Ísafold - 02.05.1888, Blaðsíða 2

78
fullskipað aptur ráðaneyti sitt. Af hinum
nýju ráðherrum mi nefna Dahl, hjeraðs-
dómara, einn af helztu skörungum þingsins.
Við svo búið mun nú látið standa, að
minnsta kosti þar til er hinar nýju kosn-
ingar eru um garð gengnar.
Björnstjerne Björnson er nú í Svíaríki,
Og heldur þar sömu fyrirlestra, sem hann
hefir haldið í Danmörku og Noregi.
Henrik Ibsen varð sextugur 19. marz.
Hann var þá í Miinchen, og hingað
streymdu til hans fagnaðarsendingar og
kveðjur úr öllum áttum, frá skáldum, rit-
höfundum og leikmenntafólki á þýzkalandi
Og Norðurlöndum, frá mörgu stórmenni og
59 löndum hans á þingi, frá verkmanna-
fjelaginu í Kristjaníu auk fl. Sjónarleikar
hans mjög leiknir á þýzkalandi og í Aust-
urríki, og alstaðar í mestu metum.
Svíakonungur á ferð til Suðurlanda; hef-
ir fengið heimboð af Portúgalskonungi.
England. Hjeðan vitum vjer engin ný-
næmistíðindi að segja. Kurinn á Irlandi
ekki minni en áður, og illræðisverk »tungl-
skinsmanna« — svo nefnast samsærisliðar
íra — heldur í uppgangi, þrátt fyrir þann
dróma hervörzlunnar, sem landið er keyrt í.
Til silfurbrúðkaups prinzins af Wales
(10. marz) kom margt skyldfólk og venzla-
menn frá meginlandinu ; meðal þeirra krón-
prinz vor og kona hans.—Viktoría drottn-
ing hefir dvalið um stund á Ítalíu og ætlar
innan skamms að leggja heimleiðina um
Berlín og heimsækja þar tengdason sinn,
þýzkalandskeisara, og dóttur.
þí'ZKALAND. Lát föður síns heyrði Frið-
rik keisari í San Bemo (á Italíu), þar sem
læknar hans höfðu valið honum vist til
heilsubótar, og tilraunirnar voru gerðar við
meinsemd hans. Miður fær en skyldi
lagði hann þegar af stað til Berlinar, en
Ítalíukonungur skundaði norður til Genúa,
og þar skildust þeir keisari með mestu
blíðu. Keisaranum var þá málsins varn-
að, og svo er enn, og hann verður allt að
tjá með ritfærum. Um apturbata hans og
lífdaga er allt enn milli vonar og ótta.
Einn daginn sagt, að honum líði vel eða
bærilega, hinn næsta miður látið. Allir
unna þessum höfðingja bráðs bata og langr-
ar farsældar. Hann er nú á miðju 57. ári
aldurs síns.
þó keisarinn hafi verið í mörgum stór-
bardögum og stýrt þar her og herdeildum
til sigurs (við Sadóva, Wörth, Weissen-
burg, Sedan og á fleirum stöðum), er það
um hann kunnugt, að hann hefir óbeit á
stríðum og vill öllu í sem lengstu lög til
friðar stilla. I ávarpi sínu til fólksins seg-
ir hann sjer mest annt um, »að gera þýzka-
jand að bjargstöð friðarins*. Bæði ávarp-
jð og brjef hans til Bismareks ber alstað-
ar vott um frjálslyndan og göfugan mann.
Hann talar um umburðarlyndi í trúarefn-
um og heitir öllum jafnrjetti hverrar trúar
sem eru. Hann talar um endurbætur upp-
eldis og kennslu, um hina nýju kynslóð
vaxandi upp í guðsótta, hófsemi og öðrum
dyggðum, en víkur á, hvernig hálfmennt-
un geti leitt til ófarnaðar. Niðurlag brjefs-
ins til kansellarans er svo látandi : »Hirð-
andi lítið um frægðarljóma stórvægilegra af-
reksverka læt jeg mjer nægja, ef svo verð-
ur sagt um ríkisstjórn míua, að hún hafi
orðið þegnum mínum til hagsælda, nytja-
rík landi mínu og öllu ríkinu til bless-
unar«.
Við útför Vilhjálms keisara (16. marz)
mikill sægur tiginna manna; meðal þeirra
krónprinzarnir frá Bússlandi, Austurríki,
Svíaríki og Danmörku, auk margra annara.
Evrópublöðum hefir um tíma ekki verið
um annað meir tíðtalað en um það áskiln-
aðarmál með hirð keisarans og Bismarck,
sem honum þótti svo mikið undir, að hann
beiddist lausnar frá embætti, ef tillögur
hans yrðu ekki teknar til greina. Málið
svo vaxið, að keisaradrottningin (Viktoría)
hugði til mægða við Alexander prinz af
Battenberg, Bolgarafurstann, sem rekinn
var frá völdum. Heitmey hans var Vikt-
oría, dóttir keisarans. Bismarck þótti í-
skyggilegt, ef svo rjeðist, þar sem Bússa-
keisari er prinzinum hinn reiðasti fyrir
atferli hans á Bolgaralandi, kallar hann
bæði hafa rofið öll fögur heit við Búss-
land og Berlínarsáttmálann sjálfan, er hann
gekkst fyrir samsteypu Eystri-Búmelíu við
Bolgaraland. Nú er þó svo sagt, að Bis-
marek hafi sigrað, og að ráðinu sje frest-
að, að minnsta kosti þar til að allt er út-
kljáð um Bolgaramálið. Vel þá, ef svo
tekst skjótara en áhorfist.
A ríkisþinginu þau lög fram gengin, sem
lengja kjörtímann til 5 ára. Svo á litið,
að þetta tryggi nokkuð löggjöf og ríki gegn
kosningabramli og æsingum.
Frakkland. Hjeðan hafa nú »fæst orð
minnsta ábyrgð«, er svo bágt er nokkuð á
að ætla, að hverju rekur, en aldrei hefir
meiri titringur færzt á »þjóðveldið þriðja«
en nú. 1 stuttu máli eru þetta höfuð-
atriði tíðmda: Um mánaðamótiu settist
29. ráðaneyti þjóðveldisins við stjórnina.
Tirard og hans menn urðu að fara frá
fyrir atkvæða-atgöngu þingmanna í ytra
arm fylkingar hægra og vinstra megin.
Endurskoðunar krafizt á ríkislögunum.
Hjer sagt mest undir róið af vinum Bou-
langers hershöfðingja, en þá af honum
herstjórn tekin, sjálfu átrúnaðargoði lýðs-
ins og hefndarhyggjumanna (gagnvart þjóð-
verjum) á Frakklandi, og þeirra allra, sem
að minnsta kosti í svipinn sætta sig við
alræðisvald og tigna það, meðan auðnan
fylgir. Floquet, formaður fulltrúadeild-
arinnar og mesti skörungur í harð-
fylgisliði frelsismanna, skipaði nýtt ráða-
neyti, en bað þingmenn vera þolinmóða og
hraða sjer í engu með breyting stjórnar-
laganna, búa hana vel undir með ýmsum
lagabótum, en láta á stjórnarinnar valdi,
hvenær hún yrði upp borin. Lítið traust
á, að því ráði verði fylgt, en við hinu bú-
izt, að nýr flokkasamdráttur vísi Floquet
á sömu leið og hinum. Undir komið,
hvern kjark hann sýnir móti Boulanger
og hans leyndarliðum — einvaldssinnum —
sem styðja hann meðan hann vill umturna
þjóðveldinu. Boulanger hefir nú tekið af
sjer grímu, og viðkvæði hans er sem fleiri,
að »þingið sje ráðlaust, stjórnin aflvana,
þingstjórn Frakklands afskræmi og vanti
sannan lýðvaldsbrag, en land og lýður
þarfnist rjettrar forustu(!). og vegur Frakk-
lands sje í sýnu veði«, o. s. frv. A kjör-
þingum, þar sem í auð sæti skyldi kjósa,
hefir hann látið bjóða sig fram og vini
sína, og hefir hjer allt að óskum gengið.
Hann var sjálfur kosinn í Le Nord með
175,000 atkvæða. Talað um mikinn fje-
burð við þær kosningar, og líkast rjett til
getið, að þetta fje — hálf miljón franka —
hafi komið úr annara hirzlum en þeirra,
svo standa undir merki Boulangers. Sum
blöðin segja, að hann stæli eptir trúð-
skaparbrögðum Napóleons þriðja á hans
landráðadögum, og Jules Ferry kallaði
hann í fyrra dag »foringja nýrrar upp-
reistar og landráða«. Astandið er ískyggi-
legt, en hjer skal nú látið við nema.
Wilson dæmdur sýkn í æðsta dómi fyrir
þá sök, að lagastaðir næðu ekki til hans,
en með hörðum ummælum um allt hans
atferli.
Ítalía. Ekkert orðið af viðureign við
her Abessiníukonungs, því hann er nú
horfinn aptur af vígstöðvum, og treysti
sjer ekki að ráðast á varnarvígi ítala.
Friðarsamninga hefir verið leitað, en
saman ekki gengið að svo komnu. Á valdi
ítala er nú allur sá landgeiri, sem þeir
misstu nokkuð af í fyrra, og vel virkjum
horfinn. Svo látið, að þeir muni því
hlíta.
Portúgal. Hjeðan að geta um leik-
húsbruna í Oportó, þar sem hátt á annað
hundrað manna höfðu líftjón.
Búmenía. Hjer gerðust óspektir í byrj-
un mánaðarins í höfuðborginni, og við at-
göngu liðsins höfðu nokkrir menn bana,
en lauk við það, að Bratiano gamli fór frá
stjórninni. Henni helzt til saka fundið,
að hún hefði of lítið hirt um fjefrekju og
aðra óráðvendni embættismanna sinna.
Við forstöðu stjórnarinnar hefir tekið sá,
er Bosetti heitir, einn af stórhöfðingjum