Ísafold - 07.08.1889, Blaðsíða 3

Löggilding verzlunarstaða. Nefnd í
efri deild, J. Havst., L. E. Svb. og Jón Ól.
er hafa haft löggildÍDgarfrumvörpin öll (9) til
meðferðar síðan þau komu frá neðri deild, er
nú búin með álit sitt.
Nefndin ræður frá að löggilda Haukadal,
Vogavík, Svalbarðseyri og þórshöfn, með því
að þessar hafnir sjeu svo skammt frá kaup-
túnum; en ræður til, að löggilda Arngerðar-
eyri, Múlahöfn, Hólmavík (stækkun Skelja-
víkurverzlunarstaðar), Stapa og Búðareyri (í
stað Hrúteyrar).
Fjárlögin Onnur umr. búin í neðri d. í
gær. Af breytingaruppástungum nefndarinn-
ar (sjá síðasta bl.) var fellt: til aðstoðar-
manns við hina umboðslegu endurskoðun 500
kr. (1891); til síra Odds V. Gíslasonar 500
kr.; 300 kr. hækkun á styrknum til kvenna-
skólans í Beykjavík; styrkur til útgáfu rit-
safnsins «Sjálfsfræðarinn» tvennar 600 kr.
Uppást. frá J. þórarinss. um tvennar 200 kr
til kennarafjelagins til að halda úti uppeldis-
tímariti var og felld.
Stjórnarskrármálið. Efri deild hafði
stjórnarskrármálið til 1. umræðu í fyrradag,
5. þ. m. Var þar orðalaust samþykkt 5 manna
nefnd, og kosnir í hana: Jón A. Hjaltalín,
Jón Ólafsson, Friðrik Stefánsson, Skúli þor-
varðarson og E. Th. Jónassen, með 9 atkv.
allir, nema sá síðastnefndi með 8. Formað-
ur í nefndinni er Jón Olafsson, og skrifari
Jón A. Hjaltalín.
Kirknafje. það frumv., uppsteypa úr
frumvarpi þórarins Böðvarssonar um tekjur
kirkna, heimilar fjárhaldsmanni kirkju, eða
söfnuði, sem fjárhaldið hefir, að fela sóknar-
nefndinni innheimtu á tekjum kirkna, gegn
10'/o í innheimtulaun. Beikningsár kirkna
skal vera almanaks-árið. Greini prófast og
hjeraðsfund á um úrskurð á kirkjureikning-
um, leggur biskup á fullnaðarúrskurð. »Stofna
skal almennan kirkjusjóð fyrir allar kirkjur í
landinu, og skal hver kirkja hafa sína við-
skiptabók við sjóðinn. Stiptsyfirvöld íslands
hafa umsjón yfir kirkjusjóði þessum og ábyrgð
á honum. Fje kirkjusjóðs skal ávaxta eptir
sömu reglum og landssjóðsfje. Forgangsrjett
til lána úr sjóði þessum eiga kirkjur». »Bjett
Hv(/ritsaml(’yt bjaryráö.
ljótan draum, sem hana liafði dreymt í
nótt».
«Hvað dreymdi hana þá?»
«Henni þótti reykháfurinn hrynja». -
«Ha, ha; það yrði svei mjer hlunkur».
þeir hjeldu nú áfram vinnunni þangað til
kirkjuklukkan sló 8. «Nú má jeg til með að fá
mjer dálitla hressingu®, sagði Bill, og setti flösk-
una á munn sjer, en Tómas gekk að stigan-
um, til að taka á móti steinlímskörfunni, sem
pilturinn kom þá með. Georg hallaði sjer
inn yfir röndina á reykháfnum og var að hag-
ræða steini.
Svona hagaði nú til fyrir þeim fjelögum
meðan kl. var að slá; en með 8. slaginu hrundu
pallarnir eins og reykur undan fótum þeirra,
ffieð miklu braki og brestum, niður á jafn-
sljettu.
(•gurlogt Angistaróp kvað við frá þeim fje-
lögum fjórum, og neðan að heyrðist óp og
vein af hræðslu og sársauka.
Tómas, Bill og Fergus höfðu steypzt niður
alla leið með pöllunum, og lágu nú líkin af
þeim sundurtætt innan um bjálkabrotin. Trje-
er, að kirkjur greiði vexti af fje því, er þær
hafa að láni». »þá er fjárhaldsmaður, er haft
hefir kirkju til umsjónar og ábyrgðar, og lán-
að henni fje, sleppir fjárhaldinu eða deyr,
skal hann eða erfingjar hans eiga heimting á,
að fá skuld þá borgað með vöxtum».
Úr Innra-Akraneshr. Leiðrjetting á rangherrni
er mjer kemur við, í ritgjörð frá hreppstjóra mín-
um, Arna þorvaldssyni, sem prentuð er í „Isafold"
60. bl. þ á., bið jeg yður, herra ritstjóri, að taka,
í blaðið sem allrafvrst.
Að visu hefi jeg ekki gjört neinar verulegar
jarðabætur í Grörðum, siðan þangað kom ; þó má
geta þess, að fjárrjett og fjárhús yfir 40 og lamb-
hús yfir 30, með garða og heytópt við, hefi jeg
byggt að nýju, sem ekkert var áður; en hirðing
á jörðinni og ábúð mína á henni legg jeg óhrædd-
ur undir dóm óvilhallra manna, að ekki sje lak-
ari en að undanförnu, og engri eyðilegging nær,
og hvað töðu af túninu snertir, þá er það svoua,
þegar engin hlutdrægni er höfð í frásögninni :
Sumarið 1886 fjekk jeg 120 hesta, 1887 125,
1888 80 hesta, — þá var hjer víða töðubrestur,—
og þetta ár íæ jeg víst 130hesta; en hafi siraJón
Benidiktsson í þau 20 ár, sem hann varíGöröum,
fengið mest 150 og minnst 50 hesta, sem jeg hefi
heyrt, þá sje jeg ekki i þessu tilliti neina sjerlega
apturför. Að prestur verði allt af að biðja mig
að hafa ábúðina, er alveg ósatt; en vorið, sem
hann kom að prestakallinu einhleypur og búlaus,
var mjer boðin jörðin með vægum kjörum, og gekk
jeg þá að því, en óaði þó einkum við húsnæðinu,
þvi þetta eina hús, sem á að gilda fyrir öll bæjar-
hús, var svo óþægilegt og óhentugt, sem mest má
vera, kalt og lekt, að fáu varð aldið óskemmdu.
það hefir að sönnu skánað nokkuð fyrir aðgerðir
síra Jóns Sveinssonar. En húsið er það samt, sem
ýtir mjer frá Görðum, og líklega verður það frem-
ur til að færa „Garðastað11 nær eyðileggingu en
ábúð mín.
Aörar ýkjur og getgátur, sem hreppstjóriun til
færir í ritgjörð sinni, hirði jeg ekki að leiörjetta;
þvi þær snerta inig eiginlega ekki.
Görðum á Akranesi, 2. ágúst 1889.
Gunnar Guðmundsson.
Hitt og þetta.
FRÁ AMEKÍKU. Maður nokkur í Ameríku
hefir fundið upp stól, sem má setja i átta hundr-
uð mismunandi steliingar. Er hanu ætlaður dreng
til að sitja á i kirkjunni.
smiðirnir, sem voru að smíðum langt neðar,
höfðu og beðið bana.
En Georg Wigan? Hvar var hann?
Eins og áður var sagt, hafði hann í sama
vetfangi, sem hið voðalega slys vildi til, beygt
sig inn yfir reykháfsröndina, og þegar paliarn-
ir hrundu undan fótum hans, hjekk hann
eptir á handleggjunum.
það sem hann því næst gerði, það gerði
hann eins og í einhverju ofboði, æði eða
leiðslu. Hann rykkti sjer upp af handafliog
sat nú klofvega yfir reyháfsbrúnina, með
hægri fótinn hangandi niður í reykpípuna, én
hinn vinstri fyrir utan.
Hann skalf allur og nötraði af skelfingu;
honum sýndist sjóndeildarhringurinn snúast
eins og snarkringla, og reykháfstoppurinn,
sem hann sat á, vita niður til jarðar. Hon-
um sortnaði fyrir augum. Hann ljet aptur
augun og sat þannig nokkra stund.
Smámsaman náði hann sjer aptur; svim-
inn leið frá; hann opnaði augun og horfði
nokkurn veginn rólegur niður fyrir sig.
Að því er hann gat bezt sjeð, höfðu hjer um
bil tveir þriðjungar pallanna hrunið. »Guð
IiÖGREGIiUþJÓNAR t LU5ÍDÚNUM. hafa
vasaúr, sem eru með litlum ljósmyndavjelum. þeg-
ar lögregluþjónninn vill ná mynd af einhverjum
manni, þarf hann ekki annað en taka upp úrið'
sitt og þrýsta á fjöður í því; kemur þá Ijósmynda-
verkfærið í Ijós, og myndin er fengin. Á þenna
hátt hafa fengizt myndir af ýmsum mönnura, er
hafa verið á byltingamanna fundum i Lundúnum
hin síðustu ár. Nokkrir lögregluþjónar í Berlín
hafa líka fengið sams konar áhald.
F ÁTÆKR ASTYRKUHINN Á ENGL ANDI.
Enskar landshagsskýrslur bera það með sjer. að á
Englandi hefir sveitarþurfamönnum stórum fækk-
að siðastliðin 30 ár, þótt fólksfjöldi hafi aukizt þar
mjög á þeim tima. Árið 1887 voru sveitarlimir
120,000 færri en 1857. það ár voru 43 sveitarlim-
ir af hverju 1000 landsmanna, en 1887 ekki nema
25 af þúsundi.
IfELLY LITLA: „í hvaða kirkju varst þú
gipt, amma mín?„
Amrnan: „Jeg var ekki gipt í neinni kirkju,
rýan min; jeg var fjarskalega slæm stelpa, og
jeg strauk í burt með honum afa þinum.“
Ne.lly litla: „Mikil ósköp eru að heyra þetta! Jeg
skal víst aldrei strjúka í burt með eins gömlum
manni eins og hann afi minn er,“
AUGLYSINGAR
í samíeldu máli með smáletri kosta 2 a. (þakkaráv. 3 a.)
hvert orð 15 stafa frekast; með öðru letri eða setning
1 kr. fyrir þuml. dálks-lengdar. Borg. út í hönd.
Proclama.
Eptir lögum 12. apríl 1878 og o. br. 4. jan.
1861 er hjer með skorað á þá, sem til skulda
telja í dánarbúi Sœmundar Einarssonar t Vatna-
garði t Rosmhvala.neshreppi, er andaðist þar
hinn 17. marzm. þ. á., að gefa sig fram við
mig og sanna kröfur sínar innan 6 mánaða frá
birtingu auglýsingar pessarar.
Skrifstofu Kjósar- og Gullhringusýslu 3o júlí 189Q.
Franz Siemsen.
Uppboðsauglýsing.
Eptir kröfu yfirrjettannálfærslumanns Guðl.
Guðmundssonar og að undangengnu fjárnámi
30. f. m. verður bcer Magnúsar Jónssonar í
Kaplaskjöti samlcvœmt lögum 16. des. 1885,
með hliðsjón af opnu brjefi 22. apríl 1817
seldur, til lúkningar skuld eptir sœtt, að upp-
hjálpi vesalings fjelögum» mínum» sagði hann
við sjálfan sig; «þeir hafa dáið á svipstundu«
Vesalings Tómas, Bill og Fergus; aumingja
konurnar þeirra og börnin»; og svo hugsaði
hann til Onnu sinnar. «Elsku Anna! draum-
urinn þinn þýddi þó þetta; að vísu er reyk-
háfurinn ekki hruninn, heldur að eins pall-
arnir; en það er nú hjer um bil hið sama.
Elsku Anua! skelfing máttu vera hrædd; ætli
þú sjert þarna niðri í hópnum, sem þyrpist
saman úr öllum áttum».
Hann blíndi niður, en gat engan hlut greint
fyrir rykmökk, sem hafði þyrlazt upp.
Hann tók nú fyrst eptir því, að hann var
sjálfur nauðulega staddur, og það svo, að
líklegast liafði enginn maður á undan honum
verið í öðrum eins kröggum. Að vísu hafði
hann forðað lífi sínu í svip, en líklegast til
þess eins, að eiga seinan og kvalafullan dauða
fyrir höndum.
Hvernig átti hann að komast niður? það
var spurning, sem hann gat ekki leyst úr.
Jafnvel hinn fimasti og æfðasti sótari hefði
ekki getað bjargað sjer, eins og hjer stóð á,
því reykháfurinn víkkaði smátt og smáttept-