Ísafold - 01.04.1893, Síða 3

67
viöniót, og- einkennilega sterka tilhneigingu
til að vera öðrum til ánægju. Hún hjelt
heilsu sinni og giaðlyndi til dauðadags«.—
Benidikt Björnsson frá Yíkingavatni i
Þingeyjarsýslu andaðist 10. des., í Argyle-
nýlendu, 76 ára gamail, gáfumaður, stund-
aði barnakennslu bæði hjer og vestra vel
og lengi. — Jón E-yvindsson (Doll) í Mikl-
ey, áður á Hróksholti í Hnappadalssýslu,
nær hálf söjtugur. — Helga Grímsdóttir
kona Þorsteins Þorkelssonar frá Stóragerði
í Óslandshlíð, ung kona, dó 1. febr. i
Winnipeg, úr sullaveiki.
Aflabrögð. Af Eyrarbakka skrifað 28.
f. m.: »Úr Mýrdalnum frjettist fyrir
nokkrum dögum, að þar voru til hlutar
250 mest. Undir Eyjafjöllum hátt á 2.
hundrað; í Austur-Landeyjum nál. 20, en
í Út-Landeyjum 100 og í Þykkvabænum
um 50 í hlut. Fyrir austan Þjórsá er
aflinn tómur þorskur. A Loptstöðum er
nú komið til hlutar 2—3 hundruð og ámóta
á Stokkseyri.
A Eyrarbaka er afli dálítið frekari,
framt að 400 hæst. í þessum þrem veiði-
stöðum er lítið af þorski, nál. V5—x/6. I
Þorlákshöfn hefur fiskazt langbezt; þar
mun vera komið nál. 600 í hlut og þorsk-
ur þar af x/4 partur.
í dag er róið almennt og góður afli,
20—30 í hlut, þorskur nál. Y3 partur.
Gæftir hafa verið mjög stirðar og hafa
bagað stórlega, því fiskur heflr komið hjer
mikill og enda gengið á grynnstu mið«.
Fyrirtaksafli í Höfnum og á Miðnesi, af
vænum þorski, komnir jafnvel 6—7 hundr.
hlutir; sömui. mikið góður afli í Garðssjó,
þótt smærri flskur sje. Hjer á Innnesjum
einnig vel líklegt með afla.
Með pöstskipínu»Laura», er lagði af
stað hjeðan 28. þ. m. áliðnu, til útlanda,
sigldi prestaskóiafórstjóri Helgi Hálfdánar-
son, að leita sjer lækninga, og kona hans,
frú Þórhildur Tómasdóttir, með honum;
enn fremur kaupmennirnir Guðrn. Tlior-
steinson og Sturla Jónsson hjeðan úr Rvík,
Chr. Zirnsen og Jón Norðmann frá Hafn-
arfirði, Sigfús H. Bjarnarson frá ísafirði,
og ioks agentarnir eða »tr\lkarnir» vestur-
heimsku, Baldvin L. Baldvinsson og Sig-
urður Kristófersson, snögga ferð til Lund-
úna, að þeir höfðu sagt.
Þilskipaafli. Sakir þess, hve póstskip-
ið kom seint og þar af leiðandi vistaskorts
komust þiiskipin hjer eigi aimennt út á
flskiveiðar fyr en 3 vikur af marz, en
höfðu aflað prýðilega, er þau komu inn
aptur nú fyrir páskana. Af 4 skipum Geirs
& Co., er voru á þorskveiðum, hafði eitt,
To Venner, fengið nær 10,000 (Jón Ólafs-
son á part í því), annað, Margrethe, 7,000,
og hin, Haraldur og Taylor, 4y2 þúsund
hvort; er hákariaskipin þrjú, Geir, Gylfl og
Matthildur, 50—70 tn. lifrar. — Eyþórs-
skipin 3 höfðu fengið 8,OCO (Agnes), 7,000
(Einingin) og 4x/2 þús. (Hebrides). Engey-
in» 6000. Af skipum Framnesinga hafði
«Hjálmar» fengið 4000 og Clarina 2/4, þús.
Allt vænn þorskur, og dreginn hjer í flió-
anum, mikið inn á fiskimiðum opinna báta.
Hitt og þetta.
Herliðsafli Norðurálfiiiuiar. Franskur
liðsforingi. er Molard heitir, kennari við her-
mannaskólann í St. Cyr. heíir nýlega samið
bækling um herlið ýmsra ríkja í Norðurálfu
og hvað það heíir aukizt síðan 1869.
Þá, 1869, höfðu Frakkar 1,360,000 hermanna,
Þjóðverjar 1,300,000; Rússar 1,100,000; Aust-
urrikismenn 750,000; ítalir 670,000; Svissar
150,000 og Belgar 95,000.
En 1892 var berlið Frakka orðið 2,500,000;
Þjóðverja 2,417,000; Rússa 2,451,000; Austur-
ríkismanna 1,050,000; ítala 1,514.000; Svissa
212,000; og Belga 128,000.
Nri eru ný herlög að komast í gang í öllum
þessum rikjum, og þegar það er orðið, verður
franski herinn 4,350,000, en sá þýzki 5,000,000,
og sá rússneski 4,000,000; sá austurríski
1,900,000; sá italski 2,236,000; sá svissneski
489,000; og sá helgiski 258,000.
í þessuin tölum öllum felst bseði leiðang-
urslið og landvarnarher.
Herkostnaður Rússa, Þjóðverja, ítala, Dana,
8vía, Norðmanna og Rúmena heíir meira en
tvöfaldazt siðan 1869.
Norðurálfan eyðir nú nær 5 miljörðum
franka í herkostnað á ári hverju; það er
sama sem 3,500 milj. kr.
Árið 1870 höfðu öll Evrópuríki í hæsta
lagi 7 miljónum hermanna á að skipa, en nú
12J/j miljón, og siðar, þegar herlögin nýju er
komin í fullt gildi, fullum 22 miljónum.
Molard kennir Bismarck mest um þennan
óf'ögnuð allan, þetta voðalega farg, er Norð-
urálfuríkin ætla að sligast undir og segir
engin tiltök að hætt verði við þá taumlausu
ofraun fyr en Þjóðverjar skili Frökkum aptur
herfanginu frá 1871, þ. e. Elsass og Lot-
bringen.
Leiðarvlsir ísafoldar.
1193. Er það lögleg hjónavígsla, að prest-
ur lesi yíir brúðhjónunum að eins það, sem
stendur prentað í Handhókinni?
Sv.: Prestur heíir eigi fyllilega gætt skyldu
sinnar, en hjónavígslan erjafnlögleg fyrir því.
1194. Þarf jeg að borga presti mínum þá
ræðu, sem jeg hið hann ekki um, t. d. hjóna-
vígsluræðu ?
Sv.: Líkræðu þarf eigi að horga Fpresti,
sem eigi er um beðið, og hjónavígsluræðu ber
aldrei að horga sjerstaklega.
1195. Jeg er vinnumaður um tvítugt, sem
er nýlega farinn að taka kaup, en gef 'árlega
um 30 kr. með móður minni, sem er gömul og
örvasa. Ber mjer. að greiða gjaldjtil styrkt-
arsjóðsins, eins og öðru einhleypu vinnufólki?
Sv.: Nei, nema því að eins, að (spyrjandi
eigi aðrar eigur.
1196. Jeg er lærisveinn í trjesmíði og er
ráðinn upp á að hafa ókeypis fæði. húsnæði
og kennslu. Á jég ekki heimting á svo hlýju
húsi, að jeg geti verið í því á helgum dögum
og á kvöldum eptir að jeg er hættur vinnu,
þar sem það er hægt?
Sv.: Jú sjálfsagt, ef svo er um samið, sem
spyrjandinn gefur í skyn.
28
»Ætlast þú til, að jeg láti það gott heita, er hann
hefir sama sem synjað mjer heimkynnis? Annars hefð-
um við og barnið getað átt heima í snotrum og rúmgóð-
um hýbýlum. Og nú situr hann þar einn saman og
glennir sig eins og köngurló í vef sínum. Yíst er það
svo! Honum er einmitt þannig háttað, því hann rakar
að sjer hvað sem hann getur, en ann öðrum einkis. En
látum hann eiga sig. Hann verður vonanda eigi eilífur
fremur en aðrir!«
»Láttu guð sjá fyrir því«, mælti Ragna í bænarróm.
Henni þótti það jafnan ills viti, er Asmundur fór hörðum
orðum um föður sinn; en nú, er barnið var komið, stóð
henni ógn af því.
Sveinninn dafnaði ágætlega vel, þótt þröngt væri um
hann; faðir hans kjassaði hann og kunni sjer ekki læti,
og eigi skorti hann holla fæðu og nóga, þar sem var
brjóstamjólk ungrar, hraustrar móður.
Frá þessu örugga, fjörgandi sjónarmiði litu þau Ás-
mundur og Ragna fram á ókomna æfi sína. En þar sem
hún ljet huga sinn fiögra víðsvegar og eygði hvervetna
glæsilega framtíð, komst Ásmundur aldrei lengra en að
búgarði föður síns. —Þar hugsaði hann sjer, er dauðinn
sópaði um, að koma á nýju fjöri og nýrri starfsemi, með
elju og atorku.
Þau höfðu bæði fastráðið, að sveinninn skyldi heita
25
ráðinn—með því að ekki var nein ieið önn ur við hana
þessa kvensu.
En er kvöldið kom og eimkuggurinn lagðist úti fyrir
og kaupmaður og menn hans voru í óða önn að koma
póstsendingum og vörurn út í hann, þá lá við, að liði yfir
hann, er hann sá, livar Ragna lagði að gufuskipinu á bát,
er hún hafði leigt sjer, og steig á skipsfjöl í ferðafötum
sínum og með allan farangur sinn.
Hún gekk ofur-rólega til hans og kvaddi hann. Hon-
um var mikið niðri fyrir og vildi ryðja úr sjer öllum ó-
sköpum, en honum gafst eigi tími þar til. Hann áttaði
sig í snatri og revndi að reka upp hæðnishlátur, sem
honum var títt; en það tókst hvergi nærri svo sem skyldi.
Hláturinn var svo þrunginn af gremju og fyrirlitningu
að honum lá við köfnun. Þá hneigði hann sig afardjúpt
fyrir henni, um leið og hann gekk burt, og þóttist hann
gera það til spotts við hana. En Ragna bar sig svo ein-
arðlega gagnvart honum, að eigi var hægt að taka hneig-
ing hans öðruvlsi en makleg lotningaratlot.
Svo skildu leiðir þeirra.
Að hálfum mánuði liðnum var Ragna orðinjfarsæl
eiginkona og Ásmundur hamingjusamur eiginmaður. Ká-
etan litla á skútunni hans var að vísu þröng, en þröngt
mega sáttir sitja; því að þvi meir sem ástin þróast með
manninum, því litilþægari verður hann.