Tíminn - 25.06.1988, Blaðsíða 4

Láugardágur‘25. juríí 1ðÓ8'
4 f HÉLGIN
ÞRJÁR KÆRUSTUR
SVIKU HANN
hrcppa gerði meira en að vega upp
á móti því sem á skorti í fríðleika.
Samt fór það svo að menn máttu
lengi bíða eftir brúðkaupi Bjarna
Thorarensen, þvíhann kvæntistekki
fyrr en hann var orðinn 33 ára
gamall. Ekki var þó um að kenna
ólyst hans sjálfs, því allan þennan
tíma var hann stöðugt með hugann
hjá einhverri af hefðarmeyjum
landsins. En undarleg tilvik spilltu
vonum hans lengi vel.
Aftur á móti gátu sögusmettur um
land allt vel við unað. Menn grétu
það þurrum tárum er fréttist af nýju
hryggbroti hins stæriláta dómara og
spunnust af margar skemmtnar
sögur. Sú fyrsta er Bjarni fékk
augastað á mun hafa verið ungfrú
Járngerður Júlía, sem var dóttir
Bjarna riddara Sívertsen í Hafnar-
firði. Ekki er vitað hvort Bjarni
hefur leitt mál þetta lengra eða
skemmra, en stúlkan giftist einn
daginn Kofoed nokkrum sýslumanni
og var þar með úti um þær vonir. i
Vitað er að hann bað sér konu árið
1914, en ekki er kunnugt hver hún
var.
Þetta mál mun hafa farið mjög
hljótt, en öðru máli gegnir um annan
atburð er varð skömmu seinna: Árið
1814 hafði hann leigt í húsi Jens
Klog, landlæknis, og síðan hjá Guð-
rúnu, ekkju hans. Gerði hann hana
að ráðskonu sinni er hann flutti í
annað hús. En þá vildi ekki betur til
en svo að kerling vildi að hann
kvæntist sér og varð af mesta leið-
indamál. Varð Bjarni að reka ráðs-
konuna af höndum sér og var reyk-
vískum kjaftatívum heldur en ekki
skemmt. Hafa óðara borist út sögur
um svallsemi og léttúðugt líferni
assessors Bjarna.
Kvonbænir
En sumarið 1816 tekur Bjarni á
sig rögg. Hann ríður norður að
Möðruvöllum til föðurbróður síns,
Stefáns amtmanns Þórarinssonar og
biður um hönd Guðrúnar, dóttur
hans, sem var ekki nema 17 ára.
Oddur Hjaltalín. „Lasíaðu ei
laxinn,/ sem leitar móti/ straumi
sterklega/ og stiklar fossa,“ orti
Bjarni um þennan lánlitla lækni
Snæfellinga.
Kóngurinn sem Bjarni þreyttist ekki
á að játa hollustu sína:
Friðrik 6. með Vilhelminu dóttur
sinni. Vilhelmina trúlofaðist Friðrik
erfðaprins (síðar Friðrik 7.) en hann
var henni ótrúr. í refsingarskyni var
prinsinn sendur til íslands, þar sem
hann gisti að Bjarna fáeina daga.
Friðrik erfðaprins. Hann var
léttúðugur og skemmtanafíkinn
og Bjarni óttaðist að kóngi
bærist til evrna að of kumpánlegt
hefði verið með þeim
tveimur á íslandi.
Virðist amtmaður hafa tekið þessu
vel og heim snýr Bjarni sem trúlofað-
ur maður.
En eitthvað kom hér upp á. Senn
fóru að berast út sögur um að
maðkur væri í mysunni og skrifar
vinur hans, Bjarni Þorsteinsson, til
Rasmusar Rasks að á Bjarna sannist
nú að sitthvað sé gæfa og gjörvileiki:
„Ég hugsaði að engin Lucilia mundi
hann af sér standa, en nú draga þær
hann á milli sín eins og landshorna-
mann.“ Jón Espólín segir í árbókum
ekki annað en þetta: „og vildi hún ei
ganga með honum.“ En eftir Guð-
rúnu sjálfri var haft, er hún varorðin
háöldruð í ekkjudómi í Kaupmanna-
höfn, að hún hefði ekki þorað að
eiga Bjarna. Hefur hún sjálf viljað
ráða gjaforði sínu. Hún giftist síðar
dr. Gísla Brynjúlfssyni, sem verið
hafði ritari föður hennar, þegar hún
var á fermingaraldri og má vera að
hann hafi verið æskuást hennar.
En Bjami gafst ekki upp. Hann
bað nú Elínar, dóttur Stefáns amt-
ntanns Stephensen á Hvítárvöllum
og hjó hann þar all nærri fjandmanni
sínum, Magnúsi Stephensen. Var
það auðsótt mál af hálfu amtmanns,
þótt ekki hefði verið ýkja kært með
þeim að undanförnu. En skjótt
skipuðust veður í lofti. Amtmaður
setti Bjarna skyndilega það skilyrði
að hann yrði að fá sýslu, ef eitthvað
ætti að verða af ráðahagnum. Þarna
hafði hlaupið snurða á þráðinn og
enginn vafi er á að það hefur verið
Magnús Stephensen sem lagði á
ráðin. Um miðjan ágúst var öllu
lokið og ráðahagnum brugðið.
Sögusmettum allra landsfjórð-
unga var nú mikið skcmmt og fóru
ótal sögur á gang. Ein var sú að
Bjarni ætlaði næst að leita tengda
við MagnúsStephensen. Umþennan
söguburð segir hann í bréfi: „Ég