Ísafold - 27.01.1892, Blaðsíða 4

3 2
íir því prestakalli, sem hann er skirður í, bólu-
setningarskýrteini, þar sem hann hefir verið
bólusettur, en vegabrjef í sýslu þeirri, er hann
hefir síða8t átt dvöl í.
948. Er ekki hver búandi skyldur að láta
íeita svo heimaiand ábúðarjarðar sinnar, að ekki
sjeu óheimtar kindur í því, fram undir vetur-
nætur, t. a. m. í iandhólmum, sem daglega fjarar
í og opt er umferö um? iNú heimti jeg lamb í
iandhólmum þessarar jarðar um veturnætur, að
frásögn heimamanna, sem reka það á land og
sleppa í heimalje, án þess að láta mig vita af
fyr en seinna, og svo gjöri jeg fleiri ferðir að
vitja um lambið og það kemur hvergi fyrir; á
jeg ekki borgun fyrir lambið hjá ábúanda þess-
um, þegar það keraur hvergi fram.
8v.: {>ó að hver sje skyldur að hreinsa heima
land sitt þegar um rjettir, getur auðveldlega
komið fyrir, að sjáist yfir kind, og vorður það
að vera vítalaust, nema beint sannist, að það
sje að henna skeytingarleysi. Nú heimtist kind
síðar, er annar á, og or jarðarábúanda eigi skylt
að geyma hennar vandlegar en síns eigins fjár
og hefir eigi ábyrgð é, þótt hún síðar eigi komi
fyrir, nema sjerstaklegt skeytingarleysi sannist
upp á hann i því eini.
949. Er ekki heimilt að beifa því valdi er
sóknarnefnd er gefið með lögum 27. febr. 1880
í 3. gr., með innheimtu á sönggjaldi, þó því sje
jafnað niður eingöngu eptir efnum og ástæðum,
sem var samþykki sóknarbænda á síðasta hreppa-
skilaþingi?
Sv.: í hinni nefndu lagagrein er sóknarnefnd-
um ekki vald gefið, og veiður eigi sjeð, við
hvað spyrjandinn á.
950. J>að er orðið fast afráðið fyrir hrepps-
nefndinni í B. hreppi, að hvert það heimili er
þarf að fara að þiggja af fátækraije, sje þá þeg-
ar tekið upp, og ómögum skipt niður á þá bæi,
er ekki geta borgað tillag sitt, öðruvísi en taka
ómaga, geta nú hjðn haft nokkuð á móti því, að
fara sitt á hvern bæ, þar þeim verður ekki kom-
ið fyrir báðum á sama bæ?
Sv.: Að jafnaöi væri þaö naumast heppileg
regla, að taka upp heimili þeirra, er sveitarstyrks
þarfnast. En sjái hreppsnefnd eigi annað fært,
verða hlutaðeigendur, þótt hjón sje, að sætta sig
við ákvarðanir hennar.
951. Ef meiri hluti hreppsnefndar er með
einu máli, er það útkljáð með því?
Sv.: Jú, ef ákvörðunin er að öðru leyti lögleg.
952. Má ekki samþykktin standa, þó að eian
af þessum, er í meirí hlutanum var, breyti skoð-
un sinni eptir margar viku?
Sv,: Jú. Skipting skoðunar eptir á hefir eigi
áhrif á gjörva samþykkt.
t |>ann 19. desbr. næstliðinn andaðist
á Búðum hjer í sveit minn elskandi faðir
síra jþorkell Eyjólfsson, síðast prestur
á Staðarstað. |>etta tilkyunist öllum vinum
og vandamönnum fjær og nær.
Eossi (í Staöarsveit) 8. janúar 1892.
Kjartan porkelsson.
Fyrirspurn um mann.
Fyrir hjer um bil 18 árum flutti sig frá
Meðalheimi í |>ingeyjarsýslu til Vesturheims
hálfbróðir minn Kristján Sigurðsson. Hver
sem kynni að vita um, hvar hann er niður-
kominn, sje hann á lífi, er vinsamlega beð-
inn að gefa mjer þar um vitneskju annað
hvort brjeflega eða í einhverju dagblaði.
Hraukbæ í Eyjaijarðarsýslu 15. des. 1891.
Hallfríður Pjetursdóttir,
Eptir samkomulagi meðal stjórnarnefndar
Beykjavíkurdeildar Bókmenntafjelagsins hefir
bókavörður deildarinnar, herra skólastjóri
Morten Hansen, á hendi eigi einungis af-
greiðslu og útsending bóka, heldur einnig
innheimtu á fjelagsgjöldum bæði hjer í bæn-
um og út um land, og ber þvf að senda
honum öll slík tillög, svo og andvirði seldra
bóka fjelagsins.
Deild hins ísl. Bókmenntafjelags
í Reykjavík 25. janúar 1892.
Björn Jónsson
p. t. forseti.
Tapazt hefir í gærkveldi á leið frá
Frederiksens bakaríi niður að nr. 3 í Veltu-
sundi peningabudda með talsverðu af pen-
ingum, brjóstnál og stálpennum. Skila má
á afgr.stofu Isafoldar gegn góðum fundar-
launum.
2 vinnumenn, sem kunna landvinnu,
geta fengið vist á næsta vori á Vesturlandi;
gott kaup. Lysthafendur gefi sig sem fyrst
fram. Ritstjóri vísar á.
Duglegur Og reglusamur vinnumaður
getur fengið vist á næstkomandi hjúaskil-
daga, semja má við
Matthías Matthíasson
í Holti
Duglegur og einkar-reglusamur vinnu-
maður getur fengið góða vist hjer í bænum.
Nánari upplýsingar fást á afgr.stofu Isafoldar.
LW Sjónleikir.
Næ8tkomandi laugardag kl. 7£ e. miðd.
verður leikið í Good-Templarhúsinu
Æfintýri á gönguför
leikur í 4 þáttum eptir C. Hostrup.
Rvík 27. jan. 1892.
Forstöðunefodin.
Forngripasafnið opið hvern mvd og ld. kl, 1____8
Landsbankinn opinn hvern virkan dag kl. 12_____2
Landsbókasafnið opið hvern rúmhelgan dag kl. 12_8
útlán md., rnvd. og ld. kl. 2— 3
Málþráðarstöðvar opnar i Rvík og Hafnarf. hvern
rúmhelgan dag ki. 8—9, 10—2 Og 3—5,
Söfnunarsjóóurinn opinn I. mánud, i
hverjum mánuðl kl. 5—<
Veáurathuganir i K.vik, eptir Dr. J. Jónasson
jan. Hiti (á Oelsius) Loptþ.mæl. (millimet.) Veðurátt.
á nótt. um hd. fm. em. fm. em.
Sd. 23. -r- 3 0 734.1 729.0 A h d A h d
Ld. 24. 1 0 7dH.ö 751.8 Sv h d Sv hd
Md. -r- ó 0 754.4 744 2 Alivd 0 d
þd. 26. Mvd. 27. -1- 2 -h- 1 -f- 1 -r- l 749.3 734.1 731.5 Svhb V h d 0 d
Hægur á austan h. 23.; geklc svo til útsuð
urs með jeljum h. 24. Hægur á austan fyrst um
morguninn h, 25., en fór að hvesaa fyrir hádeg
á austan-landsunnan, hva9s með úrhellis-rigningu
og hjelt því þangað til kl. 4 5 e. m., er hann
lygndi og gekk í útnorðrið. Síðan við útsynning
aunað veifið, á sama sólarhringnum allar áttir.
I dag (27.) vestanhroði í morgun með ofanhríð.
Ritstjóri Björn JónaBon eand. phil.
Brentsmiðja ísaioldar.
30
því að honum hafði birzt tigulegur öldungur með tvo lykla í
heudi — það hefir að líkindum verið sankti Pjetur sjálfur —,
er leit til hans reiðulega og mælti: »Ljúktu upp hliðunum!«
Honum var einn kostur, að hlýðnast þessu boði.
Urbanus hinn VI. gjörði þó enn betur; því að hann
lögleiddi fagnaðarár 33. hvert ár, til endurminningar um ald-
ursár Jesú Krists. Aldrei hafa páfarnir verið í vandræðum
með að færa álitlegar átyllur fyrir fyrirskipunum sínum.
Sixtus hinn IV. var þó enn nærgætnari og náðugri, því að
hann færði bilið milli fagnaðaráranna níður f 25 ár, af þeirri
ástæðu, að mannlífið væri svo harla skammvinnt.
Fagnaðar-ár það, er haldið var á dögum Klemenz hins
VI., var enn frjósamara og fjársælla 'en híð fyrra. í boðun-
arbrjefi fagnaðar-ársins »býður hann englum paradísar, að
flytja sálir þeirra, er andast á Róm-vegum, og leystar skuli
vera undan hreinsunareldinum, beint inn í fögnuð paradísar«.
þessi ofurgnótt náðarinnar, er eigi þurfti annað en að
sækja til Róms, hafði afarmikið aðdráttarafl fyrir allan þorra
manna, er hjátrúin og heimskan hjeldust í hendur hjá. I
Róm varð mannösin svo mikil, að veitingameun, sém leggja
þó ekki í vaua sinn að slá hendinni við skildingnum, gátu
eigi orðið við allra þörf, og urðu svo einatt að verða af borg-
un fyrir beinann.
Við Páls-altarið voru settir prestar tveir, er áttu að vera
þar dag og nótt og skiptast á um, að raka saman á altarinu
með npeningahrífiH og hirða peninga pá, er offrað var,
og urðu þeir svo þreyttir og upp gefnir af því starfi, að við
sjálft lá, að þeir myndi eigi ná sjer aptur. Svo var mikill
31
troðningur í kirkjunni, að fjöldi manna beið af örkumsl og
bana. Eigi allfáir Rómferla þessara fengu brátt tækifæri til
þess, að komast að raun um, hvað aflátið væri blessað og ó-
missandi, því að tíu þúsund manna fjellu í drepsótt, er þá
gekk. En ekki sá högg á vatni, þó að þeir hrykki upp af,
því að þar voru saman komin nokkur hundruð þúsund manna
fram yfir eina miljón. Peningauppskera þessa fagnaðar-árs
var, að því er til hefir talizt, tuttugu og tvær miljónir.
það er ekki ófróðlegt að veita því athygli, hvernig páf-
arnir hver fram af öðrum finna upp ný ráð, til þess að hafa
æ meira upp úr fagnaðar-árshugmyndinni, er Bonifacius páfi
hafði fyrstur fundið. Sannaðist hjer hinn ítalski orðskviður:
»prestar og munkar og hænsni fá aldrei fylli sina«.
Bonifacius hinn IX. sá fram á, að mörgum kristnum
manni hlyti að vera ofvaxið að komast til Róms, því að hvorki
gátu allir yfirgefið dagleg störf fyrir þær sakir, enda hefði
þeir eigi efni á að kljúfa ferðakostnaðinn. Hann fann því
upp á að senda þeim náðina og fyrirgefninguna heim til sín,
og gerði út menn, er höfðu heimild til þess að veita algjörða
syndalausn, og skyldi þeir láta hana fala fyrir það, er svaraði
þriðjungnum af ferðalaginu til Rómsl Ekki tók þó fyrir mann-
strauminn til Róms, þó að kostur væri á að ná í náðina með
hægra móti. þá er fagnaðar-ár var haldið á dögum Nikoláss
hins V., varð mannmergðin svo mikil, að Tiber-brúin þoldi
eigi þungann og brotnaði, og biðu tvö hundruð manna bana.
Enn snjallara var ráð það, er Alexander hinn VI. fann
upp. Gullhliðið, sem svo er kallað, í Pjeturskirkjunni i
Róm, er hugviti hans að þakka. í upphafi fagnaðar-ársins