Ísafold - 29.10.1890, Blaðsíða 3

347
Mannslát. Laugardagskvöldið 2ð. þ. m.
varð bóndinn Bjarni Hannesson á Herdísar-
vík bráðkvaddur í Hafnarfirði á heimleið frá
Beykjavík. Bjarni sálugi var dugnaðarmað-
ur, greindur og vel að sjer, og vel látinn af
öllum er hann þekktu.
ísafjarðarsýslu 28. sept.: »Síðari part
ágústs brá til votviðra, og allan þennan mán-
uð hafa gengið óþurkar; varla komið úrkomu-
laus dagur til énda. Hey því hrakizt tals-
vert hjá fólki, og sumir eiga úti enn hey.
Heyskapur mun yfir höfuð vera í góðu lagi,
hjá þeim, sem ekki hafa sláttinn í hjáverk-
um. Fiskiafli hefir enginn verið í sumar, og
svo er enn, nema á þilskip dágóður afli, og
hafa margir gott af því. Annars er útlit
bágt fyrir þeim, sem eru eingöngu upp á
sjóinn komnir. Að tiltölu munu þeir, sem
á nótabútunum voru, hafa borið bezt úr být-
um af þilskipamönnum. það má fullyrða,
að þeir bátar verði eitt hið kostnaðarminnsta
og jafnframt bezta fiskigagn hjer og annar-
staðar, þar sem þeir eru brúkaðir.
Nú eru orðnar greiðar samgöngur um Isa-
fjarðardjúp, síðan Ásgeir litli, gufubáturinn,
kom. En ekki getur það heitið, að almenn-
ingur noti hann neitt til hlítar enn, og veld-
ur því mest, hvað mönnum þykir dýrt að
flytja og ferðast með honum, og ósamkvæmni
í fargjaldinu,— langódýrast það sem lengst
er: að Arngerðareyri. Mest er báturinn not-
aður af ríkisfólki, sem lítið hefir að gera, og
heldri mönnum«.
Meðferð á útflutningsfje. Eins og
getið hefir verið hjer í blaðinu hefir sýslu-
maðurinn í Kjósar- og Gullbringusýslu með
tilkvöddum mönnum eptir fyrirlagi amtmanns-
ins nýlega skoðað útflutningsfje það, setn er
í pössun r Mosfells- og Seltjarnarneshrepp-
um. Fjeð er í pössun í eða frá þessurn bæ-
jum: Lngafelli 1250, Suður-Reykjum 1450,
Miðdal 600, þormóðsdal 600, Elliðakoti 1340,
Reynisvatni og Yilborgarkoti 460, Suðurgröf
um 900, Ellrðavatni um 1213, Vífilsstöðum
um 1000 og Vatnsenda 3100. Eptir að skoð-
unin fór fram, mun vera komið að Korpúlfs-
stöðum í pössun um 1000 fjár eða alls um
1200. Meðferðin á fjenu mun við skoðunar-
gjörðina hafa sýnst rriisjafnlega góð. Lakast
mun fjeð hafa reynzt á Suður-Reykjum: þar
hafði fjeð, allt þangað til skoðunin fram fór
verið haft á nóttum t kálgarði sem eðlilega
í þessari veðuráttu var mjög blautur og for-
ugur og fjeð því óhreint. A Lágafelli hafði
fjeð á nótturn verið haft í rjett sem var orð-
in mjög forug og úttroðin, en farrð var að
sitja yfir því á túninu á nóttunni. I þor-
móðsdal var fjeð haft í rjett á nóttunni, en
var orðin mjög forug og úttroðin; var ábúand-
anum skipað að láta sitja yfir því á nóttunni.
A Elliðavatni var fjeð á nóttunni sett
ofan í keilumyndað gljúfur (gamlan gíg) í
Rauðhólum ; þar sem þessi meðferð á skepn-
unum fannst vera alveg ótilhlýðileg, var skip-
að að láta vaka yfir fjenu á túninu á nótt-
unni. Sömuleiðis var það haglendi, er fjeð
var á, þegar skoðunin fór fram, laklegt og
því skipað að korna því þaðan burtu. A
Vatnsenda hafði fjeð verið haft í stórri girð-
ingu á nóttunni, en farið var að vaka yfir
því í þurrum stað, þar sem girðingin var
orðin mjög forug og úttroðin. Yfir höfuð
var allt fjeð all-vel útlits, nema sumstaðar
blakt af framangreindum ástæðum, og hag-
lendið heldur gott. Enn fremur skoðaði
sýslumaðurinn fjeð, sem var í pössun á Bú-
stöðum ; hafði á nóttunni verið vakað yfir
því á túninu. Fjeð, sem var að tölu 1287,
var hreint og vel útlits, haglendið heldur
gott, enda hafði það gengið í Bústaða- Breið-
holts,- Digranes- og síðar í Kópavogslandi;
fje þetta hefir tilheyrt kaupmanni Zöllner
og er búið að flytja það út.
Enskunámsbók Geirs Zoega er »hin
hentugasta fyiir þá, sem stunda enskunám
tilsagnarlaust#, segir Paterson consúl í Isofold.
tNámskaflarnir á bls. 33 til 174, sem eru
aðalpartur bókarinnar, vírðast oss mjög vel
og vandlega sarndir, svo vjer sjáum ekki,
hvernig slíkt yrði betur gert. Og viðlíka er
allt, sem á eptir fer«,segir Lögberg.
Bókbandsverkstofa
ísafoldarprentsmiðju (Austurstræti 8
— bókbindari pór. B. porláksson —
tekur bækur til bands og heptingar.
Vandað band og með mjög vœgu verði.
Ný kennslubók í ensku eptir Halldór
Briem, kostar í kápu T5 a. innb. 1 kr.
Á bók þessa hefir enskufræðingurinn Jón
Stefánsson, cand. m&g., lagt svofeldan dóm
(í þjóðólfi).
«Hún er handhægur og skemmtilegur bækl-
ingur. Setningarnar eru langt.um praktiskari
en Eibes í «Hundrað tímum» og sama er að
segja um samtölin aptan við og framburðinn
neðanmáls á hverri síðu». *pessi litla bók er
hin bezta islenzka kennslubók í ensku fyrir
byrjendur, aðgengileg, ódýr og auðveld».
Aðalútsala í bókaverzlun ísafoldarprent-
8miðju (Austurstræti 8).
Myndarammar
af ýmis konar gerð, bæði gyltir og öðruvísi,
fást hjá Jacobi Sveinssyni í Reykjavík.
,Sameiningin‘‘,
mánaðarrit til stuðnings kirkju og kristindómi
Islendinga, gefið út af hinu ev.lút. kirkjufje-
lagi í Vestrheimi og prentað í Winnipeg.
Ritstjóri Jón Bjarnason. Verð í Vestrheimi
1 doll. árg., á Islandi nærri því helmingi
lægra: 2 kr. Mjög vandað að prentan ogútgjörð
allri. Eina kirkjulega tímaritið á íslenzku.-
5. árgangr byrjaði í Marz 1890,- Fæst í bóka-
verzlan Sigurðar Kristjánssonar í Reykjavík
og hjá ýmsum mönnum víðsvegur um allt
land.
Undertegnede Rapræsentant for
Det Kongelige Octroierede Almindelige
Brandassurance Compagni
for Bygninger, Varer og Effeeter, stiftet 1798
i Kjöbenhavn, modtager Anmeldelser om
Brandforsikring for Syslerne Isafiord, Barda-
strand, Dala, Snæfellsnes og Hnappadal, samt
meddeler Oplysninger om Præmier etc.
N. Chr. Gram.
Lækningabók, »Hjalp % viðlögum« og »Barn-
fóstran« fæst hjá höfundinum fyrir 3 kr 75 a.
bókhlöðuverð: 4 kr. 50 a.).
L e s i ð !
Til sölu er einsársgamall sexæringur, með ölla
tilheyrandi. Albragðs gott skip og allur útbún-
ingur vel vandaður. Semja við.
Otta Outmiundsson skipasmið
Vesturgötu nr 44 Rvík.
LEIO ARVÍSIR TIL LÍFSÁBYRGÐ ARTæst
óke.ypis hjá ritstjórunum og hjá dr. med. J. Jónas-
sen sem einnig gefur þeim, sem vilja tryggja
líf sitt allar nauðsynlegar upplýsingar.
Frifirik Vilhjálmur T.
taka tunnuna og borga hana fullu verði,
því sá, sem hafi jetið eina ostru, sje eins
vís til að jeta þær allar !
Friðrik Vilhjálmur var vaskur veiðimaður,
en hann ljet ekki þá dægrástytting verða
sjer arðlausa : hann ljet skipta veiðinni milli
herforingja sinna, aðalsmanna og borgara,
ekki gefins, heldur ljet hann þá borga það
fullu verði.
í lögmáli Mósis er eins og kunnugt er,
Gyðingum bannað að neyta svínskjöts, af
því það væri óhreint dýr. því gerði kóngur
það sjer til gamans, að neyða Gyðinga til
að kaupa villigelti, er hann náði á dýra-
veiðum. Arið 1724 urðu Gyðingar í Berlín
að kaupa af konungi tvö hundruð villigelti.
Konungur hafði keypt jarðeignir allmiklar
og byggt jarðirnar, en stæðu leiguliðar ekki
1 skilum, urðu þeir að greiða þegar allmikla
sekt í viðbót við eptirgjaldið. Við hverri
smá-yfirsjón var lögð ákveðin sekt, og þessi
sekta-verðlagsskrá náði yfir hvað sem hugs-
azt gat. Svo og svo mikið kostaði að höggva
trje í skógi konungs, svo og svo mikið að
skjóta hjera, — svo og svo mikið að
eiga barn í lausaleik. I Berlín var baró-
nessa auðug, er Kniphausen hjet. það komst
upp um hana að hún hafði alið barn 2 árum
eptir að hún missti mann sinn; ritaði kon-
ungur henni þá jafnskjótt, að ef hún vildi
halda ærunni óskertri, yrði hún að greiða í
ríkissjóð 30,000 líra (meira en 20 þús. kr.).
Með þessu og því um líku tókst konungi
á sínum 28 ríkisstjórtiarárum að safna tuttugu
milljón dölum í ríkisfjárhirzluna í reiðu silfri,
og geymdi hann það í járnbentum tuunum
í kjallaranum undir höll sinni. þetta fje
kom Friðriki öðrum syni hans að góðu haldi
síðar, þá er hann tók til að ráða lönd undan
nágrönnum sínum.
Friðrik Vilhjálmur eyddi þó allmiklu af
auðæfum sínum, sökum þess hve sólginn
hann var í að hafa stórvaxna hermenn f liði
sínu. Fynr 70 þurnl. háan mann borgaði
hann umtölulaust 700 dali, fyrir 3 álna
háan mann 1000 dali; fyrir þaðan af hærri
menn gaf hann hvað sem upp var sett.
Eyrir munk einn, er Jósef hjet og var allra
manna mestur vexti, galt hann 5 þúsundir gyll-
ina og klaustrinu að auki 1500 dali í mannbæt-
ur. Italskur maður einn, er Andreas Caprivi
hjet, kostaði 3000 dali, og írskur maður er
var sjö fet á hæð (84 þuml. !), 32,000 lírur
(um 22,000 kr.). þegar markgreifafrúin af
Baireuth, dóttir Friðriks Vilhjálms konungs,
lá veik einu sinni og hún vildi fá góðan
lækni frá Berlín, lagði Friðrik konuugsefni
bróðir hennar henni það ráð, að senda föður
þeirra nokkra stórvaxua menn í lífvörð hans ;
því þá mundi hún fá það, er hún beiddist.
En konungur keypti ekki einungis þessa
stórvöxnu menn fyrir gull og silfur, heldur
að heita mátti fyrir hvað eina, er seljendurnir
girntust. Einu sinni veitti hann grið tigin-
bornum manni, er dæmdur hafði verið af lífi
og fjekk fyrir það tvo tröllvaxna menn.
Danakonung ljet hann fá morðingja, er flúið-
hafði til Prússlands, fyrir tíu hina stærstu
menn, er til voru í Danmörku, og Saxakon-
ungi seldi hann talsvert af fornmenjum og
listaverkum fyrir fimm eða sex stórvöxnustu
hermennina í hans liði.
Priðrik Vilhjálmur ljet sjér ekki duga að
vera sjer úti um stórvaxna menn til kaups,