan
lögreglan braut skúrinn upp og
fór inn. Ósjálfrátt urðu lögreglu-
mennirnir að gripa fyrir nefið,
þvi lyktin var verri en i nokkru
fjósi.
Úti i horni skúrsins mátti
greina trébekk og á honum lá eitt-
hvert hrúgald, vafið óhreinum
tuskum og klætt rifnum og enn
óhreinni fötum. Hrúgaldið var
hinn 15 ára gamli André Behn.
Þegar geislinn frá vasaljósi lög
reglumanns féli á andlit hans,
reis hann upp. Hann reyndi aö
brosa,og með sprungnum vörum
hvislaði hann: — Frændi, frændi.
Þetta var eina orðið, sem hann
kunni.
Liðin voru fimm ár siðan André
hafði séð annaö fólk en stjúpföður
sinn og móður. Allan þann tima
hafði hann hafzt við i aðeins sex
fermetra skúrnum og aðeins ör-
sjaldan komið út undir bert loft —
á aðfangadagskvöld fyrir tveim-
ur árum og á páskadaginn i ár,
þegar hann fékk að vera I af-
mælisveizlu systra sinna I tvær
klukkustundir. Auk þess i þau fáu
skipti sem hann fékk ný föt.
André var andlega vanheill.
Heili hans er álika þroskaður og
fjögurra ára barns. Hann getur
ekki talað, aðeins gefið frá sér
óskiljanleg hljóð og tautað fáein
einföld orð.
Skömmuðust sín
fyrir drenginn
Marta Behn og maður hennar
skömmuðust sin fyrir drenginn.
Hann var villtur og órór og vakti
athygli á almannafæri. Þess
vegna byggöi Wilfried Behn skúr-
inn, þar sem hægt væri að geyma
hann.
Þegar einhver spurði, hvar
André væri, var þvi til svarað að
hann væri að leika sér i herbergi
sinu. En fáir spurðu, aðeins þeir,
sem eitthvaö þekktu Wilfried
Behn, sem talinn var skapmikill
og fremur leiöinlegur maður. Og
nágrannarnir á Dasevegi höfðu
nóg með sjálfa sig og sin mál.
En svo gerðist þaö, að gömul
kona við götuna gat ekki lengur
Þar til André var 9 ára var
hann róllegur og góður drengur.
En svo fór hann að fá æðisköst.
þagað. 1 sjónvarpinu hafði hún
verið að horfa á mynd um illa
meðferð á börnum og þá datt
henni André i hug — skrýtni
drengurinn, sem hvarf skyndi-
lega dag nokkurn fyrir 5 árum.
Hún hringdi til lögreglunnar og
eftir talsverðar umræður fengust
tveir menn til að aka til þess
heimilisfangs, sem hún gaf upp
og leita að drengnum.
Eins og svo oft áður var enginn
heima i húsinu númer sex. Lög-
reglumennirnir litu i kring um sig
i garðinum og þegar þeir komu að
skúrnum, undruðust þeir þennan
stóra og mikla hengilás. Þeir
brutu hann upp og fundu dreng-
inn.
Farið var meö André til sjúkra-
hússins i Ochsenzoll. I fyrsta
skipti i fimm ár var hann baðaöur
og hann fékk hrein föt. Svo fékk
hann aö sofa i raunverulegu rúmi
og var ákaflega hamingjusamur
yfir þvi.
Við gerðum
ekkert rangt
Marta og Wilfried Behn, bæði 36
ára, voru handtekin sama kvöld
og lögreglan var ekki i neinum
vandræðum meö ákæruna á
hendur þeim. Hún hljóðaði upp á
misþyrmingar og ólöglega inni-
lokun.
Daginn eftir var þeim þó sleppt
og þá fóru þau heim. Wilfried
Behn náði sér i kúbein og braut
niður skúrinn og kveikti i honum.
Nú þurfti ekki lengur að nota
hann.
André er eitt versta dæmið um
misþyrmingu barns i Evrópu á
siðari timum. En Marta og Wil-
fried Behn skilja þaö ekki. Þau
telja sig ekki hafa gert neitt
rangt.
FIMAA
ÁR í
BÚRI M
í sjúkrahússgarði í útjaðri
Hamborgarer 15 ára dreng-
ur að leik. Hann er andlega
vanheill, en hamingjusam-
ur. Fuglarnir og trén eru
vinir hans og hin bömin eru
góð við hann. Drengurinn
heitir André. í fimm ár var
hann lokaður inni eins.og
dýr í búri. Foreldrar hans
skömmuðust sín fyrir hann
og geymdu hann í skúr.
Einu sinni á ári kom hann út
til að fá ný föt. — Við höf um
ekkert gert af okkur. Hann
er aumingi, segir stjúpfaðir
hans.
Hvern skyldi gruna, að þarna á bak við húsið væri dreng haldið inni-
lokuðum?
— Við erum ekki vond. Við vild-
um André bara þaö bezta. Okkur
þykir eins vænt um hann og tvi-
buradæturnar, en hann var öðru-
visi og þess vegna neyddumst við
til að loka hann inni, segir Wii-
fried Behn.
Litla húsiö við Dasewegen er nú
eins og vigi. Sjónvarpsmenn og
blaðamenn viðs vegar að úr
Þýzkalandi hafa vaktað það daga
og nætur, en Wilfried Behn hefur
ekki opnað fyrir neinum. Hann
hefur stóran varðhund i garöinum
og hótar að skjóta alla, sem nálg-
ast.
— Þvi getum viö ekki fengið að
vera i friði? Viö höfum ekki myrt
neinn, sagði hann þegar hann
opnaði fyrir þeim, sem þessa
grein skrifaði og er sá eini, sem
fengið hefur að koma inn i húsið. I
þrjár klukkustundir fékk blaða-
maðurinn að vera inni og tala við
Wilfried. Skyndilega stökk hann
upp úr stólnum og hljóp út að
glugganum.
— Fólk vill skjóta mig. Hvers
vegna eru allir svona vondir?
Hvers vegna skilja þeir okkur
ekki? spurði hann. — Það var
ekki okkur að kenna að André var
andlega bilaður. Við neyddumst
til aö vernda dætur okkar og þess
vegna lokuðum við hann inni i
skúrnum.
André fæddist nokkrum árum
áöur en Marta og Wilfried giftust.
Enginn veit, hver faðir hans er og
fyrstu fjögur árin var hann á
barnaheimili. Þegar móðir hans
var búin aö ná sér i mann, sem
gjarnan vildi hafa barnið, vildi
hún fá þaö, en læknirinn réði
henni frá þvi. Þó tóku þau André
heim.
Réðst á systur sínar
Þau höfðu verið vöruð við þvi
að André væri erfiður. Hann var