Ísafold - 31.05.1899, Síða 3

139
eyri á Skógarströnd, dáv. (5. 13).
2. Sigurbjörg |>orláksdóttir frá Vest-
urhópshólum, vel (4. 00).
3. Valgerður Jensdóttir frá Hóli
í Hvammssveit (Dölum), dáv. (4. 87).
Prófdómendur við kennaraprófið
voru þeir síra Jens Pálsson og Hjálm-
ar Sigurðsson.
Skeyti frá Andrée.
Eekið hefir að Hlíð í Kollafirði í
Strandasýslu 14. þ. m. (á Krossmessu)
korkhylki með svolátandi skeyti frá
þeim Andrée norðurfara hinum sœnska
og hans félögnm:
Flytböj Nr. 7.
Denna ár utkastad G. MT. frán
Andrées Ballong kl. 10,55 em.
den 11 Juli 1897 pá cirka 82°
lat och 25° long E for Grw.
Vi sviifva p4 600 m. höid.
All well.
Andrée. Strindbery. Frœnkel.
Eyðan á eftir fyrsta orðinu merkir,
að þar er eitt orð ólæsilegt, af því
sjór hafði komist að seðlinum, og
mætti gizka á, að þar hefði staðið
»sjunde«.
Orðsending þessi þýðir á fsl.:
Þessu (sjöunda?) flothylki ervarpað
út tír loftfari Andrées kl. 10.55 síðdegis
eftir Greenwich miðtíma 11. júlí 1897,
á hér um bil 82. stigi norðurbreiddar
og 25. stigi austurlengdar frá Green-
wich.
Vér svífum í 600 metra hœð.
ALt gtngur vel.*
E. P. Eiis kaupmaður á Borðeyri
sendi mann gagngert með bréfið til
landshöfðingja, undir eins og hann
fekk vitneskju um það, en það var
ekki fyr en meir en viku eftir að það
fanst. Maðurinn gekk að norðan á
4 dögum og kom hingað sunnudags-
kveldið 28. þ. m. En landshöfðingi
kom bréfinu áleiðis þegar daginn eftir
með gufuskipi, er fór til Englands,—
sendi það ráðherra Islands í Khöfn.
jþað er ólíkt um þetta skeyti og hitt
er rak við Melrakkasléttu í vetur, að
enginn efi getur á því leikið, að það
er frá Andrée sjálfum og þeim félög-
um, og mundi þykja stórmikið f það
varið, ef það væri ekki frá sama deg-
inum og þeir Andrée lögðu á stað írá
Danaey við Spitzbergen fyrir nær 2
árum. f>að var einmitt 11. júlí 1897
(um miðjan dag?).
Að Melrakkasléttubréfinu sleptu er
þetta annað skeytið, er frá þeim And-
rée og félögum hans tveimur hefir
komið frá þvi er þeir hófu glæfraför
sína.
Hitt var dúfuskeyti, er norskt sel-
veiðaskip náði í norður í höfum, milli
íslands og Spitzbergen, 20. júlf 1897.
Dúfan var skotin frá skipinu og seð-
illinn, sem á henni fanst, var svo lát-
andi á ísl.:
nKominn norður fyrir 82. stig norð-
urbreiddar; góða ferð norður. Andrée«.
En það skeyti var ódagsett.
f>etta, sem hér rak, hefir dagsetn-
inguna fram yfir og er að því leyti
fróðlegra, að af því má marka, hve
hraða ferð loftfarið hefir haft. Er svo
að sjá, sem dúfunni hafi verið slept
um sama levti eða þá rétt skömmu
síðar en skeytmu var fleygt í sjóinn.
Danaey liggur við Spitzbergin út-
norðanvert, hér um bil á 79.40 stigi
nbr. og 11 stigum austar en Green-
wich. Hafi loftfarið verið komið full
82 stig norður um kl. 11 um kveldið
og 14 stigum austar — norður af land-
norðurskaga Spitzbergin —, þá befir
það siglt fyrsta daginn hér um bil 35
—36 mílur danskar (lengdarstigin eru
orðin örstutt svo norðarlega).
Hæðin, sem þeir tiltaka að farið sé
ofar sjó, 600 stikur, er sama sem 1912
fet eða hátt upp a móts við efstu eggj-
ar Esjunnar.
Svo er að heyra á bréfi því að norð-
an, er Isafold varskrifað með eftirriti
af skeytinu frá Andrée (af hr. Theódór
Ólafssyni verzlunarstjóra á Borðeyri),
sem vissa sé fyrir því, að korkhylkið
hafi verið nýrekið, er það fanst 14. þ.
mán., og mun þykja nokkur fróðleikur
í því um stefnu og hraða strauma á
þeirri löngu leið, frá því meira en 30
vikum sjávar fyrir norðan Spitzbergen.
það er óravegur, á að gizka hátt á 3
hundrað mílur danskar á 672 sólar-
hringum.
Oft nokkuð hafa menn komist lengra
norður en þetta (82. stig), dr. Eriðþ.
Nansen langlengst, eins og kunnugt er,
vorið 1895, rúmum 63 mílum norðar
eða 86 stig og 14 mínútur; hann átti
ekki eftir nema56 mílurað heimsskauti.
Vendetta.
Eftir
Arcliibald Clavcriug Gunter.
XVI.
Honum veitir ekkert sérlega örðugt
að finna listverkasalann; því að hann
hefir aldrei haft augun af Barnes nokk-
urt augnablik og kemur nú í flasið á
honum.
»Eg þarf að tala nokkur orð við
yður«, segir Vesturheimsmaðurinn;»mér
hefir snúist hugur og nú vil eg kaupa
myndina. Komist þór að því, hvað
hún setur upp fyrir hana og látið þér
mig svo vita*.
»Og hvað heitið þér ?* spyr listverka-
salinn. En Barnes er þá kominn
langar leiðir frá honum, tekinn að
elta fröken Anstruther, sem ernýkom-
in út úr herberginu.
Hann kallar aftur fyrir sig : »Hótel
Maurice. Eg skal skilja frekari skýr-
ingar eftir þar á skrifstofunni!« Og
svo hraðar hann sér sem mest hann
má, treðst gegnum mannþröngina og
nær konunum rétt í því bili, er þær
koma út í forsalinn. f>ar heyrir hann
þetta sagt:
»f>ér megið þó til með að borða
morgunmat, Enid, áður en þér leggið
á stað«.
»Eg hefi ekki tíma til þess. Eg verð
að ná hraðlestinni; lafði Chartris fer
með þeirri lest og stúlkan mín er með
henni*.
Og hún fer upp í vagn og ekur á
stað. Barnes þýtur upp í annan vagn
og hvíslar að ökumanninum :
»Tuttugu franka fáið þér, ef þér
missið ekki sjónar á vagninum, sem
er hérna á undan okkur. Akið þér
alt hvað af tekur.U
I sama bili, sem Vesturheimsmað-
urinn er að fara á stað á fleygiferð,
kemur listverkasalinn með báða menn-
ina, sem áður höfðu verið að tala við
hann, út á riðið og segir við þá:
»f>ér missið þá ekki af honum —
eltið hann og sendið símskeyti*.
Mennirnir stökkva upp í vagn, sem
beðið hefir eftir þeim, og aílir þrír
vagnarnir halda nú hver á eftir öðrum
ofan eftir Manzas-stræti til járnbrautar-
stöðvanna sem víð Lyon eru kendar
— unga enska stúlkan í fremsta vagn-
inum og hefir enga hugmynd um elt-
ingaleikinn, hr. Barnes i öðrum vagn-
inum og honum er sömuleiðis grun-
laust um að nokkur sé að elta sig, og
tveir frönsku mennirnir í þriðja vagn-
inum. Annar þeirra hvíslar að hinum:
»Mér þætti gaman að vita, hvað ná-
unginn hefir fælst. f>að var nógu
slungið af honum að vísa Kasper á
sig í Maurice-hótellinu og halda nú
rakleiðis til járnbrautarstöðvanna !«
Sjöundi kapítuli.
Lyonar-lestin.
f>egar vagninn, sem fröken An-
struther er í, nemur staðar fyrir utan
járnbrautarstöðina, sér hún, að lestin
er rétt á förum. Hún er með far-
seðilinn í vasanum, hefir engan tíma
til að svipast um eftir samferðafólk-
inu og fer því hiklaust inn í fyrsta
flokk8 vagnklefa, sem lestarstjóri einn
vísar henni iun í. Barnes veit ekki
vel, hvert hann á að kaupa farseðil;
en svo minnist hann þess, að stúlkan
hefir ságst vonaaðfinna »Edwin sinn«,
í Nizza og því segir hann rösklega við
farseðlasalann :
iNizza!«
Mennirnir tveir standa fyrir aftan
hann við lúkugatið og segja líka:
»Nizza«, og allir þjóta þeir út til lest-
arinnar. Barnes má engan tíma missa,
stekkur upp í eina fyrsta flokks klef-
ann, sem enn er opinn, og kemst svo
að raun um, að hann hefir fengið það
sæti, sem hann helst hefði á kosið —
beint á móti ungu stúlkunni, sem hann
er að elta. Hinir mennirnir tveir
fara inn í klefa við hliðiua á þeim.
Vesturheimsmaðurinn snýr bakinu
að eimreiðinni og sér eftri hluta lest-
arinnar, þegar hann lítur út úr klefa-
glugganum. I sama bili, sem hún fer
að færast úr stað, sér hann skringi-
lega sjón: frú, sem auðsjáanlega er
ensk og klædd eftir nýjustu tízku,
kemur með þremur enskum börnum
og tveir franskir járnbrautarþjónar
^ylgja þeim. Hún er að berjast við
að ná í lestina, en það tekst ekki.
Tvær vinnukonur og einn þjónn eru á
hælunum á henni, og er auðsætt, að
þau eru líka sannir Englendingar.
Öll eru þau hlaðin þeim flutnings-
kynstrum, sem enskar fjölskyldur mega
aldrei án vera, þegar þær eru á ferð-
um.
Einu augnabhki síðar er þessi hóp-
ur orðinn langt á eftir og lestin kom-
in á fljúgandi ferð á leiðina til Lyon.
Barnes hagræðir sér í sætinu og fer
að hugsa ráð sitt. Fyrst er að komast í
kunningsskap við ungu stúlkuna, sem
situr andspænis honum,og svo er að
vinna ást hennar. Hann gengur að
því vísu, að hún muni fráleitt lofa
honum að segja sjálfur til nafns síns;
því að þegar hann kom upp í klefann,
rétti hún úr sér og leit á hann frá-
munalega kuldalega og upp frá því
hefir hún ekki litið upp ixr blaðinu
»Figaro«, sem hún hafði tekið upp úr
handtösku sinní, eina farangrinum sem
hún hafði með sér. Ekki er nokkurt
vit í að hugsa um ástamálin fyr en
honum hefir tekist að kynnast henni
ofurlítið. Hann verður því að hafa
sig allan við að finna eitthvert ráð til
þess, án þess að móðga hana eða rjúfa
þær velsæmisreglur, sem ríkja í þeim
hlutum mannfélagsins, er fröken An-
struther á auðsjáanlega heima í.
Alt er hljótt. Hvað hann langaði
til að rjúfa þessa þögn með því að
segja fáein orð ! En það þorði hann
ekki — það var alt of mikil áhætta.
Hver önnur ung stúlka sem í hlut
hefði átt, mundi Barnes hafa ávarpað
hana með ótrauðleik þeim, sem ver-
aldarmönnum er eiginleg, og ef hún
hefði ekki svarað góðlátlega, hefð
hann þagnað og kært sig kollóttan.
En með hana er alt öðru máli að
gegna. Ollum horfum er spilt, ef
minsta þykkja kemurí hana. Hann
gefur nákvæmustu gætur að stúlkuuni
til þess að sjá, hvort hún væri hvergi
veik fyrir, óþýðleika-brynjan, sem
stúlkan hafði klætt sig í. Hún held-
ur áfram að lesa blaðið, meðan hann
er að virða hana fyrir sér og lestin
rennur fram hjá nokkurum smástöðv-
um. Hún hreyfir sig ekki vitund.
Svo lýkur hún við að’lesa blaðið, tek-
ur þá upp skáldsögu, fer að lesa hana
og alt af þykir henni meira og meira
um vert. Barnes sér, að bókin er
eftir Ouidu og honum finst hún ekki
þsss verð að koma fyrir augu annars
eins eneils; en að lokum sér hann
nafnið á bókinni og þá verður honum
hughægra. þetta er »Litlu tréskónir«,
ef til vill átakanlegasta sagan, sem
nokkurn tíma hefir verið rituð; í henni
er ekkert siðspillanfli, ekkert nema
tár. Lestin nemur staðar við Monte-
reau. líú verður Barnes hræddur
um, að hún muni yfirgefa hann; en
henni þykir miklu meira vert um
skáldsöguna en svo.-
Tíðarfar.
Hlýindi lítil enn, nema þó helzt í
gær og dag. Gróður fer mjög hægt.
Maðurinn, sem að norðan kom nú á
helginni með skeytið frá Andrée, segir
býsna-kalt þar, í Strandasýslu og Húna-
vatns vestanverðri, og lambadauða
talsverðan; ær fæða illa, vegna meg-
urðar, og ekkert strá til að hára þeim.
»Dagsbrár«-draugurlnn
hefir skrifað langa ritgjörð um
•stjónsleikjublöð* — sjálfsagt tíl þess
að vekja sem allra bezt athygli manna
á því, að málgagn hans er farið að
reyna að telja mönnum trú um, að
leitun sé á betra stjórnarástandi er vér
eigum við að búa, og að það sé ekki
nema illgirni að vera að finna að þvf.
Síðan þykist draugurinn geta um það
borið, hvernig stjórnsleikjublöð eigi að
vera.
Andlátsfregn.
Hinn 14. f. m. (april) andaðist að heim-
ili sínu eftir langa og þunga legu í brjóst-
tæring konan Margrét Magnúsdóttir 4
Neðra-Hliði. Hún var dóttir dbr.m. Magn-
ús Brynjólfssonar á Dysjum, »siðprýðiskona,
bezti maki og móðir. Hana syrgja 3 börn
á æskuskeiði ásamt elskandi mæddum manni*.
frrrtrrrrrryTTmrr'rv'rrrrrr.
W CHRISTENSEN’S
verzluu
kaupir Saltfisk og Sundmaga
---- fyrir peninga. --
Fumlið skip.
Gamalt sexmannafar nýviðgjört að
framanverðu, en talsvert brotið, hefir
nýlega fundist á sjó á hvolfi og verið
róið upp til undirritaðs. Skip þetta
hefir að líkindum slitnað frá botn-
vörpuskipi, því digrum kaðli var brugð-
ið undir allar þóftur þess. Sá ersann-
ar eignarrétt sinn að skipi þessu, vitji
þess og borgi áfallinn kostnað.
Hliði 20. maí 1899.
Jón Þóröarson.
I blaði nokkru, sem út kom hér í
Eeykjavík, stendur, að hr. D. Thom-
sen hafi »keypt allar vöruleifar* mínar
»með þeim skilmálum* að eg »hætti
alveg að verzla.« Sérstaklega er gefið
í skyn, að kaupmaðurinn í sömu
götu »hafi mist keppinaut hér úr göt-
unni með þessu« að »fataefnum og til-
búnum fötum«.
Af þessu tilefni skal þess getið, að
eg eins hér eftir sem hingað til verzla
með fataefni og tilbúin föt; hefi
eg ekki hætt né hefi í hyggju að hætta
því. Með næsta póstskipi á eg von
á sérstaklega miklum og góðum
birgðum af þessu. Með því að hætta
við að verzla með hálslín og þessleið-
is hefi eg einmitt lagt meira í fata-
verzlun mína en nokkuru sinni áður,
og vona eg að fataverzlun mín og
skraddarastofa geti mætt samkepni
við alla keppinauta hér f bænum til
að fullnægja skiftavinum, sem borga
út í hönd.
H Andersen.
16. Aðalstræti 16.
I >