Ísafold - 13.02.1907, Blaðsíða 3
ISAFOLD
31
Fórn Abrahams.
(Frh.l.
Hún hrökk snögglega við og leit
sturluð knngum sig. Drottinn Jesú,
mÍ8kunnaðu mér! |>arna komu þá
útlendu hermennirnir ríðandi ; það
glampaði á vopnin þeirra og hestarnir
hneggjuðu. Hún hljóp inn, komst að
stiganum upp á loftið, kieif upp þang-
að, dró stigann upp á eftir sér og
skreið með nötrandi töncum niður á
bak við tóma aldinabyrðu við vestur-
gaflinn. Bara að þeir fyndi hana nú
eigi, bara að þeir færí fljóct burtu
aftur; hér væri heldur enginn heima.
Skjálfandi lá hún þarna, lagði við
eyrað og þuldi bænir sínar.
Hurðinni var hrundið upp með
oísagangi, niðri heyrðist þungt fótatak
og hópur hermanna brauzc inn. jpeir
rótuðu um í öllum krókum og kimum,
byltu við húsgögnum og rifu burt
veggþiljurnar. Með byssuskeftunum
brutu þeir hornskápinn í mola, möl-
vuðu gluggarúðurnar, dreifðu búshlutum
um gólfið og svo hevrðist hláturinn í
þeim upp yfir allan skarkalann; há-
vaðinn fór sívaxandi.
— Leitið þið rækilega, var skipað
harðlegri röddu ; þeir hafa alstaðar fal-
in vopn.
— f>eir eru skynsamari en það, að
þeir fari að geyma byssurnar í stof-
unum hjá sér, sagði önnur rödd þýð-
lega. Leitið í hesthúsinu og útihús-
unum ! Upp á loftið með ykkur!
Betty gamla leið í óvit og vissi
ekki til sín framar.
Hér var komin samtíningssveit lög-
reglumannaog fyrir þeim riðilstjóri úr
hernum. Blenkins var í för með þeim.
Hann hafði slitið af sér ólundina og
honum hafði tekist að sannfæra yfir-
foringjann um, að brýna nauðsyn bæri
til að gjörhreinsa héraðið. Með því var
átt við, að allir fullorðnir menn og
allir sveinar eldri en 12 ára væri
hneptir í varðhald, öll vopn gerð upp-
tæk og konum með ung börn komið
fyrir þar sem þeim væri fyrirmunað
að færa bændum sínum og öðrura vanda-
mönnum nokkrar fréttir. þetta tiltæki,
sem átti að gjöreyða stórt landflæmi,
var kölluð eðlileg varóðarregla, er
nauðsyn bæri til þá í bili; það var
eigi hægt að koma með neina mótbáru
gegn því.
Foringinn hafði daginn áður fengið
ný ónot hjá næsta yfirmanni sínum,
er langmestar hafði áhyggjurnar, og
lét aér því eigi detta í hug að sýna
neina hlffð framar við aðra. Foring-
inn hlýddi á lymskuráð Blenkins og
sendi hermannadeild til að bæla ræki-
lega niður síðasta mótþróann. í ann-
ari Iandshálfu hafði heil borg verið
fyrir skömmu lögð við velli og onn
annarsstaðar voru búgarðarnir brendir;
það mátti með engu móti viðgangast,
að uppreisnareldurinn fengi næði til
að bálast upp aftur þarna. Veslings
foringinn gerði svo sem hann var
vanur, þó hendur sínar og óskaði sér
að vera laus við stöðu sína, sem búið
var að baka mundi honum gráarhærur,
en loku var fyrir skotíð að öfluðu
honum eftirþráðra verðlauna fyrir
allar þrautirnar; að öðru leyti lofaði
hann undirmönnum sínum að ráða
gjörðum sínum og skifti sér sem allra
minst af þeim.
þessi herdeild, sem komin, var að
van der Naths, hafði gert þjófaleit
ú tveim bæjum öðrum þá um morgun-
inn. Tvær ryðgaðar byssur og nokkur
hundruð af Mausers-skothylkjum var
alt og sumt, sem þeim fénaðist á síð-
ari bænum. þá var sönnunin fengin
ótviræð, enda scóð ekki á hegningunni;
hana mátti lesa í rjúkandi rústunum,
sem þeir höfðu yfirgefið fyrir fám
stundum. Hermennirnir voru kátir af
hepni sinni og bjuggust við að gera
ennþá merkilegri uppgötvanir, þar sem
eigandi búgarðsins var sagður ákafur
föðurlandsvinur, en það er hin stærsta
synd, sem mótstöðumaður í hernaði
getur gert sig sekan í, eftir skilningi
hinna, er í móti vega.
Blenkins þaut um berbergin sem
vitstola væri og sparkaði öllu í mola,
sem fyrir honum varð. Hermennirnir
fóru að dæmi hans, og þegar ekkerc
grunsamlegt var að finna, sýndu þeir
af sér jafnmikinn ofsa, og þeir mundu
gjört hafa, ef rannsókn þeirra hefði
borið einhvern árangur og þeir hefði
fundið eitthvað af fyrirboðnum hern-
aðartólum. Tryllingur óarga dýra
hafði gagntekið þá, og þegar ekkert
annað var eftir að gera, réðust þeir á
veggina með byssuskeftunum. Mein-
fýsnin, er virðist vera hverjum manni
ásköpuð, sýndi sig í tíu ólíkum mynd-
um, og eftirdæmi Blenkins, er enginn
spurði um, af hvaða toga væri spunn-
ið, gerði þá enn svæsnari.
— Engin lifandi sál! öskraðiBlenkins.
Hann hefir farið með drenginn. Bífið
þakið af uppreisnarbælinu! Gjörið
eitthvað, piltar!
Flokksfyrirliðinn sat í legubekknum
og hló að ákefð liðsmannanna. Hann
hafði gaman af öllum gauraganginum
og gerði ekkert til að varna skemd-
unum; höfðu Búarnir svo sem ekki
hagað sér eins og óarga dýr í Natal
og víðar, og var eigi rétt regla, að
gjalda Hku líkt 1 Annars væri slík
rannsókn ekkert áhlaupaverk og hann
gæti hvenær sem vildi lagt hönd á
brjóst sér og fullyrt það með rólegri
samvizku, að hver maður annar í hans
sporum mundi hafa hagað sér alveg
eins, er líkt stóð á.
Ofan af loftinu kvað við sigrihrós-
andi gleðióp; þeir höfðu fundið Betty
gömlu. Henni var draslað fram á
loftsskörina. Hún skreið skjálfandi
niður stigann, en þá er hún var kom-
in alveg mður, var mátturinn þrotinn;
hún datt á gólfið og gat ekki staðið
upp aftur. Blenkins vildi þrysta henni
með fótasparki og höggum til sagna
um, hvar húsbóndi hennar hefði falið
sig; en hermennirnir höfðu þó rænu á
að aftra því.
— Eg skal vÍ8t kenna henni að
tala, ýlfraði Blenkins og hljóp fram í
eldhús til að sækja glóð.
Flokksfyrirliðinn elti hann forvitinn;
en þegar hann skildi, hvað hann hafði
í huga, bannaði hann honum það í
hörðum róm.
— f>að er hættulaust, flokksforingi,
hvfslaði Blenkins fleðulega. Eg ætla
ekki að gera nema hræða þennan
gamla apa.
En foringinn vildi með engu móti
leyfa neitt í þá átt og Blenkins varð
að hætta við fyrirætlun sína, svo sárt
sem það tók hann. Foringinn ypti
öxlum til merkis um, að njósnarinn
þyrfti ekki að búast við samþykki, og
bjóst til að fara burt úr eldhúsinu.
Hann var kominn fram í dyrnar, er
hann heyrði Blenkins æpa upp yfir
sig. Hann leic við og sá hvar Blenk-
ins lautr ofan yfir eldinn og rótaði í
öskunni með járnstöng.
— Hver djöfullinn! kallaði bann upp.
Hvað á þetta að þýða?
Hann fleygði frá sér járnstönginni
og þaut burt sem orðið hefði fyrir
höggormsbiti.
— Hvað hafið þér fundið? spurði
fyrirliðinn og skoðaði munina, sem
Blenkins hafði skarað fram úr hlóðun-
um. þar voru gamlar látúnsspengur
og nokkrar hornhlífar úr sama efni,
sem auðsjáanlega höfðu verið á bók.
|>etta lá þarna sótugt og svart, öld-
ungis ófémætir smámunir, mjög óþess-
legir að kveikja forvitni eða ótta nokk-
urs manns.
En Blenkins virtist hafa alt annan
skilning á þessu, er hann stóð þarna
upp við dyrastafinn og var þungt fyr-
ir brjósti. Allur litur var horfinn af
andliti hans, jafnvel nefið var eigi
rautt framar.
— Hvað gengur að yður, maður?
— Hann hefir brent biblíuna sína,
stundi Blenkins upp.
— Nú, hvað þá?
— Eg er dauðans matur, æpti hann
utan við sig. Hór er líf mitt í veði.
Hann Ieit flóttalega á tvær hendur,
herti sig upp og hljóp út.
Hræðslan í honum hafði verið svo
bersýnileg, að flokksfyrirliðinn varð
áhyggjufullur og flýtti sér út á eftir
honum, til að vita hvernig á þessum
ósköpum stæði.
— Bíddu, maður! Hvað gengur
á fyrir yður ?
— Eg veit hvað það merkir, er
Búi brennir biblíuna sína, anzaði
hann. Úr því spyr hann hvorki um
himnaríki né helvíti; það veit eg vel.
Hann brauzt út á hlað og fann
hestinn sinn, Rtökk á bak og reið á
harða spretti í vestur. Hann gerði
hvorki að sjá né heyra, þó að her-
raennirnir væru að veifa og kalla á
eftir honum.
Fyrirliðinn stóð í bæjardyrunum og
horfði á eftir óburðugri mannsmynd,
er laut fram yfir makkann á hestin-
um. Frakkalöfin flöksuðust aftur af
honum, bakið var kengbogið og knén
voru upp undir höku, af því að ístaðs-
ólarnar voru langtum of stuttar. það
var kátbrosleg sjón. Og með þvi að
foringjanum var síður en eigi ógeðfelt
að losna við manninn, lofaði hann
honum að eiga sig. Nú var og eigi
meira þar að starfa, og bauð hann
því liðinu að stíga á hestbak, leit í
skrána, sem hann hafði í innri brjóst-
vasanum og reið með flokkinn til
næsta bæjar.
— Zimmer, las fyrirliðinn upp af
skránni.
Félag til eflingar leikfimi og íþrótt-
um er ætlast til að verði stofnað hér
í bæ, ef nógu margir gefa sig fram.
þeir, sem vilja sinna þessu máli,
eru beðnir að mæta á hótel Island á
föstudaginn kemur kl. 9 síðdegis.
A. Bertelsen.
Peningabudda fundin á Hverfisgötu.
Vitja má í Vesturgötu 53 B
A heimili alþekts læknis í
Khöfn, (á heima í skrauthýsi á Frið-
riksbergi), geta nokkrir drengir, er
ganga í skóla, fengið dvalarstað eftir
14. maí næstkomandi. Það verður
farið prýðisvel með þá í alla staði.
Menn snúi sér munnlega eða skrif-
lega til prófessorsfrúar Allen, Rath-
sacksvej 4, á 2. gólfi, Khöfn V.
Aðalfundur
Jarðræktarfélags Reykjavíkur verður
haldinn fimtudag 14. febr. kL 6 síðd.
í Báruhúsinu.
Meðal annars verður þar rætt um,
á hvern hátt. bæjarbúar geti losnað
við átroðning af sauðfé.
Einar Helgason.
JuQiRfálag %3tviRur:
Sherlock Holmes
verönr leikinn iföstuclaginn
15. þ. m. kl. 8 síðdegis.
Kirkjörðin Hlíð
er laus til ábúðar vorið 1907. Afgjald:
3 gemlingar, og 30 pd. tólg. Menn
snúi sér til Vogsósaprests.
Undirritaður, sem um mörg ár hefir
þjáðst af lystarleysi og magakvefi,
hefir losnað algerlega við þessa kvilla
með því að nota að staðaldri Kína-
Íífs-elixír hr. Valdemar Petersens.
Heiðarhúsum, 20. ágúst 1906.
Halldór Jónsson.
I rúm 8 ár hefir kona mín þjáðst
mjög af brjóstveiki, taugaveiklun og
slæmri, meltingu, og hafði hún þess
vegna reynt ýmisleg meðul, en ár-
angurslaust. Eg tók því að reyna
hinn heimsfræga Kína-Iífs-elixír hr.
Valdemar Petersens í Friðriks'nöfn, og
keypti eg því nokkrar fiöskur. Og
þegar hún hafði brúkað 2 flöskur, tók
henni að batna, meltingin skánaði, og
taugarnar styrktust. Ég get því af
eigin reynslu mælt með bitter þess-
um, og er viss um, ef hún heldur
áfram að brúka þetta ágæta meðal,
nær hún með tímanum fullri heilsu.
Kollabæ í Fljótshlíð, Lojtur Lojtsson.
Eg hefi hér um bil um 6 mánuði
við og við, þegar mér hefir þþtt það
við eiga, notað Kína-lifs-elixír hr. Valdi-
mar Petersens við sjúklinga mína.
Eg hefi komist að þeirri niðurstöðu,
að hann sé ágætlega gott matarhæfis-
lyf, og eg hefi orðið var við góðar
verkanir að ýmsu leyti, meðal annars
með slæmri og veikri meltingu, sem
oft hefir staðið í sambandi við óg'leði
og uppköst, óhægð og uppþembu fyr-
ir bringspölum, slekju í taugakerfinu,
og eins við hreinni og beinni hjart-
veiki. Lyfið er gott, og eg get mælt
með því.
Kristjaníu, Dr. T. Rodian.
Biðjið berum orðum um ekta Kína-
lifs-elixír Valdemar Petersens. Fæst
hvarvetna fyrir 2 kr. flaskan.
Variö yður á eftirlíkingum.
Óskilafénaður seldur í Kangárvallasýslu
baustiö 1906.
Holtahreppur: Hv. sauður 2 v. m.:
blaðstýft aft. biti h., standfj. aft. biti fr. v.,
hornm.: blaðst. aft. h., heilrif. standfj. fr. v.;
grá ær 1 v. m.: sýlt lögg ;\ft. h., blaðst.
fr. v.; hv. hrútl. m.: sneiðrif. fr. h., tvist.
biti aft. v.; hv. lamb m.: st.fj. aft. h., tvi-
rif. i stúf v.; hv. 1. m.: sýlt gagnfj. h., tví-
stýft fr. v.; hv. 1. m.: sýlt st.fj. fr. h.
Landmannahreppur: Sv. ær. 1 v. m.:
2 stig aft. h., stýft. biti fr. v., band i v.
eyra; sv. ær 1 v. m.: tvirif. í stúf b., sneitt
aft. gagnfj. v.; hv. 1. m.: blaðst. aft. h.;
grátt 1. m.: tvist. aft. biti fr. h., tvist, aft.
v.; hv. 1. m.: st.fj. fr. h., blaðst. aft. st.fj.
fr. v.; hv. 1. m.' sneitt fr. h., hálfur stúf.
fr. v.; hv. 1. m.: blaðst. aft. v.; hv. 1. m.:
stúfrif. h., sneitt biti fr. v.; bv. 1. m.: sýlt
biti fr. h., blaðst. aft. v., (illa erert); hv. 1.
m.: sneitt fr. standfj. aft. h., stýít biti fr.
st.fj. aft. v.; hv. 1. m.: biti aft. h., stúfrif
st.fj. aft. v.
Rangárvallahreppur: Hv. ær með larnbi
m.: boðbilt h., háift af aft. v., hornm.:
sneitt aft. h., geirst. v.; hv. ær 1 v. m.:
sneitt aft. gagnb. h., tvíst. aft. biti fr. v.;
morbildótt ær 4 v. m.: stýft standfj. aft. h„
hvatt gagnb. v.; hv. 1. m.: blaðst. fr. biti
aft. h., biti aft. v.: hv. 1. m.: st.fj. aft. h.,
blaðst. fr. v.; hv. 1. m.: miðhl. band i h.
eyra, tvist. fr. v.; hv. 1. m.: geirstýft bæði;
hv. 1. m.: geirst. bæði; mór. 1. m.: hamarsk.
h., hvatrif. gagnb. v.; hv. 1. m.: heilrif. h.;
hv. I. m.: tvist. aft. h.; hv. 1. m.: 2 st.fj.
fr. h., stýft v.; mór. 1. m.: hamarsk. h.,
hvatrif. gagnb. v.; rauð hryssa 2 v. m.:
blaðst. og st.fj. fr. h., st.fj. aft. v.
Hvolhreppur: Hv. 1. m.: stýft h.; hv.
1. m.: sneitt fr. v.; hv. 1. m.: sneitt st.fj.
aft. h., hamarsk. v.; rauð hryssa 5 v. m.:
sýlt eða blaðst. fr. b., (illa gert) sýlt v.;
rauð hryssa 1 v. m.: blaðst. fr. v.
Vesturlandeyjahreppur: Hv. ær full-
orðin m.: sýlt biti afs. h., sýlt st.fj. fr. v.,
(illa markað); hv. 1. m.: sneitt aft. h.; hv.
l. m.: blaðst. fr. h., sýlt st.fj. fr. v.; hv.
sauður 1 v. m.: stýft h., stúfrif. v.; hv. 1.
m. : hvatt h., sneitt aft. gagnfj. v.
Austurlandeyjáhreppur: Hv. ær 2 v.
m.: sneitt fr. biti aft. bæði; hv. ær 1 v.
sneitt fr. biti aft. bæði; hv. ær 1 v. m.:
tvirif. i stúf h., st.fj. aft. v.; hv. 1. m.: stýft
v.; mór. 1. m.: blaðst. aft. h.; hv. 1. m.:
sneiðrif. aft. h., vaglrif. fr. biti aft. v.
Vestur-Eyjafjallahreppur: Hv. hr. 1
v. m.: sneiðrif. fr. h., gagnb. v., hornm.:
tvirif. í sn. fr. h., hvatt v.; hv. 1. m.: ham-
arsk. h„ sýlt v.
Austur-Eyjafjallahreppur: Hv. ær 2
v. m.: stýft st.fj. fr. h., stýft v.; hv. 1.
indir ánni: vaglrif. fr. h., sýlt biti aft. v.
Andvirði framantalins óskilafénaðar geta
eigendur fengið hjá viðkomandi hreppstjór-
um til næstkomandi nóvembermánaðarloka.
Miðey, 2. febr. 1907.
í nmboði sýslunefndarinnar,
Einar Amason.