Ísafold - 08.02.1908, Blaðsíða 3

ISAFOLD
23
gallagripir, fyrir sakir kunnáttuleysis.
En þrátt fyrir það er svo mikl bót
ráðin á híbýlutn manna, að slíkt verður
ekki til peninga matið. Eitt hefir nú
gert verið úr steinsteypu (í Reynisholti);
og er líklegt að sú húsagerð eigi fram-
tíð fynr, — því nógur er sandurinn í
Skaftafellssýslu.
þá hefir ræktun landsÍDS farið all-
mjög fram. Héraðið liggur vel við til
þeirra hluta, beint mót sólu og suðri,
°g er auk þess syðsti bletturinn
á landinu. Tvö búnaðarfólög eru hér,
og hafa unnið síðasta árið, erskýrslur
ná yfir, nálægt 3000 dagsverk.
Mest mannvirki hafa verið unnin
árið sem leið: áveituskarður grafinn úr
Deildará um 1200 faðma, auk allra
aukaskurða, og er ætlast til að vatDÍð
nái út yfir hér um bil 300 engjadag-
sláttur. Búnaðarfélag íslands hefir
lagt til þessa fyrirtækis um 170 kr.
þá hafa Reynishverfingar lagt veg
á sinn kostnað til heyfiutninga frá
Reynisfjalli að Hvammsá, um 2 ratir,
4 álna breiðan og að öllu leyti vel
gerðan. |>að er bæði mikið og þarft
verk; og mun Bjaldgæft að bændur
leggi svo mikið á sig fyrir vegi. |>að
er hvorutveggja, að þeim hefir til
þessa eigi skilist nauðsyn þeirra, enda
hafa þeir hins vegar viljað láta kosta
þá af almannafé.
Eyrir verkinu stóð í vor Magnús.
Valdim. Finnbogason; en gat ekki
synt því í haust fyrir annríki og tók
þá við Einar bróðir hans. Var lokið
við veginn á |>orláksmessu, eD þó eitt-
bvað óborið ofan í enn og bíður það
vorsins.
Nálægt 1890 var hér byrjað á far-
andkenslu í mjög smáum stíl, en þró-
aðist smámsaman, þar til er fyrstibarna-
skólinn var reistur árið 1904 við
Deildará. Nú eru skólarnir 5 hór í
Mýrdal, og starfa allir. En líklegast
verður einhver þeirra að leggjast nið-
ur, þegar hin nýju fræðslulög koma
til framkvæmdar.
Rjómabúsfélag var stofnað fyrir ð
árum, og hefir það framleitt frá 11—
15 þÚ8. puDd af smjöri árlega.
Nautgriparæktunarfélag er hór. En
það er þó því miður heldul í afturför,
og er slíkt illa farið, að bændur skuli
ekki geta séð, hve mikiiaverður er
slíkur félagsskapur bæði beinlínis og
óbeinlínis.
Hér hefir nú verið drepið á það
helzta, sem hér hefir gert verið síðari
árin í framfaraátttina. En um aftur-
för mun naumast þurfa að kvarta,
nema ef telja mætti það, að bændur
eru töluvert skuldugri en áður, er að-
allega stafar af kosnaðinum til húsa-
bóta. En hve miklu slíkar skuldir
nema er ekki hægt að segja; og ekki
heldur, hve mikils virði hin nýju hús
eru, umfram það er áður var. En eitt
er víst: að eignin er margfalt meiri; og
óhætt mun vera að fullyrða, að skuld-
ir bænda séu naumsst meiri en það
sem búpeningur er nú bæði fleiri og
verðmeiri en áður.
Stærsta raeinið er fólskflutningurinn
til sjávarins; og er þaö þó ekki svo
undarlegt, þótt efnalítið ungt fólk hafi
leitað ti! Vestmanneyja, eða þá Reykja-
víkur. En hitt er mörgum torskildara,
hvernig bændur, sem búið hafa á
þægilegum jörðum við sæmileg efni,
hafa getað fongið sig til að yfirgefa
það og setjast að í Vik, þar sem enn
er um enga atvinnu að tefla nema hjá
bændum, eða við fiskiróðra. Umveiði-
•'iinann í Vík er nú nær 100 manns,
fyrir utan Víkurbæina; og er það mik-
ill hópur — ekki meira en sumir
þoirra hafast að með köflum.
Á þessu yfirliti má að miklu leyti
sjá framfaraviðleitni þessa héraðs, þótt
margt sé hér ótalið, til þess að forð-
ast of langt mál. Til dæmis hefði
verið gaman að setja hér útdrátt úr
búnaðarskýrslunum til og frá um þetta
timabil. En því miður hefi eg þær
ekki við hendina.
20. jan. 1908
Þ-
Fólk er taliö alt að því helmingi
langlífara hór á landi nú orðig en það
var fyrir hálfri öld. Þá var meðalæfi
manua hór rúm 35 ár. En 62 ár tæp
var hún orðið að meðaltali árin 1901
—1905. Svo segir aðallandshagsfræS.
ingur vor, Indriði Einarsson.
Só það róct, erum vór orðnir langlíf-
ust þjóð í heimi, langlífari en Norð-
menn; þar, í Norvegi, er meðalmanns-
æfi sögð rúm 60 ár. En í Danmörku
ekki nema 57 ár.
A íerð og* flug-i
um Vestur-Canada
I.
Landi nokkur, er heima á í bænum
Calgary í Alberta-nýlendu, ísafold al-
veg óþektur, hefir sezt við á jólunum
og ritað henni langan pistil um ferð,
er hann fór f sumar þar um hálfbygt
land, Saskatchevan-fylki; og eru hér
nokkrir kaflar úr brófinu, þeir er helzt
lýsa sérkennilegri hlið á Ameríkulífinu,
einyrkja-búskap í hálfbygðum héruð-
um og kaupavinnu þar um slóðir, m. m.
Ferðinni var heitið upphaflega til
bæjar þe3s í fyrnefndu fylki, er nefn-
ist Indian Head, 350 mílur enskar
vestur frá Winnipeg.
Ekki mun það sögulegt þykja lönd-
um vestan hafs, sem hann segir af
Indíönum, sem fult er af þar kring-
um Indian Head, segir hann; en hér
austan hafs vita fáir mikið um þá.
— Ekki nenna þeir að vinna frem-
ur þar en annarsstaðar í þessu landi,
heldur láta stjórnina ala önn fyrir sér
að mestu leyti. það telja þeir henni
skylt, með þvf að hún bafi í orðsins
fylata skilningi s t o 1 i ð landinu (Can-
ada) frá þeim.
Ekki virtist sólarhitinn hafa nein
áhrif á þjóðflokk þennan, því hvað
heitt sem úti var, dúðaði það sig þykk-
um ullarsjölum frá hvirfli til ilja, karl-
ar og konur. þar að auki báru kon-
urnar börn sín í pokum á bakinu;
kollurinn stóð upp úr. Börnin sýnd-
ust vera ánægð yfir meðferð þessari,
og var að sjá, að þau væru þessu all-
vel vön. Ekki ber það ósjaldan við,
að pokinn vilji síga, einkum ef inni-
haldið er þungt, og er þá ekki annað
en hosBa honum á sinn stað aftur.
Stundum eru tvö börn í sama poka.
Vissi eg þá oft ekki, er eg sá konur
þsssar álengdar, hvort eg átti að halda
það Indiana-konur með pokann sinn,
eða illa hlaðna islenzka móbrauka.
gjört það fyr. Eg hélt svo vera, því
að á íslandi væri ekki til nokkur
óplægður blettur.
Hann spurði mig, hvers vegna ísland
væri kallað ísland. Eg svaraði, að
þegar Norðmenn hefðu numið landið,
hefðu tvö fyrstu árin rekið þangað
mikið afhafís sunnan úr Miðjarðarhafi,
og hefðu þeir þá valið landinu þetta
heiti. Síðan hefði enginn maður séð
þar ís; en landið héldi þó sínu gamla
nafni.
Ekki sá eg, að honum þætti þetta
neitt óeðlilegt.
Eg spurði húsbónda minn, því
hann hefði aldrei kvænst, hann,
sem hefði nóg efni. Hann sagði
eg vissi sjálfur, að kvenfólk væri ekki
nema til níðurdreps, og tíndi til mörg
dæmi máli sínu til stuðnings, og kvað
hvern þann mann sælan, sem héldi
sér frá þeim ófögnuði.
Eftir hádegi þann sama dag sagði
eg húsbónda mínum, að eg gæti ekki
verið lengur hjá honum. Mér leiddist
svo mikið, og eg fyndi það, að eg lifði
ekki vikuna á enda, ef eg væri þar
lengur. Hann sagðist ekki sjá nein
leiðindi á mér, og kvað þetta vera ken-
jar einar; eg nenti bara ekki að vinna,
og þann veg kvað hann flesou fólki
farið í þessu landi. Eg bað hann að
aka mér á næstu járnbrautarstöð, en
það voru 7 mílur norður. það þótti
honum of mikil ósvífni að fara fram á
slíkt eftir öll svikin. Eg mundi hafa
tíma til að ganga.
Forlög íslenzks lærdómsmanns
Blaðið Lögberg í Winnipeg flytur 2.
f. m. eftirfarandi grein um einkennileg
forlög íslenzks lærdómsmanns, er það
hefir snúið úr norsku blaði, Washington
Posten, sem kemur út í Kyrrahafsríkinu
Washington, í Bandarlkjum:
Daginn eftir að eg hætti að vinna
á Indian Head, hafði eg tal af manni
nokkrum, er kvaðst eiga heima 25
mílur enekar norður frá Indian Head
og búa þar á sjálfseign, en vera ein-
setumaður, og stæði bvo á fyrir sér,
að hann þyrfti að fá mann eins og
þriggja mánaða tíma, því heimilisann-
ir væri miklar, og þótti honum ekki
ósanngjarnt að eg gripi þetta góða
tækifæri, þegar gott kaup væri í boði.
Eg sá, að þarna átti eg kost á að fá
mér ekið ókeypis 25 mílur, en það
var sú leið sem eg ætlaði að halda
hvort 89m var, og þótti því sjálfsagt
að taka boðinu; og gerðum við þarnaút
um vistarráðin, en þó ekki skilyrðis-
laust. Eg setti það inn í vistarsamn-
inginu, að ef mér félli ekki að ein-
hverju leyti, þá væri eg jafnharðan
laus með öllu af hans heimili, og þótt
það yrði næsta dag, ef eg vildi svo
vera láta. |>3tta þótti honum harla
ósanngjarnt; en sagðist þó vona að
heimili okkar mundi laða mig það að
sér, að eg mundi ekki grípa til þess-
arar greinar í samningnum.
Nú var eg búinn að fá nýjan hús-
bónda; en hamingjan góð! ekki leizt
mér á hann. Hann var mjög áþekk-
ur karli sem eg sá einu sinni vescur
á SnæfelUnesi og var kallaður f>órður
sterki.
Nú ók eg heim með húsbónda mfn-
um og gekk það eins og í sögu, því
karl hafði góða hesta. Segir ekki af
ferðum okkar fyr en við komum á
hlaðið í Víti, eins og Oddur segir. f>ar
bjó hann í litlum kumbalda, sem var
öílum opinn, með moldargólfi, og lá
rúmfletið hans þar í einu hornínu.
J>að veit trúa mín, að það var bág-
borið heimili. Hann sagðist þó vona
mér litist á mig hér, og eg gerði mér
að góðu alt sem þar væri á boðstól-
um. Eg skyldi láta sem eg væri heima
hjá mér. Hann kvaðst sjálfur hafa
búið þarna 18 ár, og alt af liðið vel.
Um kvöldið fór karl að matreiða fyr-
ir okkur og fórst honum það allvel
úr hendi, nema hvað ekki var verið
að hafa fyrir að þvo diskana.
Meðan setið var að snæðingi, sagði
hann mér frá efnahag sínum. Eig-
urnar námu alls 6000 dollurum. I
þeirri eign voru 8 vænir vinnuhestar,
sem hann kvaðst vera búinn að ala
UPP undan einni meri.
Morguninn eftir sagði karl mér að
taka fjóra hestana og fara að plægja.
Hann lót allvel yfir að eg mundi hafa
|>að var þessu næst, að bréfritarinn
komst að járnbrautarvinnu mánaðar-
tíma. — Flestum finst járnbrautar-
vinna mjög erfið, segir hann, einkum
ef tíðin er misjöfn, eins og verða vildi
í sumar: eftir miðjan ágúst til sept-
emberloka gaddharka á hverri nóttu.
|>egar byrjað var að vinna á morgn-
anna, urðu menn að búa sig eins og
um hávetur. Hveitiuppskera var að
mestu leyti ónýt um þessar slóðir og
ónýttist sumstaðai alveg. Merkur
bóndi í Manitoba-fylki, sem eru 3—4
hundruð mílur austur af þessum stöð-
um, segir svo í bréfi til mín: í með-
alári fáum við bændur hér 25—30
kvartil af ekru, en í sumar ekki nema
8—10 kvartil og það af Bkemdu hveiti.
Samt segja íslenzku blöðin vestan
hafs, að hveiti-uppskera sé í meðallagi
í Canada þetta ár, og veit eg, að það
mishermi muni vera óviljaverk.
Nú var eg hættur að vinna að braut-
inni, og dugði því ekki að slóra þar
lengi, því höfðingjarnir reiknuðu 25
sent fyrir hverja máltíð sem eg þáði
þar eftír að eg hætti vinnu, og mundi
þvf fljótt hafa gengið á mánaðarkaup-
ið með því lagi. En nú var það að
athuga, að hér var eg úti f óbygðum,
þar sem engin umferð var, og lá því
ekkj annað fyrir mér en að ganga á
næstu járnbrautarstöð, en það voru
40 mílur á annan veginn, í suður, en
60 mílur á hinn, í norður.
Eg tók þá leiðina sem lengri var,
og lagði á stað 16. september snemma
morguns. Eg gekk fyrst lengi um flóa
og fen. Eg sá óvíða þess merki, að
mannabygð væri á leið minni, utan
4 ómerkilega kofa á tveggja til þriggja
mílna millibili, tildrað saman úr óunD-
nm trjám. Eg kom að tveimur þess
um kofum, en þeir voru mannlausir;
þetta munu hafa verið heimili einsetu
manna, en þeir verið hver veit hvað
langt í burtu að vinna sér inn pen-
inga. Kofarnir voru lokaðir, en gegn
um veggina á öðrum kofanum sá eg
rúmflet á gólfinu, eldavél með potti
yfir og önnur matarílát. Hinn kofinn
var heill að mestu leyti; þar varð eg
því að fara á gluggann til að sjá inni-
haldið; þar lá köttur í rúminu, sem
mændi á mig vonaraugum; eg sá þar
tækifæri á að gera góðverk, opnaði
gluggann og lét s epnuna sjá sólina.
Um hádegisbilið kom eg að litlu, en
laglegu heimili. Kona var í húsinu
og tvö börn sem hún átti. Eg spurði
hana, hvort hún gæti selt mér miðdeg-
isverð. Hún hélt það, og bauð mér
inn. Eftir litla stund kom bóndi henn-
ar heim frá útivinnu og var hinn
skemtilegasti heim að sækja. þáði eg
þar mat, nógan og vel til reiddan.
Eg ætlaði að borga þeim 25 sent fyr-
ir greiðann, en þau vildu ekki taka við
því; og mun slfkt óvanalegt í þessu
landi. |>e8BÍ hjón höfðu fluzt frá Eng-
landi fyrir tveimur árum.
Undarleg frásaga um lærðan mann
fátækan er n/lega orðin heyrinkunn.
Maður þessi á heima í grend við Ta-
coma á Kyrrahafsströnd, og fáum verið
kunnugt um verustað hans. Hann hefir
átt þar við örbirgð að stríða; en rit-
gerðir hans í blöðum og bókum hafa
fræðimenn í höfuðbólum heimsmenning-
arinnar lesið með aðdáun. Fáir vita
deili á honum, en virtur er hann jafnt
af ríkum sem fátækum fyrir þekkingu
sína og prúðmensku.
Hann byr í ofurlitlum kofa í
nánd við l’arkland, 5 mílur vegar frá
Tacoma. Þarna situr hann dag eftir
dag í kofanum sínum, ymist við lestur
fornrita eða ritar skoðanir sínar á tor-
skildum viðfangsefnum, er hann hefir
varið æfi sinni til að kynna sór og rann
1. Hann er blásnauður. Á ekkert
nema rúmið sitt og léleg rekkjuklæði,
eitt borð, einn steinoliulampa, /msar
bækur, sex gamla brauðkassa, (þá het'ir
hann í bókaskáps stað), og handrit eftir
sjálfan hann. Þetta eru allar eigur
hans.
Þessi einkennilegi maður er Bertel
Gunnlaugsen prófessor. —
Sagt er, að hann eigi kyn sitt að rekja
til íslenzkra stórmenna.
Hann gat sór hinn bezta orðstír við
nám sitt við háskólann í Kaupmanna-
höfn, Róm og Neapel. Á yngri árum
hann kennari Helenu prinzessu,
systur Játvarðar konungs. En hann
þreyttist á hirðlífinu, enda var staif
hans eigi svo vel launað sem skyldi, og
sneri hann sér því að öðru, og tók þá
að starfa að þ/ðingum fyrir tímaritið
The North British Review og ritaði enn-
fremur að staðaldri í Pall Mall Gazette.
Árið 1880 fói Gunnlaugsen burt af
Englandi vestur til Bandaríkja. Hann
dvaldist um hríð í New York. Þar var
hann meðal annars kennari James Bryce,
sem nú er sendiherra Breta í Washington
og er höfundur hins alkunna ritverks
The American Commonwealth. Annar
lærisveinn hans var enska skáldið Sir
Lewis Morris, er lózt í síðastl. nóvembsr-
mánuði.
Gunnlaugsen fekst við kennarastörf í
ymsum borgum í austurríkjunum um
mörg ár, en fluttist síðan vestur til Ta-
coma. Þar hefir hann nú dvalist síðustu
fimtán árin. Bókvísi stundar hann enn
af mestu elju. Fáir vita um hann.
Vera má, að frægð hans spyrjist víðar,
þegar hann er látinn. Hann talar
fimtán tungumál og allmargar máll/zk
ur, og er afbragðsvel að sér í öllum
þeim málum. Hann hefir þ/tt fjöldann
allan af gullaldarritum /miss konar, og
mörg merk tímarit flytja enn ritgerðir
eftir hann. Tacomabúar þekkja hann
tiltölulega minst, þó að hann eigi heima
í nágrenni við þá.
Þreytumörk sjást nú ljós á honum,
eftir öll árin, sem hann hefir setið álútur
við skrifborðið sitt eða lesið af kappi.
En þegar hann minnist á rit sín, þá
hyrnar yfir honum.
í norrænum bókmentum, sem orðnar
eru að mestu leyti til á íslandi, er hann
stórfróður.
Hann er jafnvel að sór í danskri,
norskri, þ/zkri og sænskri tungu og
bókmentum sem móðurmáli sínu. Þá er
hann og mesti hestur í gömlu málunum,
latínu og grísku, og yngri málunum, sem
af þeim eru runnin, ítölsku, spænsku og
frönsku. Sanskrít hefir hann lesið í sjö
ár. —
Þegar hann var 63 ára gamall, fór
nann að stunda kínversku og japönsku,
og á næstliðnu hálfu fimta ári hefir hann
aflað sór mikillar þekkingar í þeim.
Gunnlaugsen er nú 68 ára gamall, en
vinnur þó fullar sex klukkustundir á
degi hverjum við lestur og skriftir-
Vafalaust mundu margir vilja verða
til þess að veita honum fjárstyrk og
maklega sæmd. En hann hefir hafnað
auði, vinsældum og öllu því, er menn
alment sækjast eftir, og elur nú aldur
sinn fjarri fósturjörðu sinni.
— En hvað skyldu menn hljóta að laun-
um fyrir að lifa og starfa eins og þessi
maður? mundi margur spyrja.
Því hefir prófessorinn svarað með þess-
um orðum:
Lífið hérna megin er einkisvert á
móts við annað líf. Lærdómur og þekk-
ing gefur lítið i aðra hönd. Lengi varð
eg að lifa við sult og seyru þegar harð-
ast var hér um slóðir 1893, þangað til
málaflutningsmaður nokkur í Tacoma
bað mig að þ/ða nokkrar lagabækur
fyrir sig af frönsku á ensku. Eg var
hálft þriðja ár að því og fekk fyrir það
350 dollara. Svo átti eg að fá auka-
þóknun þegar bækurnar voru komnar
út. En þess verður nú reyndar ekki
langt að bíða, að eg komist þangað, sem
eg þarf engra eftirgjalda við.
Þannig eru þau, æfikjörin hans, þessa
fróða, starfsama öldungs. Það er gamla
sagan, sem alt af er n/, að fátækt og
einstæðingsskapur eru förunautar þekk-
ingarinnar.
Það er rótt, sem segir í grein þessari,
að Bertel Gunlogsen (e k k i Gunn-
laugsen) er af heldri manna kyni ís-
lenzku, sonur Stefáns Gunlogsens, er
hór var landfógeti fyrir meira en hálfri
öld (1838—1848) og fyrri konu hans,
Ragnhildar Benediktsdóttur Gröndal (t
1841); og voru þeir systrasynir, Bertel
Gunnlogsen og Benedikt Gröndal hinn
yngri, er hér dó í sumar sem leið. St.
G. landfógeti dó í Khöfn fyrir 20—30
árum, hafði átt þar heima meira eti 30
ár embættislaus. Hann var ísl. prests-
son austfirskur. Hann átti tvo sonu,
Ólaf og Bertel. Þeir frömuðust báðir
suður í löndum og tóku kaþólska trú.
Þeir voru miklir námsmenn báðir. Ólafur
var dr. phil. og lengi meiri háttar blaða-
maður í París. Bertel nam skólalærdóm
Róm.
Það mun vera rétt að miklu leyti,
sem segir í framanskráðri grein, — stöku
atriði minni háttar ef til vill eitthvað
/kt eða úr lagi færð.
B. G. mun hafa gefið sig lítið að lönd-
um sínum bæði austan hafs og vestan,
en verið þó vel unnandi landi sínu og
þjóð alla æfi. Hefir skotið bólu upp af
honum við og við f þeirra hóp, einkum
í Chicago; hann hafðist þar við mörg
ár um og eftir 1890. Hann mælti á
íslenzku og ritaði hana mætavel, og fylgd-
ist vel með því sem gerðist í íslenzkum
bókmentum.
Ömurlegt er að vita hann í þessum
einstæðingsskap og örbirgð.
Gullbringusýslu sunnanv. á gaml-
ársdag 1907. — Árið sem ná er á förnm hefir
verið að öllu samanlögðu eitthvert það
bezta, sem komið hefir lengi hér. Vetrar-
vertiðin mátti heita yfirleitt i betra lagi.
Að visu varð fiskafli sunnan Skaga tæp-
lega i meðallagi, en aftur í Garði og Leiru
óvenjulega háir hlutir. Þar fyrir innan mátti
kalla meðalafla. Fiskverð var óvenjulega
hátt, eða 75 kr. skpd.
Aðra tima en vertiðina þarf ekki að
telja, nema þá sjaldan fiskast á haustin; þvi
sumarið flykkjast allir i hurtu til að leita
sér vinnu, svo þó að afli væri að sumrinu,
þá er enginn heima til að róa.
Grasvöxtur varð i lakara lagi, en nýt-
ing ágæt; mátti heita að aldrei kæmi skúr
úr lofti alt sumarið. Garðávöxtur varð i
góðu lagi, og telja má sumartið það sem
af er vetrinum.
Nú sem stendur er góður afli i Höfnum,
þegar gefur, og eitthvað á Miðnesi.
Netafli hefir orðið með minna móti hjá
flestum í haust i Garðsjó. Netin hafa líka
ofsótt tveir óvinir, marfló og botnvörpung-
ar; við marfló varð nokkuð vart i fyrra
haust, en ekki nálægt því eins og þetta ár,
þvi sumt af fiskinum í netunum hefir verið
uppetið eftir eina nótt, svo að ekki hefir
verið eftir nema beinin innan i roðinu. Til
dæmis hámeri eftir 2 nætur, sem liðu milli
umvitjuna, öfl uppétin, nema hryggur og
roð, en i þess stað út-troðin af marfló.
Fróðlegt væri að fiskifræðingur landsins
(B. S.) léti í ljós álit sitt um þetta i blöð-
unum.
Lítið er talað hér enn um væntanlegar
kosningar til alþingis. En svo mikið má
þó fullyrða, að óhætt er stjórnarliðum að
halda sig heima, og fáum mun koma til
hugar að skifta um þingmenn, ef þeir gefa
kost á sér, sem áður voru.
Um Stað í Stsingrímsfirði sækir
síra Böðvar Eyólfsson, aðstoðarprestur hjá
föður sinum í Árnesi.
Um lausn frá prestskap sækir
síra Janus prófastur Jónsson í Holti i Ön-
undarfirði vegna heilsubrests.
Frófastnr er skipaður i Vestur-Skafta-
fellsprófastsdæmi sira Magús Bjarnarson á
Prestsbakka. Síra Magnús prófastur Einars-
son á Mýrum hafði beiðst lausnar,