Ísafold - 11.04.1908, Page 2

66
ISAFOLD
Erlend tíðindi.
Auk yfirráðgjafans, Gunnars Knud-
sen, er helzti maður eða nafnkend-
astur í hinu nýja ráðuneyti Hákonar
Norðmanna konungs, frá 18. f. m.,
Castberg sýslumaður, allmikill þing-
skörungur og mjög framarlega í flokki
hinna framgjörnustu frelsismanna.
Hann er dómsmálaráðgjafi, en G. Kn.
fyrir fjármálunum, auk ráðuneytisfor-
menskunnar. Með utanrikismál fer
Christoffersen, er var lengi yfirkonsúll
i Belgíu. Landvarnarráðgjafinn heitir
Heftye, áður ritsímastjóri.
Það er í frásögur íært um hina
nýju ráðgjafa, að þeir hafi fylt flestir
flokk þeirra manna, er risu öndverðir
gegn Karlstaðar-sáttmálanum 1905, er
batt enda á misklíðina við Svía út af
skilnaðinum. Þeir voru og þjóðveldis-
sinnar í þá daga og andvigir því, að
Karl Danaprinz yrði konungur Norð-
manna. En sætt hafa þeir sig við
það hvorttveggja síðan, er þeir fengu
ekki sínum vilja framgengt þá. Gunnar
Knudsen var meira að segja ráðgjafi
í ráðuneyti Michelsens framan af skiln-
aðarárið, en gekk úr þvi, er hann
fekk því ekki framgengt, að þjóðvalds-
stjórn yrði í lög tekin í stað kon-
ungdóms.
Hið gamla ráðuneyti, þeir Lövland
og hans félagar, féll með 3 atkvæða
mun, þ. e. 3 atkvæða meiri hluta á
móti sér á þingi.
Enda er mikil tvisýna á, hvert hið
nýja ráðuneyti hefir viðunanlegt þing-
fylgi. íhaldsliðið er því fjandsamlegt.
Af pingi Dana er helzt að frétta
geysi-rimmu út af Alberti, dómsmála-
ráðgjafa þeirra hinum alkunna og ís-
landsráðgjsfa fyrrum, gjörræði hans
og ýmsu misindis-hátterni hans öðru
embættisrekstri. Gengið í skrokk á
honum í báðum þingdeildum, og
brugðust honum þar krosstré sem
önnur tré, þar á meðal annar eíns
maður og Mogens Frijs greifi, höfð-
ingi fyrir bandamönnum hans í lands-
þinginu, hinum frjálslyndu ihalds-
mönnum. í hinni þingdeildir.ni báru
jafnaðarmenn o. fl. upp þingsályktun
um rannsóknarnefnd á hendur hon-
um um embættisrekstur hans, og
studdu þá tillögu hans allir flokkar
nema stjórnarliðið, sem hefir líklega
afl atkvæða til að fá hana felda, þótt
hæpið sé. Forsetinn, sem er stjórn-
arsinni, hafði ekki tekið hana á dag-
skrá, er siðast fréttist. Því er spáð,
að þrákelkni J. C. Christensens yfir-
ráðgjafa að halda i Alberti muni koma
honum í koll og ráðuneyti hans öllu.
Dáinn er 24. f. m. á Englandi her-
toginn af Devonshire, einn meðaJ nafn-
kendustu þjóðmálaskörunga Breta,
hálfáttræður að aldri (f. 1833). Hann
nefndist áður Hartington lávarður, þar
til er hann tók við föðurleifð sinni,
geysimiklum stóreignum víðs vegar um
land á Englandi, með 7 höfuðbólum
eða stórhöfðingjasetrum, er var hvert
um sig konungshallar ígildi. Hann
hafði setið á þingi hálfa öld, frá því
1857, og varð ráðgjafi 1866 fyrsta
sinn, hjá Gladstone, og síðan hvað
eftir annað, er G. var við stjórn.
Hann var og höfðingi yfir framsókn-
arþingliði Breta nokkur ár í stað
Gladstones, er hann lagði niður for-
ustuna (1875—78). En loks greindi
hann á við G. út af heimastjórnar-
máli íra 1886 og gerðist þá höfðingi
yfir klofningssveit þeirri úr liði Glad-
stones, er sig nefndi Sambands-
menn, en slepti forustu þess við
Chamberlain, er hann tók her-
toganafnbót. Loks varð hann ráðgjafi
hjá Salisbury 1895, höfðingja íhalds-
manna langa hríð, en slepti em-
bætti 1902, er Balfour gerðist yfir-
ráðgjafi. Var þó eftir sem áður for-
seti í leyndarráði konungs; hafði ver-
ið það frá 1895. — Hann var vitur
maður og stiltur vel, í hávegum hafð-
ur af mótstöðumönnum sínum jafnt
sem hinum.
Meiri háttar slys varð í Mandal 28.
f. mán. Stórt seglskip norskt á ferð
frá Ameríku til Stokkhólms með stein-
olíufarin og nafta sprakk í loft upp
þar úti á firðinum og týndust þar 13
menn. Skipið var að leita frétta í
Mandal um ísalög í Eystrasalti. Spreng-
ingin heyrðist inn í borgina eins og
voða-skrugga og byrgði fyrir sólu jafn-
harðan af kolsvörtum, þefillum reyk-
jarbólstrum. En að öðru leyti varð
íslenzk fiskiskúta fyrst til bera fréttir
af slysinu; hún hafði verið úti á firði
að reyna nýja steinolíuvél, er hún
hafði fengið sér í Mandal. Hún bjarg-
aði stýrimanni á steinoliuskipinu og
2 mönnum öðrum. Skipstjóri var
staddur á landi.
Japanskt gufuskip, Matsumaru, varð
fyrir árekstri seint í f. mán. skamt
undan Hakodate og sökk. Þar týnd-
ust 300 manna.
Námusprenging varð í Wyoming í
Bandaríkjum rétt fyrir mánaðamótin
og kviksettust þar 70 málmnemar.
Höndlaðir botnvörpungar.
Jprjá botnvörpunga hefir Valurinn
dan8ki höndlað frd því síðast, fyrstu
vikuna af þ. m., sinn hverrar þjóðar,
franakan, þýzkan og enskan, alla stór-
seka um Iandhelgisbrot.
Fyrst náði hann föstudag í fyrri
viku, 3. apríl, enskum botnvörpung í
landhelgi við Vestmanneyjar. Sá hafði
ekki vörpu í botni og voru því ekki
gerð upptæk fyrir honum veiðarfæri
né afli. En sektaður var hann um
1200 kr.
Daginn eftir hremdi hann þýzkan
botnvörpung á veiðum í landhelgi við
Dyrhólaey og fór með til VeBtmann-
eyja, eins og hinn. Sá var sektaður
þar um 1200 ríkismörk, og gerð upp-
tæk veiðarfæri og afli. En með því
illa gekk að ná úr honum aflanum
vegna storms og mannaskorts, seldi
sýslumaður honum meiri hluta aflans
við vægu verði fremur.
Loks kom Valurinn með hingað á
miðvikudaginn franskan botnvörpung,
er hann hafði staðið að landhelgisveiði
einhversstaðar milli höfðanua, þ. e.
Hjörleifshöfða og Ingólfshöfða. Hann
varð að sæta 1200 kr. sekt, og upp-
tækum afla og veiðarfærum, en fekk afl-
an keyptan eftir óvilhallra manna
mati.
Veðrátta
vikuna frá 5. marz til 11. april 1908.
Rv. Bl. Ak. Gr. Sf. Þh.
s - 2.4 0.7 - 1.3 - 5.0 - 3.7 b 0.2
M - 6.4 - 7.4 þ 7.5 - - 3.2 - 8.8 - 3.0
Þ - 1.2 - 2.1 - 4.8 - 1.5 - 5.8 - 8.1
M - 1.4 - 0.5 - 0.5 - 0.5 - 2.5 - 5.3
F f- 3.4 þ 3.0 - 3.0 - 2.0 - 0.3 - 5.0
F - 4.9 - 3.4 + 3.4 - 1.5 + 1.0 - 4.2
L I- 3.9 b 0.7 + 4.0 1- 2.0 b 1.5 b 5.7
Hver dagurinn öðrum blíðari þessa viku,
að kalla má, líkari áliðnu vori en vetri.
Qufuskipin. Ceres (Gad) lagði á stað
héðan austur og til útlanda laugardagskveld-
ið var. Farþegar: Sighv. Bjarnason banka-
stjóri i bankaeftirlitsferð kringum land, og
Ari Jónsson ritstjóri til Englands.
Hólar komu 8. þ. m. og Skálholt og
Esbjerg í gær. Farþegi á Skálholti Hannes
B. Stephensen verzlunarstjóri frá Bildudal.
Fljótshéraði 21. marz: Nú er verið að
aka skólahúsB-efninu að Eiðuœ, en bæpið
að þvi verði lokið áður en ísa leysir, ef
sú tíð helzt sem nú er.
Veturinn hefir verið mildur og jarðssell,
hey því töluverð enn, fjárhöld góð, en fé
holdgrant, enda verið beitt mikið og hey
létt og sinumikil
Magnús Sigurðsson á Hjartarstoðum ný-
giftur Ólöfu Guðmundsdóttur frá Hreim-
stöðum. Hann kmpir erfðahluta systkina
sinna og móður i búi og jörð fyrir 15 þús.
kr. og gerist þegar gildur bóndi, sem faðir
hans (Magnús sál. Sigurðsson á Hjartar-
stöðum).
Iðnaðarmannafélag
er nýstofnað 'á Seyðisfirði með um
30 meðlimum. Það er þegar tekið
til að undirbúa iðnaðarsýningu þar á
komandi sumri. Fyrir framkvæmd-
um stendur Hermann Þorsteinsson
bæjarfulltrúi.
Eiðavatn
hefir Bergur Helgason, skólastjóri
á Eiðum, rannsakað nýlega. Hann
telur kleift að þurka upp vatnið að
svo miklum mun, að við það græð-
ist 3—400 dagsl. slægjuland, er af
mundi fást um 1500 hestar af heyi.
Herskipið Heimdallur
hið danska, sem hér hafði strand-
gæzlu einu sinni, kvað eiga að vera
við hertamningar við Austurland í
sumar og hafa aðal-bækistöð á Seyðis-
firði. Hann á jafnframt að annast
landhelgisvarnir þar um slóðir.
t
Okunn yfirráð.
Eftir Sigurð Ibsen.
II. (Nl.).
Og visindin munu ekki heldur
rengja, að til kunni að vera sálaröfl
á einhverju æðra tilverustigi en því,
er vér lifum á.
Vísindamönnunum hefir nú lærst
að líta öðrum augum á andleg fyrir-
brigði en áður. Þeir lít nú ekki
lengur svo á, að þau séu nauðsynlega
bundin við taugakerfið. Þvert á
móti virðist þeim svo, sem alstað-
ar í heiminum verði vart einhverra
sálarafla. Þeir ætla jafnvel, að ein-
hvers konar vilji eða tilfinning eigi þá
hlut að máli, er svo einföld fyrirbrigði
gerast sem þau: að segulsteinninn
dregur að sér járn, að vatnsefni og
súrefni blandast og verða að vatni,
að efnið og ljósvakinn leitast við að
samlagast, en verjast fastlega fráskiln-
aði, o. s. frv. Þeirri kenning hefir oft
verið haldið fram, að öll fyrirbrigði
ætti sér skýringar í einni frumlind.
Það er nefnt á útlendu máli mónismi.
Haeckel, náttúrufræðingurinn þýzki,
og hans fylgismenn, héldu henni mjög
á lofti.
Það er eitt í kenningu þeirra, að
sálaraflið sé uppsprettulind alls máttar,
og að sú lind sé svo víðfeðm, að
hvarvetna í náttúrunni eigi hún sér
kvíslir, stórar og smáar. Minstu kvísl-
ina í ódeilisögninni, en stærsta í sál
hinnar æðstu líftegundar. Og líffæra-
kerfi mannsins er fullkomnast þeirra,
er vér þekkjum. En óðs manns æði
væri að fullyrða, að hvergi í náttúr-
unni sé til æðri líftegund, að í öll-
um alheiminum geti engin stærri kvísl
runnið úr uppsprettulind sálaraflsins
heldur en sú, er fellur í hlut vorn
mannanna.
En séu nú til einhver sálaröfl á
æðra tilverustigi en vér erum —
hverjar hugmyndir gerum vér oss þá
um starf þeirra?
Ja — nú er sá galli á gjöf Njarð-
ar, að tungu vora þrýtur orð og hug-
myndaskeið vort er hlaupið á enda
þegar hingað er komið. Hann er
auðsær, ófullkomnunar-hængurinn, sem
á því er að fara að reyna að gera sér
grein fyrir athöfnum ókunnra yfirráða
með því, að nota til þess líkingar,
teknar úr þeim heimi, sem stjórnast
af öllu öðru lögmáli. En vér höf-
um engin önnur ráð; vér eigum eng-
in völ á annari aðferð til að skýra
þær. Og nú vil eg reyna að gera
mönnum það ljóst, við hvað eg á.
Eg get ekki gert það nákvæmara en
með þessu dæmi:
Maður er á gangi fram hjá maura-
þúfu. Hann stigur óvart ofan á hana
eða fer að róta til í maurahrúgunni
með staf sínum, annaðhvort til rann-
sóknar eða þá af því, að honum þyk-
ir það betra en að gera ekki neitt.
Hvað hefir borið við? Skorkvikindi
kramist, göngin hrunið, og alt kom-
ist í uppnám og á ringulreið hjá
mauraveslingunum. En ekki líður á
löngu, áður en lagi er komið á aftur.
Þeir eru dregnir burt, sem drepist
hafa; ójöfnurnar sléttaðar, sem á hafa
komist — og maurarnir taka til af
nýju að gera göngin hjá sér.
En hafa þeir nokkra hugmynd um
hvað gerst hefir?
Vita þeir hver hefir raskað svo til
um híbýli þeirra?
Röskunina hafa þeir orðið varir
við; en hafa þeir nokkra hugmynd
um orsök hennar? Sjálfsagt ekki.
Það er nú fremur af skornum
skamti, sem vér vitum um maurana.
En að öllum líkindum vita peir ekki
hið minsta hót um oss. Vér teljum
þá mjög vel viti bornar skepnur, en
vitsmunum þeirra er alt öðru vísi
háttað en vorum. Oss er að því leyti
minna áfátt en þeim; vér getum al-
veg farið með þá að vorri vild, orð-
ið þeirra örlaganornir, ef oss þóknast,
og komið eins og skrattinn úr sauð.
arleggnum þegar þeir eru sem óhult-
astir um störf sin. Og þó er óhætt
um það, að þá órar naumast fyrir
nokkurri þekkingu á oss, hvað þá
meira.
Með líkum hætti og þessum gæt-
um vér hugsað oss einhver öfl, meiri
oss og fremri að öllum hæfileikum,
sem hlutuðust til um hagi vora, án
þess þó að oss væri tilvera þeirra
kunn.
Eins er því háttað um þá mauraþúfu,
sem nefnd er mannfélag, að þar
kemur mörg umbyltingin óvænt,
og hvernig sem á stendur. Krökt
er af dæmum þess, að stórkostleg
andleg umskifti verða svo að kalla á
svipstundu, nýjar stefnur koma alt í
einu í ljós, nýjar hugsanir eru born-
ar fram — og alt þetta tekur heilar
þjóðir og aldir óskiljanlega föstum
tökum. Það er engu likara en að
haföldum hugsana hafi sópað yfir
löndin, og að þar með hafi heilar allra
mannanna komist á hreyfingu.
Og agndofa sitjum vér yfir þeirri
hugsun, hvaðan öldurnar séu íunnar.
Það mundu maurarnir ekki hafa gert
í okknr sporum. En vér erum nú
svo skapi farnir, að oss langar til að
kunna skil á hverju fyrirbrigði, vita
um orsök þess og samhengi. Og
því er það, að til eru á meðal vor
heimspekingar, sagnfræðingar og þjóð-
menningarþulir. Það er þeirra hlut-
verk að rannsaka þessi mál og graf-
ast fyrir um orsök þeirra, en hitt
ekki, að segja fyrir óorðna hluti;
enda rætast þá sjaldan spárnar. En
þegar vissa er fengin um það, að
einhver umbylting hefir orðið líkrar
tegundar og hér ræðir um, — þá
fræða þeir oss um það, og skýra oss
frá orsökum þeim, er að henni liggja.
Rekja til rótar allar ástæður þess, að
þessar urðu orsakirnar og ekki aðrar.
Þeir benda oss á, hvernig alt var í
haginn búið áður en hún kom og að
að því hafi stuðlað: náttúrútilhögun,
kynseinkunnir, þjóðfélagsástandið, áhrif
mikilsmegandi manna og áhrif þorr-
ans á báða bóga, annaðhvort eins og
eins manns eða allra í sameiningu,
o. s. frv.
Og svona verðum vér að fara að
því að skýra breytingarnar, sem verða
á högum mannfélagsins. Annan veg
getum vér það ekki. Vér verðum að
sjá og þreifa á orsökum þeirra. Víst
er um það, að oss virðast þessar or-
sakir valda miklu um. Eg ber ekki
heldur á móti því, að svo kunni að
vera. En eru þær einar um hituna,
koma þær mestu til leiðar, eru þær
aðalorsakirnar ?
Vér sitjum með veraldarsöguna í
höndunum. Viðburðaþáttunum er vel
og skipulega niður raðað. Vér les-
um um atvik þau, er valdið hafa hin-
um stórkostlegustu viðburðum og
breytingum á heiminum. Vér lesum
til dæmis að taka um rómverska rík-
ið: hvernig það fer í mola, eða um
stjórnarbyltinguna á Frakklandi: hvern-
ig bún brýzt fram. Höfundurinn hef-
ir búið til nákvæma reiknings-skýrslu
yfii það, sem þessum stórviðburðum
veldur. Hann hefir borið saman tekju-
lið og gjalda í þeim reikningi og
bendir oss nú á, hver reikningslokin
hljóti að verða. En þegar vér höf-
um endurskoðað reikninginn, þá finst
oss líklega æði-mörgum sem að ein-
hverja meiri eða litla upphæð hljóti
að vanta til þess að vér skiljum þessa
útkomu. Vér segjum með sjálfum
oss: Þetta er nú alt saman gott og
blessað og liggur svo sem i augum
uppi; en — er þarna komin öll skýr-
ingin, sjáum vér þarna allan sannleik-
ann eins og hann er? Stendur ekki
eitthvert öflugra vald að baki, sem
vér þekkjum ekki?
Og meira að segja. Oss fer að
gruna, að alt, sem nefnt er athafnir
og þroski og framfarir og afturfarir,
eða §inu nafni veraldarsaga, sé að
lokum ekkert annað en áhrif máttar-
strauma, sem upptök sín eiga fyrir
utan skynjanasvið vort mannanna.
Það sé ímyndun ein, að þetta alt séu
vorar aðgerðir; vér séum ekki annað
en leikfang í höndum ókunnra yfir-
ráða, sem sitja við stýrið. Þessa
skoðun hefir mannkynið alið í brjósti
sér alla tíð og nefnt forlagatrú. Hún
birtist ýmist í hugtökum (anarka með
Grikkjum, falum með Rómverjum,
kismet með Múhameðstrúarmönnum)
eða þá i persónugerving (örlagadís-
irnar, valkyrjurnar, nornirnar). í forn-
aldarskáldskap austurlanda birtist hún,
í Hómerskvæðunum, sorgarleikum
Grikkja og eddukvæðunum norrænu.
Stórfenglegustu skáld heimsins —
Shakespeare, Goethe — virðast hafa
verið undir áhrifum oss yfirskilvitlegra
valda. En hitt er þó enn merkilegra,
að atkvæðamestu stjórnmálaskörung-
arnir — Cæsar, Napoleon — hafa
verið eldheitir örlagatrúarmenn.
Að pví leyti hafa náttúrurannsókn-
irnar ekki flutt oss neinn nýjan boð-
skap. En þær hafa fært til þess vís-
indalegar sannanir, sem áður voru
getgátur einar. Að til sé heimur ut-
an vorra skynjanatakmarka, að hann
taki þar við, sem skilning vorn þrýt-
ur — það er ekki lengur nein til-
gáta: vér vitum að hann er til eins
vel og vér vitum nokkuð annað. Eng-
in svo nefnd heilbrigð skynsemi fær
lengur talið oss trú um, að veruleik-
inn sé bundinn við það eitt, sem vér
fáum séð og beyrt, fundið og þreif-
að á, vegið og rnælt. Vér vitum, að
til er heimur jafnverulegur og sá, er
vér lifum I. Það getum vér fullyrt;
en ekki heldur fleira. Vér rennum
ekki grun i, hver áhrif hans eru á
oss, né vor á liann. Þar við lendir;
vér verðum að láta oss það nægja,
nú eins og áður, að skýra fyrirbrigði
lífsins að þeim einum hætti, sem
þekking vor kann til. En vér erum
ekki jafn-öruggir og áður um að þær
séu réttar. Leyndardómur lífsins elt-
ir oss, og sú hugsun sleppir aldrei
af oss tökunum, að tilvera vor sé á
yfirborðinu, en ekla í djúpinu; og að
orsakir þær séu að eins hýðið af
aldininu — kjarnann eigum vér ófund-
inn —, og að samhengið, sem vér
getum bcnt á, séu molar einir úr
miklu stærri heild. Gauti.
Af ferðum Valsins.
Skömmu eftir að fiskur var kominn
inn fyrir Garðskagann, fóru botnvörp-
ungar að halda sig þar í nánd, án þess
þó að gera mikið veiðarfæratjón eða
að þeir væru staðnir að veiði í land-
helgi. Af hræðslu um skemdir af þeirra
hendi skrifaði sýslumaður í Hafnar-
firði yfirmanni á Valnum, og mæltist
til að þessu svæði væri veitt sérstak-
leg athygli þegar ástæður leyfðu. Varði
yfirmaður því töluverðum tíma til þqssa
staðar, en árapgurslaust, þar til 29.
marz, að tveir botnvörpungar voru
teknir og færðir inn til Reykjavfkur.
þegar skipið var ferðbúið var farið
af stað og haldið suður og austur með
landi ; hafði undaufarna daga verið
stormasamt, og sökum þess, að búast
mátti við að eitthvað hefði orðið að
fiskiskipunum, var haldið í milli fiski-
miða þeirra og lands, til að geta jafn-
framt litið eftir hvorutveggja, enda
hittum við fiskiskipið Ásu, sera hafði
veikan mann, er var að læknis ráði
fluttur til Vestmanneyja. Hafði ekk-
ert orðið að því skipi í stormunum, og
var þá búið að afla fuli 10,000 fiska.
Við sigldum efcír það fram hjá fleiri
skipum, sem ekkert merki gáfu, og
töldum við þeím því líða vel.
Eftir að við komum til Eyjannamá
segja að hver dagurinn hafi verið öðr-
um líkur, sífelt ferðalag þegar veður
leyfði, ýmist með fullum hraða eða
kyrru, og þá oftast þar eftir samhliða
öðru skipi til næstu hafnar.
þegar litið er til þess, hversu marg-
ir botnvörpungar nú stunda veiði ná-
lægt Vestmanneyjura og þar í grend,
er mesta furða, hve fáir þeirra eru í
landhelgi, t. d. lágu þar í stormi einn
daginn 74 botnvörpungar ; dagana áð-
ur fór skipið meðfram ströndinni Ianga
leið og í kring um Eyjarnar og sáum
að eins fáa nálægt landhelgi og einn
f landhelgi; hann var færður til
Eyjanna.
Fiskigöngur. það var 9. marz,
er við sáum 'sílið í nánd við Reykja-
nes; en 11. s. m. fiskuðu allir vel, er
net áttu í Garðsjó, og næstu daga eft-
ir var agætis &fli, sem þó miukaðiaft-
ur, enda var stormasamt allan seinni
hluta marzmánaðar. Um sama leyti
fiskuðu öll þilskipin meira eða minna
á öllu svæðinu frá Reykjanesi til |>or-
lákshafnar, bæði djúpt og grunt.
Um 14. marz mun fiskur hafa kom-
ið til Eyrarbakka, en ótíð tafði róðra.
Um 20. s. m. vita menn að fiskur er
kominn milli Vestmanueyja og lands
og um svipað leyti til Dyrhólaeyjar ; en
vestur og austur af Vestmanneyjum
frá því fyrst að reynt var í vetur og
nú þann 4. apríl var mjög mikill fisk-
ur 20—30 mílufjórðunga í S. S. V. af
Vestmanneyjnm. Yfirleitt mun mikill
fi8kur hafa komið upp að suðurland-
inu í vetur, og kemur það heim við
trú gömlu mannanna. J>eir álitu, að
þegar fiskur kæmi beint af hafi, yrði
gott fiskiár.
Aflinn í Vestmannaeyjum í vetur er
sórstaklega góður; vorueinstöku vélar-
bátar nú 4. þ. m. búnir að fá alt
að 12000 fiska á skip, og fiskurinn þar