Mánudagsblaðið - 22.08.1966, Síða 3

Mánudagrur 22. ágpúst 1966
Mánudagsblaðið
Blaó fynr edU
Kemur út á mánudögnm. Verö kr. 10.00 í lausasölu. Askrifenda-
gjald kr. 325,00. Siml ritstjóroar: 13496 og 13975.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður: Agnar Rogason.
Auglýsmgasími 13496. — Prentsmiðja Þjóðviljans.
Hraksmánarástand þjóðveganna
Ekki þuríti nú meira en rigningarsudda í einn
dag til þess, að þjóðvegir í nágrenni Reykjavíkur,
yrðu að forarvilpu, ausandi aur á bifreiðir og
ferðafólk, sem um þá fór. Mun hverjum manni
orðið leitt þetta miðaldafyrirkomuleg, sem við bú-
um nú við. Tíminn birti í s.l. viku allgóða forustu-
grein um ástandið í vegamálum og ættu stjómar-
herramir, og þá ekki sízt samgöngumálaráðherrann
að skilja, að hér er ekki lengur um neitt hégóma-
mál nokkurra einstaklinga að ræða, heldur vilja
allra hugsandi manna. Gerir stjórnin sér lítt ljóst
hvílík kostnaðarhít vegaleysi þjóðarinnar er orðin
ríkissjóði, auk óþæginda og skrælingjabrags þess
sem vegleysurnar setja á landsmenn. Það eru mý-
mörg ráð til að bæta úr ástandinu en, sem fyrr,
einkennist öll afstaða stjórnarinnar, svo ekki sé
talað um vegamálastjórann, á gamaldags, úreltum
hugmyndum og algjöru skilningsleysi á „æðakerfi'
eins þjóðfélags eins og Tíminn kallar það.
Það er skýlaus krafa allrar þjóðarinnar, að
ríkisstjórnin leiti nú þegar fyrir sér um lán til
að endurbyggja ALLT þjóðvegakerfi landsins,
ráði til aihugunar á þessum málum lærða út-
lenda fagmenn, sem unnið hafa við vegagerð-
ir í hinum ólíkustu stöðum þar sem aðstæður
eru eins og hér. Á íslenzka sérfræðinga er ekki
að treysta, einfaldlega vegna þess, að þeir eru
ekki fyrir hendi. Ríkisstjórnin verður að gera
sér Ijósa tugmilljóna sóun gjaldeyris vegna
þessa ófremdarástands. og leggja drög að því,
að þær þjjóðir, sem hjálpað hafa öðrum smá-
þjóðum I þessu nauðsynjamáli, verði sóttar
heim og aðstoð rædd. Það er ekki aðeins of-
raun þessarar kynslóðar að standa undir svona
miklum verklegum en bráðnauðsynlegum fram-
kvæmdum heldur er það að verða henni of-
raun að búa við núverandi tómlæti og skeyt-
ingarleysi ráðamanna okkar. Ríkisstjórnin get-
ur verið viss um það, ef hún lítur í kring um
sig, að hægt er að fá lán til langs tíma til að
tryggja að vegakerfið sé byggt upp á viðun-
andi hátt á næstu fimm árum.
Kjuklingar og svínarækt
Það eru gleðitíðindi, að fslendingar eru nú
farnir að leggja sér fuglafæðu til munns í ríkari
mæli en til þessa. Teitur á Móum á Kjalarnesi upp-
lýsir í Vísi s.l. miðvikudag, að eftirspurn geti hann
vart annað bæði til matstaða og einstaklinga. Sama
máli mun gilda hjá Jóni á Reykjum í Mosfellssveit,
sem ræktar þessa gæðafæðu einnig. En Teitur á
Móum bendir á í viðtali sínu við blaðið, að hálfrar
aldar gamalt, úrelt fyrirkomulag í sambandi við
'óðrun og flutning geri eld óheyrilega dýrt, úti-
loki sölu til útlanda og hafi í för með sér allskyns
óþægindi.
Þetta ei ekki ný bóla á íslandi. Við búum
enn í mörgu við óheyrilega úrelt fyrirkomulag,
tómlæti og undarlengan molbúaskap í mörgu
öðru. Efa má hvort heppilegt sé að flytja
kjúklinga út. en það breytir engu um það, að
enn eru kjúklingar á borð við Móa-kjúklinga
Framhald á 4. síðu.

KAKALI SKRIFAR:
l
!
i
I
i
!
I
I
i
I hrelnskilni sagt
i
i
hjá kommum og Framsókn
ji Orlög Sjálfstæðisfiokksins - Hljóðfæralaus hljómsveit — Hverfandi j
ffylgi — Ólánið mikla — Kjördæmi Óiafs tapað? — Aðeins meðalmenni |
— Nýtt blóð — Moldarskarnið og forustan — Sjálfstæðismenn kvarta l
i
I
!
I
|em
hina
Ég var, alveg nýlega, að
skoða mynd af þingmönnum
Sj álfstæðisflokksins, sem tek-
in var á sviði Sjálfstæðishúss-
ins, Sigtúni. Þetta var glæsi-
legur hópur, en hann minnti
ónotalega á stóra hljómsveit,
er hefur einhvernveginn týnt
hljóðfærunum sínum- Óhapp
við vitum að oft hendj'
gleðiríku stétt, hljóm-
listarmenn.
Máske er það svo, að mynd
þessi sé, á vissan hátt, tákn-
ræn um giftu flokksins frá
þeirri óheillastundu, að hann
hljóp undan eigin frumvarpi-
en síðan fylgdi hið
ótímabæra og óbætanlega —
ennþá — fráfall Ólafs Thors.
Síðan þessi óhöpp dundu yfir
flokkinn, hefur ferill hans
verið eitthvað keimlíkur ör-
lögum stórefnaðrar fjölskyldu,
sem erfði eignir og gripi, en
allt sundraðist í ósamlyndi,
sukki og hamingjulausum
spekulasjónum.
Sjálfstæðisflokkurinn hefur
stjómað íslandi roeð einskon-
ar mjúkum undirleik krata,
mestu uppgangsár íslenzku
þjóðarinnar, ef frá eru tekin
uppgripaár og breytingar
stríðsáranna sjálfra og fyrstu
eftirstríðsáranna, þegar hrossa
kaup og fyrirhyggjuleysi
hjálpuðust að við að eyða
söfnuðum auði og ekkert hélt
okkur gangandi nema banda-
rískur ölmusuauður — þessi
lífæð núverandi velmegunar
Evrópuþj óðanna.
I dag getur svo hinn al-
menni kjósandi svipazt um á
pólitíska sviðinu og horft á
þetta mikla örugga vald lang-
stærsta flokksins og séð yfir
þá rúst, sem nú er mest á-
benandi, þótt flokkurinn haldi
enn mestu fylgi. I stað al-
mennrar samvinnu eru mis-
munandi element, sterk öfl
flokksins, í fullum fjandskap
við hvort annað, úlfúð og
upplaust ógnar á næsta leiti,
hatramar deilur og valdaátök
eru augljós meðal þeirra, sem
næst sitja sjálfri krúnunni.
Iðnaðarmenn bera raunir sín-
ar á borð í Þjóðviljanum,
jafnvel Tíminn, þessi ástmey
bændanna er orðinn gjallar-
hom óánægðra útvegsbænda.
Hið góða, sem gert er af rík-
isstjóminni, eignar sér Al-
þýðuflokkurinn, þetta fóstur,
sem aldrei fær vaxið vegna
innanmeina og allskyns óeðl-
is, sem verið hefur aðals-
merki hans um árabil.
Það var auðvitað ekki efni-
legt fyrir mann að taka við
sprotanum af Ólafi Thors,
sem nú hefur verið settur á
stalla, einskonar „hetja“
flokksins, ungum Heimdelling-
um til eftirbreytni. Láta má
átölulaust, að menn — jafn-
vel í pólitískum tilgangi —
vilji gera hetju úr Ólafi. eins
og nú er gert úr nær hverj-
um látnum manni, sem eitt-
hvað hefur haft sér til gildis.
En margir benda á að flokks-
forustunni hefði verið sýnu
nær að apa eftir eða tileinka
sér eitthvað af hæfileikum og
leikbrögðum Ólafs Thors í
stað þess að gylla hann á
stalla eða ausa hann lofi, sem
Ólafur brosir sjálfsagt að af
hæðum ofan. Ólafur var ekki
aðeins sameiningartákn flokks
ins, hann var líka stolt
flokksins, stolt, sem aldrei
aldrei hefði hlaupið frá sam-
þykkt hans, hvort heldur
kommar, kratar eða aðrir
hefðu hótáð. Margt má og
mætti að Ólafi fínna, en heig-
ull var hann ekki hvorki per-
sónlegur né í pólitískri mein-
ingu. Hann lempaði, eins og
kallað er, eða bara hreinlega
stóð eða féll.
í dag er ekki glæsilegt út-
litið- 1 kjördæmi látins flokks-
foringja finnst ekki von um
að kjördæmið vinnist. Hvar
sem þar er litið, blasa við
klaufsk, óþjál meðalmenni og
smámenni, og yfir þeim flest-
um skín þessi gamla rót-
gróna heimdallarmennska —
þessi leiðtogaaðdáun, sem
nánast vekur ógleði
áhorfenda. Þetta eru erfingj-
arnir, það sem koma skal —
þ. e. framtíðin, trúin og von-
in. Það verður hreinasta
kraftaverk ef flokkurinn held
ur kjördæminu, og er þetta
svo einstök sönnun á skorti
á dómgreind, að i minnum
verður höfð- Sá eini möguleiki
er auðvitað, að í framboð fá-
ist litríkur maður, ákveðinn,
ófeiminn og þekkingarríkur,
ekki á smámennskuna og
hreppamennskuna, heldur
maður með yfirsýn og getu.
Margir hafa augastað á Pétri
Benediktssyni, og vissulega
væri hann einna líklegastur
til að setja í sess Ólafs, ef
ekki hindráði eitthvað annað-
Tap Sjálfstæðisflokksins í
bæjar og sveitarstjómarkosn-
ingunum síðast var ekki venju
legt tap í slíkum kosningum.
Tapið var táknrænt fyrir álit-
ið, sem almenningur hefur á
forustunni, sem nú er við
stjómvölinn. Þegar sjálf
Reykjavík, höfuðvígið, ekki
aðeins tapar heldur til Fram-
sóknar og krata, þá er sjáv-
arlagið í sæ stjórnmálanna
orðið meira og alvarlegra en
saklaus bræla.
Jón Thoroddsen, skáld, læt-
ur Hjálmar tudda, augnaþjón
Sigvalda prests, segja einu
sinni eftir sérlega svaðilferð
prestsins í sauðahús: „Má ég
ekki dusta moldarskarnið af
dinglandanum?“ meinandi að
sr Sigvaldi hafði óhreinkazt
á kyrtilskautunum eftir dvöl-
ina undir frosnu hlöðuþakinu.
Það er máske ekki ósennilegt,
að margir Sjálfstæðismenn
hefðu orð Tudda um pólit-
ískt „andlit“ forustunnar í
Sjálfstæðisflokknum. Það er
víst, að hún hafi óhreinkazt
á kyrtilskautunum eftir þær
voðalegu ófarir, sem flokkúr-
inn hefur ratað í síðari árin.
Ekki er enn vitað, hver á-
heit yfirpostuli flokksins ætl-
að að hafa áður en næst verð-
ur kjörið, en vænta má, að
þar yrði efndir meiri en sr.
Sigvalda, þegar hann loksins
slapp lifandi úr tóftarskömm-
inni.
Þegar hefur vissulega ver-
ið hamrað á því hér og víð-
ar hvernig komið er nú hag
iðnaðar, kaupsýslumanna og
margra annarra sjálfstæðra
atvinnurekenda. Auglýsingar
um eignamissi, fjárupptökur
almennar og sívaxandi opin-
ber gjöld vegna brjálæðis-
legra fjárfestinga hins opin-
bera eru i senn skömm og ó-
svinna í garð hins almenna
kjósenda. Það er alveg víst,
að stjórn landsins og í kjöl-
farið stjórn kaupstaðanna og
höfuðborgarinnar, ætlar nú-
lifandi kynslóð ekki aðeins
að standa fjárhagslega undir
öllum verkefnum, nauðsyn-
legum og ónauðsynlegum,
heldur virðist það líka okkar
hlutverk að standa undir
aukafjársjóðum bankanna,
byggingarbrjálæði þeirra og
Seðlaólánsins, kirkjubygging-
um og rosaframkvæmdum
um land allt. Nauðsynjamál
t.d. vegagerð situr á hakan-
um og dýrmætustu farartæki
hristast í sundur af þeim or-
sökum. Höfuðstaðurinn legg-
ur í stóríbúðir undir ræfil-
menni mörg, eltir ólar við
allskyns lýð í atkvæða-
smölun — og fer þar mann-
greiningarlaust, þótt sjálfsagt
sé að hjálpa dugmennum.
Heita má, að hamingja
Sjálfstæðisflokksins hafi aldr-
ei verið minni en nú, þegar
hamingjusól hans ætti að
vera í heiði. Ýmsu má um
kenna, en, að sjálfsögðu,
verður það suðvitað skipstjór-
inn á ríkisskútunni, sem taka
verður ásökununum og
byrgð á skakkaföllum. Það er
nú kominn sá tími, að skip-
stjórinn verður að sjá villu ™
síns vegar, skýra málin, ekki
í leiðara Moggans, heldur tala
til þjóðarinnar sjálfrar, án
pólitísks rifrildis og án þess
kenna hinum flokkunum um
sín eigin mistök. Það er enn
hægt að bjarga og leiðrétta.
En það verður ekki gert með
núverand i hrunstefnu. Við
eigum fullan rétt á að finna,
að rfkisstjómin vill gera ann-
að en skattpína almenning, og
gera núlifandi kynslóð borg-
unarmenn fyrir öllum fram-
kvæmdum. Það er engin
minnkun. fyrir smáa og til-
tölulega máttvana þjóð, sem
allt verður að gera £ einu í
heimi, sem vex dagförum í
tækni og , framleiðslu, þótt
leitað sé styrks hjá stórþjóð-
um. Það er útilokað fyrir
nokkra rikisstjórn, hver sem |j
. hún er, að sitja og halda "
áfram þessari skattpínslu-
stefnu. Ég er viss um, að hér
hefur ríkisstjórnin enn gerzt
sek um óþarfa og ímyndaða
hræðslu við landráðayfirlýs-
ingar og glæpastefnu þeirra
hérlendis sem dýrka alþjóð-
lega yfirgangsstefnu kommún-
ista. Það er kominn tími v.il
að þurrka þá hégilju út með
öllu. Það fellir Sjálfstæðis-
flokkinn annað afl en gjálf-
ur komma, misheppnv.ðra
skálda og listamanna, bó-
hema og „frjálst kynlíf“-
flokjfa, sem virðast síðari ár-
in vera helzt þymir í augum
flókksins og stjórnarinnar
!
!
!
*
4