Ísafold - 20.09.1893, Blaðsíða 3

255
Drukknan. Lattgardag 16. þ. mán.
drukknnðn enn tveir menn á káti á Snð-
nrnesjum, frá Sandgerði á Miðnesi. Yorn
á uppsiglingu nr fiskiróðri, er hann hvessti.
Það vorn nnglingspiltar talsvert fyrir inn-
an tvítngt. Hjet annar Sveinn Eyjólfsson
frá Stuðnikoti; hinn var frá Tjarnarkoti í
sama hverfi á Miðnesi.
Kynleg skrúfa. Það er kynleg »skrnfa«
er gert hefir skipstjóri á ensku kaupfari-
er hingað kom fyrir skömmu, með tals-
vert af salti og öðrnm útlendum nauð-
synjavörnm, er nokkrir Snðnrnesjamenn
höfðu pantað fyrir milligöngu kaupmanns
Þorbiarnar Jónassonar. Skipið átti eptir
samningi, er skipstjóri hafði sjálfnr skrif-
að undir, að flytja vörur þessar á skipinu
í Grindavík, Hafnir, á Vogavík og víðar,
en þurfti að koma hingað til Rvíknr áður.
En sú lykkja á leiðinni virðist hafa orðið
þess valdandi, að skipstjóri afsagði að fara
lengra eða annað með vörurnar; bar f'yrir
sig hættusama uppsiglingu og skipalegu
á þessum stöðum á áliðnu sumri, og hafa
menn fyrir satt, að einhverjir skipstjórar
í þjónustu kaupmanna hjer hafi miðlað
honum þeim fróðleik. Er ofur-eðlilegt, að
bændur ímyndi sjer, að það muni ekki án
vilja eða vitundar kaupmanna gert, og að
þeir hafi viljað sýna bændum, að þeir
kynnu líka að koma á »skrúfu«, eins og
bændur hafa stundum gert við þá, en
freistingin talsverð til þess, sje svo, sem
fullyrt er, að bændur fái salt þetta fyrir
rúmar 3 kr., en verða annars að borga
hátt á 6 kr. á útibúum kaupmanna. En
annað mál er það, hvort slíkt er hyggilega
gert af kaupmönnum, ef svo er, að þeir
sjeu einhverjir eigi alveg hlutlausir af
þessari »kynlegu skrúfu«.
Vörurnar fá bændur auðvitað eigi að
síður heim fluttar á hafskipi, eins og til
stóð. Mun í ráði að leigja til þess fiski-
skútu hjer, sem er bænda-eign, og hlýtur
skipstjóri eða útgerðarmaður skipsins að
verða skyldaður til að borga þann kostnað.
Fálieyrð beita. Það er í frásögur fært í
norskum hlöhum, að formaður einn í Bohey á
Hálogalandi var í beituvandræðum og gerði
það til reynslu, að hann reif horn af rauðum
ullarklút, sein hann hafði um hálsinn og ljet
á öngulinn. Beita þessi reyndist vel og mað-
urinn hjelt áfram; kvað það vera hina liskn-
ustu beitu, er hann hefði reynt. »Það er
100,000 króna sparnaður í beitukostnað hjer í
Pinnmörki, segja Boðeyjartíðindi, »ef það er
satt, að mislit ullartuska sje góð beita«.
Á bókauppboði og handrita í Lundúnum
í sumar seldist eitt eintak af Cato Majov eptir
Cicero, er átt haíöi Georg Washington, en
Benjamín Eranklin prentað, a 882 kr., og fyrsta
útgáfa af Miltons-ljóðmælum á 883 kr.
Bjarglegur lífeyrir. Ekki er það að gamni
sínu geranda, að hafa konung yíir sjer og kon-
ungsætt, að kostnaðinum til. Konungsættin á
Englandi helir þetta úr ríkissjóði Breta ár.
lega: Drottningin 7,150.000 kr.; prinzinn og
prinzessan af Wales 750,000; börn þeirra 675,000
kr.; ekkja Friðriks keisara á Þýzkalandi 130,000;
prinzessurnar Christian og Louise, frændkon-
ur Viktorlu drottningar, 225,000; hertoginn af
Connaught og hertoginn af Edinburgh, synir
drottningar, 405,000 hvor; prinzessa Beatrice,
dóttir hennar, 115,000; hertoginn af Cambridge.
frændi drottningar, 225,000; hertogafrúin af
Albany, tengdadóttir drottningar, 115,000, og
hertogafrúin af Mecklenburg-Strelitz 55,000.
Þetta er samtals 101/* miljón króna.
Leiðarvísir ísafoldar.
1296. Er leyíilegt fyrir mann sem hefir sótt
um vínveitingaleyíi en ekki fengið. að selja
»snapsa« og það jafnframt a sunnudögum ?
Sv:: Nei.
1297. Hve lengi má hlutaðeigandi sýslu-
maður láta dragast að rannsaka slíkt mál
þegar það hefir verið kært fyrir hor.um?
Sv.: Sýslumanni ber að hefja rannsóknina
svo fljótt sem aðrar embættisannir hans leyfa.
1298. Eða er sýslumaður ekki skyldur til
ef kærði hef'ur ekki meðgengið, að rannsaka
þann sem kært hefur, og jatnframt votta þá
sem skrifað hafa undir vottorð eða fylgiskjöl
tilheyrandi kærunum?
Sv.: .Tú.
1299. Jeg keypti þs part í fjögramannafari
og samdist svo með mjer og sameignarmanni
mínum, að hann hefði umsjón á skipi þessu,
væri formaður á því og rjeði sjer háseta, en eg
þar á móti borgaði honum vissa upphæð í for-
mannskaup og fyrir umsjón skipsins. Nú hef-
ur hann síöasta ár engan háseta ráðið á
nefnt skip, en í stað þess hefir hann selt allt
skipið bæði sinn og minn part, mjer óafvit-
andi og látið þann, er keypti, skrif'a inní minn
reikning þá upphæð sem honum virðist nægi-
leg fyrir minn part, og fæ jeg þá 2/s pörtum
minna fyrir það, en jeg keypti, þrátt fyrir
töluverðar endurbætur sem við höfum gjört á
skipi þessu. A jeg ekki heimtingu - á skaða-
bótum af netndum sameignarmanni, eða hvað
segist á slíku athæíi?
Sv.: Það varðar hegningu: f'angelsi eða
sektum; auk þess hefur spyrjandi óefað rjett
til skaðabóta.
1300. Jeg þarf að láta virða eignarjörð
mína og bið svo sýslumann að útnef'na tvo
menn til þess. Hvað ber mjer svo aö borga
þessum virðingamönnum fyrir starf' sitt eptir
lögum. Virðingin er að upphæð um þrjú þús-
und krónur?
Sv.: 2 kr. til hvors af virðingarmönnunum
og 1 kr. fyrir að semja virðingargjörðina; svo
og ferðakostnað 50 a. fyrir hverja mílu á landi
eða 1I‘2 mílu á sjó, er virðingarmenn þurf'a að
fara.
Proclama.
Samkvæmt lögum 12. apr. 1875 og opnu
brjefi 4. jan. 1861, er hjer með skorað á
alla þá, er til skulda telja í dánarbúi pró-
fasts Eiríks Kúld, er andaðist 19. f. mán.,
að lýsa kröfum sínum og sanna fyrir und-
irskrifuðum skiptaráðanda innan 6 mán-
aða frá síðustu (3.) birtingu þessarar aug-
lýsingar.
Skrifst. Snæfellsn.- og Hnappad.s. Stykkish. 15. ág. 1893
Sigurður Jónsson.
136
»Þögn, biskup minn«, svaraði konungur. »Hlýðið
höfðingja yðrum. Innsetningarserimóníurnar skulu verða
framkvæmdar annan dag. Biskup í Segovia! Gangið
með Calavar til klefa hins dæmda bandingja. Veitið
honum syndalausn og seljið að 3 stundum liðnum líkama
hans undir öxi böðulsins. En er til yðar kemur, Calavar,
þá mun jeg bíða yðar hjer; þjer munuð færa mjer höf-
uð drottinsvikans. Verði rjettvísinni fi’amgengt!«
Síðan sneri konungur sjer að Ruy Lopez.
»Jeg sel yður í hendur innsiglishring minn«, mælti
hann, »til þess að þjer getið sýnt hann hertoganum til
jartegna«.
Böðullinn gekk út og Ruy Lopez á eptir honum.
»Jæja, góðir hálsar«, mælti konungur og sneri sjer
að hinum, »efizt þjer enn um rjettvísi konungs?«.
En aðalsmennirnir svöruðu engu.
Konungur settist aptur og benti einum vildarmanna
sinna að setjast við taflborðið. Það var Don Raminez,
greifi af Biscaya.
»Tíminn mun líða fljótt við taflið og í yðar hóp, góð-
ir hálsar«, msdlti konungur brosandi. »Enginn gangi út
hjeðan fyr *en Calavar kemur. Vjer getum einkis yðvar
án verið«.
Með þessum háðsyrðum tók konungur til að tefla við
Don Ramirez, en aðalsmeunirnir skipúðu sjer aptur um-
133
ert gert þeim manni, er hið göfugasta spænska blóð renn-
ur í æðum hans, nema jeg hafi ákveðnari skipun frá yð-
ar hátign«; og hann hneigði sig aptur.
Aðalsmennirnir höfðu hlýtt með athygli á orð þessi
og gerðu í hálfum hljóðum góðan róm að máli Calavars,
er hann þagnaði. Hið mikilláta Kastilíukynjaða blóð í
æðum þeirra þaut eins og elding út í andiit þeim; þeir
stokkroðnuðu. Alonzo D’Ossuna, ungur kappi við hirðina,
setti upp höfuðfat sitt til merkis um, að þeir tækju und-
ir það sem bandinginn hefði mælt og Calavar flutti kon-
ungi. Hinir hirðmennirnir fóru flestir að hans djarfiega
dæmi og hjeldu þannig fram forrjettindum þeim, er lendir
menn á Sáni hafa jafnan haft: að þurfa ekki að standa
berhöfðaðir frammi fvrir konungi sínum.
Konungur hrökk við. Hann barði hnefanum í borðið
svo hart, að taflmennirnir hrukku í ýmsar áttir.
»Vor konun glegi dómur hefir dæmt hann«, mælti
konungur og brýndi raustina; »hann er dæmdur af lífi.
Hvað fer drottinsvikinn fram á?«
»Yðar hátign« svaraði böðullinn; »hann beiðist þess,
að mega deyja á höggstokk, og að mega hafa hjá sjer
prest síðustu 3 stundirnar, sem hann lifir«.
»Það er honum veitt!« anzaði konungur. »Er eigi
presturinn í fangelsinu hjá honum eptir boði voru?«
»Jú«, svaraði Calavar; »hinn helgi maður er þar;