Ísafold - 15.06.1910, Side 3

ISAFOLD
151
8 v a r
til »rúsínumeistarans« í Lögréttu.
Út af rúsínugrautargrein Ingólfs s/slu-
skrifara Kristjánssouar í 26. bl. Lög-
róttu, finn eg mig kuúðan til að svara
honum nokkrum orðum, þótt eg feginn
vildi vera laus við að svara öðrum eins
óþverra og greinin er, en eg verð — eins
og húsbóndi Iugólfs (o : sýslumaðurinn)
kemst að orði í »leiðréttingu« sinni í
34. bl. ísafoldar — að gera það sann-
leikans vegna.
S/sluskrifarinn 1/sir það tilhæfulaus
ósaunindi, að vantraustsyfirljsingar-undir-
skriftarskjalið hafi frá s/sluskrifstofunni
verið sent og s/nt þeim, sem nokkrar
líkur þóttu til, að mundu fást til að
skrifa undir það, og getur þess til, að
annaðhvorrt flytji eg þessi ósannindi vís-
vitandi — ekki etu stóryrðin — eða
einhver gárunginn hafi skrökvað að mór
til að láta mig hlaupa með það.
Að eg fari ekki með tilhæfulaus ó
sannindi eða rakalaus ósannindi,
eins og 6. Björnsson kemst að oiði í
áðurnefndri »leiðróttingu«, vil eg s/na
með eftirfarandi vottorði frá sóknarpresti
okkar, sem eg geri ekki ráð fyrir að Ing-
ólfur kalli »gárunga« :
»Hór með votta eg undirritaður sam-
kvæmt beiðni, að vantraustsyfirl/singar-
eyðublað gegn ráðherra barst mór í hend-
ur í vetur á þann hátt, að því var vafið
utau um dagblaðasendingar til mín, sem
Ingólfur hreppstjóri Kristjánsson færði
mór heim frá póststofunni«.
Patreksfirði 3. júní 1910.
Magnús Þorsteinsson.
Hér er þá vottað, að s e n d i s v e i n n
s/slumanns færir síra Magnúsi vautrausts-
yfirl/singareyðublað frá póststofunni —
eða s/sluskrifstofunni, sem
eins og kunnugt er, er ein og hin sama
hór á Patreksfirði.
Eg sá þetta eyðublað af tilviljun hjá
presti í vetur og var alls ekki a því að
sjá, að það heíði verið notað sem um-
búðapappír ; néi, það var víst ekki far-
ið svo gálauslega með laumuskjalið á
skrifstofunni.
Eg get bætt því við, að erindi mitt
til prestsins í þetta sinn var að vita,
hvort haun vildi skrifa undir trausts-
yfirl/singuna, en hann kvaðst ekki vilja
það gera, hann hefði ekki viljað skrifa
undir hitt skjalið, sem hann um leið
s/ndi mór.
Hver skyldi hafa farið fram á það við
hann, að hann skrifaði undir það skjal?
Þá segir hreppstjórinn, að það sóu til-
hæfulaus ósannindi hjá mór, að hver einn
einasti 1 Patrekshreppij sem hafi undir-
skrifáð traustsyfir 1/singuna standi á kjör-
skrá.
Við skulum sjá hvað eftirfarandi vott-
orð frá hreppsnefndaioddvita segir :
»Hér með vottast, samkvæmt beiðni,
að allir þeir í Patrekshreppi, sem undir-
skrifuðu traustsyfirl/singuna til ráðherra
í marzmán. síðasth, sem birt er í 9. bl.
Fjallkonunnar, stóðu þá og standa enn
á kjörskrá Patrekshrepps til alþingis,
dagsettri 20. jan. 1910; þó skal þess
getið, að eitt nafnið mun hafa misprent-
ast: Kristján Jónsson, en á að vera
Kristján Jóhaunsson«.
Patreksfirði 4. júní 1910.
J. M. S n æ b j ö r n s s o n
oddviti.
Það er þá augljóst, að þeir sem skrif-
uðu undir traustsyfirl/singuda í marz
voru þá búnir að standa um 2 man-
uði á kjörskrá, og vissulega eru það þeir
einir, sem á þeirri kjörskrá standa, sem
hafa kosningarrótt til alþingis í septem-
ber í haust, ef til kemur, en ekki þeir,
sem standa á kjörskrá fyrra árs eða
1909—10.
Þá segir hreppstjórinn enn, að það
sóu tilhæfulaus ósannindi, að hann hati
eða hafi nokkurn tíma hatað Björn ráð-
herra Jónsson, þeir hafi aldrei haft nein
persónuleg kynni hvor af öðr-
um.
Veít þá ekki Ingólfur að menn geta
hatast, án þess að hafa nokkur persónu-
leg kynni hver af öðrum ? Veit hann
ekki að til er annað hatur en persónu-
legt? Það lítur ekki svo út, en þetta
eru auðvitað ólíkindalæti, því maðurinn
er, sem betur fer ekki svo heimskur.
Það er, þvi miður, svo mikið til hór í
landi af öðru hatri — pólitísku eða
stjórnmHlahatri — á þessum tímum, að
flestum er það kunnugt af sögu og sjón,
en nokkrum, já, alt of mörgum af reynd,
og þar á meðal Ingólfi, eftir því sem
næst verður komist; en það liggur í
hlutarins eðli, að erfitt muni að sanna
hvaða tilfinningar búa eða hafa búið
Ingólfi í brjósti.
Loks segir Ingólfur, að eins og annað
sóu það ósannindi hjá mór, að hann
hafi beðið kjósanda að koma á kjörfund,
en hann vonaði, að hann kysi ekki »hel-
vítið hann Björn«, og aumkvar mig fyrir
að láta nota mig til að hlaupa með
svona slúður. Hve ósatt eg segi neyð-
ist eg til að s/na með eftirfarandi vott-
orði, þótt mór só ekki ljúft að /fa upp
hjá s/sluskrifaranum sárar hrakfarar-
endurminningar frá þeim tímum:
»Samkvæmt beiðni votta eg hór með,
að Ingólfur Kristjánsson hafi komið til
mín fyrir kjörfund og mælst til, að eg
gæti komið að kjósa, hann ímyndaði sór,
að eg yrði ekki einn af þeim, sem kysi
helvitið hann Björn. Svona
minnir mig frekast að orðin fóllu, hvaða
meining hefír verið með þessu hjá hon-
um, skal eg láta ósagt.«
Vatneyri 3. júní 1910.
Benidikt Sigurðarson.
Hór er þá synt, að þessi ummæli eru
sönn og rótt hjá mér eins og reyndar
alt annað í ísafoldargrein minni, svo
sem þegar er s/nt fram á, og eg held,
að það só einmitt Ingólfur, sem só
aumkvunarverður fyrir að geta ekki
látið vera með að við hafa óþverra
munnsöfnuð um Björn ráðherra, þ ó a ð
hann hati hann og þora þar
næst ekki að kannast við orð síu.
Ekki er það mín sök, þótt Ingólfur
viljiekki eða látist ekkiskiljaniðurlagsorð-
in í Fjallkonugrein minni; fáir óbrjálaðir
metin mundu geta leitt aðra eins hug-
s j ó n út af þeim, sem hann hefir gert.
Það er ekki einleikið, hve skilnings-
sljór Ingólfur er stundum. Honum
getur ómögulega skilist, að eg hafi getað
séð eða vitað að pylsuendarúsínan hans
var ómeltanleg án þess eg rendi
heuni n i ð u r. Skyldi hann háma í
sig alt; sem fyrir verður, ætt og óætt,
meltanlegt og ómeltanlegt? Heyrt hefi
eg, að sum n a g d / r hafi þann eigin-
leika, en það veit og þekkir nú Ingólf-
ur miklu betur en eg.
Það væri synd af mór að synja Ing-
ólfi þeirrar ánægju, að kannast við að
síðasta »rúsínan« hans er ósvikiu. Mór
þykir engin minkun að kannast við, að
eg sé ekki með beztu eða betri læknum
landsins, að eg sé ekki með þann sjálf-
birgingsskap, að ímynda mór eða leitast
við að fá sjúklinga til að trúa því, að
eg geti læknað alla kvilla og meinsemd-
ir. Nei, sé eg í nokkrum minsta vafa
um veikleikann, ræð eg sjúklingnum til
— ef hann hefir nokkur tök á því —
að leita Reykjavíkurlæknanna, sem eru
mór svo miklu fremri. Lái mór hver
sem vill.
Eg gizka nú á, að þeir sem annars
nenna að lesa Lögréttugrein Ingólfs og
þessa grein mína geti farið nærri um,
hvor okkar só meiri ósanniridamaður og
skal eg svo lofa s/sluskrifaranum að
sjóða sinn rúsínugraut í friði fyrir
mér; framvegis mun eg ekki virða hann
svars, þótt upp úr honum velli ónot og
óþverri í minn garð.
Patreksfirði 4. júní 1910.
Sig. Magnússon.
\
Skipaferðir:
Botnía fór á laugardaginn austur á
fjörðu á leið til útlanda. Talsvert af
farþegum austur og út. Nokkrir vestur
farar þeirra á meðal: Þorbjörn Svein-
bjarnarson trésmiður, Óli Coghill verzlm.
o. fl.
Vesta kom til Seyðisfjarðar í gær á
leið hingað frá útlöndum.
Flora kom á sunnudaginn, einum degi
á undan áætlun, úr fyrstu ferð sinni
jetta ár frá Norvegi austan og norðan
um land. Hún fer aftur á morgun.
Fjöldi Norðlendinga kom suður og fer
aftur á morgun. Glímumennirnir norð
lenzku nota einnig þessa ferð til Akur-
eyrar.
i ■ %
Enn nm Borgarnessfundinn.
í Lögróttu 6. apríl er grein eftir
Sigurð s/slumann í Arnarholti um Borg-
arnessfundinn 31. jan. í vetur.
S/slumaður lysir mörgum orðum hversu
vasklega hann hafi barist fyrir auka-
þingskröfu þingmannsins; sömuleiðis
birtir hann þann fróðleik (alþ/ðu mauna
vitanlega), að 'fógetagjörð beri að hlyða
þar til æðri úrskurður falli, m. f)., og
er þetta sjálfsagt vel meint af s/slu-
manni að gjöra möunum þetta ljóst!
Síðari hluta greinarinnar er eingöngu
beint til 32 kjósenda úr Hraunhreppi
út af yfirl/singu í ísafold 10. febr. síð-
astliðinn. Orð s/slumanns í áminstri
Lögróttugrein eru meðal annars þessi:
»Það hefði verið óskandi, að þessir menn
(þ. e. Hraunhreppingar) hefðu látið sór
detta í hug, að skaðlaust væri fyrir mál-
efnið og sjálfa þá, þó að þeir biðu með
mótmæli sín, þangað til þeir vissu hvað
það er, sem þeir eru að mótmæla, því
það hafa þeir ekki vitað, það ber yfir-
1/singin með sór«.
Þessi eru nú orð s/slumanns um 32
menn úr Hraunhreppi. Hann gefur
þessum mönnum þann vitnisburð, að
þeir viti ekki hverju þeir séu að mót-
mæla, með öðrum orðum, það er hór
um bil sama og sagt væri: þessir menn
eru f 1 ó n eða ó v i t a r.
Hvað meinar s/slumaður með þess-
um orðum ? Hann v e i t sjálfur vel, að
margir af þessum mönnum, er hann vel-
ur þessi orð eru greindir menn, gætnir
og samvizkusamir; næst liggur að halda,
að þetta só til þess gjört að sverta þá
í augum annara og gefa ókunnugum til-
efni að ætla Hraunhreppinga miður þrosk-
aða að þekkingu og vitsmunum.
Þessum mönnum var öllum fullljóst
hvað þeir voru að gjöra, þegar þeir
mótmæltu tillögu Borgarnessfundarins.
Hún er þannig orðuð og þess eðhs, að
engum þeirra, er vill verða fósturjörð-
unni að liði og láta endurminningu orða
sinna í heiðri hafða mundi láta sór detta
í hug að samþykkja hana.
í tillögunni stendur meðal annars:
Fundurinn vantreystir ráðherra
til að fara lengur með stjórn
1 a n d s i n s og#krefst þess, að kvatt
verði til aukaþings þegar í stað til þess
að þinginu gefist færi á að reka róttar
síns og koma stjórninni í aðrar hendur.
Þetta getur hver heilvita maður sóð
hvað á að þ/ða: Núverandi ráðherra,
þarfasta yfirmanninum, sem við höfum
eignast, á að varpa af stóli til svölunar
innlimunarmönnunum og til þess að
kasta út tugum þúsunda.
Reynist það rótt, sem eg efast ekki
um, sem ráðherra hefir gjört í bankamál-
inu á hann miklar þakkir skild-
ar af þjóð vorri, en framkoma
stjórnarandstæðiuga er þeim til ó a f m á-
anlegrar minkunar utan lands
og innan.
Alveg þegir s/slumaður um ályktun
fundarins í sambandsmáliuu, þá er taldi
»afdrif sambandsmálsins á síðasta al-
þingi »skömm og skaða«.
Ekki er gott að bera traust ti! þeirra
manna, er telja það »skömm og skaða«,
að fósturjörð þeirra er leyst undan þvf
að lendaundir innlimunarfarginu danska.
Það dylst reyndar ekki, að slíkar tillög-
ur, sem Borgarnessfundartillögurnar eru
samdar í bræði og virðist það ekki und-
arlegt, þótt geðsmunirnir missi jafnvægi
og samvizkan kunni að ónáða þá, sem
vilja narra þjóðina í torfærur, sem henni
er aldrei afturkvæmt úr.
Alþingismaður vor hefir farið illa að
ráði sínu í vetur. Við getum aldrei
fyrirgefið honum, að hann skyldi þegja
við sambandsmálstillögunni og ekki greiða
atkvæði á móti henni — tillögu, sem
var að 1/sa það »skömm og skaða«, sem
Tíora ferá morgun
kí. 6 síðdegis
vestur, norður og ausfur um tand
fií Bergen.
Falleg svört alklæði
2Vs al breið 3.25, 3.75, 3.95.
Syart-röndótt svnntntau ur ull og silki
í svuntuna 4.45.
Th. Thorsteinsson, Ingóifshyoli.
í miðbænum ásamtgóðri
lóð til sölu nú þegar
með góðum kjörum. — Upplýsingar
gefur Einar Vigjússon.
Vinnustúika óskast i vist
hjá dönskum hjónum. Hún þarf að
vera myndarleg og þrifin og helzt að
skilja dönsku. Afgreiðsla ísafoldar
vísar á.
Eggert Claessen
yfiiTéttamálafhitningsmaður
Pösthfisstrá'ti 17.
Venjulega lieima kl. 10—11 og 4—5.
Talslmi 16.
Ferðahestur, vekringur eða
valhoppari verður keyptur nú þegar.
Talsími 236. S. Á. Gíslason.
hann sjálfur var kosinn til að fylgja
fram og gerði líka. — Jón alþm. hefir
alveg fyrirgert trausti því, er menn áð-
ur höfðu á honum hór um slóðir.
Hraunhreppingur.
Reykjavikurannáll;
Aðkomumenn. Oddnr Björnsson prent-
smiðjneigandi, Karl Finnbogason kennari,
Júlins Sigurðsson útbússtjóri |frá Aknreyri,
sira Páll E. Sívertsen frá Stað í Aðalvík.
Bjarni Jónsson, hinn nýi prestur Reykvik-
inga, kom til bæjarins á Flórn á sunnudag-
inn. Hann verður vlgður af biskupi í dóm-
kirkjunni annan sunnudag.
Dánjr. Ouðjón G-uðmundsson lm. ættaður
að austan. Dó i Landakotsspitala 6. júnl.
GuðriðurSigurðardóttir, Melshúsum, ógift
stúlka, 21 árs. Dó 14. júni.
Dönsk guðsþjónusta. Á sunnudaginn pré-
dikar danskur prestur, B i e r i n g frá Es-
bjerg við hádegismessu í dómkirkjunni. Hann
kom á Sterling til að kynnast starfsemi K.
F. U. M. hér á landi. — Sálmarnir, sem
á að syngja, verða prentaðir sérstaklega.
Fasteignasala. Einar M. Jónasson yfir-
dómslögmaður selur Birni Glslasyni útvegs-
manni húseignina Eskihlið við Skólavörðu-
stig með tilheyrandi fyrir 5000 kr. Dags.
9. fehr.
G. Gislason & Hay selja Signrði E. Sæ-
mundssen kaupm. húseign nr. 75 við Lauga-
veg með tilheyrandi fyrir 9000 kr. Dags.
26. april.
Gísli Finnssson járnsmiður selur Einari
Gnðmundssyni húseign nr. 53 við Vestur-
götu með tilheyrandi fyrir 3000 kr. Dags.
17. maí 1902.
Sigurður Oddsson hóndi í Gufunesi selnr
Helfa Magnússyni & Co. hálfa húseignina
nr. 6 við Bankastræti með tilheyrandi fyrir
9470 kr. Dags. 3 júní.
Hjúskapur. Björn Ólafsson simritari frá
Seyðisfirði og ym. Stefanía Stefánsdóttir.
Gift 11. júní.
Jón Hjaltalín Kristinsson snikkariog ym.
Ingibjörg Egilsdóttir, Bræðrahorgarstíg. Gift
11. júní.
Vilhjálmur Ketilsson bóndi 1 Kirkjuvogi
og ym. Valgerður Jóakimsdóttir frá Prests-
bakka í StrandaBýslu. Gift 14. júní.
Hljómleikar. Á föstudaginn efnir
Oscar Johansen til alþýðuhljómleika i Hotel
Island með aðstoð frk. Kr. Hallgrímsson.
Á efnisskránnni er meðal annars 2 lög eft-
ir Sveinbjörn Sveinhjörnsson, Saga og Hu-
moreske. Enn eru lög eftir Sehubert, Bee-
thoven, Pagauini 0. fl.
Þeir eru i kvöld, bljómleikar frúnna Ástn
og Valborgar Einarsson, svo sem áðnr hefir
verið getið.
Aage Meyer-Benedictsen,
hinn danski rithöfundur, sem hing-
að kom á Sterling síðast ætlar að ferð-
ast hér víða um land í sumar til þess
að kynnast lýð og landsháttum. Hann
er af íslenzku bergi brotinn, kominn
af Staðarfellsætt, 4. maður frá Boga
á Staðarfelli. — Hann ætlar fyrst í
ferðalag austur um sveitir, til Geysis
og austur undir Eyjafjöll. — Síðan
fer hann vestur á Breiðafjörð til ætt-
ar stöðva sinna og þaðan norður um
land alla leið austur að Mývatni.
Aage Meyer-Benedictsen hefir farið
um allan heim að heita má — verið
á sífeldu ferðalagi um margra ára skeið.
— Hann kann því frá afarmörgu að
segja og segir ljómandi vel frá, af
fjöri miklu og list. Enda alkunnur
ræðumaður í Danmörku.
Ekki er vonlaust um, að vér fáum
tækifæri til að hlusta á nann, meðan
hann dvelst hér í bænum. Hann hefir
hálft í hverju dregist á það að segja
dálítið frá Indlandi og stjórn Englend-
inga þar og sýna þaðan ljósmyndir.
Nýja blaðið
þeirra austursveitanna, Suðurland, er
farið að koma út. Fyrsta blaðið dag-
sett 13. júní hefir borist oss í hendur.
Það ríður myndarlega úr garði, hefir
»ísland fyrir Islendinga« að leiðar-
stjörnu í landsmálum, en ætlar ekki
að blanda sér í flokkadeilur.
Ritstjóri blaðsinser: Oddur Oddsson
gullsmiður á Eyrarbakka; en í ritnefnd
eru auk ritstjórans, Gísli prestur Skúla-
son, Guðm. Sigurðsson sýslunefndar-
maður, Helgi Jónsson sölustjóri og
Jón Jónatansson búfræðingur.
Hvarf Fr. Kristjánssonar.
Margir ætla, að Friðrik muni kom-
inn til Ameríku og færa ýmsar líkur
fyrir. Veigamest er sú, að komin sé
mikil fjársending (2000 kr. ávisun) frá
Ameríku til skylduliðs hans á Akureyri
og muni eitthvað af börnum hans
ætla sér vestur um haf. — Þessa fjár-
sending hafa menn viljað rekja til Frið-
riks, en hvort svo er eða ei, verður eigi
sagt um, að svo stöddu.
12
Niels laut niður að honum. J>að var
unglings piltur.
— Eru fleiri þarna inni, spurði hann.
Hann svaraði ekki.
þú skreið haun sjúlfur ídu, og þreif-
aði eig áfram í þessari myrkraholu.
Hann reif hendur sínar og fóbleggi til
blóðs á nöglum . . . en hann fauu þar
engan. Hann bar skipbrotsmanninn
heim, upp yfir sandhólana. Handlegg-
irnir héngu múttlausir um háls hans.
Höfuðið var hnigið niður á bringu. Fæt-
ur hans héngu dinglandi niður og voru
undarlega langir niðri í þungu sjóstíg-
vélunum.
Hann gekk leiðar sinnar án hvfldar
með öruggu, rólegu fótataki. Hann
horfði fram eftir veginum, alvarlegur
og hugsandi.
Úti hjá húsinu stóð velvaxinn dreng-
ur og glápti á hann, þegar hann kom
heim. Hann kallaði inn, að faðir sinn
væri kominn, og konan og dóttirin
komu fram í dyrnar, og litu hluttekn-
ingaraugum á hinn skipreka vesaling.
|>ær fylgdu8t með inn í stofuna,
gengu hljóðlega og mæltu ekki orð frá
munni.
þar var hann klæddur úr öililm föt-
unum, og nuggað lífi í hina hálfdauðu
limi hans. f>au gátu vakið hanu til
meðvitundar með því að berja iljar
hans til blóðs með stinnum bursta.
Sár hans voru þvegin upp úr brenni-
víni, og síðan var hann lagður til hvíld-
ar upp á bálkinn.
Konan kom nú með heitan drykk,
sem hún hafði búið til, og léb hann
drekka.
|>au sbóðu lengi hljóð og hlusbuðu á
andardrább hans.
— Vesalinga drengur, baubaði konan,
já, þvílíkb guðs undur.
Maðurinn var lémagna og settist á
bekkinn. þreytan sagði nú til sín og
höfuðið hneig fram á handleggina. . . .
Um kvöldið var komin stinninga haf-
gola. Sjórinn stóð á land og brimrót-
ið umkringdi skipsflakið. . . . í marga
daga var ómögulegt að komast út að
því.
II.
Tveimur vikum síðar bjuggu þau
Niels Klitten, koua hans og dóttir sig
til vergildÍBÍns.
16
brúnt og gljáandi, og var vafið upp i
hnakkanum í þykkum fléttum.
Hún líktist mjög móður sinni. f>ó
voru augu móðurinnar bjartari og ró-
legri.
|>au voru lengi að Ijúka við að búa
sig.
— f>ú verður að gæta hússins vel
Valdi, sagði móðirin, þegar þau gengu
brott.
Hann stóð og horfði á eftir þeim,
þangað til vegurinn beygðist inn und-
ir hæðirnar.
f>au stigu þnngt og fast til jarðar,
með hátíðlegum alvörusvip.
Sólin logaði niður yfir flatneskjuna,
svo að drepandi hiti rauk upp úr hin-
um skrælþurra farvegi.
Engin kælandi vindgola komst utan
frá hafinu.
Loftið var svo þurt að maðnr gat
séð það sjúga vatnið í sig úti á haf-
inu. Austur á bóginn stóðu hálsarnir
eins og dansandi í hinu skjálfandi lofti.
Hver dráttur í hinum dimma svip
þeirra skalf, eins og Iandið í kring,
gengi í bylgjum. Sólin Býndist hanga
langt undir himinhvelfingunni. Og
9
bárust yfir hafið, en náðu þó engis
manns eyrum,
Hann nam staðar hjá flakinu, og
horfði hugsi á skipið, sem hafði velst
á hliðina. Skuturinn lá á þurru landi,
en framstafninn var í sjó.
En nú beindist athygli hans að
hundi, sem hafði fylgst með honum
norður eftir bökkunum.
Hann hljóp snuðrandi að flakinu.
Hann heyrði hann þefa út í loftið. Síð-
an staðnæmdist hann alt í einu, og fór
að grafa í sandinum og gelta inn und-
ir súðina.
Hann gekk þangað, og lagði hlust-
irnar við. En hann heyrði ekki neitt.
. . Honum var þuugt um audardrátt-
inn. Sfðan sló hann nokkur högg með
hnefanum í súðina. f>að var holhljóð
í skipinu. Hanu hlustaði aftur.
f>á fanst honum hann heyra dauft
og veikt hljóð bak við súðina, eins og
högg frá aflvana hendi.
Litla stund stóð hann kyr í sömu
sporunum, sfðan hrópaði hann, . . hvað
eftir annað.
En ekkert svar heyrðist.
Svo barði hann aftur f ákafa. . . ,